Search

The number of qualified academic studies on what Sharīʿa is and its relationship with "social change", "historicity" and "naskh" has been increasing in recent years. In this context, the discussions and writings on social change, Qur'an, Sunnah, Sharīʿa, historicity and naskh on the axis of Westernism and Islam continue to form part of the agenda. One of these works is Prof. Dr. Talip Özdeş's "Sharīʿa in the Context of Social Change, Historicity and Naskh". With this study, it is aimed to eliminate the confusion around the concept of "Sharīʿa", to contribute to social reconciliation by eliminating the grounds for abuse, and the subject has been handled and processed with a purely supra-political scientific approach. This study first focuses on the issues of social change, historicity and naskh with an analytical approach in order to understand the concept of "sharīʿa" correctly and to place it on its center. Then, based on the same ground, the concept of "sharīʿa" is focused on. The concept in question has been examined lexically and semantically, and information and evaluations have been made on what it expresses in the Qur'an and its dimensions based on the integrity of the Qur'an. Again, the meaning relationship of the concept of "sharia" with the concepts of "shir'at" and "shar'î" from the same root has been emphasized, information and evaluations have been made. In this study, which has been prepared with a rich literature by using the basic sources in the field, the subjects have been handled in a concise manner and examined in various aspects from an academic and scientific perspective. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

In the history of legal thought, various tendencies have emerged in defining the concept of legal validity, according to the adopted criteria. Legal validity has been subjected to axiological, material and formal evaluations as alternatives to each other. Legal validity is reduced to justice (fairness/justness) when evaluated axiologically, to effectiveness (efficacy) when evaluated materially, and to belonging to a certain legal order when evaluated formally. The criteria of justice, effectiveness or belongingness, when taken as alternatives to each other, are not sufficient to define legality (juridicité), that is, to distinguish law from other normative structures, and they also lead to an overlap between the concepts of legality and legal validity. What is just in the natural law doctrine and what is effective in the realist legal doctrine is considered both legal and valid. Positivist legal doctrine, on the other hand, defines legal validity as belonging to a certain legal order, which, in reality, cannot distinguish it from legality. Therefore, legal validity is tried to be comprehended as an additional quality to legality, based on the conditions regarding invalidity. In Islamic jurisprudence, legal validity is accepted as a formal evaluation, not axiological or material. This is a natural and necessary consequence of the principle of shar'iyya, on which the general theory of law is based. Any norm that does not have shar'ī character is not considered valid merely on the grounds that it is just or effective. Determining shar'iyya is a matter of authority and procedure. Tūfī's approach to validity based on maslaha and Ibn Qayyim Jawziyya's approach to validity based on justice, constitute exceptions to the established principle in Islamic jurisprudence. We find a similar exception in the Hanafī approach, which considers the effectiveness of the entire legal order as a condition for the validity of every single norm to be continued. This approach seems to be comparable to the positivist theory, which relates the effectiveness of the legal order as a whole to the validity of norms. In the classical doctrine of Islamic law, an opinion constructed at the theoretical level that a legal norm would lose its validity due to matrūkiyya (desuetudo) was, to the best of our knowledge, defended only by Abū Mansūr Muhammad b. Muhammad al-Samarqandī al-Māturīdī. al-Māturīdī explains his opinion of metrūkiyya as a reason for the invalidity of legal norms on the occasion of the interpretation of the 10th verse of the Sura al-Mumtahina and by taking as evidence the regulations prescribed in the verse, which were annuled by way of desuetudo in time. Desuetudo means that a norm loses its effectiveness. Indeed, al-Māturīdī also defines matrūkiyya as people's abandonment of