Search

Ege Bölgesinin ekolojik koşullarına ve tarla sistemine uygun, ot ve tohum verimi yüksek, kaliteli hastalıklara mukavim, tek yıllık bazı baklagil türlerini ıslah ederek çeşit geliştirmek amacı ile 1967 yılında başlatılan ‘Ege Bölgesi Yem Bitkileri Araştırmaları’ projesi kapsamında günümüze kadar 12 adet adi fiğ (Vicia sativa L.) çeşidi geliştirilmiştir. Türkiye’nin çeşitli yörelerinden toplanan yerel populasyonların değerlendirildiği çalışmada, saf hat seleksiyonu ve melezleme yöntemi kullanılmıştır. Çalışmanın ilk çıktısı, 1979 yılında tescil edilen Ürem 79 çeşidi olmuştur. Islah çalışmalarında önemli kavşaklardan ilki 1982 yılında erkenci ve daha kararlı bir çeşit olan, pamuk tarımında kışlık ara ürün olarak kullanılmaya çok elverişli Kubilay 82 çeşidinin geliştirilmesidir. İkincisi de yüksek hızlı dane doldurma özelliği ile öne çıkan erkenci, tohum verimi yüksek olan Selçuk 99 ve Cumhuriyet 99 çeşitlerinin tescil ettirilmesidir. Üçüncüsü ise yapılan melezleme çalışmaları neticesinde erkenci, kuru madde ve tohum verimleri yüksek, 2010 yılında tescil edilen Alper ile 2013 yılında tescil edilen Doruk ve Ürkmez çeşitlerinin sektöre kazandırılması ile olmuştur. Geliştirilen çeşitler, bölgemiz ve benzer iklim koşullarına uygunluğu ve yüksek verimleri ile önemli bir ekiliş alanına sahip olup sertifikalı tohumluk üretimine dolayısıyla ülke tohumculuğuna büyük katkı sağlamıştır., A project emtitled ‘Aegean Region Forage Crops Researches’ with the aim of breeding annual legume varieties with high yield and high disease tolerance and suitable to Aegean climatic conditions and field crop patterns was initiated in 1967. Twelve common vetch (Vicia sativa L.) varieties developed have been registered so far. Materials utilized in the project were common vetch local cultivars and populations collected from different parts of Türkiye. Methods used were single plant selection (pure line selection) and crossing. The first outcome of the project was cultivar Urem 79 which was registered in 1979. The first milestone of breeding studies was the development of the early and more determinate cultivar Kubilay 82 registered in 1982 which was more suitable to winter intercropping in cotton producing areas. The second milestone was the registration of cultivars Selcuk 99 and Cumhuriyet 99 both having earliness, fast pod filling and high seed yielding properties. The third milestone was to develop the early, high dry matter and seed yielding cultivars named Alper, Doruk and Urkmez in 2010 and 2013 by using crossing method.

Satureja hortensis L. dünya üzerinde geniş bir coğrafyada doğal olarak yetişen ve ciddi varyasyon gösteren önemli bir tıbbi aromatik bitkidir. Bu araştırma 2016 yılında, İran’ın farklı lokasyonlarından 14 (İsfahan, Ahvaz, Colfa, Tebriz, Salmas, Azerşehr, Karac, Nagade, Kazerun, Tahran, Erdebil, Khoy, Urmiye, Şahindej) ve Türkiye’den bir adet (Konya) olmak üzere 15 farklı Satureja hortensis L. genotipinin Erzurum ekolojik koşullarında adaptasyon ve bazı tarımsal özelliklerinin belirlenmesi amacıyla yürütülmüştür. Deneme “Şansa Bağlı Tam Bloklar” deneme desenine göre 4 tekerrürlü olarak yürütülmüştür. Araştırma sonuçlarına göre Satureja hortensis L. genotiplerin bitki boyu 29.42-40.83 cm; çiçeklenme süresi 73.80-91.25 gün; dal sayısı 18.33-20.95 adet bitki-1; kuru herba verimi 425-610.21 kg da-1; yeşil herba verimi 1304-1671 kg da-1, tohum verimi 40-140 kg da-1; bin tane ağırlığı 0.4-0.7 g; uçucu yağ verimi 2.9-7.11 kg da-1 ve uçucu yağ oranı % 0.72-1.14 olarak kaydedilmiştir. Genotiplerin bitki boyu, çiçeklenme süresi, tohum verimi ve bin tane ağırlığı bakımından istatistiki olarak önemli farklılıklar gösterdiği tespit edilmiştir. Bu çalışmada Satureja hortensis L. genotiplerin tamamının bölge koşullarında kolaylıkla yetişebileceği anlaşılmıştır. Araştırma sonuçlarına göre kuru herba verimi, uçucu yağ oranı ve uçucu yağ verimi açısından Türkiye; yeşil herba verimi bakımından Khoy; tohum verimi bakımından ise Azerşehr genotipi en iyi performansı göstermiştir. Satureja hortensis L. Erzurum dahil Türkiye’nin birçok yerinde doğal bitki örtüsünde yer almasına karşın kültürü yapılmayan bir bitkidir. Bu bağlamda deneme koşullarında yürütülen bu tür çalışmalar bitkinin performansının ve özelliklerinin ortaya konması ve kültüre alınmasının sağlanması yönünde gerçekleştirilmiş önemli bir adım olarak görülebilir. This study was conducted to determine the adaptation and some agricultural traits of Satureja hortensis L. genotypes from Iran and Turkey in 2016 under Erzurum ecological conditions. The fifteen genotypes of Satureja hortensis L. were used in this study; İsfahan, Ahvaz, Colfa, Tebriz, Salmas, Azerşehr, Karac, Nagade, Kazerun, Tahran, Ardebil, Khoy, Urmiye, Şahindej from Iran and Konya from Turkey. The experimental design was the completed block with four replications. S. hortensis L. genotypes significantly differed in days to flowering, plant height, 1000 seed weights and seed yield. Based on the results of this experiment the values for the parameters studied in the study were found as 29.42-40.83 cm for plant height, 73.80-91.25 for days to flowering, 18.33-20.95 for the number of branches, 425-610.21 kg da-1 for dry herb yield, 1304-1671 kg da-1 for fresh herb yield, 40-140 kg da-1 for seed yield, 0.4-0.7 gr for 1000 seed weights, 2.9- 7.11 kg da-1 for essential oil yield and 0.72-1.14 % for essential oil percent. This research suggested that the Satureja hortensis L. plant could be easily grown in Erzurum ecological conditions. According to the study results, the genotype Turkey could be recommended to the region’s producers for dry herb yield, essential oil yield, essential oil percent, the genotype Khoy for fresh herb yield and the genotype Azerşehr for seed yield. In conclusion, genotypes of Satureja hortensis L. adapted to these climate conditions may provide a new option for growers.

