Search

In het verleden is aangetoond dat muziektraining mogelijk een positief effect op het gehoor zou hebben, namelijk: het verstaan onder slechte akoestische omstandigheden (verjaardagsfeest, etc.) en het waarnemen van prosodie, de ‘melodie’ van de taal. Dit verschijnsel heeft te maken met neurale ‘plasticiteit’: het reorganisatie-vermogen van het brein. Muziek en spraak delen cognitieve mechanismen: prosodie-melodie en grammatica – muziek-syntaxis (gebied van Broca). Muziek stelt mogelijke hogere eisen aan het gehoor. Muziektraining gaat gepaard met: frequente herhaling (oefening baart kunst), een emotionele ‘beloning’ en enorme concentratie en aandacht. Verbetering van het gehoor (plasticiteit van de auditieve cortex) vindt vooral plaats ten gevolge van audio-motor training (dus niet ten gevolge van (alleen) auditieve perceptie training).

Sinds een aantal jaren weten wij dat het brein plastisch is, zowel dat van het kind als van de volwassene. Onder invloed van de activiteiten die wij ondernemen, verandert niet alleen het lijf, maar ook het brein. Daarom is musiceren gunstig voor de ontwikkeling en het behoud van de hersenen. Toch kunnen wij niet alle vormen van musiceren over één kam scheren. Zingen is anders dan pianospelen. Van blad spelen is anders dan improviseren. Uit het hoofd spelen is anders dan op het gehoor spelen. Iedere wijze van musiceren doet een ander beroep op de hersenen en leidt zowel tot de ontwikkeling van andere vaardigheden als tot het ontstaan van een ander brein. Het gaan er niet alleen om dát wij musiceren, maar vooral hoe. Wat kan de neurowetenschap ons dáár over vertellen?

De doelen van het onderzoek van Bilal Niazi zijn het vaststellen van structuur-verwerking-eigenschap relaties voor thermoplastisch zetmeel (TPS, een bioplastic op basis van zetmeel) geproduceerd via sproeidrogen en het maken van amorf zetmeel voor de productie van biodegradeerbare films. TPS is gevoelig voor vocht, maar die gevoeligheid is te beïnvloeden door het toevoegen van een weekmaker. Niazi gebruikte verschillende weekmakers om de eigenschappen van de TPS-mengsels te bestuderen. Bijzondere aandacht werd gegeven aan de retrogradatie, vochtopname en de mechanische eigenschappen van de films bij verschillende luchtvochtigheid. Het sproeidrogen van oplossingen van zetmeel-weekmaker mengsels resulteerde in amorfe poeder met lage vochtgehaltes. Het poeder werd gebruikt om dunne films te maken. De resultaten tonen duidelijk aan dat effectieve menging gevolgd door drogen en persvormen leidt tot materialen die verschillen van traditioneel geproduceerde films gemaakt via extrusie of solvent casting. Urea bleek een effectievere weekmaker te zijn in vergelijking tot glycerol, d.w.z. de formulering had een lagere glasovergangstemperatuur (Tg), minder retrogradatie, een hogere rek, maar een lagere treksterkte. Deze resultaten kunnen verklaard worden middels het lagere molecuulgewicht van urea en een betere interactie met de amylopectine fracties in het systeem. Appelzuur onderdrukte de retrogradatie op een vergelijkbaar manier, maar leidde tot niet-controleerbare vochtopname. Het kan geconcludeerd worden dat de interactie van de gebruikte hydroxy-dicarbonzuren en zetmeel verschilt van de manier waarop klassieke weekmakers (e.g. glycerol en urea) zich gedragen. Vooral appelzuur geeft een sterke interactie en leidt tot een significante verlaging van de retrogradatie. Echter, verlaging van de retrogradatie graad leidt tot hoge vochtopname. Dat betekent dat andere routes ontwikkeld moeten worden om het effect van vocht te reduceren en zo betere mechanische eigenschappen te behalen.

