Inguinal lymphadenectomy in case of vulvar carcinoma – point of view of a surgeon and a pathologist

Rak sromu plasuje się na czwartym miejscu wśród najczęstszych nowotworów narządów płciowych u kobiet (stanowi około 5% zachorowań na nowotwory z tej grupy). Histologicznie wyróżnia się zmiany pochodzenia nabłonkowego - w 90% jest to rak płaskonabłonkowy rogowaciejący - i nienabłonkowego. Większość raków sromu występuje w wieku pomenopauzalnym i ma związek z przewlekłą infekcją bakteryjną bądź wirusową (wirus brodawczaka ludzkiego). Chłonka ze sromu drenowana jest do trzech grup węzłów chłonnych pachwinowych i do węzłów biodrowych. W zależności od lokalizacji zmiany nowotworowej rak sromu przerzutuje jednostronnie lub obustronnie. Podstawowymi metodami leczenia pozostają chirurgiczne wycięcie oraz limfadenektomia pachwinowa powierzchowna i głęboka. W artykule zaprezentowano szczegółową budowę anatomiczną układu chłonnego pachwinowo-biodrowego, a także najpowszechniej wykorzystywane techniki operacyjne i najczęstsze powikłania zabiegu. Kluczowa dla przedstawienia wartościowego raportu patomorfologicznego jest współpraca z klinicystą. W szpitalach dysponujących własnym zakładem patomorfologii chirurg powinien przesłać materiał nieutrwalony, optymalnie - w sposób jałowy. W szpitalach bez zakładu patomorfologii preparat należy utrwalić. Aby patomorfolog mógł dokonać wiarygodnej oceny cechy pN - zgodnie z klasyfikacją TNM z 2010 roku - preparat operacyjny obejmujący pachwinowy układ chłonny powinien zawierać co najmniej sześć węzłów chłonnych. Podstawowe znaczenie dla osiągnięcia dobrych wyników leczenia mają poznanie budowy anatomicznej tego regionu i technik operacyjnych oraz prawidłowe przygotowanie preparatu do badania patomorfologicznego. Vulvar carcinoma is the fourth most prevalent cancer of genitals in women (accounting for 5% of all neoplasms from this group). Histologically, we differentiate epithelial neoplasms - in 90% of cases we are dealing keratotic squamous cell carcinoma - and non-epithelial ones. The majority of vulvar carcinomas occur at a postmenopausal age and are related to chronic bacterial or viral infection (human papilloma virus). Lymph from the vulva is drained to three groups of inguinal lymph nodes and to iliac lymph nodes. Depending on the location of a neoplastic lesion, vulvar carcinoma metastasizes unilaterally or bilaterally. The basic methods of treatment are surgical removal or inguinal lymphadenectomy - both superficial and deep. This article presents a detailed anatomy of the inguinal-iliac lymphatic system as well as the most widely used surgical techniques and the most common postoperative complications. Cooperation with the clinician is crucial to present a valuable pathology report. In hospitals with an anatomic pathology unit on-site, the surgeon should send a non-fixed material, and optimally - in sterile conditions. In hospitals without an anatomic pathology unit, the specimen must be fixed. For the pathologist’s assessment of pN stage - in accordance with the TNM classification of 2010 - to be reliable, the operative specimen comprising the inguinal lymphatic system must include at least six lymph nodes. Obtaining satisfactory management results requires a good knowledge of anatomy of this area and surgical techniques as well as a proper preparation of the specimen for pathologic examination. Рак вульвы занимает четвертое место среди наиболее распространенных раковых заболеваний половых органов у женщин (примерно 5% случаев рака в этой группе). Гистологически выделяют изменения эпителиального происхождения - в 90% это плоскоклеточный, роговеющий рак - и неэпителиального происхождения. Большинство случаев рака вульвы встречается у женщин после менопаузы и связано с хронической бактериальной или вирусной инфекцией (папилломавирус человека). Лимфа из вульвы отводится в три группы паховых лимфатических узлов и подвздошных узлов. В зависимости от локализации опухоли метастазы рака переходят на одну или обе стороны. Основными методами лечения остаются хирургическое удаление и паховая, поверхностная и глубокая лимфаденэктомия. В статье представлена подробная анатомическая лимфатическая пахово-бедренная система, а также наиболее часто используемые хирургические методы и наиболее распространенные осложнения процедуры. Ключевым для представления стоящего патологического доклада является сотрудничество с врачом. В больницах с собственной лабораторией патоморфологии хирург должен отправить нефиксированный материал, оптимально - в стерильных условиях. В больницах без патоморфологической лаборатории препарат необходимо фиксировать. Чтобы патоморфолог мог провести достоверную оценку pN - в соответствии с классификацией TNM с 2010 года - операционный препарат, охватывающий паховую лимфатическую систему, должен содержать как минимум шесть лимфоузлов. Существенное значение для достижения хороших результатов лечения имеет понимание анатомической структуры этой области и хирургических методов, а также правильная подготовка препарата к патологическому исследованию.