Search

Annual rhythms in humans have been described for a limited number of behavioral and physiological parameters. The aim of this study was to investigate time-of-year variations in late arrivals, sick leaves, dismissals from class (attendance), and grades (performance). Data were collected in Dutch high school students across 4 academic years (indicators of attendance in about 1700 students; grades in about 200 students). Absenteeism showed a seasonal variation, with a peak in winter, which was more strongly associated with photoperiod (number of hours of daylight) compared with other factors assessed (e.g., weather conditions). Grades also varied with time of year, albeit differently across the 4 years. The observed time-of-year variation in the number of sick leaves was in accordance with the literature on the seasonality of infectious diseases (e.g., influenza usually breaks out in winter). The winter peak in late arrivals was unexpected and requires more research. Our findings could be relevant for a seasonal adaptation of school schedules and working environments (e.g., later school and work hours in winter, especially at higher latitudes where seasonal differences in photoperiod are more pronounced).

Significant increases in precipitation have been observed in The Netherlands over the last century. At the same time persistent spatial variations are apparent. The objective of this study is to analyse and explain these spatial patterns, focussing on changes in means and extremes for the period 1951–2009. To investigate different possibilities for the causes of spatial variations, a distinction was made between six regions based on mean precipitation, soil type and elevation, and four zones at different distances to the coast. Spatial maxima in mean precipitation inland and over elevated areas are mainly formed in winter and spring, while maxima along the coast are generated in autumn. Daily precipitation maxima are found in the central West coast and over elevated areas. Upward trends in daily precipitation are highest from February to April and lowest from July to September. The strongest and most significant increases are found along the coast. For several seasonal and climatological periods diverging behaviour between coastal and inland zones is observed. We find that distance to the coast gives a more consistent picture for the seasonal precipitation changes than a classification based on surface characteristics. Therefore, from the investigated surface factors, we consider sea surface temperature to have the largest influence on precipitation in The Netherlands.

Om een inschatting te kunnen maken van het risico dat honingbijen blootgesteld worden aan gewasbeschermingsmiddelen, andere stoffen zoals atmosferische depositie van fijnstof en organismen zoals plantpathogene microorganismen, is in opdracht van het Ministerie van EZ/Landbouw een samenvatting gemaakt van de informatie, beschikbaar over de aantrekkelijkheid van Nederlandse gewassen voor honingbijen (Apis mellifera). De opdracht is vorm gegeven in twee delen. Deel I is een beschrijving van het bijenvolk met de focus op het foerageergedrag, gevolgd door een beschrijving van factoren die het foerageergedrag bepalen, hoe de bijen hun omgeving exploreren en exploiteren en een lijst met kengetallen over het foerageren van honingbijen. Deel II geeft een overzicht van cultuurgewassen en wilde planten met bijbehorende waarden van nectar en stuifmeel voor honingbijen met bloeitijden en verwijzingen naar goede drachtplantenboeken. Hieronder zijn puntsgewijs relevante zaken gegeven die in het rapport verder uitgewerkt zijn. Honingbijen zijn voor hun voedsel (nectar en stuifmeel) volledig afhankelijk van planten. Het foerageergedrag en de voorkeur voor gewassen hangt af van de behoefte in het volk en de aantrekkelijkheid van het gewas als nectar- en stuifmeelbron. Het foerageergedrag wordt voortdurend aangepast aan de beschikbare dracht en de behoeften van het bijenvolk. Honingbijen leven in volken die variëren in grootte van ~7000 individuen in het voorjaar (maart) tot 20 000 à 30 000 in de zomer en weer afnemend in oktober. In het actieve foerageer- en broedseizoen is een derde tot een vierde deel foerageerster (haalbij). In de loop van een seizoen halen de bijen ten behoeve van het volk 25 kg water, 20 - 30 kg stuifmeel, 125 kg nectar en kleine hoeveelheden hars (propolis). Voor het halen van deze voedselcomponenten vliegen bijen tot 2 km voor water, tot 6 km voor stuifmeel en tot 12 à 13 km voor nectar. Meestal zullen de vluchten echter beperkt zijn tot 600-800 meter. De foerageerafstanden zijn in de zomer (juli – augustus) langer dan in het voorjaar (maart – mei). Met andere woorden, in het voorjaar wordt het voedsel in een kleiner gebied verzameld dan in de zomer. Het risico dat bijen aan een bespuiting zullen worden blootgesteld zou daarom na half juni hoger kunnen zijn dan in het voorjaar. Maar aan de andere kant zijn dan de meeste bespuitingen met insecticiden achter de rug. Het risico van blootstelling aan een insecticide is hoger in een gewas met een goed nectar- (hoeveelheid en suikerconcentratie) en stuifmeelaanbod. Foerageersters vliegen per dag gemiddeld 10 keer uit om voedsel te verzamelen, elke trip kan van een paar minuten tot een uur duren. Door communicatie via de bijendans en trophallaxis (voedseluitwisseling) wordt de keuze voor het benutten van een bepaalde dracht sterk gestuurd. Dat betekent dat bijen zich niet homogeen verdelen over het drachtgebied maar focussen op de meest profijtelijke drachten. Als gevolg daarvan is ‘geen bezoek’ en ‘veel bezoek’ in de verdeling meer vertegenwoordigd dan ‘een beetje bezoek’. Bijenvolken van een bijenstand verdelen zich niet allemaal gelijk over het drachtgebied; verschillende volken bezoeken deels verschillende en deels overlappende drachten. Hoewel de triggers en veelal de drempels bekend zijn, evenals de manier van foerageren, is het nog niet mogelijk precies te voorspellen hoe een volk zich verdeelt over meerdere velden. Omgekeerd is ook niet te voorspellen welk aandeel van verschillende volken op verschillende locaties in een bepaald veld mag worden verwacht. De nectar die binnengebracht wordt, wordt binnen enkele uren verdeeld over het volk; foerageersters gebruiken het als brandstof voor nieuwe foerageervluchten, het komt in het larvenvoedsel terecht en het meeste wordt opgeslagen. Vaste deeltjes zoals fijnstof en microbiële plantpathogenen verdelen zich snel over de bijen in het volk door fysiek contact