De doelen van het onderzoek van Bilal Niazi zijn het vaststellen van structuur-verwerking-eigenschap relaties voor thermoplastisch zetmeel (TPS, een bioplastic op basis van zetmeel) geproduceerd via sproeidrogen en het maken van amorf zetmeel voor de productie van biodegradeerbare films. TPS is gevoelig voor vocht, maar die gevoeligheid is te beïnvloeden door het toevoegen van een weekmaker. Niazi gebruikte verschillende weekmakers om de eigenschappen van de TPS-mengsels te bestuderen. Bijzondere aandacht werd gegeven aan de retrogradatie, vochtopname en de mechanische eigenschappen van de films bij verschillende luchtvochtigheid. Het sproeidrogen van oplossingen van zetmeel-weekmaker mengsels resulteerde in amorfe poeder met lage vochtgehaltes. Het poeder werd gebruikt om dunne films te maken. De resultaten tonen duidelijk aan dat effectieve menging gevolgd door drogen en persvormen leidt tot materialen die verschillen van traditioneel geproduceerde films gemaakt via extrusie of solvent casting. Urea bleek een effectievere weekmaker te zijn in vergelijking tot glycerol, d.w.z. de formulering had een lagere glasovergangstemperatuur (Tg), minder retrogradatie, een hogere rek, maar een lagere treksterkte. Deze resultaten kunnen verklaard worden middels het lagere molecuulgewicht van urea en een betere interactie met de amylopectine fracties in het systeem. Appelzuur onderdrukte de retrogradatie op een vergelijkbaar manier, maar leidde tot niet-controleerbare vochtopname. Het kan geconcludeerd worden dat de interactie van de gebruikte hydroxy-dicarbonzuren en zetmeel verschilt van de manier waarop klassieke weekmakers (e.g. glycerol en urea) zich gedragen. Vooral appelzuur geeft een sterke interactie en leidt tot een significante verlaging van de retrogradatie. Echter, verlaging van de retrogradatie graad leidt tot hoge vochtopname. Dat betekent dat andere routes ontwikkeld moeten worden om het effect van vocht te reduceren en zo betere mechanische eigenschappen te behalen.

Endotheelcellen (EC) spelen een cruciale rol in vasculaire fysiologie. Aanvankelijk beschouwd als passieve barrière, inmiddels wordt het endotheel gewaardeerd als een complex weefsel met multipele functies. EC reguleren bloedstolling en vaattonus, moduleren immuun- en ontstekingsreacties en dirigeren vasculaire ontwikkeling. Hierdoor zijn EC cruciaal voor het vormgeven van gezondheid, wat een hoge mate van adaptatie en plasticiteit verreist. Schadelijke stimuli als pro-fibrotische en pro-inflammatoire factoren of zuurstofradicalen, induceren endotheelschade en –dysfunctie. Indien aanhoudend, kan dit resulteren in endotheel-naar-mesenchym transitie (EndMT) wat bijdraagt aan fibro-proliferatieve ziekten. Hierdoor kan EC plasticiteit ook vorm geven aan ziekten. In dit proefschrift hebben we onderzocht hoe de plasticiteit van EC gestuurd wordt door lokale omgevingsfactoren. We hebben aangetoond dat chronische ontstekingsziekten negatieve effecten hebben op endotheelvoorlopercel (EPC) biologie, door het circulerende aantal te verlagen en de functie te verminderen. We hebben laten zien dat zowel mature EC als EPC een hoge mate van plasticiteit bezitten in vitro, blijkens hun capaciteit om TGF-beta-geïnduceerde EndMT te ondergaan. We hebben ook aangetoond hoe pro-fibrotische en pro-inflammatoire factoren synergistisch werken op inductie van EndMT. En tenslotte, hoe hemodynamische factoren EndMT zowel kunnen inhiberen, als stimuleren. Hierdoor zijn inzichten verkregen in de regulatie van EndMT in vivo en de mogelijke bijdrage hiervan aan (vaat)ziekten. De voornaamste uitkomst van onze studies is dat EC een hoge mate van plasticiteit behouden gedurende het adulte leven. Deze inzichten bieden nieuwe perspectieven voor regeneratieve geneeskunde en stellen vraagtekens bij de huidige dogma’s over het ontstaan van fibro-proliferatieve vaatziekten.

