Sherlock Holmes, maglownica i bezsensowny rytuał. Demoniczność (i) powtórzenia w popkulturze

Tematem artykułu jest mechanizm powtórzenia schematu w tekstach kultury popularnej oraz jego związki z wytwarzaniem przeżycia niesamowitego (uncheimlich, uncanny) w procesie odbioru popularnych narracji – zarówno tych odwołujących się do estetyki grozy, jak i tych realizujących inne konwencje (kryminalne, komediowe etc.). Istotą tego przeżycia staje się odkrycie przez odbiorcę (nie)oczekiwanych powtórzeń tego samego w pozornie innym – identycznego schematu w nowym, nieznanym jeszcze tekście. Kontekstem metodologicznym dla prowadzonej analizy są: koncepcja schematu J. G. Caweltiego, Freudowska teoria „niesamowitego”, pojęcie „lęku przed wpływem” Harolda Blooma oraz koncepcja „bezsensownego rytuału” Fritsa Staala. Analizowanymi przykładami stały się nowele Stephena Kinga, Arthura Conan Doyle’a, Clive’a Barkera oraz seriale telewizyjne Friends i Big Bang Theory.