Search

Background Microspheres loaded with radioactive 166Ho (166Ho-MS) are novel particles for radioembolisation and intratumoural treatment. Because of the limited penetration of β radiation, quantitative imaging of microsphere distribution is crucial for optimal intratumoural treatment. Computed tomography (CT) may provide high-resolution and fast imaging of the distribution of these microspheres, with lower costs and widespread availability in comparison with current standard single-photon emission tomography (SPECT) and magnetic resonance imaging. This phantom study investigated the feasibility of CT quantification of 166Ho-MS. Methods CT quantification was performed on a phantom with various concentrations of HoCl and Ho-MS to investigate the CT sensitivity and calibrate the CT recovery. 166Ho-MS were injected into ex vivo tissues, in VX-2 cancer-bearing rabbits, and in patients with head-neck cancer, to demonstrate sensitivity and clinical visibility. The amount of Ho-MS was determined by CT scanning, using a density-based threshold method and compared with a validated 166Ho SPECT quantification method. Results In the phantom, a near perfect linearity (least squares R2 > 0.99) between HU values and concentration of 166Ho was found. Ex vivo tissue experiments showed an excellent correlation (r = 0.99, p < 0.01) between the dose calibrator, SPECT, and CT imaging. CT recovery was on average 86.4% ex vivo, 76.0% in rabbits, and 99.1% in humans. Conclusion This study showed that CT-based quantification of Ho microspheres is feasible and is a high-resolution alternative to SPECT-based determination of their local distribution.

Fibrodysplasia ossificans progressiva (FOP) is a rare genetic disorder leading to progressive heterotopic ossifications (HO) of muscles, tendons, and ligaments, which can be induced by trauma or by surgery. Despite strong medical advice to the contrary, an FOP patient insisted on surgery to alleviate her complete trismus, which caused an unbearable impact on her quality of life (QOL). The entire trismus history of this FOP patient is presented. [18F]-NaF position emission tomography/computed tomography (PET/CT) scans were introduced as an imaging method for heterotopic bone formation activity. To place our findings into context, a systematic review on jaw surgery in FOP was performed. After falling down the stairs, a 9-year-old patient developed mobility impairment of her left-sided jaw. During the following 13 years bone scintigraphy showed persistent activity of the disease leading to progressive left-sided zygomatico-mandibular fusion by HO, resulting in complete trismus. Within 1 month after HO removal on the left side and a matching right coronoidectomy, [18F]-NaF PET/CT demonstrated a substantial flare-up activity followed by new HO in both masseter and temporalis muscles. Despite recurrent HO and trismus her QOL increased due to a stable increased interincisal opening of 5.5 mm. Although systematic review reveals a 100% risk of HO recurrence after jaw surgery, information on improved QOL is scarce. In conclusion, surgery in FOP may be beneficial for QOL despite new HO formation. Assessment of disease activity using [18F]-NaF PET/CT is possible before HO is evident on CT and may serve as a new and quantitative marker of the disease. © 2017 The Authors. JBMR Plus Published by Wiley Periodicals, Inc. on behalf of the American Society for Bone and Mineral Research.

Het os zygomaticum, of jukbeen, en de arcus zygomaticus, of jukboog, zijn prominente structuren van het middengezicht. De os zygoma fractuur is de meest voorkomende breuk van het maxillofaciale skelet, gevolgd door een fractuur van de arcus. Zygomafracturen kunnen naast functionele problemen, zoals dubbelbeelden, gevoelsstoornissen of een beperkte mondopening leiden tot een asymmetrie van het middengezicht en daarmee tot cosmetische bezwaren. Symptomen samengaand met een zygomafractuur zijn vaak karakteristiek en bestaan uit onder andere een periorbitaal oftewel monocle hematoom, een afvlakking van de wangkoon en een sensibiliteitsstoornis van de nervus infraorbitalis. Zygoma- en solitaire arcusfracturen, kunnen op verschillende manieren worden behandeld: door middel van een gesloten of open repositie. Behandeling is mede afhankelijk van de mate van dislocatie van de fractuur en de leeftijd, of conditie van de patiënt.

