Le repas et la convivialité dans la dramaturgie néo-hellénique du xixe et du xxe siècle

La nourriture, la convivialité et les diverses notions qui s’y rattachent offrent une signification catalytique tout au long de l’évolution de la dramaturgie néo-hellénique des deux derniers siècles. Dans beaucoup de pièces, ces notions font partie de l’intrigue et apparaissent parfois même dans leurs titres. Elles concernent non seulement la fonction de la société traditionnelle, mais aussi celle de la société bourgeoise et moderne, une situation qu’attestent, par exemple, diverses pièces de la fin du xixe et du xxe siècle. The dinner, the conviviality and the relevant notions have a special significance in the Greek dramaturgy of the last two centuries. In many plays these notions are part of the dramatic plot, even presented in their titles. They concern the function of the traditional, the bourgeois and the modern society, as it is attested, for instance, in the plays of the late 19th century till the beginning of the 20st century. Ουσιαστική αφετηρία στη νεοελληνική δραματουργία του 19ου αιώνα ως προς τις έννοιες του γεύματος και του συμποσιασμού αποτελεί η Βαβυλωνία του Δ. Κ. Βυζάντιου. Τα μοτίβα του γεύματος και του συμποσιασμού αξιοποιήθηκαν ιδιαίτερα στα τέλη του 19ου αιώνα, για παράδειγμα σε έργα του Ηλία Καπετανάκη. Οι έννοιες αυτές πλέον δεν εντάσσονται στις λειτουργίες της παραδοσιακής κοινωνίας, αλλά της αστικής, με την έκφραση πολλών πτυχών ή γενικότερα χαρακτηριστικών της. Σε έργα του πρώτου μισού του 20ού αιώνα η παρουσία και η λειτουργία τους είναι ευδιάκριτη, ενίοτε παραδοσιακή. H λειτουργία του γεύματος και του συμποσιασμού μεταπολεμικά είναι διευρυμένη, όταν αυτά εντάσσονται σε ένα ιστορικό και μυθικό πλαίσιο. Στη σημερινή εποχή oι έννοιες αυτές αποτελούν το πρόσχημα για την έκφραση προβληματισμών για σύγχρονες καταστάσεις και προβλήματα του ανθρώπου υπερβαίνοντας την παραδοσιακή τους λειτουργία.