O potrzebie dalszych badań nad polonikami bibliologicznymi w Szwecji

Kolekcje polskiego dziedzictwa piśmienniczego najpoważniej ucierpiały w trakcie wojen polsko-szwedzkich w XVII i na początku XVIII w. Podczas każdej z trzech kampanii wojennych Szwedzi grabili i wywozili za Bałtyk polskie biblioteki kościelne (klasztorne, katedralne, kapitulne) oraz świeckie, w tym księgozbiory królów polskich (Zygmunta II Augusta i Zygmunta III Wazy). W oliwskim traktacie pokojowym z 1660 r. strona polsko-litewska zadbała o zapis zapewniający zwrot zagarniętych dóbr kultury Rzeczypospolitej Obojga Narodów, ale nie znalazł on praktycznej realizacji. Przed polskimi badaczami stanęło więc zadanie poszukiwania i rejestracji poloników przechowywanych w zbiorach szwedzkich. Działania prowadzone w tym zakresie w XIX, XX i XXI w. pokazały bogactwo, różnorodność i wartość ksiąg należących do polskiego dziedzictwa piśmienniczego, ale objęły one tylko pewną jego część. Istnieje zatem potrzeba dalszych tego rodzaju badań, które pozwolą na bardziej pogłębione poznanie różnych aspektów dziejów kultury książki w Polsce. Studia te będą też istotnym wkładem do rozważań historyczno-bibliologicznych, literaturoznawczych, naukoznawczych, muzykologicznych i innych.