Endotheelcellen (EC) spelen een cruciale rol in vasculaire fysiologie. Aanvankelijk beschouwd als passieve barrière, inmiddels wordt het endotheel gewaardeerd als een complex weefsel met multipele functies. EC reguleren bloedstolling en vaattonus, moduleren immuun- en ontstekingsreacties en dirigeren vasculaire ontwikkeling. Hierdoor zijn EC cruciaal voor het vormgeven van gezondheid, wat een hoge mate van adaptatie en plasticiteit verreist. Schadelijke stimuli als pro-fibrotische en pro-inflammatoire factoren of zuurstofradicalen, induceren endotheelschade en –dysfunctie. Indien aanhoudend, kan dit resulteren in endotheel-naar-mesenchym transitie (EndMT) wat bijdraagt aan fibro-proliferatieve ziekten. Hierdoor kan EC plasticiteit ook vorm geven aan ziekten. In dit proefschrift hebben we onderzocht hoe de plasticiteit van EC gestuurd wordt door lokale omgevingsfactoren. We hebben aangetoond dat chronische ontstekingsziekten negatieve effecten hebben op endotheelvoorlopercel (EPC) biologie, door het circulerende aantal te verlagen en de functie te verminderen. We hebben laten zien dat zowel mature EC als EPC een hoge mate van plasticiteit bezitten in vitro, blijkens hun capaciteit om TGF-beta-geïnduceerde EndMT te ondergaan. We hebben ook aangetoond hoe pro-fibrotische en pro-inflammatoire factoren synergistisch werken op inductie van EndMT. En tenslotte, hoe hemodynamische factoren EndMT zowel kunnen inhiberen, als stimuleren. Hierdoor zijn inzichten verkregen in de regulatie van EndMT in vivo en de mogelijke bijdrage hiervan aan (vaat)ziekten. De voornaamste uitkomst van onze studies is dat EC een hoge mate van plasticiteit behouden gedurende het adulte leven. Deze inzichten bieden nieuwe perspectieven voor regeneratieve geneeskunde en stellen vraagtekens bij de huidige dogma’s over het ontstaan van fibro-proliferatieve vaatziekten.

Endotheelcellen (EC) spelen een cruciale rol in vasculaire fysiologie. Aanvankelijk beschouwd als passieve barrière, inmiddels wordt het endotheel gewaardeerd als een complex weefsel met multipele functies. EC reguleren bloedstolling en vaattonus, moduleren immuun- en ontstekingsreacties en dirigeren vasculaire ontwikkeling. Hierdoor zijn EC cruciaal voor het vormgeven van gezondheid, wat een hoge mate van adaptatie en plasticiteit verreist. Schadelijke stimuli als pro-fibrotische en pro-inflammatoire factoren of zuurstofradicalen, induceren endotheelschade en –dysfunctie. Indien aanhoudend, kan dit resulteren in endotheel-naar-mesenchym transitie (EndMT) wat bijdraagt aan fibro-proliferatieve ziekten. Hierdoor kan EC plasticiteit ook vorm geven aan ziekten. In dit proefschrift hebben we onderzocht hoe de plasticiteit van EC gestuurd wordt door lokale omgevingsfactoren. We hebben aangetoond dat chronische ontstekingsziekten negatieve effecten hebben op endotheelvoorlopercel (EPC) biologie, door het circulerende aantal te verlagen en de functie te verminderen. We hebben laten zien dat zowel mature EC als EPC een hoge mate van plasticiteit bezitten in vitro, blijkens hun capaciteit om TGF-beta-geïnduceerde EndMT te ondergaan. We hebben ook aangetoond hoe pro-fibrotische en pro-inflammatoire factoren synergistisch werken op inductie van EndMT. En tenslotte, hoe hemodynamische factoren EndMT zowel kunnen inhiberen, als stimuleren. Hierdoor zijn inzichten verkregen in de regulatie van EndMT in vivo en de mogelijke bijdrage hiervan aan (vaat)ziekten. De voornaamste uitkomst van onze studies is dat EC een hoge mate van plasticiteit behouden gedurende het adulte leven. Deze inzichten bieden nieuwe perspectieven voor regeneratieve geneeskunde en stellen vraagtekens bij de huidige dogma’s over het ontstaan van fibro-proliferatieve vaatziekten.