the norm. al-Māturīdī refers to the invalidation of norms due to matrūkiyya with the term naskh (abrogation), which is used in the classical doctrine of Islamic jurisprudence to mean the invalidation of a norm by the declaration of the Qur'ān or the Sunnah in such a way that it cannot gain validity again. Expressing the concept of invalidity due to matrūkiyya with the term naskh seems to be based on a conscious preference. This is because al-Māturīdī mentions various forms of naskh, and also adds naskh by ijtihād and naskh due to matrūkiyya to the form of naskh, which is almost unanimously accepted in the classical doctrine of Islamic jurisprudence. In al-Māturīdī's theory, although matrūkiyya is a reason for invalidity in terms of legal norms, it is not absolute. The abandonment of the norm, which occurs only under certain conditions, is prescribed as a reason for invalidity, not its mere abandonment. Accordingly, in order for a norm to be considered invalid due to matrūkiyya, the following conditions must occur together for the same norm: a. the absence of a statement in the Kitāb or the Sunnah indicating that the norm is invalidated, b. the rationale (raison d'être) of the norm (the purpose pursued when the norm was legislated) is comprehensible/reasonable (ma'kūl), c. there is an agreement (ijmā) of people to abandon applying the norm or complying with the norm, d. the fact that the norm is about an event with a limited context of social relations (hukm urf: being a special regulation regarding a certain social practice), e. the rationale of the norm has subsequently disappeared. In our opinion, al-Māturīdī's use of the term naskh for the concept of invalidity due to matrūkiyya implies that the relevant norm will not be valid again. For, he considers invalidity due to matrūkiyya to be possible only for norms that regulate events with a limited context of social relations, which confirms the conclusion we have drawn when taken in the sense of norms that are about events that will no longer take place in social life after their disappearance. In al-Māturīdī's theory, naskh due to matrūkiyya represents, in our opinion, a different form of realization of invalidity that cannot be reduced to naskh by ijtihād. Naskh by ijtihād means deciding on the invalidity of a norm through a process open to preference due to the disappearance of the rationale for its legislation over time. Although the norm is still applicable to the social relationship it is about, it is considered invalid because it no longer fulfills the rationale, for which it was legislated. However, naskh due to matrūkiyya is a purely factual type of invalidity. Not only the rationale for which the norm was legislated, but also the context of the social relationship has disappeared. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Since the birth of the Islamic religion, the revelation and its impact on humanity have been accompanied by certain stages. At each stage, some non-permanent provisions were put into effect for some specific purposes, taking into account the conditions of the period, and when the targeted purposes were achieved, the application of these temporary provisions was terminated and the main provision was made. In other words, the phenomenon of naskh emerged as a natural necessity in the course of life. The conformity of this practice, whose essence lies in gradualism and facilitation, to the realities of life has caused it to become one of the areas of specialization in which almost every branch of science, especially tafsir and hadith, deals with. This issue has been addressed in different ways by Islamic scholars, but the issue of abrogation of the Quran by the Sunnah has been the area where disputes have concentrated. It has been claimed that the studies on whether the Sunnah can abrogate the Quran have been carried out around certain examples and that these examples do not have sufficient power to make such an abrogation possible. The importance and value of the migration are emphasized in most of the verses in the Holy Quran. However, there are also narrations in the hadiths stating that the hijra was abolished after the conquest of Mecca. Although there are various debates about the authenticity and meaning of these hadiths, it is generally stated that migration is not necessary after the conquest and that what is important is jihad and intention. However, although there are statements in some hadiths that the migration will