Nie wiemy, czego się uczymy. Esej przeciwko dekretowanej nierówności

Jacques Rancière (2007) w odpowiedzi na pytanie „czy (...) możliwa jest jeszcze praktyka artystyczna krytykująca i podważająca stawanie się sztuki towarem?” zaznacza, że pytanie o to, czy można uciec od rynku „to jedno z tych pytań, których główną zaletą jest przyjemność ze stwierdzenia, że jest ono nierozwiązywalne (...). Krytycy rynku – podkreśla – chętnie jednak opierają swój autorytet na niekończącym się udowadnianiu, że wszyscy inni są albo naiwni, albo są spekulantami.