Bu çalışma kenevir çeşitlerinin bazı verim ve verim özelliklerini belirlemek amacıyla yapılmıştır. Araştırma 2020 ve 2021 yıllarında Yozgat Bozok Üniversitesi deneme alanında gerçekleştirilmiştir. Çalışmada bitki materyali olarak Fedora 17, Ferimon, Futura 75, Santhica 27, Finola ve USO 31 kenevir çeşitleri kullanılmıştır. Deneme Tesadüf Blokları Deneme Desenine göre 3 tekerrürlü olarak yürütülmüştür. Çalışmada bitki boyu, teknik sap uzunluğu, gövde çapı, biyolojik kütle verimi, kuru sap verimi, lif verimi ve tohum verimi incelenmiştir. İncelenen özelliklerde çeşitler arasında önemli farklılıklar tespit edilmiş olup, iki yılın ortalama sonuçlarına göre bitki boyu değerleri 84.25-175.22 cm, teknik sap uzunluğu 60.85-123.75 cm, sap çapı 6.35-8.92 mm, biyolojik kütle verimi 7916.6-18833.3 kg/ha, kuru sap verimi 1326.8-5988.0 kg/ha, lif verimi 354.8-2052.1 kg/ha, tohum verimi 1309.0-2178.6 kg/ha olarak belirlenmiştir. Sonuç olarak Yozgat ekolojik koşullarında lif verimi açısından Futura 75 ve Santhica 27, tohum verimi için Fedora 17 ve Ferimon çeşitlerinde daha iyi sonuçlar elde edilmiştir.

This study was carried out to determine the effects of molybdenum foliar fertilizer applied at different periods (before flowering, after flowering, before + after flowering) on the yield of NC-7 peanut variety, which is the standard variety of the region, in the field of Eastern Mediterranean Agricultural Research Institute in 2000-2001. The experiment was set up in a randomized block design with 3 replications. 100 seed weight, 76-101 gr., shelling percentage 60.2-69.5 % pod yield was found between 2554-6986 kg ha-1. According to these results, molybdenum foliar fertilizer application can be recommended before + after flowering in terms of pod yield in NC-7 peanut variety., Bu çalışma 2000-2001 yıllarında Doğu Akdeniz Tarımsal Araştırma Enstitüsü Müdürlüğü arazisinde Bölgenin standart çeşidi olan NC-7 yerfıstığı çeşidinde farklı dönemlerde (çiçeklenme öncesi, çiçeklenme sonrası, çiçeklenme öncesi + sonrası) uygulanan molibden yaprak gübresinin verim üzerine etkilerini belirlemek amacı ile yürütülmüştür. Deneme tesadüf blokları deneme deseninde 3 tekrarlamalı olarak kurulmuştur. Denemede incelenen özelliklerden 100 dane ağırlığı, 76-101 gr., iç oranı % 60,2-69,5 meyve verimi 2554-6986 kg ha-1 arasında bulunmuştur. Bu sonuçlara göre NC-7 yerfıstığı çeşidinde meyve verimi bakımından çiçeklenme öncesi + sonrası molibden yaprak gübresi uygulaması önerilebilir.

