LEREN VAN DE CRISIS: ADAPTIEF BESTUUR GEEFT SOCIAAL DOMEIN MEER RUIMTE

Dit artikel beschrijft de tekortkomingen van de eendimensionale, rechtlijnige aanpak van de coronacrisis die gehanteerd is in het sociaal domein in Nederland. Er wordt betoogd dat de eendimensionale sturing op enkele vastgestelde kwantitatieve doelen en de medisch-curatieve benadering die hiermee gepaard ging, het zicht hebben onttrokken aan belangrijke sociale gevolgen van de crisis. Deze rechtlijnige aanpak wordt geplaatst tegenover een adaptief sturingsprincipe. Een adaptieve vorm van sturing biedt ruimte aan de meervoudige waarden en complexe afwegingen waar men binnen het sociaal domein veelal mee te maken heeft. Aan de hand van drie lessen wordt geïllustreerd hoe een adaptieve vorm van besturen had kunnen bijdragen aan de complexe afwegingen die gemaakt moesten worden tijdens de crisis: (1) lessen in het omgaan met complexe regels, (2) lessen over aandacht voor mensen die in een kwetsbare situatie zitten, en (3) lessen over de aanpak van schulden en armoede.