The phytopathogenic fungus Mycosphaerella graminicola (Fuckel) J. Schröt. in Cohn (asexual stage: Zymoseptoria tritici (Desm.) Quaedvlieg & Crous) causes septoria tritici leaf blotch (STB) in wheat and is one of the most important diseases of this crop worldwide. However, STB control, mainly based on the use of resistant cultivars and fungicides, is significantly hampered by the limited understanding of the genetic and biochemical bases of pathogenicity, and mechanisms of infection and resistance in the host. M. graminicola has a very active sexual cycle under field conditions, which is an important driver of STB epidemics. Moreover, it results in high genetic diversity of field populations that causes a major challenge for the development and sustainable management of resistant cultivars and the discovery of new antifungal compounds. Understanding the role of the sexual and asexual life cycles on genome composition of this versatile pathogen and its infection strategy is crucial in order to develop novel control methods. Chapter 1 is an introduction to the biology and pathogenicity of M. graminicola. In addition, it shortly describes the impact of improved and novel technologies on the speed, scope and scale of comparative genomics research. Chapter 2 provides detailed genetic analyses of two M. graminicola mapping populations, using mainly DArT markers, and the analysis of the meiotic transmission of unequal chromosome numbers. Polymorphisms in chromosome length and number were frequently observed in progeny isolates, of which 15–20% lacked one or more chromosomes despite their presence in one or both parents, but these had no apparent effect on sexual and pathogenic fitness. M. graminicola has up to eight so called dispensable chromosomes that can be easily lost - collectively called the dispensome - which is, so far, the highest number of dispensable chromosomes reported in filamentous fungi. They represent small-sized chromosomes and make up 38% of the chromosome complement of this pathogen. Much of the observed genome plasticity is generated during meiosis and could explain the high adaptability of M. graminicola in the field. The generated linkage map was crucial for finishing the M. graminicola genome sequence. Chapter 3 describes the M. graminicola genome sequence with highlights on genome structure and organization including the eight dispensable chromosomes. The genome comprises a core set of 13 chromosomes and a dispensome, consisting of eight chromosomes that are distinct from the core chromosomes in structure, gene and repeat content. The dispensome contains a higher frequency of transposons and the genes have a different codon use. Most of the genes present one the dispensome are also present on the core chromosomes but little synteny is observed neither between the M. graminicola dispensome and the core chromosomes nor with the chromosomes of other related Dothideomycetes. The dispensome likely originates from ancient horizontal transfer(s) from (an) unknown donor(s). Chapter 4 shows a global analysis of proteins secreted by M. graminicola in apoplastic fluids during infection. It focuses mainly on fungal proteins secreted in a compatible interaction. The study showed that many of the annotated secreted proteins have putative functions in fungal pathogenicity, such as cell wall degrading enzymes and proteases, but the function of a substantial number of the identified proteins is unknown. During compatible interactions proteins are primarily secreted during the later stages. However, many pathogenesis-related host proteins, such as PR-2, PR-3 and PR-9, accumulated earlier and at higher concentrations during incompatible interactions, indicating that fungal effectors are recognized by resistant plants and trigger resistant gene-mediated defence responses, though without a visible hypersensitive response. Chapter 5 further details the initial identification and characterization of necrosis-inducing proteins that are produced in culture filtrates (CFs) of M. graminicola. The necrosis-inducing activity of CFs is light dependent and inactivated by proteinase K and heat treatment (100C). This is reminiscent of the necrosis-inducing properties of host selective toxins of other Dothideomycete pathogens such as Stagonospora nodorum and Pyrenophora tritici-repentis. Subsequent purifications of CFs and mass spectrometry identified several candidate proteins with necrosis-inducing activity. Heterologous expression of the two most prominent proteins in Pichia pastoris produced sufficient quantities for infiltration assays in a panel of wheat cultivars that showed differential responses, suggesting specific recognition. Chapter 6 provides a general discussion of the thesis and puts the results obtained in a broader perspective with a focus on the genome structure of M. graminicola and its function. In addition, aspects of the hemi-biotrophic lifestyle, the relevance of secreted proteins for the wheat-M. graminicola pathosystem in relation to gene-for-gene models and the potential implications for resistance breeding strategies are discussed.