This study was established in three replications according to the randomized blocks split plots experimental design in the summer growing season of 2019-2020. The sowing rate (1, 2 and 3 kg da-1) in the main plots and humic acid doses in the sub plots (Control, 100, 200 and 400 g da-1) were formed in this study. At the end of the study, parameters such as seed yield, biological yield, plant height, number of branches per plant, number of capsules per plant, number of seeds per capsule, thousand seed weight, harvest index and crude oil ratio were investigated. At the end of the study, the plant height varied between 38.73-47.80 cm, the number of branches per plant varied between 2.50-3.85, the number of capsules per plant varied between 3.35-4.90, the number of seeds per capsule varied between 64.94-75.52, thousand seed weight varied between 2.36-2.54 g, biological yield varied between 110.42-203.47 kg da-1, seed yield varied between 36.15-50.78 kg da-1, harvest index varied between 24.51-37.16% and crude oil ratio varied between 34.02-39.84%. According to the results, it can be said that 2 kg/da sowing norm and 200 g da-1 humic acid application, where the highest value is obtained in terms of seed yield, are the most appropriate amounts in black cumin production for Kayseri province., Deneme üç tekerrürlü olarak 2019-2020 yılı yazlık yetiştirme döneminde “Tesadüf bloklarında bölünmüş parseller deneme desenine” göre yürütülmüştür. Çalışmanın ana parsellerini ekim normu (1, 2 ve 3 kg da-1) ve alt parsellerini ise hümik asit dozları (Kontrol, 100, 200 ve 400 g da-1) oluşturmuştur. Çalışma sonunda çörek otu bitkisinde tohum verimi, biyolojik verim, bitki boyu, bitki başına kapsül sayısı, kapsüldeki tohum sayısı, bin tohum ağırlığı, hasat indeksi ve sabit yağ oranı gibi parametreler incelenmiştir. Çalışma sonunda bitki boyunun 38.73-47.80 cm, bitki başına kapsül sayısının 3.35-4.90 adet bitki-1, kapsüldeki tohum sayısının 64.94-75.52 adet kapsül-1, bin tohum ağırlığının 2.36-2.54 g, biyolojik verimin 110.42-203.47 kg da-1, tohum veriminin 36.15-50.78 kg da-1, hasat indeksinin % 24.51-37.16 ve sabit yağ oranının % 34.02-39.84 arasında değiştiği belirlenmiştir. Sonuçlara göre Kayseri ili için tohum verimi bakımından en yüksek değerin elde edildiği 2 kg da-1 ekim normu ve 200 g da-1 hümik asit uygulamasının çörekotu üretiminde en uygun miktarlar olduğu söylenebilir.

Araştırma, bazı mürdümük genotiplerinin tohum verim ve bazı agronomik özelliklerinin belirlenmesi amacıyla, 2020-2021 yıllarında Isparta ekolojik koşullarında yürütülmüştür. Araştırmada, 120 adet mürdümük genotipi ve 4 adet çeşit (Corea, İptaş, Gürbüz ve Karadağ) bitki materyali olarak kullanılmıştır. Deneme, agümented deneme desenine göre yürütülmüştür. Araştırmada bitki boyu, bitkide bakla sayısı, bakla boyu, bakla eni, baklada tane sayısı, 1000 tane ağırlığı, biyolojik verim ve tohum verimi belirlenmiştir. Araştırmada incelenen tüm parametreler bakımından genotipler arasında istatistiki anlamda önemli farklılıklar belirlenmiştir. Araştırma sonuçlarına göre; genotiplerin bitki boyu 14.48-76.80 cm, bitkide bakla sayısı 2.81-62.00 adet, bakla boyu 2.10-4.10 cm, bakla eni 0.71-1.40 cm, baklada tane sayısı 1.23-4.32 adet, 1000 tane ağırlığı 41.69-238.00 g, biyolojik verim 3.06-82.40 g/bitki, tohum verimi ise 0.34-33.00 g/bitki arasında değişmiştir. Araştırma sonuçlarına göre, Isparta ili iklim ve toprak koşullarında “GP40, GP18, GP161, GP145” nolu mürdümük genotiplerinin diğer genotiplere göre daha üstün olduğu tespit edilmiştir. Bu genotiplerin ıslah materyali olarak diğer çalışmalarda da kullanılmasının uygun olduğu sonucuna varılmıştır., The research was carried out in Isparta ecological conditions in order to determine examine the seed yield and some agronomic characteristics of some grasspea genotypes in 2020-2021. In the research, 120 grasspea genotypes and 4 cultivars (Corea, Iptaş, Gürbüz and Karadağ) were used as plant material. The experiment was carried out according to the augmented trial design. In the study, plant height, number of pods per plant, pod length, pod width, number of seeds per pod, 1000 seed weight, biological yield and seed yield were determined. In terms of all parameters examined in the study, statistically significant differences were determined between genotypes. According to the research results; plant height of genotypes is 14.48-76.80 cm, number of pods per plant 2.81-62.00, pod length 2.10-4.10 cm, pod width 0.71-1.40 cm, number of seeds per pod 1.23-4.32, 1000 seed weight 41.69-238.00 g, biological yield 3.06- 82.40 g/plant, seed yield varied between 0.34-33.00 g/plant. According to the results of the research, it was determined that the genotypes “GP40, GP18, GP161, GP145” were superior to other genotypes in the climate and soil conditions of Isparta province. It was concluded that these genotypes are suitable for use in other studies as breeding material.

Bu çalışma, haşhaş (Papaver somniferum L.) çeşitlerinin melezlenmesiyle elde edilen F₁ melezleri ve ebeveynlerinin verim ve verim özelliklerini tespit etmek amacıyla yapılmıştır. Araştırmada bitki materyali olarak Tınaztepe, Ofis 96, Afyon 95, Çelikoğlu, Ofis 8 ve Ofis 4 (Line) ve Ofis 1 ve Ofis 2 (Tester) haşhaş çeşitleri kullanılmıştır. Denemede ebeveyn ve F1 melez kombinasyonların ekimleri 2021 yılında sonbaharda Tesadüf Blokları Deneme Desenine göre 3 tekrarlamalı olarak yapılmıştır. Araştırma Yozgat Bozok Üniversitesi Tarımsal Araştırma ve Uygulama deneme tarlasında yürütülmüştür. Çalışma sonucunda, ebeveyn ve F1 melez kombinasyonlarında, bitki boyu 63.41-110.00 cm, kapsül tepecik sayısı 9.65-12.30 adet, kapsül uzunluğu 26.07-49.83 mm, kapsül genişliği 25.10-46.77 mm, kapsül verimi 1068.7-1583.3 kg ha-1 ve tohum verimi 1009.0-1615.3 kg ha-1 arasında bulunmuştur. İncelenen özelliklerde melez kombinasyonların ortalama değerleri ebeveynlere göre daha yüksek bulunmuştur. Sonuç olarak ebeveynlerde Tınaztepe ve Çelikoğlu çeşitleri, melez kombinasyonlarında ise Çelikoğlu x Ofis 1, Çelikoğlu x Ofis 2, Tınaztepe x Ofis 2, Ofis 4 x Ofis 2, Ofis 96 x Ofis 2 diğerlerine göre daha üstün melezler olarak belirlenmiştir.

