Przestępstwo profanacji rzeczy świętej w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1983 roku

Pojęcie rzeczy świętej nie jest opisane przez prawodawcę w KPK/83 w szczegółowy sposób. Prawodawca stanowi tylko, iż kompetentny organ poprzez akt poświęcenia lub błogosławieństwa nadaje rzeczy charakter sakralny. Skutkiem takiego aktu jest wyłą­czenie rzeczy z użytku publicznego i nadanie jej szczególnego charakteru, a także obję­cie jej ochroną. Prawo Kościoła do karania tych wiernych, którzy dopuszczają się czynów przez nie­go zabronionych nadane jest mu przez jego założyciela i przynależy Kościołowi z uwagi na jego społeczny charakter. Kościół może wymierzać sankcje karne tylko swoim wier­nym. Człowiek staje się wiernym Kościoła i podmiotem jego praw i obowiązków w mo­mencie przyjęcia chrztu świętego lub w momencie formalnego do niego wstąpienia. Podmiotem przestępstwa profanacji, w rozumieniu prawa kanonicznego, jest tylko oso­ba fizyczna, która jest poczytalna, czyli świadoma swojego czynu w chwili jego do­ko­na­nia i działająca w sposób wolny. Profanacja zaś polega na użyciu rzeczy świętej do celu świeckiego lub niewłaściwego. Karą jaką prawodawca przewidział za profanację rzeczy ruchomej i nieruchomej jest kara sprawiedliwa, która ma być wymierzona przez sę­dziego lub przełożonego kościelnego zgodnie z zasadą proporcjonalności kary do prze­stępstwa. Ma ona uwzględniać również okoliczności czynu oraz indywidualne cechy sprawcy.