The phytopathogenic fungus Mycosphaerella graminicola (Fuckel) J. Schröt. in Cohn (asexual stage: Zymoseptoria tritici (Desm.) Quaedvlieg & Crous) causes septoria tritici leaf blotch (STB) in wheat and is one of the most important diseases of this crop worldwide. However, STB control, mainly based on the use of resistant cultivars and fungicides, is significantly hampered by the limited understanding of the genetic and biochemical bases of pathogenicity, and mechanisms of infection and resistance in the host. M. graminicola has a very active sexual cycle under field conditions, which is an important driver of STB epidemics. Moreover, it results in high genetic diversity of field populations that causes a major challenge for the development and sustainable management of resistant cultivars and the discovery of new antifungal compounds. Understanding the role of the sexual and asexual life cycles on genome composition of this versatile pathogen and its infection strategy is crucial in order to develop novel control methods. Chapter 1 is an introduction to the biology and pathogenicity of M. graminicola. In addition, it shortly describes the impact of improved and novel technologies on the speed, scope and scale of comparative genomics research. Chapter 2 provides detailed genetic analyses of two M. graminicola mapping populations, using mainly DArT markers, and the analysis of the meiotic transmission of unequal chromosome numbers. Polymorphisms in chromosome length and number were frequently observed in progeny isolates, of which 15–20% lacked one or more chromosomes despite their presence in one or both parents, but these had no apparent effect on sexual and pathogenic fitness. M. graminicola has up to eight so called dispensable chromosomes that can be easily lost - collectively called the dispensome - which is, so far, the highest number of dispensable chromosomes reported in filamentous fungi. They represent small-sized chromosomes and make up 38% of the chromosome complement of this pathogen. Much of the observed genome plasticity is generated during meiosis and could explain the high adaptability of M. graminicola in the field. The generated linkage map was crucial for finishing the M. graminicola genome sequence. Chapter 3 describes the M. graminicola genome sequence with highlights on genome structure and organization including the eight dispensable chromosomes. The genome comprises a core set of 13 chromosomes and a dispensome, consisting of eight chromosomes that are distinct from the core chromosomes in structure, gene and repeat content. The dispensome contains a higher frequency of transposons and the genes have a different codon use. Most of the genes present one the dispensome are also present on the core chromosomes but little synteny is observed neither between the M. graminicola dispensome and the core chromosomes nor with the chromosomes of other related Dothideomycetes. The dispensome likely originates from ancient horizontal transfer(s) from (an) unknown donor(s). Chapter 4 shows a global analysis of proteins secreted by M. graminicola in apoplastic fluids during infection. It focuses mainly on fungal proteins secreted in a compatible interaction. The study showed that many of the annotated secreted proteins have putative functions in fungal pathogenicity, such as cell wall degrading enzymes and proteases, but the function of a substantial number of the identified proteins is unknown. During compatible interactions proteins are primarily secreted during the later stages. However, many pathogenesis-related host proteins, such as PR-2, PR-3 and PR-9, accumulated earlier and at higher concentrations during incompatible interactions, indicating that fungal effectors are recognized by resistant plants and trigger resistant gene-mediated defence responses, though without a visible hypersensitive response. Chapter 5 further details the initial identification and characterization of necrosis-inducing proteins that are produced in culture filtrates (CFs) of M. graminicola. The necrosis-inducing activity of CFs is light dependent and inactivated by proteinase K and heat treatment (100C). This is reminiscent of the necrosis-inducing properties of host selective toxins of other Dothideomycete pathogens such as Stagonospora nodorum and Pyrenophora tritici-repentis. Subsequent purifications of CFs and mass spectrometry identified several candidate proteins with necrosis-inducing activity. Heterologous expression of the two most prominent proteins in Pichia pastoris produced sufficient quantities for infiltration assays in a panel of wheat cultivars that showed differential responses, suggesting specific recognition. Chapter 6 provides a general discussion of the thesis and puts the results obtained in a broader perspective with a focus on the genome structure of M. graminicola and its function. In addition, aspects of the hemi-biotrophic lifestyle, the relevance of secreted proteins for the wheat-M. graminicola pathosystem in relation to gene-for-gene models and the potential implications for resistance breeding strategies are discussed.