continue, it has been determined that these are generally considered weak or problematic. It was discussed among the scholars whether the migration was obligatory or not, whether the migration from Mecca to Medina was abrogated, and whether there was a difference in meaning and binding from a migration that took place today. In general, Islamic scholars agree that the hijra should be evaluated according to its historical and social context. It should be acknowledged that the migration from Mecca to Medina has an importance specific to the formation period of Islam and represents a critical period for the spread and preservation of Islam. However, after the conquests, it is understood that the migration to Mecca ceased to be obligatory and was replaced by other duties such as jihad. In addition, it has been concluded that the hijra is not only a geographical migration but also a criterion of faith. Considering that this criterion of faith applies only to those in Mecca, it is a logical necessity that a local or limited understanding of faith will be specific only to the formation period and will be invalid when the interests on it end. On the other hand, it is stated that today, migrations that took place for different reasons did not become a general rule surrounding the Islamic society and took place more individually or regionally. Based on this, it will be essential to divide the migrations made for religious reasons into two: the migration from Mecca to Medina, which is a criterion of faith, and the migration to the country of Abyssinia and other migrations. When we look at the verses on the subject, the fact that some verses present the migration as a criterion of faith and some verses deal with the issue from a more recommended and virtuous perspective makes this classification necessary. In this article, the subject of the Sunnah abrogating the Quran is examined through an example that is not found in the method books. In some verses, the migration from Mecca to Medina is presented as a condition of faith, especially in the 97th verse of Surah Nisa, those who do not fulfill the condition of migration are threatened with hell. However, it has been reported that the order of migration, expressed in such a definite style, came to an end and was interrupted by some hadiths. This view allows us to discuss the sunnah and abrogation of the Quran through the phenomenon of migration. In the article, the continuity of the obligation of hijra is discussed within the framework of different socio-political and religious contexts, by including the opinions of Islamic scholars on this subject. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

The Holy Quran was written down when the Prophet (pbuh) died but it was not made into a Mushaf. One reason for this is that the process of revelation was not completed. It is said that another reason of this is the phenomenon of abrogation. In this context, in the last arza before the death of the Prophet (pbuh), the content of the Quran took its final form and the abrogated verses (as an expression) remained outside the text of the Quran. This arrangement in the last arza was taken as basis when the Quran was compiled and turned into a Mushaf during the reign of Abu Bakr. In this regard, some narrations about abrogated verses are included in hadith books. It is mentioned that rajm verse, breastfeeding verse, and some parts of Surah al-Ahzâb and al-Bayyina were abrogated. Therefore, narrations about abrogated verses (as an expression) and their evaluation are important. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Tafsir is a science that aims to understand and explain the Qur’an. The activity of tafsir, which was carried out orally by the Prophet (peace be upon him), his companions and successors in the early periods, became an independent science in the later periods. The Qur’an has a feature that appeals to all periods and conditions. For this reason, it is important that the science of tafsir, which aims to explain the Qur’an, and the subdisciplines related to this science are dynamic and able to deal with the questions and problems of contemporary life. The disciplines of tafsir method and Qur’anic sciences have emerged from the question of how and from what information the Qur’an is to be interpreted. Naskh, which is one of the Qur’anic sciences, is traditionally defined as “the abolition of a sharʿī ruling with a later sharʿī proof”. This definition, which belongs