Η Επίδραση της Πλειομετρικής Άσκησης στην Αλτική Ικανότητα Νεαρών Αθλητών

Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν να διερευνηθούν οι μεταβολές στην αλτική ικανότητα των παιδιών μετά από πλειομετρική προπόνηση 4 εβδομάδων. Στη μελέτη συμμετείχαν 13 αθλητές καλαθοσφαίρισης ηλικίας 11 ετών, τα οποία χωρίστηκαν σε δύο ομάδες οι οποίες αποτελούνταν από 7 και 6 αγόρια αντίστοιχα (1 πειραματική και 1 ομάδα ελέγχου). Η αλτική ικανότητα των εξεταζόμενων και των δύο ομάδων αξιολογήθηκε πριν και μετά από το πρόγραμμα παρέμβασης. Οι μετρήσεις αφορούσαν το ύψος του άλματος με αντίθετη προπαρασκευαστική κίνηση (CMJ). Κάθε εξεταζόμενος πραγματοποίησε 2 προσπάθειες από τις οποίες λήφθηκε υπόψη αυτή με την υψηλότερη επίδοση. Η πειραματική ομάδα ακολούθησε πρόγραμμα πλειομετρικής προπόνησης για 4 εβδομάδες και με συχνότητα 3 φορές ανά εβδομάδα. Η προπονητική επιβάρυνση ήταν 8 σετ από 10 άλματα με αντίθετη προπαρασκευαστική κίνηση (CMJ) (8Χ10). Η ομάδα ελέγχου ακολούθησε απλά το πρόγραμμα φυσικής αγωγής στο σχολείο και το πρόγραμμα προπονήσεων της ομάδας. Μετά το πρόγραμμα παρέμβασης παρατηρήθηκε στατιστικά σημαντική αύξηση (p < 0.001) στην αλτική ικανότητα των αθλητών σε σχέση με πριν από το πρόγραμμα παρέμβασης και για τις δύο ομάδες (πειραματική και ομάδα ελέγχου). Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε ότι η προπόνηση με άλματα με αντίθετη προπαρασκευαστική κίνηση επιδρά θετικά στην αλτική ικανότητα κατά την παιδική ηλικία αλλά κρίνεται απαραίτητη η περαιτέρω εφαρμογή προγραμμάτων νευρομυϊκής προπόνησης για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και η εκ νέου αξιολόγηση αθλητών με μεγαλύτερο δείγμα για την διασφάλιση ακριβέστερων συμπερασμάτων. Επίσης, η εφαρμογή τέτοιων πρωτοκόλλων άσκησης πιθανόν να είναι ευεργετική στην πρόληψη των τραυματισμών, λόγω της ενίσχυσης σταθερότητας της άρθρωσης. The aim of the present study was to investigate the changes in children's jumping ability after 4 weeks of plyometric training. Thirteen 11-year-old basketball players participated in the study, who were divided into two groups consisting of 7 and 6 boys respectively (1 experimental and 1 control group). The jumping ability of the subjects of both groups was evaluated before and after the intervention program by measuring their counter movement jump height (CMJ). Each examinee performed 2 attempts, of which the one with the highest performance was taken into account. The experimental group followed a plyometric training program for 4 weeks and with a frequency of 3 times per week. The training load was 8 sets of 10 counter movement jumps (CMJ) (8X10). The control group simply followed the physical education program at school and the team training program. After the intervention program a statistically significant increase (p < 0.001) was observed in the jumping ability of the athletes compared to before the intervention program for both groups (experimental and control group). In conclusion, it can be said that counter movement jump training has a positive effect on jumping ability during childhood, but further implementation of neuromuscular training programs for a longer period of time and re-evaluation of athletes with a larger sample is necessary to ensure more accurate conclusions. Additionally, the implementation of such exercise protocols is likely to be beneficial in injury prevention, due to the enhancement of joint stability.