Bu çalışma pelemir (Cephalaria syriaca L.) genotiplerinin (Adana-1, Sivas-1, Karahan) Bolu ili ekolojisindeki performanslarının tespit edilmesi amacıyla 2016-2017 ve 2017-2018 yıllarında yürütülmüştür. Denemeler tesadüf blokları deneme deseni ile 3 tekrarlı olarak gerçekleştirilmiştir. Çalışmada; bitki boyu, olgunlaşma gün sayısı, 1000 tane ağırlığı, dekara tohum verimi, yağ oranı ve dekara yağ verimi özellikleri incelenmiştir. Araştırmada; bitki boyu (cm), olgunlaşma gün sayısı, 1000 tohum ağırlığı (g), dekara tohum verimi (kg da-1), yağ oranı (%) ve yağ verimi (kg da-1) değerleri sırasıyla; 109.0-171.0 cm, 215-291 gün, 14-22 g, 52.5-219.0 kg da-1, %19.11-26.12 ve 13.71-44.11 kg da-1 aralığında gerçekleşmiştir. Sivas-1 genotipinin erken olgunlaşma, düşük 1000 tane ağırlığı, düşük verim ve yüksek yağ oranı ile diğer genotiplerden çok farklı olduğu görülmüştür. Pelemir genotiplerinin yağ asidi kompozisyonları incelenmiş ve %14.8-15.5 arasında miristik asit, %7.5-7.7 arasında cis-10-Pentadecanoic asit, %29.8- 30.0 arasında oleik asit ve %29.8-30.6 arasında linoleik asit içerdiği tespit edilmiştir. Araştırmada kullanılan genotiplerin yağ oranları, tohum ve yağ verimleri dikkate alındığında, Sivas-1 genotipi yağ oranı bakımından öne çıkarken tohum ve yağ veriminde Karahan çeşidi öne çıkmıştır.

Bu araştırmada, Bornova ekolojik koşullarında seçilmiş anason hatlarının bazı verim ve kalite özelliklerinin belirlenmesi amaçlanmıştır. Deneme, Tesadüf Blokları Deneme Desenine göre dört tekerrürlü olarak Ege Üniversitesi Ziraat Fakültesi, Tarla Bitkileri Bölümü deneme alanında, 2017 yılı yetiştirme döneminde yürütülmüştür. Çalışmada bitki materyali olarak, dört farklı kökenli seçilmiş 11 adet hat kullanılmıştır. Araştırmada, anason hatlarında bitki boyunun 42.00-49.00 cm, bitkide dal sayısının 5.25-8.75 adet/bitki, meyveli dal sayısının 5.02-6.22 adet/bitki, şemsiye sayısının 6.50-11.00 adet/bitki, bin tane ağırlığının 3.00-4.00 g, biyolojik veriminin 184.50-270.25 kg/da, tohum veriminin 77.62-110.83 kg/da, hasat indeksinin %36.5-47.5, uçucu yağ oranının %2.00-3.00 aralığında değiştiği tespit edilmiştir. Agronomik ve verim özellikleri bakımından Özel sektör-164, 150 No’lu hatlar ve Çeşme kökenli 31 No’lu hat, uçucu yağ oranı bakımından ise Madrid, Özel Sektör, Çeşme ve Suriye kökenli 213, 146, 31 ve 51 No’lu hatlar en yüksek değerlere sahip olmuşlardır.

This study was carried out to investigate the characteristics of second crop sesame growing in Manisa, Antalya, İzmir, and Şanlıurfa ecological conditions between 2008 and 2012, and to shed light on future studies. Baydar2001, Muganli-57, Arslanbey, Ozberk-82, Birkan, Orhangazi-99, Hatipoglu, Boydak and BATEM-Uzun varieties were used as plant material. It seems that the change of ecological environmental conditions has very importance in the second crop sesame cultivation. In this study, while the highest seed yield was obtained from İzmir location, the lowest seed yield was obtained from Şanlıurfa location. It is concluded that Arslanbey and Hatipoglu varieties will be recommended in Şanlıurfa location and BATEM-Uzun variety in Aegean and Mediterranean locations. Bu çalışma 2008-2012 yılları arasında Manisa, Antalya, İzmir ve Şanlıurfa ekolojik koşullarında yetiştirilen ikinci ürün susam bitkisinin özelliklerini incelemek ve gelecekteki çalışmalara ışık tutmak amacıyla yapılmıştır. Bitki materyali olarak Baydar-2001, Muganlı-57, Arslanbey, Özberk-82, Birkan, Orhangazi-99, Hatipoğlu, Boydak ve BATEM-Uzun çeşitleri kullanılmıştır. Ekolojik çevresel koşullardaki değişimin, ikinci ürün susam yetiştiriciliğinde çok önemli olduğu görülmektedir. Bu çalışmada, en yüksek tohum verimi İzmir lokasyonundan elde edilirken, en düşük tohum verimi Şanlıurfa lokasyonundan elde edilmiştir. Arslanbey ve Hatipoğlu çeşitlerinin Şanlıurfa lokasyonunda ve BATEM-Uzun çeşidinin ise Ege ve Akdeniz bölgelerinde tavsiye edileceği sonucuna varılmıştır.

