Hemşirelik Öğrencilerinin Bakım Davranışları ile Klinik Öğrenim Çevresi Arasındaki İlişkinin Değerlendirilmesi

Amaç: Bu çalışma hemşirelik öğrencilerinin bakım davranışları ile klinik öğrenim çevresi arasındaki ilişkiyi değerlendirmeyi amaçlamaktadır.Yöntemler: Araştırma tanımlayıcı-ilişki arayıcı desende yürütülmüştür. Araştırmanın örneklemini bir devlet üniversitesindeki 241 hemşirelik öğrencisi oluşturmuştur. Veri toplama aracı olarak; “Kişisel Bilgi Formu”, “Bakım Davranışları Ölçeği-24” ve “Klinik Öğrenim Çevresi Ölçeği” kullanılmıştır.Bulgular: Öğrencilerin yaş ortalamasının 21,25 olduğu, %74,3’ünün kadın, %34,9’unun 3. sınıfta öğrenim gördüğü saptanmıştır. Hemşirelik mesleğini sevenlerin Personel Öğrenci İlişkileri, Öğrenci Memnuniyeti, Hiyerarşi ve Rutinler alt boyutları ve Klinik Öğrenim Çevresi Ölçeği toplam puan ortalamasının anlamlı düzeyde daha yüksek olduğu tespit edilmiştir. Hemşirelik yapan bir yakını olan öğrencilerin Hasta İlişkileri ve Güvence alt boyut puan ortalamasının anlamlı düzeyde daha yüksek olduğu belirlenmiştir. Klinik uygulama öncesi uygulama hakkında bilgilendirilen öğrencilerin Bakım Davranışları Ölçeği-24 alt boyut ve toplam puan; Personel Öğrenci İlişkileri, Öğrenci Memnuniyeti, Klinik Öğrenim Çevresi Ölçeği toplam puan ortalamaları anlamlı düzeyde yüksek bulunmuştur. Kliniklerde teorik bilgiyi uygulama alanına oldukça yeterli ve yeterli yansıtan öğrencilerin, Bakım Davranışları Ölçeği-24 alt boyut ve toplam, Klinik Öğrenim Çevresi toplam puan ortalamasının istatistiksel olarak anlamlı düzeyde yüksek olduğu saptanmıştır. Çalışmada hemşirelik öğrencilerinin bakım davranışları ile klinik öğrenme çevresi arasında pozitif yönde anlamlı ilişki bulunmuştur.Sonuç: Öğrencilerin bakım davranışlarına yönelik algılarının yüksek olduğu ve klinik öğrenim çevresine ilişkin değerlendirmelerinin olumlu olduğu belirlenmiştir.