Polska fleksja jako poligon doświadczalny językoznawstwa kognitywnego

Celem badań przedstawionych w niniejszym artykule jest empiryczna weryfikacja hipotezy, że użytkownicy języka preferują schematy niższego rzędu, a także innej kluczowej hipotezy podejść opartych na uzusie – a mianowicie, że prawdopodobieństwo uogólnienia danego wzorca fleksyjnego zależne jest od frekwencji, a w szczególności frekwencji słownikowej, czyli liczby słów należących do danej klasy fleksyjnej. Przedmiotem badań są końcówki polskiego celownika liczby pojedynczej. Produktywność poszczególnych końcówek mierzono za pomocą metody odmiany pseudosłów, czyli ciągów fonologicznych, które mogłyby być słowami w danym języku, ale nimi nie są. Zadaniem badanego jest użycie pseudosłowa w innej formie. Udostępnienie publikacji Wydawnictwa Uniwersytetu Łódzkiego finansowane w ramach projektu „Doskonałość naukowa kluczem do doskonałości kształcenia”. Projekt realizowany jest ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego w ramach Programu Operacyjnego Wiedza Edukacja Rozwój; nr umowy: POWER.03.05.00-00-Z092/17-00.