Krytyka „oficjalnej krytyki” neoliberalnych reform w szkolnictwie wyższym

W niniejszym artykule zajmę się krytyką struktury teoretycznej, w ramach której w obszarze pedagogiki wytwarzane są krytyki reform szkolnictwa wyższego. Udowadniam, że krytyka neoliberalizmu w edukacji z jednej strony nie rozpoznaje dynamiki zmian i „konieczności” transformacji, z drugiej zaś zarówno krytyka, jak i obrona neoliberalnych reform nie przekracza kapitalistycznego rozdzielenia oraz właściwej danemu porządkowi instytucjonalizacji. Pod względem praktycznym powoduje to, że opór przybiera formę reakcyjną, czy to jako obrona przywilejów „klasy próżniaczej”, czy jako próba powrotu do okresu „kompromisu” między klasami, a tym samym nie jest w stanie wypracować radykalnej praktyki i realnie równościowej i demokratycznej edukacji, jak również przezwyciężyć „ideologiczny aparat państwowy”.
In this article I criticise theoretical structure which is employed in critiquesof higher education reforms within the domain of pedagogy. I argue thatcritique of neoliberalism in education doesn’t recognise the dynamics of change and„necessity” of transformation. Both critique and defense of neoliberal reforms donot transcend capitalist „separation” and institutionalization typical of particularorders. In practical terms, it results in reactive resistance, either in the form of defenseof privileges of „leisure class or attempt to brink back the period of „class compromise”.In this way, it is not able to develop a radical practice, transcend „ideologicalstate apparatus” and produce a radical practice as well as education based on democracyand equality.