Bu çalışmada, beş farklı azot (0, 50, 100, 150 ve 200 kg N ha-1) dozlarının karabuğday (güneş çeşidi)’ın verim ve verim öğelerine etkisi incelenmiştir. Tarla denemeleri, Eskişehir ekolojik koşulları altında 2018 ve 2019 yıllarında tesadüf blokları deneme desenine göre 3 tekrarlamalı olarak yürütülmüştür. Çalışmada uygulanan azot dozlarına bağlı olarak karabuğdayın bitki boyu, dal sayısı, 1000 tohum ağırlığı, hektolitre ağırlığı, ham protein içeriği ve tohum verimi belirlenmiştir. Araştırmada iki yılın ortalama değerleri dikkate alındığında bitki boyu 70.34-93.76 cm, bitki başına dal sayısı 1.41-2.61 adet, bin tohum ağırlığı 22.56-30.54 gr, hektolitre ağırlığı 54.51-69.04 kg, ham protein oranı % 8.33-11.22 ve tohum verimi 0.95-1.83 t ha-1 arasında değişiklik göstermiştir. Çalışmadan elde edilen sonuçlar değerlendirildiğinde, karabuğday yetiştiriciliği için en uygun azot dozunun 150 kg N ha-1 olduğu tespit edilmiştir., In this study, the effects of five different doses of nitrogen (0, 50, 100, 150 and 200 kg N ha-1) on yield and yield components of buckwheat (güneş variety) were investigated. The field experiments were carried out under Eskişehir of Turkey ecological conditions using randomized complete block design with three replications in 2018 and 2019. Depending on the nitrogen doses applied in the study, plant height, number of branches per plant, 1000 seed weight, hectoliter weight, crude protein content and seed yield values of buckwheat were determined. Considering the average values of the two years for the characters examined in the research, they varied between 70.34-93.76 cm, 1.41-2.61 number, 22.56-30.54 gr, 54.51-69.04 kg, 8.33-11.22% and 0.95-1.83 t ha-1, respectively. When the results obtained from the study were evaluated, it was determined that the most suitable nitrogen dose for buckwheat cultivation was 150 kg N ha-1.

Bu çalışma iki farklı yönteme (Doğrudan anıza ekim ve Geleneksel ekim) göre ekilmiş olan yedi yem bezelyesi (Pisum sativum L.) çeşidinin (Assas, Gap Pembesi, Kosmaj, Özkaynak, Taşkent, Töre, Ürünlü) tarımsal özellikleri ile kalite değerlerinin araştırılması amacıyla yapılmıştır. Araştırma; Bursa Uludağ Üniversitesi Ziraat Fakültesi Tarımsal Uygulama ve Araştırma Merkezi arazisinde, 2017-2018 gelişme sezonunda yürütülmüştür. Deneme, Tesadüf Bloklarında Bölünmüş Parseller Deneme Deseni’ne göre 3 tekrarlamalı olarak kurulmuştur. Denemede ana parselleri ekim yöntemleri, alt parselleri de çeşitler oluşturmuştur. Araştırmada ot ile ilgili özelliklerde sap kalınlığı, yatma indeksi, yeşil ot verimi, kuru madde oranı, kuru madde verimi, ham protein oranı, ham protein verimi, ADF ve NDF değerleri; tohum ile ilgili ölçümlerde ise bitki boyu, kardeş sayısı, bitkide bakla sayısı, baklada tohum sayısı, bitkide tohum sayısı, biyolojik verim, tohum verimi, hasat indeksi, 1000 tane ağırlığı, ham protein oranı ve ham protein verimi değerleri incelenmiştir. Araştırma sonucuna göre yeşil ot verimi, kuru madde verimi ve tohum verimi karakterlerine bakıldığında ekim yöntemleri ve ekim yöntemi x çeşit interaksiyonları arasındaki fark istatiksel olarak önemsiz olmuş, çeşitler arasındaki fark ise önemli bulunmuştur. Buna göre en yüksek yeşil ot verimi Gap Pembesi (5884,62 kg/da) çeşidinden, en yüksek kuru madde verimi Taşkent (1115,23 kg/da), Ürünlü (1092,98 kg/da) ve Assas (1057,38 kg/da) çeşitlerinden, tohum verimi ise en yüksek Gap Pembesi (227,17 kg/da) çeşidinden elde edilmiştir This study was carried out to investigate the agricultural characteristics and quality values of seven pea (Pisum sativum L.) cultivars (Assas, Gap Pembesi, Kosmaj, Özkaynak, Taşkent, Töre, Ürünlü) sown according to two different seeding methods (Direct stubble field seeding and Traditional seeding). This experiment was carried out at Agricultural Research and Application Center of Agriculture Faculty of Bursa Uludag University in the 2017-2018 development season. The experimental design was as ‘Split Plots’ with three replications. In the experiments; the main plots were seeding methods and the sub-plots were cultivars. In the study; stem thickness, lodding index, forage yield, dry matter rate and yield, crude protein rate, ADF and NDF rates in the forage-realeted characteristics and plant height, number of tiller, pod number in the plant, seed number in the pod, seed number in the plant, biological yield, seed yield, harvest index, 1000 seed weight, crude protein rate and yield in the seed-realeted characteristics were determined. According to the results of the research, when the forage yield, dry matter yield and seed yield characteristics are examined, the difference between seeding methods and seeding method x cultivar interactions wasn't statistically significant, and the difference between cultivars was found to be significant. According to the research the highest forage yield was from Gap Pembesi cultivar (5884,62 kg/da); the highest dry matter yield was from Taşkent (1115,23 kg/da), Ürünlü (1092,98 kg/da) and Assas (1057,38 kg/da) cultivars and the highest seed yield Gap Pembesi (227,17 kg/da) cultivar.