to the science of jurisprudence, has been accepted by the commentators and the subject is generally treated on the basis of this definition in the works of Tafsir and Tafsir methodology. In the historical process, different approaches have emerged regarding the definition, nature, and limits of the subject of naskh, which has been mentioned in the sources since the era of the Companions. Many independent works have been written on the subject of naskh, which is related to the sciences of hadith and kalam, especially tafsir and fiqh. In addition, the subject of naskh has been included in many studies across various disciplines. In the Turkish Tafsir Academy, studies have been carried out on the subject of naskh from different dimensions. In this study, first of all, the studies on the subject of naskh in the Turkish Tafsir Academy are presented and the literature on this subject is evaluated. Then, the actual value of the subject of naskh will be discussed, followed by an analysis of the extent to which the literature created by the Turkish Tafsir Academy reflects the current value of the subject.. In the conclusion, some observations and suggestions are made on the subject. It is extremely important to consider the current value of the subject under study when conducting research on the methodology of tafsir and Qur’anic sciences. The aim of this study is to emphasize this point in the particular case of nesh. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

İhtilâfu’l-hadîs’te rivayetler arası ihtilâfı çözmek için sıkça başvurulan yöntemlerden birisi de neshtir. Aralarında ihtilâf algısı olan rivayetlerde nesh ilişkisi varsa, aslında ihtilâfın olmadığı, ihtilâfın muhatabın algısında olduğu anlaşılır. Aralarında nesh ilişkisi kesin olan rivayetlerin sayısı toplamda on iki civarındadır. Bu rivayetlerin dışındaki nesh hükümlerinin ekseriyeti ictihâdî olup ihtimal kaydıyla verilen hükümlerdir. Aralarında nesh ilişkisi konusunda kesin bilgi bulunmayan rivayetlerde nesh ihtimaliyle hareket edilmekte ve mensûh kabul edilerek tenkit edilmektedir. Nesh ilişkisine dair hiçbir bilginin bulunmadığı nesh hükümlerinin ekseriyeti bir metin eksenli hadis tenkit uygulaması olarak görülmektedir. Zira tenkide maruz kalan rivayet, mensûh kabul edilerek kendisiyle amel edilmemektedir. Klasik ulemânın hadis metinlerine yönelik tenkitleri ihtilâfu’l-hadîs literatüründe görülmektedir. İhtilâfu’l-hadîs literatüründe çözüm yöntemleri olarak kullanılan cem ve te’lif, nesh ve tercih yolları bazen metin eksenli bir hadis tenkidi olarak uygulanmaktadır. Hakkında verilen nesh hükümleri ile birlikte tenkit edilen hadis metninin Kur’an’a ve sünnete aykırılığına dair hükümler verilmektedir. Bununla birlikte kesin bilgi barındırmayan durumlarda verilen nesh hükümlerine itirazlar olmuştur. Bu itirazlara göre usûl ve esasları belirlenmeyen ve ihtimal kaydı verilen nesh hükümleri, hadislerin inkarına yol açmaktadır. Bu durum ise sadece hadis metin tenkidini barındıran bir tavırdır. Bu çalışmada özellikle bu yöntemlerden nesh yönteminin metin eksenli hadis tenkit yöntemi olarak uygulanmasına değinilecektir. İhtilâfu’l-hadîs literatüründeki metin eksenli hadis tenkit yöntemi olarak kullandığı nesh uygulamaları, örneklem yöntemiyle ele alınmıştır. Ele alınan örnekler kapsamda hadis şerhleri, ihtilâfu’l-hadîs eserleri ve fıkıh eserleri taranarak neshi bir metin eksenli hadis tenkit yöntemi olarak kullanan ulemânın görüşleri analiz edilmiştir. Binaenaleyh bazı nesh hükümlerinin arka planında metin eksenli hadis tenkidi olduğu sonucuna ulaşılmıştır.

Copyright of Journal of the Faculty of Theology / Kilis 7 Aralik Universitesi Ilahiyat Fakultesi Dergisi is the property of Kilis 7 Aralik Universitesi Ilahiyat Fakultesi and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

The concept of khabar is mentioned by fiqh scholars as a a word which may be true but also but also possibly a lie due to its nature. In the manner of conveying the news, it is divided into two parts: mutawatir and ahåd. While there is almost no debate about the validity of the mutawatir news and the possibility of abrogation with it among methodology scholars, there is also a debate about the validity of the ahad news and the possibility of abrogation with it. In addition to these discussions, the concept of abrogation has been described in different ways in the methodology sources. One of these definitions is "the abrogation of a shar'i ruling by a similar shar'i ruling that