Om een inschatting te kunnen maken van het risico dat honingbijen blootgesteld worden aan gewasbeschermingsmiddelen, andere stoffen zoals atmosferische depositie van fijnstof en organismen zoals plantpathogene microorganismen, is in opdracht van het Ministerie van EZ/Landbouw een samenvatting gemaakt van de informatie, beschikbaar over de aantrekkelijkheid van Nederlandse gewassen voor honingbijen (Apis mellifera). De opdracht is vorm gegeven in twee delen. Deel I is een beschrijving van het bijenvolk met de focus op het foerageergedrag, gevolgd door een beschrijving van factoren die het foerageergedrag bepalen, hoe de bijen hun omgeving exploreren en exploiteren en een lijst met kengetallen over het foerageren van honingbijen. Deel II geeft een overzicht van cultuurgewassen en wilde planten met bijbehorende waarden van nectar en stuifmeel voor honingbijen met bloeitijden en verwijzingen naar goede drachtplantenboeken. Hieronder zijn puntsgewijs relevante zaken gegeven die in het rapport verder uitgewerkt zijn. Honingbijen zijn voor hun voedsel (nectar en stuifmeel) volledig afhankelijk van planten. Het foerageergedrag en de voorkeur voor gewassen hangt af van de behoefte in het volk en de aantrekkelijkheid van het gewas als nectar- en stuifmeelbron. Het foerageergedrag wordt voortdurend aangepast aan de beschikbare dracht en de behoeften van het bijenvolk. Honingbijen leven in volken die variëren in grootte van ~7000 individuen in het voorjaar (maart) tot 20 000 à 30 000 in de zomer en weer afnemend in oktober. In het actieve foerageer- en broedseizoen is een derde tot een vierde deel foerageerster (haalbij). In de loop van een seizoen halen de bijen ten behoeve van het volk 25 kg water, 20 - 30 kg stuifmeel, 125 kg nectar en kleine hoeveelheden hars (propolis). Voor het halen van deze voedselcomponenten vliegen bijen tot 2 km voor water, tot 6 km voor stuifmeel en tot 12 à 13 km voor nectar. Meestal zullen de vluchten echter beperkt zijn tot 600-800 meter. De foerageerafstanden zijn in de zomer (juli – augustus) langer dan in het voorjaar (maart – mei). Met andere woorden, in het voorjaar wordt het voedsel in een kleiner gebied verzameld dan in de zomer. Het risico dat bijen aan een bespuiting zullen worden blootgesteld zou daarom na half juni hoger kunnen zijn dan in het voorjaar. Maar aan de andere kant zijn dan de meeste bespuitingen met insecticiden achter de rug. Het risico van blootstelling aan een insecticide is hoger in een gewas met een goed nectar- (hoeveelheid en suikerconcentratie) en stuifmeelaanbod. Foerageersters vliegen per dag gemiddeld 10 keer uit om voedsel te verzamelen, elke trip kan van een paar minuten tot een uur duren. Door communicatie via de bijendans en trophallaxis (voedseluitwisseling) wordt de keuze voor het benutten van een bepaalde dracht sterk gestuurd. Dat betekent dat bijen zich niet homogeen verdelen over het drachtgebied maar focussen op de meest profijtelijke drachten. Als gevolg daarvan is ‘geen bezoek’ en ‘veel bezoek’ in de verdeling meer vertegenwoordigd dan ‘een beetje bezoek’. Bijenvolken van een bijenstand verdelen zich niet allemaal gelijk over het drachtgebied; verschillende volken bezoeken deels verschillende en deels overlappende drachten. Hoewel de triggers en veelal de drempels bekend zijn, evenals de manier van foerageren, is het nog niet mogelijk precies te voorspellen hoe een volk zich verdeelt over meerdere velden. Omgekeerd is ook niet te voorspellen welk aandeel van verschillende volken op verschillende locaties in een bepaald veld mag worden verwacht. De nectar die binnengebracht wordt, wordt binnen enkele uren verdeeld over het volk; foerageersters gebruiken het als brandstof voor nieuwe foerageervluchten, het komt in het larvenvoedsel terecht en het meeste wordt opgeslagen. Vaste deeltjes zoals fijnstof en microbiële plantpathogenen verdelen zich snel over de bijen in het volk door fysiek contact

