Search

Shortly after Aruba’s ‘status aparte’ within the Kingdom became a reality, the University of Aruba (UA) opened its gates in September 1988. At that time, the brand new university consisted of only one faculty: the Faculty of Law. In September 2006, the three-year bachelor’s degree in Aruban law was introduced; in the 2008-2009 academic year, the implementation of the master’s degree in Aruban law followed. The purpose of this contribution is to provide an insight into the curriculum of Aruban Law at the Faculty of Law of the University of Aruba. It becomes clear that despite the small scale of the faculty, the full area of criminal and criminal procedure law is covered and that students can start working in legal practice as a fully-fledged master of law after completing their studies. The faculty plays an important role in Aruban society and meets the need for new lawyers, (local) judges, legislative lawyers and other lawyers on the island.

In dit artikel wordt de vraag beantwoord of bij witwassen zonder gronddelict het zwijgen van de verdachte in de praktijk wordt gebruikt om een ‘bewijsgat’ te vullen en zodoende als bewijs wordt gebruikt. Hiertoe zijn honderd uitspraken van Nederlandse rechtbanken en hoven tussen 2010 en 2021 systematisch en kwalitatief geanalyseerd. Hieruit blijkt dat het zwijgen niet wordt gebruikt om een bewijsgat te vullen, maar wel de rechterlijke overtuiging kan bevestigen en (de interpretatie van) het bewijs sterkt en de verdachte wellicht beter de kans kan benutten om een alternatief scenario te schetsen. Daarnaast worden aandachtspunten voor de recht- spraak aangedragen.

In dit artikel wordt de vraag beantwoord of bij witwassen zonder gronddelict het zwijgen van de verdachte in de praktijk wordt gebruikt om een ‘bewijsgat’ te vullen en zodoende als bewijs wordt gebruikt. Hiertoe zijn honderd uitspraken van Nederlandse rechtbanken en hoven tussen 2010 en 2021 systematisch en kwalitatief geanalyseerd. Hieruit blijkt dat het zwijgen niet wordt gebruikt om een bewijsgat te vullen, maar wel de rechterlijke overtuiging kan bevestigen en (de interpretatie van) het bewijs sterkt en de verdachte wellicht beter de kans kan benutten om een alternatief scenario te schetsen. Daarnaast worden aandachtspunten voor de recht- spraak aangedragen.

We presenteren een Bayesiaanse analyse van vier recente strafzaken. Het zijn vier gewone zaken die niet speciaal ‘statistisch’ van aard zijn. De zaken zijn zo geselecteerd dat verschillende aspecten van een dergelijke analyse aan bod komen. We laten zien dat onduidelijke vraagstelling of onheldere rapportages van deskundigen verwarring veroorzaken bij alle spelers in het proces. Onze conclusie is dat een Bayesiaanse analyse van deze vier zaken de uitspraken beter had kunnen maken, en we pleiten er dan ook voor dat specifieke expertise van deze analysesop de een of andere manier haar weg zal vinden naar de raadkamer.

We presenteren een Bayesiaanse analyse van vier recente strafzaken. Het zijn vier gewone zaken die niet speciaal ‘statistisch’ van aard zijn. De zaken zijn zo geselecteerd dat verschillende aspecten van een dergelijke analyse aan bod komen. We laten zien dat onduidelijke vraagstelling of onheldere rapportages van deskundigen verwarring veroorzaken bij alle spelers in het proces. Onze conclusie is dat een Bayesiaanse analyse van deze vier zaken de uitspraken beter had kunnen maken, en we pleiten er dan ook voor dat specifieke expertise van deze analysesop de een of andere manier haar weg zal vinden naar de raadkamer.

