مدل علّی پیش‌بینی اشتیاق تحصیلی بر اساس مهارت‌های حل مسئله با واسطه‌گری خودپنداره تحصیلی دانش‌آموزان

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر پیش‌بینی اشتیاق تحصیلی بر اساس مهارت‌های حل مسئله با واسطه‌گری خودپنداره تحصیلی در دانش‌آموزان بود.روش­: پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و از لحاظ روش توصیفی-همبستگی با مدل معادلات ساختاری است. جامعه آماری این پژوهش متشکل از تمامی دانش‌آموزان دانش‌آموزان دختر متوسطه اول شهر مرودشت در سال تحصیلی 1402- 1401 بود. برای نمونه‌گیری از روش نمونه‌گیری خوشه‌ای مرحله‌ای استفاده شد. بدین‌صورت که ابتدا از بین مدارس متوسطه اول، 3 مدرسه به صورت تصادفی انتخاب و سپس از هر مدرسه 2 کلاس انتخاب شد و تمامی دانش‌آموزان آن کلاس‌ها (160 نفر) پرسشنامه‌ها را تکمیل نمودند. ابزار سنجش شامل پرسشنامه اشتیاق تحصیلی فریدل و پاریس، مهارت‌های حل مسئله هپنر و پترسن و خودپنداره تحصیلی یس یسن چن بود. تحلیل داده‌ها در دو سطح آمار توصیفی و آمار استنباطی انجام شده است. در سطح توصیفی از میانگین و انحراف معیار و در سطح استنباطی از رگرسیون چند متغیره به روش متوالی هم‌زمان بر اساس مدل بارون و کنی (1986) و معادلات ساختاری استفاده شده است.یافته­ها: یافته‌ها حاکی از آن بود که مهارت‌های حل مسئله با واسطه‌گری خودپنداره تحصیلی دانش‌آموزان قادر به پیش‌بینی اشتیاق تحصیلی دانش‌آموزان است. همچنین مدل از برازش قابل قبولی برخوردار بود.نتیجه­گیری: تقویت و توسعه مهارت‌های حل مسئله و افزایش خودپنداره تحصیلی دانش‌آموزان می‌تواند به بهبود اشتیاق و علاقه آنها به مسیرهای آموزشی و تحصیلیشان کمک کند. بنابراین، ارائه برنامه‌های آموزشی مناسب و استراتژی‌هایی در محیط‌های مدرسه و خانواده با هدف ارتقاء مهارت‌های حل مسئله و توسعه خودپنداره تحصیلی می‌تواند تأثیر مثبتی بر اشتیاق تحصیلی دانش‌آموزان داشته باشد.