A statistical analysis of European ammonia (NH3) volatilization data (from Denmark, Italy, the Netherlands, Norway, Sweden, Switzerland and UK) collated in a database produced a model that is supported by theoretical considerations of the effect of explanatoryvariables (see www.alfam.dk). Volatilization could be described mathematicallybya Michaelis–Menten-ty pe equation, with the loss rates as the response variable ( R 2 ¼ 80%). Variables significantlyaffecting NH 3 volatilization throughout Europe are soil water content, air temperature, wind speed, slurry type, dry matter content of slurry, total ammoniacal nitrogen content of slurry (TAN=NH3+NH4 ), application method and rate, slurryincorporation and measuring technique. The model was used to estimate the NH 3 volatilization from typical cattle and pig slurries applied in Italy, England, Norway and Denmark. Climate observations from the following three periods in year 2000 were used as input: (1) 1 week before the normal sowing time for spring crops, (2) mid-season, and (3) 1 week after harvesting. There was little difference in the total NH3 volatilization from slurryapplied in the three periods, principallydue to interactions between soil water content and air temperature . The time from application to when 10% of the applied TAN was lost was similar for countries in the south and north of Europe, primarilydue to the low wind speeds counteracting the effect of higher air temperatures at the southern location. To reduce NH3 volatilization, the slurryshould be incorporated faster in mid- and late-season than in the earlyspring, due to increasing air temperatures during the growing season. r 2002 Elsevier Science Ltd. All rights reserved.

Significant increases in precipitation have been observed in The Netherlands over the last century. At the same time persistent spatial variations are apparent. The objective of this study is to analyse and explain these spatial patterns, focussing on changes in means and extremes for the period 1951–2009. To investigate different possibilities for the causes of spatial variations, a distinction was made between six regions based on mean precipitation, soil type and elevation, and four zones at different distances to the coast. Spatial maxima in mean precipitation inland and over elevated areas are mainly formed in winter and spring, while maxima along the coast are generated in autumn. Daily precipitation maxima are found in the central West coast and over elevated areas. Upward trends in daily precipitation are highest from February to April and lowest from July to September. The strongest and most significant increases are found along the coast. For several seasonal and climatological periods diverging behaviour between coastal and inland zones is observed. We find that distance to the coast gives a more consistent picture for the seasonal precipitation changes than a classification based on surface characteristics. Therefore, from the investigated surface factors, we consider sea surface temperature to have the largest influence on precipitation in The Netherlands.

PPO houdt sinds jaren voor diverse gewassen en rassen de bloeitijdstippen en bloerijkdom bij. Dit seizoen begint de gewasontwikkeling wel heel erg vroeg. Daarom geeft PPO een overzicht van bloeigegevens uit Randwijk van de belangrijkste appel- en peerrassen van de afgelopen tien jaren. Tevens zijn nog oudere bloeigegevens vanuit Wilhelminadorp geraadpleegd.

Om de risico’s van een aanrijding bij sneeuw en gladheid te verminderen, laten steeds meer automobilisten bij het monteren van winterbanden ook een wintercontrole uitvoeren. Zou een dergelijke controle voor de winter ook schade aan onze volken in de vorm van wintersterfte kunnen verminderen? Dat zou mooi zijn, want voorgaande jaren haalde 20% van onze volken het eind van de winter niet.