Weekmakers komen de laatste jaren veelvuldig op een negatieve manier in het nieuws. Weekmakers worden hoofdzakelijk toegepast om kunststoffen meer flexibel te maken. De belangrijkste kunststof waaraan weekmakers worden toegevoegd is PVC. Typische toepassingen van PVC met weekmakers zijn vinylvloerbedekking en wandbekleding, medische disposables, transportbanden, auto-interieurs en elektriciteitskabels. Daarnaast worden weekmakers verwerkt in lijmen, kitten, lakken, verven, inkten en cosmetica. Circa 85% van alle toegepaste weekmakers behoort tot de familie van de ftalaatweekmakers. Deze ftalaatweekmakers staan al 20 jaar onder druk vanwege de vermeende negatieve effecten op het milieu en de volksgezondheid. Vanwege deze druk en de nieuwe regelgeving ten aanzien van de labeling van ftalaten en de beperkingen voor toepassing van ftalaten in speelgoed is er vraag ontstaan naar nieuwe, onomstreden, veilige en efficiënte weekmakers. Deze vraag heeft geresulteerd in nieuwe ontwikkelingen op de conservatieve weekmakermarkt die gedomineerd wordt door grote chemische concerns zoals BASF, Exxon, Bayer, Eastman, Oxeno en Perstorp. Recent heeft BASF (als enige van de traditionele weekmaker producenten) uitgaande van haar ftalaatweekmakers een bewezen veiliger alternatief ontwikkeld en op de markt gebracht: Hexamoll DINCH. Daarnaast heeft voedseladditievenproducent Danisco een nieuwe weekmaker gelanceerd die wordt geproduceerd op basis van groene grondstoffen: Grindsted Soft-N-Safe. Wageningen UR (WUR) heeft in samenwerking met industriële partners een nieuwe familie weekmakers ontwikkeld uit groene grondstoffen op basis van sorbitol en vetzuren. Deze suikergebaseerde weekmakers zijn in principe zeer breed toepasbaar maar nog niet commercieel beschikbaar. Dit boekje heeft tot doel informatie over weekmakers te verstrekken. In hoofdstuk 1 wordt uitgelegd wat weekmakers zijn en waarin ze worden toegepast. De bezwaren tegen het gebruik van de momenteel veel gebruikte weekmakers worden in hoofdstuk 2 beschreven. In hoofdstuk 3 wordt toegelicht waarom ondanks deze bezwaren deze weekmakers nog steeds worden toegepast. Vervolgens wordt in hoofdstuk 4 aandacht geschonken aan nieuwe ontwikkelingen op het gebied van mens- en milieuvriendelijke weekmakers en volgt in hoofdstuk 5 een korte reflectie van de schrijver op de toekomst van weekmakers.

