Relativizam i nove obrednosti u ozračju postmoderne

U doba kasnoga novovjekovlja napretkom i povećanjem novih obreda i religioznih formi došlo je do nadilaženja vjekovne koegzistencije i razgraničenja između svjetnovnih i religioznih obreda, između svetoga i profanoga. Prisutnost obrednog i simboličkog u sferi javnog i privatnog kontinuirano se povećava, a njihov utjecaj osnažuje u okviru zaborava temelja i zazora od meta-naracija. Ovaj je fenomen (di)fuzije i fragmentacije osnažio navlastito relativiziranje sustava vjerovanja sekularizacijom mnogih simboličkih elemenata tradicija te ujedno prodire u kolektivni imaginarij zapadnog društva. Predmet našega razmatranja su nove obrednosti pod vidom njihova relativizirajućega upliva nasuprot kršćanskoj obrednosti. Ovaj prilog, ispitujući dominante novih obrednosti, želi pružiti uvid u nosive dinamike novijih religioznih tragasnja. Interes za temu proizlazi iz postmoderne individualizacije i pluralizacije religijskog vjerovanja i osjećanja, koje se vidno odražavaju na crkveni pastoral. U potrazi za valjanim kriterijima i autentičnim uvjetima na čijim će temeljima zasnivati kritički odnos spram novih obrednosti i njihovih utjecaja na kršćansku praksu, Crkva je, naime, pozvana obratiti pozornost na vlastitu simboličko-sakramentalnu fizionomiju te revitalizirati autentično religiozno iskustvo putem obnovljenoga shvaćanja i iskustva sakramentalnoga identiteta kršćanske vjere.