Search

Objectives: To test the interrelation of the naturalistic course of depression in older people with long-term support received. Design: Longitudinal cohort study. Methods: A sample of 277 adults age 55-85years participating in the Longitudinal Aging Study Amsterdam, with clinically relevant depressive symptoms at baseline (scores ≥16 on the Center for Epidemiological Studies Depression Scale) were followed up over a period of 13years. General estimating equations were used to examine the relation between depression course and emotional/instrumental support received over time. In addition, partner status, gender, and age were tested as modifiers. Results: A 2-way interaction between depression courses types and time showed significant differences in instrumental support received over time in older people with a late-life depression. Three-way interactions showed that associations between depression course and support variables were modified by gender and partner status. Conclusion: Both men and singles, with a chronic course of depression may be at risk to lose emotional and instrumental support over time. Professional attention is needed to prevent a chronic course of late-life depression, and to preserve personal social networks.

Social isolation, the objective characteristics of a situation of a small-sized social network, is frequently mentioned as a major risk factor for loneliness and mental health problems. In contrast to social isolation, loneliness is the subjective experience of a situation as one of an undesired lack of (quality of) certain relationships. Although social isolation is strongly associated with loneliness, there is not a direct simple association between both phenomena. The standards or wishes for specific types of relationships and the varying cognitive discrepancy experienced are crucial intermediates between social isolation and loneliness.

Deze rapportage laat dertien buitenlandse ‘interventies’ zien waarvan wetenschappelijk bewezen is dat zij succesvol zijn bij het voorkomen en bestrijden van eenzaamheid door of vanuit de geestelijke gezondheidszorg, gehandicaptenzorg en ouderenzorg. Er zijn projecten waar cliënten in aanraking komen met honden, robot(zee)honden en kippen. Bij elk van deze voorbeelden blijkt eenzaamheid bij deelnemers te verminderen. Andere initiatieven richten zich op een betere omgang door cliënten met zorgverleners of het verbeteren van slecht aangeleerde cognitieve processen. Ook een geheugentraining kan eenzaamheid helpen voorkomen, net zoals een lotgenotengroep voor chronisch zieke ouderen en een computer en internetcursus deze helpen verminderen. Gespreksgroepen, een GGZ-programma dat zich richt op mensen met een psychische stoornis, en activeringsprogramma’s om passiviteit te doorbreken zijn andere succesvolle voorbeelden. Ook het inzetten van vrijwilligers als integraal onderdeel van zorgteams blijkt een positief effect te hebben op het verminderen van isolement en mogelijkheden om vriendschappen te ontwikkelen. Om toepassing in Nederland te vereenvoudigen, zijn de interventies onderverdeeld in een aantal categorieën, namelijk naar werkwijze (één-op-één vs. groepsinterventies), aard (vertrouwd en veilig voelen; bezig zijn, afleiding, contacten; persoonlijke vaardigheden en vaardigheden gericht op meer kunnen) en setting van de interventie (intramuraal vs. extramuraal).Bij het trekken van conclusies zijn verschillende wetenschappelijke kanttekeningen te maken. Zo kan de selectie van deelnemers effect hebben op het resultaat, is er niet altijd een controlegroep gebruikt, zijn alleen studies met een positief resultaat opgenomen en is het aantal deelnemers over het algemeen klein. Daarom laat dit rapport vooral zien dat er verschillende buitenlandse interventies zijn die als inspiratie gebruikt kunnen worden voor toepassing in de Nederlandse langdurige zorg. Voor toepassing in de Nederlandse context is nodig dat aansluitend bij één van de genoemde interventies in een vooronderzoek gekeken wordt op welke wijze het achterliggende idee van de interventie in te zetten is in de langdurige zorg in Nederland.