emerged later, and the definition is more accepted. In this sense, the issue of abrogation accepted in this sense has been a matter of debate in the fiqh procedure, as stated above. While some methodology scholars, such as Ibn Hazm from the Zahiris and Tufi from the Hanbalis, accepted the abrogation of the Quran and the mutawatir sunnah with ahâd news as absolute, some other scholars rejected it absolutely. They made a distinction between the period of the Prophet Muhammad and after. While they accept the realization of abrogation with the news of the unity in the time of the Prophet, they do not accept it later periods. In this study, these approaches mentioned abovewill be evaluated through their justifications. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Mevzu is the property of Ali Sever and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of UMDE Journal of Religious Inquiries / UMDE Dini Tetkikler Dergisi is the property of Nevsehir Haci Bektas Veli Universitesi and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Journal of Young Intellectuals / Genç Mütefekkirler Dergisi is the property of Journal of Young Intellectuals and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Muhkem ve müteşâbih; tarihsel süreçte dinsel bilimlerin her alanıyla ilişkili bir konu olarak gelişmiştir. Bu konunun dinsel bilimlerin her alanında tartışılmış olması, gerçekte Kur’an’ın ayetlerinin muhkem ve müteşâbih olduğu nitelenmesinden kaynaklanmaktadır. Bu konunun kelâm ilminin alanında kabul edilmesi, muhkem ve müteşâbih kavramlarının yasayı nitelemesindendir. Muhkem ve müteşâbihin anlamları hakkında yapılan yorumlar ve ortaya atılan anlayışlar, genelde salt bu kavramların anlamlarıyla sınırlı kalmış veya zikredildiği ayetlerin indiriliş nedeniyle ilgili rivayetlerin etkisinde geliştiğinden, bağlamdan uzaklaşmıştır. Bununla birlikte muhkem ve müteşâbihin Kur’an ayetlerinin anlamsal niteliği olarak kabul edilmesi, Kur’an’ın anlaşılabilir bir metin olduğu konusunda kuşkular oluşturmuştur. Müteşâbih ayetlerin çeşitli anlamlara ihtimali olan ayetler olarak anlaşılması nedeniyle de, her ekolün kendi görüşlerini Kur’an ayetleriyle ilişkilendirmesini olası kılmıştır. Kur’an ayetlerinin güncel yorumlarının tarihsel bakış açılarından arındırılarak oluşmaması, tarihsel bilginin gücü nedeniyledir. Kur’an’da önceki elçilere iman emredildiği gibi, önceki yasalara iman da emredilmektedir. Muhkem; önceki yasalarda olmayan ve Kur’an’da var olan özgün yasalar ve müteşâbih ise Kur’an ayetlerinin önceki yasalara benzeşimli olan ayetleridir. Muhkem ve müteşâbih edebiyatında bu yaklaşım, yer almamıştır. Bu çalışmada; çözümleme, karşılaştırma ve eleştiri yöntem olarak kullanılmıştır. Kur’an ayetlerinin anlamları dilsel açıdan çözümlendiği gibi, bu bağlamda kullanılan kavramlar arasında ilişki kurulmaya gayret gösterilmiştir. Konuyla ilişkili ayetlerin yorumunda farklı ekollerin anlayışlarına atıf yapılmıştır. Eleştiri ise bağlam bütünlüğü ve Kur’an bütünlüğü gözetilerek konuyla ilgili önceki yorumlara yöneltilmiştir. Kur’an’ın muhkem ayetlerini inşa ederken nesh, insâ ve tebdîl yöntemini izlediği belirtilmiştir. Nesh olgusu, Kur’an’ın kendi ayetlerinin hükmünü kaldırması olarak değil; önceki yasaların hükümlerini kaldırması olarak anlaşılmıştır. İnsâ; önceki yasalarda var olan ayetlerin hükümlerinin kaldırılmaması ve tekrar yeni yasada indirilmesi olarak değerlendirilmiştir. Kur’an’da genel olarak zikredilen ilk muhatapların elçiyi “uydurmakla” nitelemelerinin de, kendi bilgilerinde var olan yasaların Kur’an’ın özgün yasalarıyla değiştirilmiş olması nedeniyle olduğu belirtilmiştir. Muhkem ve müteşâbih konusunun özgün ve benzeşimli ayetler olarak anlaşılması, Kur’an ayetlerinin anlaşılır olduğu yargısını güçlendirecektir. Muhkem ayetlerin Kur’an olarak adlandırılan yasanın temelini oluşturduğu ve müteşâbih ayetlerin ise önceki yasalarda bulunan ayetlere anlam yönünden benzeşen ayetler olduğu sonucuna varılmıştır. Bununla bağıntılı olarak kalplerinde eğrilik olanların müteşâbih ayetlerin izini sürmeleri; onların söz konusu ayetlerin önceki yasalarda varlığının olup olmadığına dair araştırmaları, Allah’ın müteşâbih ayetlerin te’vilini bilmesi; ayetlerin ilk olarak hangi yasada indirildiğinin onun tarafından bilinmesi, ilimde derinleşmiş olanların müteşâbih ayetler konusundaki tutumlarının; vahiy konusunda derinlemesine bilgisi olanların bütün benzeşimli ayetlerin Allah tarafından indirildiğini itiraf etmeleri olarak yorumlanmıştır.