In opdracht van het WODC onderzochten onderzoekers van het Montaigne Centrum voor Rechtsstaat en Rechtspleging (Universiteit Utrecht) of en hoe een hoorrecht van betrokken burgers kan worden vastgelegd in de procedure rond het beoordelen van geweldsaanwending door de politie. Aanleiding voor het onderzoek is een Tweede Kamermotie. Daarin werd geconstateerd dat de burger formeel geen rol speelt bij de interne commissie geweldsaanwending die de politiechef adviseert over de vraag of het geweld volgens de geweldsinstructie en de eisen van vakmanschap is aangewend. Volgens de indieners past ‘horen van burgers bij een modern, transparant politiekorps en kan het ertoe bijdragen dat zij niet hun toevlucht hoeven te zoeken tot een strafrechtelijke procedure’. Vrijwel nooit sprake van hoorrecht Er bestaan verschillende mogelijkheden om gehoord te worden voor burgers die betrokken zijn bij geweldsaanwending door de politie. Zo geldt in de klachtprocedure een hoorplicht. In een strafzaak na aangifte zal iemand meestal als getuige worden gehoord, maar dat is geen hoorrecht. Wel heeft een slachtoffer in strafzaken in bepaalde gevallen het recht om een slachtofferverklaring af te leggen. En heeft de burger die verdachte is of een burger die een schadevergoeding eist allerlei verdedigings- en procesrechten. Van een concreet ‘hoorrecht’ is vrijwel nooit sprake. Ook uit het Europese recht volgt geen generieke verplichting voor autoriteiten om burgers te horen. De onderzoekers zien dus geen juridische noodzaak voor een hoorrecht. Belemmeringen Evenmin zien de onderzoekers juridische obstakels voor het mogelijk maken van een hoorrecht. De genoemde procedures staan los van elkaar; rechten of verplichtingen in de ene procedure hebben niet direct consequenties voor andere procedures. Maar zij zien wel andere belemmeringen. Zo zorgt een hoorrecht voor een forse werkbelasting bij de politie. Ook vreest de politie voor een minder goed proces van beoordelen en leren: mogelijk laat de betrokken politieambtenaar niet meer het achterste van de tong zien als er hoor en wederhoor met burgers plaatsvindt. Bovendien zou een hoorrecht in de interne procedure eerder tot teleurstelling leiden bij burgers. Die procedure heeft namelijk niet als doel om de betrokken burger genoegdoening of schadevergoeding te bieden, terwijl burgers die hun verhaal kunnen doen dat vaak wel verwachten. Door een hoorrecht in de interne procedure zou tenslotte een grote overlap ontstaan met de klachtprocedure, waarin ook hoor en wederhoor plaatsvindt. Die procedure heeft juist specifiek als doel om het vertrouwen van de burger in de politie te herstellen. Nog veel te winnen Toch is er veel te winnen voor de politie als het gaat om transparantie en andere waarden die kenmerkend zijn voor een modern korps. Volgens de onderzoekers zou de specifieke expertise van de interne commissie geweldsaanwending en een burgergerichte klachtencommissie gecombineerd kunnen worden. Op die manier kunnen burgers hun verhaal doen bij een onafhankelijke commissie. En gaat de beoordeling over het aangewende geweld over meer dan of het volgens de regels was. Ook de context van de situatie en de beleving van de burger kan aanleiding zijn voor reflectie, waardoor de politie kan leren en burgers het gevoel krijgen dat ze de politie (weer) kunnen vertrouwen.

