بررسي ارتباط مؤلفه P100 در پتانسل برانگيخته بينايي با اختلال خواندن در بين كودكان دبستاني

مقدمه: اختلال رشدي خواندن نوعي از نقص در خواندن و نوشتن است كه در آن فرد مبتلا داراي هوش طبيعي است و از مشكلات آموزشي و يا عاطفي رنج نمی برد با وجود عوارض رواني و پيامدهاي ناشي از عدم توانايي كافي در خواندن و نوشتن در زندگي فردي و اجتماعي مبتلايان، علت شناسي‌های آن به طور كامل مشخص نيست و روش تشخيص ي بيولوژيك براي آن پيدا نشده است. هدف از اين مطالعه مقايسه ميانگين دامنه وديرش موج P100 در دو گروه ديس لكسيك و غير ديس لكسيك و دو حالت مختلف محرك بينايي و استفاده از VEP جهت تشخيص ديس‌لكسيا بوده است . مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر يك مطالعه تحليلی - مقطعی بود که 20 كودك ديس لكسيك و 20 كودك غير ديس لكسيك از پايه‌های دوم تا پنجم دبستان شهر اصفهان را مورد بررسي قرار داد كه به صورت تصادفي انتخاب شده بودند. تمام افراد در دو حالت مختلف تمايز محرك يبيناي تحت آزمون VEP قرار گرفتند. افراد ديس لكسيك به وسيله آزمون سياهه خواندن مورد شناسايي قرار گرفته بودند . يافته‌ها: كاهش تمايز سبب افزايش معنی‌دار ديرش موج P100 در تمام افراد شد يول ، مقايسه بين گروه معنی‌دار نبود. اما كاهش تمايز سبب كاهش ناچيز دامنه موج P100 در افراد غير ديس لكسيك و افزايش دامنه در افراد ديس لكسيك شد. تفاوت‌های بين فردي و بين گروهي دامنه موج P100 معنی‌دار نبود . نتيجه‌گيري: با توجه به آن كه تغيير تمايز محرك بينايي در آزمون VEP سبب تفاوت معني دار بين گروه‌ها نشد، روش مناسبی براي تشخيص ديس لكسيا نمي‌باشد. همچنين به دليل آن كه افراد ديس لكسيك در تمام شرايط برگزاري آزمون، عملكردي مشابه يا بهتر از غير ديس لكسيك‌ها داشتند، نظريه نقص مگنوسلولار در ديس لكسيك‌ها تأييد نمی‌شود. كليد واژه‌ها: ديس لكسيا، VEP ،مگنوسلولار