Weekmakers komen de laatste jaren veelvuldig op een negatieve manier in het nieuws. Weekmakers worden hoofdzakelijk toegepast om kunststoffen meer flexibel te maken. De belangrijkste kunststof waaraan weekmakers worden toegevoegd is PVC. Typische toepassingen van PVC met weekmakers zijn vinylvloerbedekking en wandbekleding, medische disposables, transportbanden, auto-interieurs en elektriciteitskabels. Daarnaast worden weekmakers verwerkt in lijmen, kitten, lakken, verven, inkten en cosmetica. Circa 85% van alle toegepaste weekmakers behoort tot de familie van de ftalaatweekmakers. Deze ftalaatweekmakers staan al 20 jaar onder druk vanwege de vermeende negatieve effecten op het milieu en de volksgezondheid. Vanwege deze druk en de nieuwe regelgeving ten aanzien van de labeling van ftalaten en de beperkingen voor toepassing van ftalaten in speelgoed is er vraag ontstaan naar nieuwe, onomstreden, veilige en efficiënte weekmakers. Deze vraag heeft geresulteerd in nieuwe ontwikkelingen op de conservatieve weekmakermarkt die gedomineerd wordt door grote chemische concerns zoals BASF, Exxon, Bayer, Eastman, Oxeno en Perstorp. Recent heeft BASF (als enige van de traditionele weekmaker producenten) uitgaande van haar ftalaatweekmakers een bewezen veiliger alternatief ontwikkeld en op de markt gebracht: Hexamoll DINCH. Daarnaast heeft voedseladditievenproducent Danisco een nieuwe weekmaker gelanceerd die wordt geproduceerd op basis van groene grondstoffen: Grindsted Soft-N-Safe. Wageningen UR (WUR) heeft in samenwerking met industriële partners een nieuwe familie weekmakers ontwikkeld uit groene grondstoffen op basis van sorbitol en vetzuren. Deze suikergebaseerde weekmakers zijn in principe zeer breed toepasbaar maar nog niet commercieel beschikbaar. Dit boekje heeft tot doel informatie over weekmakers te verstrekken. In hoofdstuk 1 wordt uitgelegd wat weekmakers zijn en waarin ze worden toegepast. De bezwaren tegen het gebruik van de momenteel veel gebruikte weekmakers worden in hoofdstuk 2 beschreven. In hoofdstuk 3 wordt toegelicht waarom ondanks deze bezwaren deze weekmakers nog steeds worden toegepast. Vervolgens wordt in hoofdstuk 4 aandacht geschonken aan nieuwe ontwikkelingen op het gebied van mens- en milieuvriendelijke weekmakers en volgt in hoofdstuk 5 een korte reflectie van de schrijver op de toekomst van weekmakers.

Dit IOP Industriële Eiwitten project is gericht op het leggen van relaties tussen biochemische karakteristieken van tarwegluten en hun reologisch gedrag. Op deze wijze wordt inzicht verkregen in structuurfunctie relaties van tarwegluten, met name gericht op bakkerijtoepassingen. Voor dit onderzoek zijn zes Europese tarwe-variëteiten geselecteerd, die vergelijkbare eiwitgehaltes hebben, maar een groot verschil in bakkwaliteit vertonen. Kwaliteitsverschillen tussen deze variëteiten uiten zich het meest in de benodigde kneedtijd om optimale bakkwaliteit te bereiken. Er zijn duidelijke aanwijzingen dat hieraan een aantal biochemische factoren ten grondslag liggen zoals de hoeveelheid van het glutenine polymeer, de polymerisatie ervan en de mate van fysische interacties tussen de gluten-eiwitten

According to experimental findings there are types of loading for which it is more difficult to plastically deform small metal structures than the corresponding massive metal. This occurs when at least one of the dimensions of the structure is at the micrometer scale or smaller. It is for instance the case of thin metal coatings: the thinner is the film, the more difficult it is to deform it plastically. This feature is in contrast with what expected on the basis of classical plasticity theories, which predict a size-independent mechanical response. In this thesis the size effect in thin films is studied by means of two-dimensional discrete dislocation plasticity. Plasticity is treated as the collective motion of edge dislocations on prescribed slip systems. The framework contains an intrinsic length scale- the dislocation Burgers vector- which is a necessary condition to capture a size effect. ... Zie: Summary

According to experimental findings there are types of loading for which it is more difficult to plastically deform small metal structures than the corresponding massive metal. This occurs when at least one of the dimensions of the structure is at the micrometer scale or smaller. It is for instance the case of thin metal coatings: the thinner is the film, the more difficult it is to deform it plastically. This feature is in contrast with what expected on the basis of classical plasticity theories, which predict a size-independent mechanical response. In this thesis the size effect in thin films is studied by means of two-dimensional discrete dislocation plasticity. Plasticity is treated as the collective motion of edge dislocations on prescribed slip systems. The framework contains an intrinsic length scale- the dislocation Burgers vector- which is a necessary condition to capture a size effect. ... Zie: Summary