Copyright of KADER is the property of Kelam Arastirmalari Dergisi and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Journal of Ilahiyat Researches / Ilahiyat Tetkikleri Dergisi is the property of Ataturk University Coordinatorship of Scientific Journals and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Tefsir ilminin en önemli meselelerinden biri olarak nesh erken dönemlerden beri tartışılmıştır. Hem klasik hem de çağdaş araştırmalarda, Kur’an’da neshin varlığına dair ittifakın bulunduğu söylenir. Kur’an’da neshin var olduğu kabulüne itiraz eden kişi olarak da sadece Ebû Müslim el-İsfahânî’den (öl. 322/934) bahsedilir. Günümüzde, bu iddiayı sorgulamayı gerektiren yeni bir tefsir neşredilmiştir. Klasik dönem müfessiri olan Safedî (öl. 696/1296) Keşfu’l-esrâr ve hetkü’l-estâr isimli tefsirinde İsfahânî’niyle birlikte kendisi de Kur’an’da neshi reddeder. O, ayrıca bedâ düşüncesini gerektirdiğin-den dolayı neshi bütünüyle reddeden Müslümanlardan ve neshi sadece önceki kitapla-ra hasrederek Kur’an için mümkün görmeyen Nevbahtî’den (öl. 310/922[?]) de bah-seder. Bunlara ilaveten tespitlerimize göre tâbiînden Ubeyd b. Umeyr’in (öl. 74/693[?]) de neshi kabul etmediği nakledilir. Böylece Kur’an’da neshin reddedilmesi hususunda klasik dönemde İsfahânî’nin tek olmadığı anlaşılmıştır. Safedî neshi sadece Kur’an ile önceki kitaplar arasında mümkün görür. Bunu da Al-lah’ın fiillerindeki hikmet ve hükümlere muhatap olanların maslahatlarındaki deği-şimlerle temellendirir: Önceki kitaplardaki hükümler, onların muhataplarının masla-hatlarına uygun olarak gelmiştir. Kur’an’da önceki kitapların hükümlerini nesheden âyetler de onun muhataplarının maslahatlarına uygun olarak inmiştir. Zaman geçtik-çe ve muhataplar değiştikçe Allah, kullarının maslahatlarını gözeterek onlara farklı hükümler gönderebilir. Fakat Safedî Kur’an’ın önceki kitapları neshini böyle temellen-dirirken, bu gerekçeleri âyetler için mümkün görmez. Ona göre Kur’an’ın nüzûl süresi, ciddi bir şekilde maslahatların değişimini gerektirecek kadar uzun değildir. Öte yandan Safedî, âyetler arasında nesh bulunduğunu iddia edenlerin kendi aralarındaki ihtilafla-rına dikkat çeker: Onlar bazı âyetler arasında nesh olduğunu iddia ederken onların bazıları o âyetleri neshe başvurmadan tevil ederler. Safedî’nin Kur’an’da neshi redde-derken öne çıkardığı en önemli gerekçe şudur: Kur’an’da neshin kabul edilmesi, Kur’an’da ihtilafın bulunduğunu kabul etmektir. O, bunu şöyle açıklar: Aynı konudaki iki âyet arasında tenakuz görüldüğünde neshe başvurulur. Buna göre nâsih ile mensûh âyetler birbiriyle çelişen âyetlerdir. Kur’an’da nâsih ve mensuhun bulunduğu kabul edilirse bu, Kur’an’da çelişkili âyetlerin olduğu anlamına gelir. Hâlbuki Allah en-Nisâ 4/82’de Kur’an’da ihtilafın bulunduğunu nefyetmiştir, Fussilet 41/42’de ise ona her-hangi bir şekilde batılın yanaşamayacağını bildirmiştir. Safedî böylece Kur’an’da nesh iddiasının mezkûr âyetlerle çelişeceğini düşünür. Ancak neshi kabul edenler ilgili âyet-lerle bu kabul arasında herhangi bir çelişki görmez. Safedî’nin genel olarak neshi kabul edip özelde Kur’an’ın kendi içinde nesh iddiasını reddetmesi temelde sorunludur: Hükümlerin değişimini maslahatların farklılaşmasıyla temellendirmek hem Kur’an ile önceki kitaplar arasında hem Kur’an’ın kendi âyetleri arasında hem de Kur’an sonrası dönemde neshin kabul edilmesini gerektirir. Zira maslahat değişimi sadece Kur’an ile önceki kitaplar arasındaki sürede gerçekleşme-miştir. Bu değişim hem nüzûl döneminde gerçekleşmiş hem de nüzûl döneminden günümüze kadar devam etmiştir. Ancak Safedî, neshi Allah’ın emrine bağlı gördüğün-den dolayı nüzûl sonrasında maslahatlar değişse bile artık neshi mümkün görmez. Çünkü nüzûl döneminden sonra bazı âyetlerin mensuh kabul edilebilmesi için Allah’ın yeni bir emri gerekir. Safedî’nin nüzûl sonrası nesh iddiasını bu açıdan reddetmesi önceki izahlarıyla uyumlu değildir. Zira nüzûl sonrasında maslahatlar değişse bile nesh gerçekleşmeyecekse önceki dönemlerdeki neshi maslahat değişimiyle açıklamak güçlü bir temellendirme olmayacaktır.Safedî nesh ve bedâ farkına da değinir, bu bağlamda her iki hükmün arka planındaki maslahatların bilinip bilinmemesine dikkat çeker. Hükümlerin neshi Allah tarafından bilinen ve gözetilen maslahatların değişmesiyle gerçekleşirken bedâda hükümlerin değişmesi onların ilişkili olduğu maslahatın sonradan bilinir hale gelmesiyle olur. Sonradan bilinir olmak ise Allah’ın ilminde mümkün değildir.

