تأثير زبان فارسی و تصوف ايرانی بر سروده‌های فکير لَلان‌شاه

فکير لَلان‌شاه ‌‌ غزل‌سرایی نامدار و مشهور در زمينه‌ی موسیقی بنگلادشی است. درحدود ده‌هزار غزل از ترانه‌های عامیانه‌ی وی به‌طور شفاهی گردآوری شده‌اند که فقط هزاروصد ترانه تاکنون به‌دست ما رسیده است. استنباط‌های متفاوتی از دیدگاه‌های مذهبی لَلان‌شاه ‌‌وجود دارد؛ وی اشعاری درباره‌ی عشق، برابری و تصوف سروده است. زمانی‌که او در سرزمين بنگال چشم به جهان گشود، سراسر منطقه‌ی شبه‌قاره مستعمره‌ی امپرياليسم دولت انگليس بود. زبان فارسی در شبه‌قاره‌ی هند بيش‌از شش‌صد سال رواج داشت و به‌ويژه در دوره‌ی مغول به‌عنوان زبان رسمی استفاده می‌شد. از آن زمان، زبان‌وادبيات فارسی، فرهنگ‌ورسوم ايرانی با زبان‌وادبيات و فرهنگ‌و‌رسوم بنگالی مخلوط شد که تأثير شگرفی بر ادبيات بنگالی گذاشت. بسیاری از شاعران بنگلادشی از عناصر و واژه‌های فارسی در ادبیات خود بهره جستند. آن‌ها همچنین کتاب‌هایی به زبان فارسی چاپ کردند که نسخه‌های خطی آن‌ها را می‌توان امروزه در این منطقه پیدا کرد. به‌همین‌ترتیب، سروده‌های صوفیانه و ترانه‌های عامیانه‌ی لَلان‌شاه ‌‌در ایران نیز یافت می‌شوند و ایرانیان نیز از عناصر و واژه‌های فارسی اشعار او بهره‌مند شده‌اند. در این جستار، درباره‌ی تأثير زبان فارسی و تصوف ايرانی بر سروده‌های این شاعر بحث خواهیم کرد.