In opdracht van het WODC onderzochten onderzoekers van het Montaigne Centrum voor Rechtsstaat en Rechtspleging (Universiteit Utrecht) of en hoe een hoorrecht van betrokken burgers kan worden vastgelegd in de procedure rond het beoordelen van geweldsaanwending door de politie. Aanleiding voor het onderzoek is een Tweede Kamermotie. Daarin werd geconstateerd dat de burger formeel geen rol speelt bij de interne commissie geweldsaanwending die de politiechef adviseert over de vraag of het geweld volgens de geweldsinstructie en de eisen van vakmanschap is aangewend. Volgens de indieners past ‘horen van burgers bij een modern, transparant politiekorps en kan het ertoe bijdragen dat zij niet hun toevlucht hoeven te zoeken tot een strafrechtelijke procedure’. Vrijwel nooit sprake van hoorrecht Er bestaan verschillende mogelijkheden om gehoord te worden voor burgers die betrokken zijn bij geweldsaanwending door de politie. Zo geldt in de klachtprocedure een hoorplicht. In een strafzaak na aangifte zal iemand meestal als getuige worden gehoord, maar dat is geen hoorrecht. Wel heeft een slachtoffer in strafzaken in bepaalde gevallen het recht om een slachtofferverklaring af te leggen. En heeft de burger die verdachte is of een burger die een schadevergoeding eist allerlei verdedigings- en procesrechten. Van een concreet ‘hoorrecht’ is vrijwel nooit sprake. Ook uit het Europese recht volgt geen generieke verplichting voor autoriteiten om burgers te horen. De onderzoekers zien dus geen juridische noodzaak voor een hoorrecht. Belemmeringen Evenmin zien de onderzoekers juridische obstakels voor het mogelijk maken van een hoorrecht. De genoemde procedures staan los van elkaar; rechten of verplichtingen in de ene procedure hebben niet direct consequenties voor andere procedures. Maar zij zien wel andere belemmeringen. Zo zorgt een hoorrecht voor een forse werkbelasting bij de politie. Ook vreest de politie voor een minder goed proces van beoordelen en leren: mogelijk laat de betrokken politieambtenaar niet meer het achterste van de tong zien als er hoor en wederhoor met burgers plaatsvindt. Bovendien zou een hoorrecht in de interne procedure eerder tot teleurstelling leiden bij burgers. Die procedure heeft namelijk niet als doel om de betrokken burger genoegdoening of schadevergoeding te bieden, terwijl burgers die hun verhaal kunnen doen dat vaak wel verwachten. Door een hoorrecht in de interne procedure zou tenslotte een grote overlap ontstaan met de klachtprocedure, waarin ook hoor en wederhoor plaatsvindt. Die procedure heeft juist specifiek als doel om het vertrouwen van de burger in de politie te herstellen. Nog veel te winnen Toch is er veel te winnen voor de politie als het gaat om transparantie en andere waarden die kenmerkend zijn voor een modern korps. Volgens de onderzoekers zou de specifieke expertise van de interne commissie geweldsaanwending en een burgergerichte klachtencommissie gecombineerd kunnen worden. Op die manier kunnen burgers hun verhaal doen bij een onafhankelijke commissie. En gaat de beoordeling over het aangewende geweld over meer dan of het volgens de regels was. Ook de context van de situatie en de beleving van de burger kan aanleiding zijn voor reflectie, waardoor de politie kan leren en burgers het gevoel krijgen dat ze de politie (weer) kunnen vertrouwen.

Introduction to the pra-trial, reasonable time, search and seize.

Voorlopig gehechten worden door het detentieregime belemmerd in de voorbereiding van hun verdediging. Contact leggen met de advocaat gaat lastig, zelf het dossier bestuderen is moeizaam en nader onderzoek doen is voor een gedetineerde vrijwel onmogelijk. Het beginsel van minimale beperkingen in relatie tot de voorlopige hechtenis schrijft eigenlijk het tegenovergestelde voor: het is een van de primaire taken van een HvB is om de verdedigingsrechten te faciliteren.

In dit artikel wordt verslag gedaan van onderzoek naar de praktijk van voorlopige hechtenis en het gebruik van alternatieven daarvoor in Nederland en zes andere EU-landen. Alleen het Ierse bailsysteem lijkt tot op zekere hoogte garant te staan voor een toepassing van de voorlopige hechtenis die in overeenstemming is met het ulti-mum remedium beginsel. In de andere landen staan dogmatische tegenwerpingen of praktische obstakels in de weg aan het op grotere schaal toepassen van alternatieven voor de voorlopige hechtenis. De advocaat vervult, ook in Nederland, een cruciale rol bij het creëren van mogelijkheden voor het gebruik van alternatieven, terwijl recht-ers en officieren daarin een vrij passieve houding aannemen.