Nesh konusu tefsir, kelâm ve fıkhı ilgilendiren temel meselelerden biridir. Nesh, mahiyet itibarı ile Kur’ân tarihi ile yakından ilgilidir. Hz. Peygamber, sahabe ve nüzûl süreci neshte belirleyici etken olarak görünmektedir. İlk asırlarda neshin varlığından ziyade, kapsam ve niteliği inceleme konusu yapılmıştır. Şüphesiz bu durum, mütekaddim dönemde neshin varlığını kabul etmeyen herhangi bir görüşün belirgin bir şekilde ortaya çıkmamasıyla yakından ilgiliydi. Müteahhir dönemde Kur’ân’da neshin gerçekleşmediği sesleri yükselmeye başlamış, modern dönemde bu düşüncenin taraftarları azımsanmayacak kadar artmıştır. Nehs konusunda fikir beyân eden erken dönem âlimlerinden biri de Ebû Abdillâh el-Hâris el-Muhâsibî’dir (ö. 243/857). Zühd yaşantısıyla tanınan Muhâsibî, İtikâdî ve fıkhî mezheplerin ortaya çıkıp şekillendiği bir dönemde yaşamıştır. Muhasibî, farklı alanlarda birçok eser telif etmiştir. Bu eserlerde üzerinde durulan temel konulardan biri de neshtir. Bu çalışmada genel olarak nesh problemi ve Muhâsibî’nin nesh anlayışı çeşitli yönleri ile araştırma konusu yapılacaktır.

Hindistanlı velûd bir âlim olan Şah Veliyyullah ed-Dehlevî’nin (ö. 1176/1762) pek çok alanda tam sayısı tespit edilemeyen birçok eseri vardır. Bunlardan biri tefsir usulü alanında telif etmiş olduğu el-Fevżu’l-Kebîr fî Usûli’t-Tefsîr adlı aslı Farsça olan eseridir. Söz konusu eserin bir bölümünde müellif, Suyûtî’nin (ö. 911/1506) el-İtkân’ında yirmi bir adetle sınırlandırdığı mensûh âyetleri tekrar gözden geçirerek bu sayıyı beşe indirmektedir. Bu meyanda değinilen âyetlerden biri Bakara sûresinin 185. âyetiyle neshedildiği kebul edilen 184. âyetidir. Tefsir literatüründe, önce bu âyetin nâzil olduğu ve Müslümanlara oruç tutmakla her güne karşılık bir miskine fidye vermek arasında muhayyerlik hakkı tanındığı belirtilmektedir. Daha sonra sûrenin 185. âyetiyle bu hüküm kaldırılarak orucun tutulması kesin bir şekilde emredilmiştir. Dehlevî söz konusu âyetin mensûh olmadığı görüşündedir çünkü ona göre bu âyette fıtır sadakasından bahsedilmektedir. Bu makale bahis mevzuu meseleye dair bir tahlili içermektedir. Gördüğümüz kadarıyla müfessirler arasında böyle sıra dışı bir fikir ve yaklaşım tarzına sahip kimse yoktur. Müellifin bütün rivâyet külliyatını ve ulemanın görüşlerini göz ardı eden bu yorumu son derece dikkat çekicidir. Bunun ilmî kriterler açısından sağlıklı bir yorum metodolojisine dayandığı ise söylenemez. Bu çerçevede mensûh âyetleri mümkün mertebe azaltma çabasının onu böyle bir yaklaşım tarzına sevk ettiği düşünülebilir. Ayrıca onun bu yaklaşım tarzında tasavvufî yöneliminin ve işârî tefsir geleneğinin dolaylı da olsa etkili olmuş olabileceği ihtimali gözden kaçırılmamalıdır.