According to experimental findings there are types of loading for which it is more difficult to plastically deform small metal structures than the corresponding massive metal. This occurs when at least one of the dimensions of the structure is at the micrometer scale or smaller. It is for instance the case of thin metal coatings: the thinner is the film, the more difficult it is to deform it plastically. This feature is in contrast with what expected on the basis of classical plasticity theories, which predict a size-independent mechanical response. In this thesis the size effect in thin films is studied by means of two-dimensional discrete dislocation plasticity. Plasticity is treated as the collective motion of edge dislocations on prescribed slip systems. The framework contains an intrinsic length scale- the dislocation Burgers vector- which is a necessary condition to capture a size effect. ... Zie: Summary

In natural habitats, the availability of essential mineral nutrients may vary widely from place to place and from time to time, at scales relevant to individual plants. Plants have developed root foraging mechanisms that enable them to acquire adequate amounts of nutrients in these heterogeneous environments. The ability of plants to proliferate roots in nutrient-rich patches has been shown frequently, but both the timing and the degree of root proliferation varied widely. Species from inherently nutrient-rich habitats in general display a higher relative increase in root density in nutrient-rich patches than species from inherently nutrient-poor habitats. This observation prompted the hypothesis that root foraging mechanisms differ between species from habitats of different nutrient availability.Overall, the results described in this thesis contradict this hypothesis. The higher degree of selective root placement displayed by species from more nutrient-rich habitats compared to species from more nutrient-poor habitats may result from differences in growth rate rather than from differences in root morphological plasticity. The results further indicate that selective root placement may confer an advantage in terms of nutrient acquisition in heterogeneous environments in the short-term, but in the long-term the increased root density may result in a lower rather than a higher biomass production in heterogeneous environments. However, root foraging abilities by which local nutrient patches are exploited may still be profitable when plants are grown in competition. The ability to rapidly exploit nutrient-rich patches due to root foraging characteristics seems to confer a competitive advantage in heterogeneous environments, even in the long-term.

In natural habitats, the availability of essential mineral nutrients may vary widely from place to place and from time to time, at scales relevant to individual plants. Plants have developed root foraging mechanisms that enable them to acquire adequate amounts of nutrients in these heterogeneous environments. The ability of plants to proliferate roots in nutrient-rich patches has been shown frequently, but both the timing and the degree of root proliferation varied widely. Species from inherently nutrient-rich habitats in general display a higher relative increase in root density in nutrient-rich patches than species from inherently nutrient-poor habitats. This observation prompted the hypothesis that root foraging mechanisms differ between species from habitats of different nutrient availability.Overall, the results described in this thesis contradict this hypothesis. The higher degree of selective root placement displayed by species from more nutrient-rich habitats compared to species from more nutrient-poor habitats may result from differences in growth rate rather than from differences in root morphological plasticity. The results further indicate that selective root placement may confer an advantage in terms of nutrient acquisition in heterogeneous environments in the short-term, but in the long-term the increased root density may result in a lower rather than a higher biomass production in heterogeneous environments. However, root foraging abilities by which local nutrient patches are exploited may still be profitable when plants are grown in competition. The ability to rapidly exploit nutrient-rich patches due to root foraging characteristics seems to confer a competitive advantage in heterogeneous environments, even in the long-term.

Dit IOP Industriële Eiwitten project is gericht op het leggen van relaties tussen biochemische karakteristieken van tarwegluten en hun reologisch gedrag. Op deze wijze wordt inzicht verkregen in structuurfunctie relaties van tarwegluten, met name gericht op bakkerijtoepassingen. Voor dit onderzoek zijn zes Europese tarwe-variëteiten geselecteerd, die vergelijkbare eiwitgehaltes hebben, maar een groot verschil in bakkwaliteit vertonen. Kwaliteitsverschillen tussen deze variëteiten uiten zich het meest in de benodigde kneedtijd om optimale bakkwaliteit te bereiken. Er zijn duidelijke aanwijzingen dat hieraan een aantal biochemische factoren ten grondslag liggen zoals de hoeveelheid van het glutenine polymeer, de polymerisatie ervan en de mate van fysische interacties tussen de gluten-eiwitten