Een orale leukoplakie is een ‘overwegend witte verandering van het mondslijmvlies, die klinisch en histopathologisch niet als een andere witte afwijking kan worden gediagnosticeerd’. De incidentie van orale leukoplakie wereldwijd is ongeveer 2%. Hiervan ontaardt zo’n 1%-2% per jaar in een plaveiselcelcarcinoom. Er is een aantal factoren bekend die mogelijk een hoger risico geven op maligne ontaarding. Het betreft hogere leeftijd, vrouwelijk geslacht, niet-roken, niet-homogene orale leukoplakie, een orale leukoplakie ≥ 4 cm, locatie op de laterale tongrand of de mondbodem en een hoge graad van epitheeldysplasie.Een belangrijk onderdeel van de periodieke controle bij de tandarts is de inspectie van de slijmvliezen. Bij een witte slijmvliesafwijking in de mondholte moet de tandarts altijd nagaan of er mogelijk een oorzaak aanwezig is en of deze kan worden weggenomen. Mocht er geen mogelijke oorzaak aanwezig zijn, dan dient de patiënt meteen verwezen te worden naar de MKA-chirurg. De MKA-chirurg zal dan een biopt nemen van de witte slijmvliesafwijking en de laesie definiëren. Aan de hand van de soort afwijking zal het verdere beleid worden bepaald.

Het is al tientallen jaren bekend dat snoepgedrag bijdraagt aan de ontwikkeling van cariës. Het nuttigen van frisdrank en vruchtensappen wordt beschouwd als een van de belangrijkste oorzaken voor het ontstaan van erosieve gebitsslijtage, maar ook de consumptie van andere zure voedingsmiddelen zoals snoep kan demineralisatie van tandglazuur tot gevolg hebben. De afgelopen decennia heeft het aanbod aan snoepgoed een enorme ontwikkeling doorgemaakt, waarbij nieuwe soorten en (extreem) zure varianten werden ontwikkeld. De meeste risicovolle varianten met fruitsmaak bevatten één of meer organische zuren en zijn ontwikkeld om lang in de mond te blijven. Ook is er vloeibaar zuur snoep ontwikkeld, waarvan de smaak binnen enkele minuten verdwijnt. Dit leidt tot frequente consumptie met een hoge cumulatieve contacttijd van zuur met de gebitselementen. Naast risicovol snoep zijn er gelukkig ook tandvriendelijke producten beschikbaar die geen risico vormen voor het ontstaan van caries en/of erosie.

Tandartsen worden steeds vaker geconfronteerd met patienten met een pacemaker of implanteerbare cardiale pacemaker. Deze apparaten zijn gevoelig voor elektromagnetische interferentie, die de werking van de pacemaker kan verstoren. Allerlei tandheelkundige apparatuur kan als bron fungeren van lichte of matige elektromagnetische velden. Terughoudendheid bij patienten met een pacemaker lijkt geboden met het gebruik van magnetostrictieve scalers en ultrasone trilbaden in de nabijheid. Het gebruik van een elektrotoom wordt afgeraden. Andere tandheelkundige elektrische apparatuur lijkt bij moderne pacemakers geen risico op storing te vormen, indien men zich houdt aan het algemene advies om deze alleen te gebruiken op meer dan 15 cm afstand van de pacemaker en de elektroden. Als een tandarts twijfelt of bepaalde apparatuur bij een patient gebruikt mag worden, dient voorafgaand overleg met de behandelend cardioloog plaats te vinden.

In Nederland zijn verschillende mondgels, -sprays en -spoelmiddelen beschikbaar ter verlichting van monddroogte. In een literatuuronderzoek werd gezocht naar wetenschappelijke onderzoeken naar de effectiviteit van deze middelen. Vervolgens werd het gebruik van speekselsubstituten door sjögrenpatiënten onderzocht.Speekselsubstituten zouden bij patiënten verlichting van monddroogteklachten moeten geven. Op grond van de tot nu toe gepubliceerde onderzoeken lijkt de wetenschappelijke onderbouwing voor de werkzaamheid van speekselsubstituten beperkt. Enkele middelen lijken een, relatief beperkt, positief effect te hebben op de monddroogte. Patiënten stoppen vaak met het gebruik van speekselsubstituten, omdat zij het effect als te gering ervaren en de smaak van de producten tekortschiet.Geconcludeerd mag worden dat er behoefte is aan de ontwikkeling van meer effectieve speekselsubstituten, waarbij de verschillende doelgroepen met monddroogte nauw betrokken dienen te worden.

De mond is een kwetsbaar orgaan, waarvan de zachte weefsels voortdurend blootstaan aan allerlei mechanische en chemische stress. De epitheellaag, die de orale mucosa bedekt, biedt zelf slechts weinig bescherming. Voor een goede bescherming is de aanwezigheid van een speekselfilm op de orale mucosa essentieel.