Dereotu, Anethum graveolens L., dünyanın çeşitli bölgelerinde yetiştirilmektedir. Antik çağlardan beri sebze ve tıbbi bitki olarak kullanılmaktadır. Dereotu yetiştiriciliğinde tohum kalitesi önemlidir ve bu türde biçimin etkileri konusunda sınırlı bilgi bulunmaktadır. Bu araştırma, dereotunun fenolojik özellikleri, tohum verimi ve kalite parametreleri üzerine biçimin etkisini belirlemek amacıyla, 2016-2018 yıllarında Ege Üniversitesi, İzmir’de yapılmıştır. Denemeler, ilkbahar ve sonbahar tohum ekim döneminde, tesadüf blokları deneme deseninde, üç tekerrürlü olarak kurulmuştur. Her iki ekim döneminde de biçim ile çiçeklenme dönemi, tohum verimi ve kalite özelliklerinde önemli farklılıklar kaydedilmiştir. Elde edilen sonuçlar, tohum ekim tarihinden generatif dönem başlangıcına kadar geçen sürenin biçim uygulaması ile ilkbahar tohum ekim döneminde 51 günden 65 güne; sonbahar tohum ekim döneminde 153 günden 184 güne çıktığını göstermiştir. Biçim yapılan bitkilerde bitki boyu, bitki başına şemsiye sayısı ve bitki başına tohum ağırlığı, her iki ekim döneminde de biçim yapılmamış bitkilere göre daha düşük bulunmuştur. Biçim yapılmayan bitkiler, daha yüksek bitki boyu (113 cm-ilkbahar ekim dönemi; 133 cm sonbahar ekim dönemi), bitki başına şemsiye sayısı (8.4-ilkbahar ekim dönemi; 10.1-sonbahar ekim dönemi) ve bitki başına tohum ağırlığı (6.4 g-ilkbahar ekim dönemi; 10.9 g-sonbahar ekim dönemi) meydana getirmiştir. Biçim uygulaması kontrol bitki tohumlarına göre çimlenme yüzdesini ilkbahar ekim döneminde %9.27, sonbahar ekim döneminde ise %12.13 oranında düşürmüştür. Biçim yapılmayan bitkilerde daha düşük ortalama çimlenme zamanı (3.77 gün-ilkbahar ekim dönemi; 4.54 gün sonbahar ekim dönemi) gözlenmiştir. Bu nedenle, dereotu tohumluk üretiminde, hem sonbahar hem de ilkbahar ekim döneminde daha düşük tohum verimi ve tohum kalitesini sağladığı için, vejetatif aşamada biçimin tavsiye edilmediği sonucuna varılmıştır., Dill, Anethum graveolens L., is grown in various regions of the world. It has been used as vegetable and medicinal plant since ancient times. Seed quality is important in dill cultivation and there is limited information on the effects of cutting treatment in this species. This research was carried out to find out the effect of cutting treatment on phenological traits, seed yield and quality of dill at Ege University, Izmir, during 2016-2018. The experiments were carried out in the randomized complete block design with three replications, comprising of cutting treatment for both spring and autumn seeding period. Significant differences were noted in the flowering period, seed yield and quality attributes with cutting treatment for both seeding period. The obtained results showed that the days from sowing to bolting initiation were increased with cutting treatment from 51 days to 65 days in spring seeding period and from 153 days to 184 days in autumn seeding period. The plant height, number of umbels per plant, seed weight per plant were lower in the cut plants in comparison to that of uncut plants for both seeding period. The uncut plants has produced significantly higher plant height (113 cm-spring seeding period; 133 cm-autumn seeding period), number of umbels/plant (8.4-spring seeding period; 10.1-autumn seeding period) and seed weight/plant (6.4 g-spring seeding period; 10.9 g-autumn seeding period). The cutting treatment decreased germination percentage by 9.27% in the spring seeding period and by 12.13% in the autumn seeding period compared to the control plant seeds. Lower mean germination time at 20/30°C (3.77 days-spring seeding period; 4.54 days-autumn seeding period) were also observed in uncut plants. Thus, it was concluded that cutting is not recommended in the vegetative stage in dill seed production as it provided lower seed yield and seed quality for both autumn and spring seed planting periods.

