اهمیت بررسی ناپایداری‌های ژنومی در درمان‌های مبتنی بر سلو‌ل‌های بنیادی

سلول‌های بنیادی، جزء اصلی درمان‌های مبتنی بر سلول و پزشکی بازساختی، جهت جایگزینی بافت‌ها و اعضای آسیب دیده و درمان بیماری‌های مختلف هستند. تکثیر و تمایز سلول‌های بنیادی، جهت استفاده در پزشکی بازساختی، مستلزم کشت این سلول‌ها به صورت In vitro است. هر چند تا کنون خطرزا بودن استفاده از این سلول‌ها اثبات نشده است، اما علاوه بر احتمال وجود سلول‌های تمایز نیافته و تمایز خودبه‌خودی آن‌ها پس از پیوند و ایجاد تراتوما، ژنوم این سلول‌ها در محیط‌های کشت، بی‌ثبات است و تغییر می‌کند. ناپایداری ژنومی، می‌تواند ایمنی پیوند این سلول‌ها یا بافت‌های حاصل از آن‌ها را با چالش روبه‌رو کند. ناپایداری ژنومی، از ویژگی‌های مشترک سلول‌های سرطانی و بنیادی است. از این رو، این نگرانی وجود دارد که ناپایداری ژنومی در سلول‌های بنیادی، تومورزا باشد. ناپایداری‌های ژنومی، در اندازه‌های مختلف از جهش نقطه‌ای تا آنیوپلوئیدی و موزاییسم را شامل می‌شود. نوع سلول بنیادی، برخی شرایط محیط کشت و نحوه‌ی دست‌ورزی سلول‌ها، از جمله زمان طولانی کشت، در ایجاد و فراوانی این ناپایداری‌ها مؤثر است. از این رو، توصیه می‌شود ضمن بهینه نمودن زمان و شرایط کشت، قبل از استفاده‌های درمانی، وجود احتمالی تغییرات ژنومی با روش‌های آشکارسازی مناسب، بررسی و پی‌گیری شود.