An art of appeal on stage

Wdzięk należy do najbardziej kłopotliwych określeń w teatrze, a zarazem fundament sztuki aktorskiej i jej skutecznego oddziaływania. Jego pojawienie się nie zależy od płci ani wieku grającego, historia zna przypadki artystów obdarzonych nieodpartym urokiem do osiemdziesiątki, kobiety grające z wdziękiem młodych mężczyzn, artystki przez dekady specjalizujące się w rolach tzw. naiwnych dziewcząt, których powodzenie zależało właśnie od wdzięku. Czar sceniczny ma jednak swoją specyfikę polegającą na tym, że choć bywa dany, wrodzony, to równie często "robi się go" i używa z premedytacją, w pełni świadomie, co wcale nie umniejsza jego magnetyzmu. Autorka proponuje spojrzenie na trzy poziomy wdzięku teatralnego w XIX i pierwszej połowie XX wieku: kulturowe, techniczne (warsztatowe) i artystyczne; posiłkując się takimi materiałami jak podręczniki aktorskie (A. Trapszo), eseje krytyczne (W. Bogusławski, F. Koneczny) oraz sylwetki i dokonania dwojga sławnych „wybrańców Charyt”: Heleny Modrzejewskiej i Juliusza Osterwy.