Kontrastivna fonologija standardnog španjolskog i meksičkih varijanti

Este trabajo trata el tema de las variaciones dialectales en la lengua española que ocurren en las hablas de las regiones en la república de México. Se describen las características de la ortografía, las sílabas, igual que de las consonantes y vocales individuales, y las alternativas presentes en las hablas mexicanas. La intención de este trabajo es representar con más detalle y acercar al lector la abundancia de las diferencias en las posibles normas de la lengua española a través de la presentación de las numerosas posibilidades que se puedan encontrar ya solo en un país hispanohablante. Las peculiaridades más destacadas de esta área son el seseo, o la ausencia del fonema /θ/ en las realizaciones de los grafemas < c > y < z > en ciertos contextos ortográficos y fonológicos, y el yeísmo, a saber, la ausencia del fonema palatal fricativo /ʎ/ que en la norma norteña central peninsular sería la realización del grafema < ll >. Además de estos rasgos, que son relativamente frecuentes en el mundo latinoamericano, pero también en el sur de la Península ibérica, la característica mexicana más importante es la elisión o pérdida de las vocales átonas, y a veces las tónicas, en la pronunciación de una multitud de palabras y frases. Junto con estos rasgos son incluidas las variedades numerosas en la pronunciación de la mayoría de las consonantes, que a menudo muestran marcas regionales y sociolingüísticas dentro del habla mexicano. En la conclusión se enfatiza la importancia del estudio de no solo los diferentes dialectos y normas fonológicas aceptadas de la lengua española, sino también del estudio de las lenguas indígenas como el náhuatl, maya, quechua y otras con el fin de su preservación, pero incluso del mejor entendimiento de suyas influencias en el desarrollo y el estado actual de la lengua española. Ovaj se rad bavi temom dijalektalnih varijacija u španjolskom jeziku koje se pojavljuju u govorima na prostoru Republike Meksiko. Opisuju se karakteristike ortografije, slogova, te pojedinih suglasnika i samoglasnika španjolskog jezika te alternative meksičkih govora. Svrha ovog rada je pobliže prikazati i približiti čitatelju bogatstvo razlika u mogućim fonološkim normama španjolskog jezika preko prikaza brojnih mogućnosti koje se mogu naći već samo na prostoru jedne države hispanskog govornog područja. Najistaknutije posebnosti ovog govornog područja su takozvani seseo, tj. nepostojanje razlikovanja fonema /s/ i /θ/, u korist realizacija samo fonema /s/ grafema < c > i < z > u određenim ortografskim i fonološkim kontekstima, te yeísmo, tj. nedostatak palatalnog frikativnog fonema /ʎ/ koji bi bio realizacija grafema < ll >. Osim ovih posebnosti, koje su relativno raširene u latinoameričkom svijetu, ali i na jugu Iberskog poluotoka, najvažnija meksička karakteristika gubitak je nenaglašenih, a ponekad i naglašenih samoglasnika u izgovoru riječi. Uz njih su uključene i brojne varijacije izgovora većine suglasnika, koje su često i unutar Meksika regionalno i društveno obilježene. U zaključku se ističe važnost proučavanja ne samo različitih dijalekata i prihvaćenih fonoloških normi u španjolskom jeziku, nego i proučavanje autohtonih američkih jezika poput nahuatla, maya, quechua i drugih u svrhu njihovog očuvanja ali i boljeg razumijevanja njihovih utjecaja na razvoj i trenutno stanje španjolskog jezika.