Cumin is a crop that is cultivated for nutritional and medicinal purposes in our country and has a significant. This study was carried out to determine yield and yield components of 6 cumin genotypes (5 populations and 1 registered variety) obtained from different regions. The research was conductes under Ankara ecological conditions in the 2020-2021 growing season. Statistically significant (P, Kimyon ülkemizde beslenme ve tıbbi amaçlarla yetiştiriciliği yapılan önemli bir kültür bitkisidir. Bu çalışma, farklı bölgelerden elde edilen 6 kimyon genotipinin (5 popülasyon ve 1 tescilli çeşit) verim ve verim bileşenlerinin belirlenmesi amacıyla yapılmıştır. Araştırma, 2020-2021 yetiştirme sezonunda Ankara ekolojik koşullarında yürütülmüştür. Araştırmada incelenen özellikler arasında istatistiki açıdan önemli (P

This study was conducted to determine the adaptation and some agricultural traits of Satureja hortensis L. genotypes from Iran and Turkey in 2016 under Erzurum ecological conditions. The fifteen genotypes of Satureja hortensis L. were used in this study; İsfahan, Ahvaz, Colfa, Tebriz, Salmas, Azerşehr, Karac, Nagade, Kazerun, Tahran, Ardebil, Khoy, Urmiye, Şahindej from Iran and Konya from Turkey. The experimental design was the completed block with four replications. S. hortensis L. genotypes significantly differed in days to flowering, plant height, 1000 seed weights and seed yield. Based on the results of this experiment the values for the parameters studied in the study were found as 29.42-40.83 cm for plant height, 73.80-91.25 for days to flowering, 18.33-20.95 for the number of branches, 425-610.21 kg da-1 for dry herb yield, 1304-1671 kg da-1 for fresh herb yield, 40-140 kg da-1 for seed yield, 0.4-0.7 gr for 1000 seed weights, 2.9-7.11 kg da-1 for essential oil yield and 0.72-1.14 % for essential oil percent. This research suggested that the Satureja hortensis L. plant could be easily grown in Erzurum ecological conditions. According to the study results, the genotype Turkey could be recommended to the region’s producers for dry herb yield, essential oil yield, essential oil percent, the genotype Khoy for fresh herb yield and the genotype Azerşehr for seed yield. In conclusion, genotypes of Satureja hortensis L. adapted to these climate conditions may provide a new option for growers., Satureja hortensis L. dünya üzerinde geniş bir coğrafyada doğal olarak yetişen ve ciddi varyasyon gösteren önemli bir tıbbi aromatik bitkidir. Bu araştırma 2016 yılında, İran’ın farklı lokasyonlarından 14 (İsfahan, Ahvaz, Colfa, Tebriz, Salmas, Azerşehr, Karac, Nagade, Kazerun, Tahran, Erdebil, Khoy, Urmiye, Şahindej) ve Türkiye’den bir adet (Konya) olmak üzere 15 farklı Satureja hortensis L. genotipinin Erzurum ekolojik koşullarında adaptasyon ve bazı tarımsal özelliklerinin belirlenmesi amacıyla yürütülmüştür. Deneme “Şansa Bağlı Tam Bloklar” deneme desenine göre 4 tekerrürlü olarak yürütülmüştür. Araştırma sonuçlarına göre Satureja hortensis L. genotiplerin bitki boyu 29.42-40.83 cm; çiçeklenme süresi 73.80-91.25 gün; dal sayısı 18.33-20.95 adet bitki-1; kuru herba verimi 425-610.21 kg da-1; yeşil herba verimi 1304-1671 kg da-1, tohum verimi 40-140 kg da-1; bin tane ağırlığı 0.4-0.7 g; uçucu yağ verimi 2.9-7.11 kg da-1 ve uçucu yağ oranı % 0.72-1.14 olarak kaydedilmiştir. Genotiplerin bitki boyu, çiçeklenme süresi, tohum verimi ve bin tane ağırlığı bakımından istatistiki olarak önemli farklılıklar gösterdiği tespit edilmiştir. Bu çalışmada Satureja hortensis L. genotiplerin tamamının bölge koşullarında kolaylıkla yetişebileceği anlaşılmıştır. Araştırma sonuçlarına göre kuru herba verimi, uçucu yağ oranı ve uçucu yağ verimi açısından Türkiye; yeşil herba verimi bakımından Khoy; tohum verimi bakımından ise Azerşehr genotipi en iyi performansı göstermiştir. Satureja hortensis L. Erzurum dahil Türkiye’nin birçok yerinde doğal bitki örtüsünde yer almasına karşın kültürü yapılmayan bir bitkidir. Bu bağlamda deneme koşullarında yürütülen bu tür çalışmalar bitkinin performansının ve özelliklerinin ortaya konması ve kültüre alınmasının sağlanması yönünde gerçekleştirilmiş önemli bir adım olarak görülebilir.

