Is herhaald neuropsychologisch onderzoek problematisch?

Enkele weken na zijn 38ste verjaardag krijgt meneer Dirksen last van neerslachtigheid. Hij klaagt over slaapproblemen, eet veel minder dan normaal en heeft geen interesse meer in zijn grote hobby, het bespelen van de trombone. Eigenlijk ziet meneer Dirksen het leven niet meer zo zitten. Hij komt via de huisarts bij een psychiater terecht. Op basis van dsm-iv-criteria stelt deze een depressie vast. Omdat meneer Dirksen ook over zijn geheugen klaagt, verwijst de psychiater hem naar een klinisch psycholoog met het verzoek om eventuele cognitieve functiestoornissen te objectiveren. Met behulp van een aantal neuropsychologische instrumenten concludeert deze dat er sprake is van stoornissen in het leren en herinneren van verbale informatie, alsmede van een verminderde planning en organisatie van gedrag. Meneer Dirksen krijgt fluoxetine voorgeschreven en wordt na enige maanden wederom naar de klinisch psycholoog verwezen om het effect van de medicatie op zijn cognitief functioneren na te gaan. De psycholoog maakt tijdens dit herhalingsonderzoek van dezelfde instrumenten gebruik als de vorige keer en constateert dat meneer Dirksens prestaties vergeleken met het eerste onderzoek sterk zijn verbeterd. Vooral het geheugen en de planning en organisatie van gedrag zijn vooruitgegaan. Zijn deze verbeterde prestaties echter zonder problemen aan het effect van de therapie toe te schrijven?