Tawqee in Arabic literature

URL:http://sefad.selcuk.edu.tr/sefad/article/view/23
Tevki Arap edebiyatında bir nesir türüdür. Terim olarak tevki; halife, emir, vezir, vali ve benzeri idareci kesimin kendilerine iletilen talep (dilekçe) ve sikâyetlerin altlarına kendilerinin ya da izin verdikleri kisilerin yazdıkları kısa ve etkili ibarelerdir. Genellikle birer cümleden olusur ve cümleler daha çok ayet, hadis, atasözü ve siir metinlerinden iktibas edilir. Bu durum, tevkiin daha etkin olmasını saglar. Tevki aynı zamanda yazan kisinin, kendisine iletilen meseleye bakıs açısını da yansıtır. Tevkiin ilk defa Sâsânî )mparatorlarının yazılarında görüldügü, )slamiyette ise ilk önce dört büyük halife ile basladıgı, Emevî ve Abbâsi dönemlerinde artarak sürdügü belirtilmistir. Tevki cümleleri aslında ibarelerde kolaylık, kelimelerde sıklık ve zerafet, dizinde mükemmellik gibi özelliklere de sahiptir. Verilmek istenen mesajın kısa ve en etkili (belig) ibarelerle verilmesi Araplarda oldukça yaygın olan bir adettir. Bazıları söyle demistir: Edebiyatçıların gönlünde icaz ve ihtisar öteden beri hep var olup gelmistir; tevki, atasözleri ve vecizeler bunun tipik birer örnegidir. Tevkie, kisinin kendisine yapılan haksızlıkları ve zulümleri dile getirdigi için kıssa, sikâyet ve istekler kumas veya deri parçaları üzerine yazıldıgı için rakâ adları da verilmistir. Tevki ile amaçlanan sey, yaptıgı yanlıslıklar karsısında muhatabı uyarmak, söz konusu yanlıslardan dönmesini saglamak ve daha da önemlisi kendisinden üstte hesap verecegi bir makamın bulundugunu ona hatırlatmaktır. Özellikle halife ve vezirlerin yazdıkları tevkilerin geregi büyük ölçüde tamamen yerine getirilmistir. Öte yandan tevki, üst makamlardaki kisilerin sözlerinin alt makamlardakilere etkili bir sekilde ulasmasını saglayan bir araçtır. Tevki metinleri aynı zamanda karsıdakilerin ibret almasına ve onlardan ders çıkarmasına katkıda bulunan ibarelerdir. Tevki daha sonraları mensur, pervane, ferman, berat, tugra, mühür gibi anlamlarda da kullanılmıs olup devlet ricali arasında resmi yazısma niteligi tasımaktadır.
Tawqee is a type of prose in Arabic language. As an expression, tawqee is some kind of brief and authoritative post script like concise statement for demands or complaints in petitions made to the caliphs, commanders, viziers, governors, and etc. added by themselves or the authorized ones. These statements generally made up with one sentence which is quoted from Qur’an verses, hadiths or poetry texts. This makes tawqee more effective. Tawqee also reflects the consideration of the person to whom the matter is referred. Tawqee was for the first time noticed in Sassanid Emperors’ scripts. It started to be used first in the time of four caliphs’ era and kept on to be used in progressing during Umayyad’s and Abbasid’s eras. Tawqee sentences in fact include some peculiarities, such as; clear expressions in their sentences with kind and eloquent words and perfect word order. It is very common in Arabs to use eloquent and rhetoric and effective, concise words to convey the message. Some people say that brief and limited expressions have always been within the hearts of authors. Tawqees, proverbs and typical examples of this. Tawqees are short because they explain the injustice and oppressions they are subjected to. They are called reqa because the complaintsand petitions are written onpieces of cloth or leather. The objective in tawqee is to worn the people about the mistakes they make, to get them withdraw and refrain from those mistakes, and more important than this is to remind them that there are superior authorities to whom they will have to account for their tyranny. Especially the tawqees written by caliphs and viziers answered immediately and almost completely. On the other hand, tawqee is a means of communication that transfer the senior officials or supervisors’ statements in an effective way to the juniors or inferior officials. Tawqee texts contribute to the opponents take lesson through the misfortunes. Later, it was stared to use tawqee in place of notice(manshoor), propeller (parwana), franchise(baraat), Sultan’s signature (toghra)and seal. Thus, it began to have a function of correspondence through the government offices.