Experimentele studies tonen aan dat drijvende planten meer profiteren van klimaatverandering dan submerse planten. Een analyse van langjarige (1981-2006) meetgegevens afkomstig uit sloten onderschrijft deze bevindingen: milde winters leiden tot hogere kroosbedekking in de zomer, terwijl koude winters leiden tot meer submerse planten. Daarnaast toont onze analyse aan dat overwinterings- en groeistrategie van planten, bodemsoort en de weersomstandigheden in de winter de plantenbedekking in het groeiseizoen kunnen verklaren. Analyses van langjarige meetreeksen kunnen een belangrijke bijdrage leveren aan het begrijpen van het functioneren van ecosystemen, nu en in de toekomst. Dit kan bijvoorbeeld gebruikt worden voor de planning van het uitvoeren van voorgenomen (KRW-)maatregelen.

PPO houdt sinds jaren voor diverse gewassen en rassen de bloeitijdstippen en bloerijkdom bij. Dit seizoen begint de gewasontwikkeling wel heel erg vroeg. Daarom geeft PPO een overzicht van bloeigegevens uit Randwijk van de belangrijkste appel- en peerrassen van de afgelopen tien jaren. Tevens zijn nog oudere bloeigegevens vanuit Wilhelminadorp geraadpleegd.

Het verbod op paraquat heeft een flink gat geslagen in het pakket onkruidbestrijdingsmiddelen voor zomerbloemen. Het middel Basta lijkt perspectief te bieden, maar mechanische onkruidbestrijding heeft dat ook.

Dit rapport geeft de bevindingen weer van een studie naar het seizoensverloop in de doorworteling van dijkgrasland. Het seizoen blijkt van invloed te zijn op de doorworteling van de zode van dijkgrasland zoals die met de gangbare handmethode in het veld wordt vastgesteld ten behoeve van de wettelijk verplichte toetsing volgens het Voorschrift Toetsen op Veiligheid (VTV).

Beschrijving van de metingen bij praktijkbedrijven in verschillende seizoenen.

Dit rapport geeft de bevindingen weer van een studie naar het seizoensverloop in de doorworteling van dijkgrasland. Het seizoen blijkt van invloed te zijn op de doorworteling van de zode van dijkgrasland zoals die met de gangbare handmethode in het veld wordt vastgesteld ten behoeve van de wettelijk verplichte toetsing volgens het Voorschrift Toetsen op Veiligheid (VTV).

Grondwaterafhankelijke ecosystemen in Nederland worden bedreigd door de verlaging van de freatische grondwaterstand. Beschikbare informatie over de grondwaterstand is ontoereikend en achterhaald. Gedetailleerde informatie over grondwater-standen is gewenst, vooral voor natuurreservaten met grondwaterafhankelijke vegetatietypes. Sinds 1980 zijn 35.000 schattingen van seizoensfluctuatie van grondwaterstanden in natuurgebieden verzameld. Met deze waarnemingen is met een geostatistische interpolatie in ruimte en tijd de seizoensfluctuatie van grondwaterstanden tussen 1980 en 2007 in kaart gebracht. Kaarten van de voorspelde gemiddelde grondwaterstand en de nauwkeurigheid van deze voorspellingen zijn gebruikt om gebieden te identificeren waar het grondwater te diep zit voor grondwaterafhankelijke ecosystemen. Veranderingen in de grondwaterstand in de afgelopen 25 jaar op de nationale en provinciale schaal zijn gekwantificeerd. Trefwoorden: verdroging, grondwaterstand, natuur, grondwaterafhankelijk, ruimte-tijd geostatistiek, kaarten, nauwkeurigheid

Grondwaterafhankelijke ecosystemen in Nederland worden bedreigd door de verlaging van de freatische grondwaterstand. Beschikbare informatie over de grondwaterstand is ontoereikend en achterhaald. Gedetailleerde informatie over grondwater-standen is gewenst, vooral voor natuurreservaten met grondwaterafhankelijke vegetatietypes. Sinds 1980 zijn 35.000 schattingen van seizoensfluctuatie van grondwaterstanden in natuurgebieden verzameld. Met deze waarnemingen is met een geostatistische interpolatie in ruimte en tijd de seizoensfluctuatie van grondwaterstanden tussen 1980 en 2007 in kaart gebracht. Kaarten van de voorspelde gemiddelde grondwaterstand en de nauwkeurigheid van deze voorspellingen zijn gebruikt om gebieden te identificeren waar het grondwater te diep zit voor grondwaterafhankelijke ecosystemen. Veranderingen in de grondwaterstand in de afgelopen 25 jaar op de nationale en provinciale schaal zijn gekwantificeerd. Trefwoorden: verdroging, grondwaterstand, natuur, grondwaterafhankelijk, ruimte-tijd geostatistiek, kaarten, nauwkeurigheid