Grzech pierworodny a obraz Boży w człowieku

Adresatami tekstów biblijnych mówiących o grzechu Adama i jego skutkach dla całej ludzkości są ludzie żyjący już pod jego wpływem. Od początku objawienie wyznacza perspektywę odkupienia dla człowieka dotkniętego grzechem pierworodnym. Właśnie ta perspektywa jest kluczem interpretacyjnym objawionej rzeczywistości. Perspektywa odkupienia prowadzi do Chrystusa. Przez grzech Adama ludzka natura została pozbawiona łaski uświęcającej oraz pewnych darów wiążących się ze stanem pierwotnym. Człowiek wciąż jest obrazem Boga i jest do Niego podobny, ale grzech pierworodny ogranicza wyrazistość tej fundamentalnej właściwości ludzkości stworzone przez Boga, a człowieka stawia na drodze oczekiwania na przyjście jego Odkupiciela. Chrześcijańska koncepcja śmierci nie ogranicza się jedynie do jej nieuchronności i powszechności oraz ścisłego związku z grzechem i nieposłuszeństwem. Chrystus rzucił nowe światło na jej tajemnicę. W świetle tym śmierć jawi się jako narzędzie zbawienia, a oddanie życia jako wykonanie Bożej woli w imię posłuszeństwa. Natura człowieka jest wyznacznikiem „porządku stworzenia” i tworzy ścisły związek z rzeczywistością Bożego obrazu. Z jego „trynitarnym rozumieniem” wiąże się kategoria daru, poprzez który mężczyzna i kobieta w communio personarum stają się jednością. Grzech pierworodny nie zniszczył tego układu. Historia mężczyzny i kobiety jest zapisem zbawczego dopełniania się „oblubieńczego” znaczenia ludzkiego ciała. Podstawą tego zapisu jest obraz Boży w człowieku, a jego głębia dotyka tajników ludzkiego serca.