Divorce increases the risk of loneliness. With divorce increasingly becoming a normal life event, societal changes are now challenging this idea as regards to current cohorts. We hypothesize that the relative strong feelings of loneliness among divorcees, compared with married people, has diminished over time. Using 1992, 2002, and 2012 data sets of 54–65-year-old people, we examine the impact of divorce on loneliness over 20 years. We compare those who are divorced or remarried to people married for the first time, and differentiate the supportiveness of the partnership. The results show that for both emotional and social loneliness, divorcees were lonelier than respondents in their first marriage; remarried divorces were socially lonelier than respondents in their first marriage. Respondents with a supportive partnership were less emotionally and socially lonely than respondents without a partnership or with a less supportive partnership. The main finding is that, compared with 1992, the divorcees are less socially lonely in 2002, with a smaller and non-significant further decrease in loneliness in 2012. This suggests that the social position of divorcees has been improved over the past two decades.

A brief review of major conceptual notions and empirical findings within the literature on grandparent–grandchild relationships is presented. Four major topics for understanding the intergenerational relationship are addressed: the historical context, the importance of the relationship, changes over individual time, and culture and variation. The focus is on grandparents and grandchildren from Western societies and who are biologically connected.

Ouderen zijn eenzaam en alleen, is de gangbare opvatting. Door individualisering en andere ontwikkelingen in de samenleving neemt eenzaamheid toe. Tegelijk hebben we door een betere gezondheid en technische ontwikkelingen als ICT meer mogelijkheden tot op hoge leeftijd contact te onderhouden. Toenemende eenzaamheid, waar of niet waar?

Objective. This work aims to gain insight into the long-term impact of depression course on social network size and perceived loneliness in older people living in the community. Methods. Within a large representative sample of older people in the community (Longitudinal Aging Study Amsterdam (LASA)), participants with clinically relevant levels of depressive symptoms (scores >16 on the Center for Epidemiological Studies Depression Scale) were followed up over a period of 13 years of the LASA study (five waves). General estimating equations were used to estimate the impact of depression course on network size and loneliness and the interaction with gender and age. Results. An unfavorable course of depression was found to be associated with smaller network sizes and higher levels of loneliness over time, especially in men and older participants. Conclusions. The findings of this study stress the importance of clinical attention to the negative consequences of chronicity in depressed older people. Clinicians should assess possible erosion of the social network over time and be aware of increased feelings of loneliness in this patient group.

In dit hoofdstuk beschrijven we de samenhang tussen het persoonlijk netwerk en gezondheid. De omvang, samenstelling en steun van het netwerk zijn hierbij belangrijk. Netwerkrelaties beïnvloeden gezondheid op verschillende manieren. We onderscheiden hiertoe vier modellen voor de relatie tussen netwerken en gezondheid: het barrièremodel, het mobilisatiemodel, het stressmodel, en het gedragsbeïnvloedingmodel. Het barrièremiddel richt zich op situaties waar mensen in hun contactmogelijkheden belemmert zijn, bijvoorbeeld omdat ze in een rolstoel zitten. Hierdoor kunnen ze niet deelnemen aan een aantal activiteiten en zal hun netwerk daarom beperkt zijn. Het mobilisatiemodel daarentegen beschrijft dat juist door een ziekte netwerkleden actief worden en steun aanbieden. Het stressmodel richt zich erop dat door relaties stress minder wordt en mensen ook beter kunnen omgaan met de gevolgen van stress. Het gedragsbeïnvloedings¬model, tot slot, beschrijft de positieve invloed die uit kan gaan van contacten met anderen.Als je een goed functionerend netwerk hebt en er overkomt je iets, dan bekommeren mensen zich om je. Je relaties verbeteren doordat familie en vrienden vaker op bezoek komen, je emotioneel bijstaan en je helpen met het oplossen van praktische problemen. Oppervlakkige relaties verdwijnen echter omdat ziekte het onderhouden van contacten belemmert. Ziekte is het resultaat van een fysiologisch proces en wordt aangejaagd door stress. De kans dat je stress ontwikkelt of niet goed op stress reageert, is groot wanneer je geen of weinig ondersteunende mensen hebt. Je netwerk kan er ook voor zorgen dat je gezonder leeft en op die manier het ontstaan of de gevolgen van ziekten tegengaat. Een netwerk met veel en intensieve contacten is niet altijd goed. Als je een netwerk hebt waar een ongezonde leefstijl de norm is, krijg je eerder gezondheidsproblemen.