Tam Metin / Tez Karadeniz Tarımsal Araştırma Enstitüsü ve Ondokuzmayıs Üniversitesi tarafından yürütülen çalışmalar sonucu ön plana çıkmış, Vezir ve Narlı isimli çeşitler 2021 yılında tescil edilmiştir. Bu çalışmanın materyalini Vezir isimli çeşit oluşturmuştur. Bu çeşitlerin tescili 2021 yılı mart ayında yapılmış olduğu için, bu genotiplerle ilgili yetiştirme tekniği çalışmalarına ihtiyaç bulunmaktadır. Ülkemizde kenevirin azotlu gübre ihtiyacı ile ilgili çalışmalar oldukça az olup bu konuda bölgesel çalışmalara ihtiyaç vardır. Güncel istatistiklere göre, kenevir üretiminde Samsun ilinden sonra en fazla üretim alanına sahip Amasya ilinde daha önce kenevirin azotlu gübre ihtiyacının belirlenmesine yönelik bir çalışma yapılmamıştır. Bu çalışmada; yeni çeşidin kullanılması, ülkemizde yakın geçmişte kenevirin azotlu gübre ihtiyacı ile ilgili çalışmaların az olması ve Amasya ilinde benzer bir çalışmanın yapılmamış olması çalışmanın özgün değerini yükseltmektedir. Yerli kenevir genotipi için en uygun azot dozu miktarının tespiti, azot dozunun verim ve diğer bazı kalite üzerine etkilerinin belirlenmesi çalışılmıştır. Çalışma 2021 yılında Amasya ili Gökhöyük Tarım İşletmesi Müdürlüğünde gerçekleştirilmiştir. Azot dozları olarak 0 (Kontrol), 6 (D1), 12(D2), 18(D3), 24(D4) kg/da şeklinde uygulanmış ve Bitki boyu, Sap kalınlığı, Erkek bitkilerin çiçeklenme zamanı, Erkek ve dişi bitkilerin oranı, Dişi bitkilerin çiçeklenme zamanı, Tekniksap uzunluğu, Kuru sap ağırlığı, Lif verimi, Tohum Olgunlaştırma süresi (vejatasyon süresi), 1000 tane ağırlığı, Tohum verimi, Tohumlarda yağ oranı ve protein oranı değerleri incelenmiştir. Yapılan çalışma sonucunda; düşük seviyelerde uygulanan azot dozunun tohumdaki protein oranını artırdığı, tohumdaki, yağ oranının ise artan azot miktarı ile arttığı görülmüştür. En yüksek kuru sap veriminin 12 kg/da azot uygulanan parsellerden alınmış olmasına rağmen artan azot dozlarının lif verimine etkisi önemli bulunmamıştır. En yüksek lif verimi 24 kg/da azot uygulanan parsellerden, en düşük lif verimi gübre uygulanmayan kontrol parsellerinden alınmıştır. As a result of the studies carried out by Karadeniz Agricultural Research Institute and Ondokuz Mayıs University, the varieties named Vezir and Narlı were registered. The material of this study was the cultivar named Vizier. Since the registration of these varieties was made in March 2021, there is a need for breeding technique studies related to these genotypes. Studies on the nitrogen fertilizer need of hemp in our country are very few and there is a need for regional studies on this subject. According to current statistics, no study has been conducted to determine the nitrogen fertilizer requirement of hemp in Amasya, which has the largest production area after Samsun, in hemp production. In this study; The use of new varieties, the lack of studies on the nitrogen fertilizer need of cannabis in our country in the recent past, and the fact that no similar study has been conducted in Amasya increases the original value of the study. It was studied to determine the most appropriate amount of nitrogen dose for domestic cannabis genotypes and to determine the effects of nitrogen dose on yield and some other quality. By determining the effects of hemp cultivation techniques on fiber yield and fiber quality, the data obtained will guide further studies. During the production of the first registered domestic variety of our country, effective fertilizer use was determined. This study has given a new impetus to hemp farming, which is an important fiber plant whose production has come to the point of extinction. The highest fiber yield was obtained from the 24 kg/da nitrogen applied plots, and the lowest fiber yield was obtained from the control plots without fertilizer application.

Bu çalışma, yemlik kolzanın farklı ekim normlarının bazı verim özelliklerine etkisi, bal arıları arasındaki karşılıklı etkileşimlerinin belirlenmesi ve yemlik kolzanın arı merası oluşturulmasında alternatif bir bitki olarak değerlendirilmesi amacı ile yürütülmüştür. Çalışmada 400, 800, 1200, 1600, 2000 ve 2400 g/da ekim normu kullanılmıştır. Bitkinin çiçeklenmesi ile birlikte haftada iki defa gözlemler alınmış ve m2 başına bal arısı sayısı, bal arılarının çiçekte kalma süresi, bitki boyu, m2 başına bitki sayısı, bitki başına çiçek sayısı, m2 başına çiçek sayısı, yan dal sayısı, bitki başına kapsül, kapsülde tohum, tohum verimi ve bin tane ağırlığı gibi özellikler ele alınmıştır. Araştırma sonucunda verim bakımından 1200-1600 g/da ekim normu öne çıkmıştır. 26 Nisan tarihi, arıların yemlik kolzayı en çok ziyaret ettiği, bitkinin en yüksek boyuna ulaştığı, bitki başına ve m2 başına en fazla çiçeğe sahip olduğu tarih olarak görülmüştür. Yemlik kolzanın arıcılık faaliyeti açısından özellikle erken ilkbahar döneminde kolonilerde oluşan nektar ve polen yetersizliğinin çözümüne yönelik ideal bir arı merası bitkisi olduğu, Bingöl ve benzer ekolojik koşullara sahip bölgelerde 26 Nisan tarihi geçirilmeden bu bitkinin arıcılık açısından değerlendirilebileceği sonucuna varılmıştır., In this study, the effects of different sowing norms of Forage Rape on some yield characteristics, the mutual interactions between honey bees and the evaluation of forage rape as an alternative plant in the creation of bee pastures were carried out. Sowing norms of 400, 800, 1200, 1600, 2000 and 2400 g/da were used in the study. Data was taken twice a week. The flowering of the plant and the number of honeybees per m2, the duration of the honeybee in bloom, the plant height, the number of plants per m2, the number of flowers per plant, the number of flowers per m2, the number of side branches, capsule per plant, seed in capsule, seed properties such as yield and thousand grain weight were discussed. This research observed that, 1200-1600 g/da sowing norm produces the highest yield. April 26th was observed as the date when bees visited the Forage Rape the most, reached the highest height of the plant, and had the most flowers per plant and per m2. It has been concluded that Forage Rape is an ideal bee pasture plant for the solving nectar and pollen deficiency in beekeeping, especially in early spring periods in terms of beekeeping activity. İt is recommended that this plant should be further evaluated for beekeeping on dates prior to April 26th in Bingöl and regions with similar ecological conditions.