In dit artikel wordt verslag gedaan van onderzoek naar de praktijk van voorlopige hechtenis en het gebruik van alternatieven daarvoor in Nederland en zes andere EU-landen. Alleen het Ierse bailsysteem lijkt tot op zekere hoogte garant te staan voor een toepassing van de voorlopige hechtenis die in overeenstemming is met het ulti-mum remedium beginsel. In de andere landen staan dogmatische tegenwerpingen of praktische obstakels in de weg aan het op grotere schaal toepassen van alternatieven voor de voorlopige hechtenis. De advocaat vervult, ook in Nederland, een cruciale rol bij het creëren van mogelijkheden voor het gebruik van alternatieven, terwijl recht-ers en officieren daarin een vrij passieve houding aannemen.

De strafrechtelijk veroordeelde die een opgelegde schadevergoedingsmaatregel niet betaalt, wordt uiteindelijk gegijzeld (art. 6:4:20 Sv). De rechtspositie van de veroordeelde is in deze procedure zwak. Net als in het civiele executierecht zou in het strafrecht het ultimum-remedium-karakter van de gijzeling benadrukt moeten worden.

This contribution provides for an overview of simplified criminal proceedings in five European countries (Belgium, Germany, France, Norway and Switzerland). This chapter discusses the background of these procedures, their place within the respective criminal law systems and statistic information on the effectiveness of the proceedings. In conclusion, the chapter discusses the various lessons that the Dutch legislator can drawn from experiences with simplified proceedings in the countries discussed.

This contribution provides for an overview of simplified criminal proceedings in five European countries (Belgium, Germany, France, Norway and Switzerland). This chapter discusses the background of these procedures, their place within the respective criminal law systems and statistic information on the effectiveness of the proceedings. In conclusion, the chapter discusses the various lessons that the Dutch legislator can drawn from experiences with simplified proceedings in the countries discussed.

De Europese Toezichtmaatregel (ETM) is in Nederland voorbeeldig geïmplementeerd. Toch wordt de maatregel in de praktijk weinig gebruikt. Onbekend maakt onbemind. Maar ook de soms grote bureaucratie in andere EU-landen werkt niet mee. Desalniettemin is de maatregel te kenschetsen als een eerste stap van EU-regelgeving op het terrein van de voorlopige hechtenis. Er zit op dat terrein meer in het vat, maar de 'wederzijdse erkenning' is, gezien de ontwikkelingen van de laatste jaren, een onrustig bezit.

De centrale onderzoeksvraag van dit rapport is: “Wordt VH in de praktijk gebruikt als een ultieme maatregel (ultima ratio) in de deelnemende landen?” Een aantal specifieke bijkomende onderzoeksvragen: - Hoe ruim wordt VH toegepast? - Welke ontwikkelingen kunnen worden geobserveerd met betrekking tot het gebruik van VH en alternatieven, welke factoren blijken in dat verband van belang te zijn? - Welke factoren beïnvloeden de beslissing? - Welke partijen zijn betrokken en wat is hun rol? - Zijn alternatieven voor VH beschikbaar en worden ze gebruikt? Wat zijn mogelijke obstakels? - Als alternatieven worden gebruikt, zijn er dan aanwijzingen voor net-widening? - Worden bepaalde groepen anders behandeld en zo ja, welke groepen en in welk opzicht? - In welke mate spelen Europese aspecten een rol voor de praktijk van VH en kan Europese of internationale samenwerking VH helpen vermijden? De resultaten van onze studie zijn niet enkel relevant voor academici maar ook, voornamelijk, voor beroepsbeoefenaars en beleidsmakers, op zowel nationaal als Europees vlak. Praktijkmensen – rechters, advocaten van de verdediging, aanklagers, politie en mensen uit de strafrechtelijke, sociale en andere sectoren – kunnen nuttig gebruik maken van onze inzichten die aantonen dat vele problemen verschillende jurisdicties op vergelijkbare wijze raken, maar ook dat constructieve oplossingen soms elders kunnen worden gevonden. Deze opties kunnen dan dienen als voorbeeld voor nationale doeleinden.