Commander in chief: FDR's battle with Churchill, 1943

Commander in Chief is een deelbiografie van president Franklin Delano Roosevelt waarin Roosevelts rol als opperbevelhebber van de gewapende strijdkrachten van de Verenigde Staten in de Tweede Wereldoorlog het hoofdthema is. Het boek concentreert zich op het jaar 1943: een jaar waaraan biografen van president Roosevelt tot nu toe weinig aandacht schonken, en waarin Roosevelt een militaire taak vervulde die door historici ernstig is onderschat. Het proefschrift begint in januari 1943 met de vliegreis van Roosevelt van Miami naar Noord-Afrika – daarmee was Roosevelt de eerste president van de Verenigde Staten die in functie vloog. Een nieuwe datering van Roosevelts voorbereiding voor de reis stelt ons in staat het doel van de president met deze reis opnieuw te onderzoeken, niet alleen in het als Amerikaans opperbevelhebber inspecteren van zijn troepen in het strijdperk, maar ook in het uitrollen van een nieuw militair doel voor alle westelijke geallieerden op de Conferentie van Casablanca: de ‘onvoorwaardelijke overgave’ van de asmogendheden, zonder mogelijkheid tot onderhandeling. Roosevelts beslissing om zijn eigen gezamenlijke Amerikaanse legerbevelhebbers (George Marshall, Ernest King, Henry Arnold) te overrulen en een Mediterrane veldtocht in 1943 uit te voeren, in plaats van een verplaatsing in gang te zetten van Amerikaanse strijdkrachten naar Groot-Brittannië voor een invasie door een oversteek van het Kanaal, zoals zij aanbevalen, wordt ook nader bekeken. In tegenstelling tot contemporaine en ook latere beweringen dat Roosevelt in Casablanca ‘toegaf’ aan Churchills strategie, maakt Commander in Chief duidelijk dat Roosevelt een duidelijk en onwrikbaar Amerikaans doel voor ogen had: dat de Amerikaanse strijdkrachten eerst in een ‘veilige’ omgeving de mogelijkheid zouden krijgen om te leren hoe ze de Wehrmacht in een oorlog konden verslaan, voordat zoiets ambitieus als een invasie door een oversteek van het Kanaal dat jaar ondernomen kon worden. De nederlaag van het Amerikaaanse leger in de Slag om de Kasserinepas, drie weken na de Conferentie, toonde de wijsheid van Roosevelts militaire stap-voor-stap-strategie aan – de Amerikaanse strijdkrachten konden daarop in mei terugslaan en de onvoorwaardelijke overgave afdwingen van meer dan een kwart miljoen manschappen van de asmogendheden in Noord-Afrika. “Husky”, de Landing op Sicilië, vond twee maanden later op 10 juli 1943plaats, in overeenstemming met het tijdschema van de president: een reusachtige amfibische operatie door de geallieerde legers waardoor Hitler gedwongen werd Operatie Citadel, Duitslands twee miljoen man sterke offensief tegen de Sovjets aan het oostelijk front, af te breken om het zuidelijk front te kunnen verdedigen. Op dat moment hadden de geallieerden echter al de Middellandse Zee in hun macht, en de strijd leverde bevelhebbers (Patton, Bradley, Montgomery) en door strijd geharde legers (luchtmacht, marine, grondtroepen) op die noodzakelijk waren om in de lente van 1944 een succesvolle invasie (Overlord) op Noord-Frankrijk uit te voeren: met landingen die, zoals Hitler zelf verklaarde, de uitkomst van de oorlog zouden bepalen. Door in te stemmen met de militaire strategie van de president verwees de Britse premier Winston Churchill publiekelijk naar zichzelf als president Roosevelts ‘vurige luitenant’. Commander in Chief werpt echter nieuw licht op hoe Churchill achter de schermen – gesteund door een klein leger van adviseurs – het hele jaar door probeerde Roosevelts militair-strategische beslissingen tegen te werken: hij reisde in 1943 tweemaal over zee naar Noord-Amerika – in mei en in augustus – om Roosevelt ervan te overtuigen Overlord af te blazen, of de landingen uit te stellen tot 1945 of 1946, om zo de operatie in het Middellandse Zee-gebied voort te kunnen zetten. Dit fundamentele verschil in militaire strategie tussen de twee belangrijkste westelijke oorlogsleiders, Churchill en Roosevelt, verklaart de ondertitel van het proefschrift: FDR’s Battle With Churchill, 1943 (FDR’s strijd met Churchill, 1943). Wanneer president Roosevelt niet zijn jongere Britse collega had teruggefloten, dan zouden de geallieerden de oorlog in Europa heel goed verloren kunnen hebben – zoals de ongelukkige geallieerde invasie van Zuid-Italië en de Ionische Eilanden in de herfst van 1943 ook lieten zien. Door het gebruik van nieuwe bronnen, vooral dagboeken, persoonlijke aantekeningen en andere egodocumenten, biedt Commander in Chief een radicaal nieuw perspectief op de militaire prestaties van zowel Roosevelt als Churchill tijdens strategische momenten in de Tweede Wereldoorlog. Deze militaire reconstructie is ingebed in het grotere politieke kader van de door het Westen beoogde einddoelen van de oorlog, die Roosevelt, samen met Churchill, rechtstreeks met Stalin aan het einde van het jaar in Teheran wilde gaan bespreken. Het begrip ‘turning point’ als argument voor een deelbiografie (de bestudering van een moment of gebeurtenis in het leven van een persoon waardoor de daaropvolgende daden en handelingen van die persoon verregaand worden beïnvloed) fungeert hier als een belangrijk biografisch-methodologisch hulpmiddel. De introductie en epiloog (Biography As Corrective (Biografie als correctie) en Commander in Chief: Genesis, Process, Outcome (Commander in Chief: ontstaan, proces, resultaat)) analyseren en illustreren hoe dit begrip, gemunt door Hans Renders, een theoretische rechtvaardiging levert voor het belang van de deelbiografie.