بررسي آستیگماتیسم قرنیه‌ی قدامی، خلفی و کل در افراد طبیعی

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف ارزیابی میزان و محور آستیگماتیسم قرنیه‌ی قدامی (Anterior corneal astigmatism یا ACA)، خلفی (Posterior corneal astigmatism یا PCA) و کل (Total corneal astigmatism یا TCA) انجام گرفت. روش‌ها: در اين مطالعه‌ی گذشته‌نگر، نقشه‌های توپوگرافی پنتاکم 226 چشم (113 بیمار) از افراد كه آستیگماتیسم Refractive بین 6-1 دیوپتر داشتند، مورد بررسی قرار گرفت. میزان آستیگماتیسم سطح قدامی، خلفی و کل قرنیه تعیین گردید. همچنین، بزرگی و محور آستیگماتیسم این سطوح با هم مقایسه شدند. ۰۵0/۰ > P به عنوان سطح معنی‌داری در نظر گرفته شد. یافته‌ها: میانگین سنی جمعیت مورد مطالعه، ۷۴/۶ ± 00/33 سال بود. میانگین و انحراف معیار میزان ACA برابر ۹۹/۰ ± 02/2، PCA ۲۰/۰ ± ۴۴/۰ و TCA ۰۱/۱ ± ۹۸/۱ دیوپتر بود. آستیگماتیسم قدامی موافق قاعده و آستیگماتیسم خلفی مخالف قاعده، شیوع بیشتری نسبت به سایر جهت‌های محورها داشتند. در گروه‌های ACA و TCA، بیشترین میانگین بزرگی مربوط به آستیگماتیسم With-the-rule (WTR) بود. مقدار PCA فقط در 8 درصد افراد از ۷۵/۰ دیوپتر تجاوز می‌کرد. ACA با PCA (83/0 = r) و TCA (۹۸/۰ = r) ارتباط مستقیم بارزی داشت. همچنین، بین PCA و TCA رابطه‌ی مستقیم و شدیدی وجود داشت (۷۸/۰ = r، ۰۰۱/۰ > P). نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه، اطلاعاتی فراهم کرد که ممکن است در دستیابی به نتایج مطلوب در اصلاح آستیگماتیسم در جراحی انکساری یا طراحی لنزهای داخل چشمی جدید مفید باشد.