Boekaflevering Mens en Maatschappij. Dit artikel is een uitbreiding van een artikel dat in 2010 verscheen in Personal Relationships, 17, 345-356. Work-related personal ties following retirement. The current study examines consequences of retirement for the continuation of work-related relationships. The hypothesis is that their inclusion in personal networks after retirement has become more likely since these relationships have become less role-based in today’s social-cultural context. Data are from the Longitudinal Aging Study Amsterdam. Members of two cohorts born 1928-1937 (N = 109) and 1938-1947 (N = 131) were interviewed in 1992 and 2002, respectively, with a follow-up three and six years later. Among retirees the likelihood of having work-related relationships in their personal network after retirement increased by 19% in ten years. This suggests that retirement has become less disruptive. Retirees seem more inclined to form intrinsically rewarding work-related relationships that continue to be important following retirement.

Guided by trends of increased prevalence and social acceptance of stepfamilies, the authors argue that stepparents are more likely to include stepchildren in their personal network in recent times. Data are from observations by 2 studies: (a) the Living Arrangements and Social Networks of Older Adults Study and (b) the Longitudinal Aging Study Amsterdam in 1992-2009 of 247 Dutch stepparents age 54-91 years. The results revealed that in 1992, 63% of the stepparents had stepchildren in their personal network, and this percentage increased to 85% in 2009. The network membership of stepchildren was less likely for stepparents from living-apart-together partnerships. Stepmothers less often included stepchildren in their personal network than stepfathers. Both effects may be understood in terms of family commitment. Stepfamily boundaries have become more permeable over time, suggesting that there is an increased potential for support exchange and caregiving within stepfamilies. © National Council on Family Relations, 2013.

Given population aging and the productive potential of older people, it is important to examine how individual and societal developments affect social engagement in later life. The study aimed to disentangle the effects of age, aging, and cohort on volunteering among the young old. Using data from the Longitudinal Aging Study Amsterdam, we examined volunteering rates of young olds (N=2,745) in two decades: those being 55-69 years old in 1992 and their age-peers in 2002. Six-year follow-up on both cohorts allowed for cohort-sequential analyses. Multilevel logistic regression analyses revealed that (i) regardless of age, the 2002 cohort volunteered more often than the 1992 cohort, (ii) in 6 years' time volunteering increased for the 55- to 59-year-olds, stabilized among the 60- to 64-year-olds, and declined among the 65- to 69-year-olds, and (iii) these age-differential changes were observed in both cohorts. These effects remained significant after adjusting for gender, education, religious involvement, health, employment status, network size, and partner status. A higher education, religious involvement, staying in good health, and maintaining a large network increased the likelihood of volunteering. Unobserved factors, such as a more positive view on aging within society, may also account for the large increase in volunteering among the recent cohort of young olds. © The Author 2010. Published by Oxford University Press. All rights reserved.

Loneliness concerns the subjective evaluation of the situation individuals are involved in, characterized either by a number of relationships with friends and colleagues which is smaller than is considered desirable (social loneliness), as well as situations where the intimacy in confidant relationships one wishes for has not been realized (emotional loneliness). To identify people who are lonely direct questions are not sufficient; loneliness scales are preferred. In this article, the quality of the three-item scale for emotional loneliness and the three-item scale for social loneliness has been investigated for use in the following countries participating in the United Nations "Generations and Gender Surveys": France, Germany, the Netherlands, Russia, Bulgaria, Georgia, and Japan. Sample sizes for the 7 countries varied between 8,158 and 12,828. Translations of the De Jong Gierveld loneliness scale have been tested using reliability and validity tests including a confirmatory factor analysis to test the two-dimensional structure of loneliness. Test outcomes indicated for each of the countries under investigation reliable and valid scales for emotional and social loneliness, respectively. © 2010 The Author(s).