Czerniaki skóry — zasady postępowania diagnostyczno-terapeutycznego w 2016 roku

Podstawą klinicznej diagnostyki roznicowej czerniakow skory i kwalifikacji do biopsji wycinającej jest obecnie dermoskopia. Dla ustalenia rozpoznania i określenia najwazniejszych czynnikow rokowniczych podstawowe znaczenie ma biopsja wycinająca podejrzanych w kierunku wczesnego czerniaka zmian barwnikowych skory (wyciecie calej grubości skory i powierzchownej warstwy tkanki tluszczowej). Wczesne rozpoznanie i chirurgiczne usuniecie czerniaka nie tylko poprawia rokowanie, ale daje szanse wyleczenia okolo 90% chorych. Kolejne etapy postepowania terapeutycznego obejmują kwalifikacje chorych do radykalnego wyciecia blizny po biopsji wycinającej z wlaściwymi marginesami oraz wykonania biopsji wezla wartowniczego. W przypadku przerzutow do regionalnych wezlow chlonnych postepowaniem z wyboru jest wykonanie radykalnej limfadenektomii. Zaleca sie wlączanie chorych na czerniaki skory o wysokim ryzyku nawrotu (przerzuty do wezlow chlonnych i/lub owrzodzenie pierwotnej zmiany) do prospektywnych badan klinicznych nad leczeniem uzupelniającym. Obecnośc przerzutow odleglych wiąze sie ze zlym rokowaniem. W sytuacji uogolnienia nowotworu konieczne jest wykonanie badania w kierunku mutacji genu BRAF . Dlugoletnie przezycia dotyczą glownie chorych poddanych resekcji pojedynczych ognisk przerzutowych. W systemowym leczeniu — przede wszystkim pierwszej linii — u chorych z obecnością mutacji BRAF V600 znajduje zastosowanie inhibitor BRAF — wemurafenib lub dabrafenib (preferencyjnie w skojarzeniu z inhibitorem MEK) oraz — niezaleznie od statusu mutacji BRAF — immunoterapia przeciwcialami anty-PD-1 (niwolumab lub pembrolizumab), ewentualnie ipilimumab (przeciwcialo anty-CTLA4).