Türk milliyetçiliğinin sembolik kaynakları (Yeni Osmanlıların siyasal söylemleri: 1860-1876)

Milliyetçilik, 18. yüzyılın sonlarında Batı Avrupa'da ortaya çıkan ve 19. yüzyılda dünyanın muhtelif yerlerinde etkilerini gösteren bir akımdır. Bu akımdan en fazla etkilenen siyasî oluşumların başında çok-uluslu imparatorluklar gelmektedir. 19. yüzyıl'da Osmanlı Devleti, etnik temelli milliyetçilik hareketleri karşısında mevzilenme ihtiyacı duymuş; Osmanlılık kimliği altında bütün etnik ve dinsel toplulukları birleştirmeyi amaçlamıştır. Merkeziyetçi siyaset, yenilikler, halka tesis ettiği modern biçimde ilişki, ulus devlet sürecinde önemli bir rol oynamıştır. Ancak dinsel farklılığı aşan kimlik tasarımı Müslüman unsurları rahatsız etmiş ve muhalef güçlerin ortaya çıkmasına neden olmuştur. Yeni Osmanlılar, bürokrasinin mutlak egemenliğine karşı çıkmış; halk egemenliği, meşveret, meclis, kuvvetler ayrılığı gibi ilkelerle politik kültürün şekillenmesinde önemli rol oynamışlardır. Modernleşme ile birlikte gelişen kimlik tasarımında siyasî, edebî ve kültürel rolleriyle geleneksel sembolleri yeniden yorumlamışlar ve yeni semboller icat ederek kimlikleşmeye katkıda bulunmuşlardır. Bunun yanında diğer islâm ülkeleri ile gelişen ilişkiler ve göçler de bu kimlik tasarımında etkili olmuştur. Türk milliyetçiliğinin doğuşunu öncüleyen bütün bu gelişmelerin modern Türk kimliğinin belirleyicisi olmuştur. Nationalism emerged in the Western Europe at the end of the 18th century, and found its reflections in other places during the next era. Among others, multi-ethnical empires were to be the most influenced polities by this currency. The Ottoman Empire needed to fortify itself in the 19th century against ethnically based nationalist movements, and strived to gather all ethnic and religious groups under the identity 'Ottoman'. Centralist policies, reformations and the newly established patters of modern relationships with the people, on the other hand, played an eminent role in the way toward the nation-state. But the Muslim elements were troubled by the identity conceptions going behind the religious differences, and this caused emergence of opposite fractions. The Young Ottomans rejected absolute hegemony of bureaucracy, and contributed to the shaping of political culture with some principles like people's rule, consultancy, assembly and separation of powers. They reinterpretted traditional symbols with their political, literary and cultural roles in the identity design developing together with the modernisation, and contributed to the making of identity by indroducing new symbols. Besides, developing relations with other Islamic countries and the ongoing migrations were also influent in the identity design. These developments predating emergence of Turkish nationalism were the determining factors of the modern Turkish identity. 823