Kur’ân-ı Kerîm’in muhafazasına, tefsir ve teviline yönelik oluşturulan Ulûmü’l-Kur’ân’ın en önemlilerinden biri nesihtir. Birçok akademik çalışmaya konu olan ve hemen her bir müfessirin dikkate aldığı nesh, aynı zamanda İslamî ilimlerin de ortak kadim meselelerindendir. Bu makalede, Mâtürîdî’nin (ö. 333/944) Te’vîlâtü’l-Kur’ân’ı ile Zemahşerî’nin (ö. 538/1144) Keşşâf’ı, nesh meselesini ele alış biçimleri mukayese edilmeye çalışılmıştır. Yapılan çalışma sonucu iki eserde de nesh konusuna yeterince yer verildiği, meselenin genel yönleriyle ele alınıp irdelendiği görülmüştür. İki müfessir de bir taraftan konuyla ilgili geleneksel ilmî mirası dikkate alırken diğer taraftan konu hakkındaki dirayetlerini ortaya koymuşlardır. Neshe dair genel anlamda yakın bir duruş sergilemekle beraber iki müfessirin rivayetleri değerlendirme ve özellikle neshe dayanak teşkil eden kaynaklar hususunda birbirinden farklı ve iç bütünlüklü bir bakış açısı ortaya koydukları görülmüştür.

Copyright of Tasavvur: Tekirdag Theology Journal / Tekirdag Ilahiyat Dergisi is the property of Namik Kemal University, Faculty of Theology and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

This article explores the possibility of abrogation through ijtihad within the scope and conditions of meaning. Bringing abrogation to the agenda by linking abrogation with ijtihad in science circles led us to investigate this possibility. This contact is established by Abu Mansur el-Mâtürîdî to explain the decision of Abu Bakr not to give zakat to the muellefe-i kulub, which is one of the places where zakat is consumed. In order to understand what the intent is, the meaning area of abrogation, ijtihad and en-abrogation bi'l ijtihad concepts was investigated. The subject has been addressed within the framework of Mâtürîdî's understanding of abrogation, the evaluations of commentators and studies conducted today. In the evaluation made, it has been understood that what is expressed by en-abrogation bi'l ijtihad is not related to classical abrogation. It has been concluded that the aforementioned conceptualization indicates the realization of the relevant decision. However, the decision that is stated to be realized through an abrogated ijtihad not to suspend the verdict of the verse; It has been concluded that apply. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Eskiyeni is the property of Anadolu Ilahiyat Akademisi and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

The tradition of Muslim refutation of non-Islamic religions began to produce its first products in the 9th century and continues its active existence today. One of the major religions to which refutations were written is Judaism (the other is Christianity). This criticism of Judaism that initiated with the Qur’an became a literary style that revolves around certain topics, as in the critiques of Christianity. During the Ottoman period, this tradition maintained its vitality regarding these determined issues. Tashköprīzāde continued this tradition with his work, namely Risālah fī al-Radd ʿalā al-Yahūd. The Risālah comprises four parts and proposes that Judaism is not an eternal religion, Muhammad was heralded in their scriptures, the Torah was corrupted, and the crimes were those that Jews attributed to their prophets. In the study, the copies of the Risāla, the historical context in which it was written, the sources it used, the edited publication, and the translation of the text are discussed. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Öz: Fıkıh mezhepleri haberler arasında çelişkilerin giderilmesinde farklı metotlar uygulamışlardır. Esasında bu yöntem farklılığı da doğrudan bir meselede farklı görüş beyan etmeyi, yani, fıkhî ihtilafı da beraberinde getirmiştir. Dolayısıyla bir ekol, muârız haberlerin değerlendirilmesinde izlediği yöntemle ilgili yaptığı izahlarla, ulaştığı fıkhî hükümde muârız haberlerden hangisini delil olarak kullandığını ve bu haberle ihticâc gerekçesini, konuyla ilgili diğer haber veya haberleri nasıl yorumladığını veya bunlarla amel etmeme sebebini kendi usûl sistematiği çerçevesinde ortaya koymayı hedefler. Bu makale, Hanefîlerin haber teorisinin önemli bir parçası olan muârız haberler konusunda geliştirdikleri teoriyi İsa b. Ebân, Kerhî, Cessâs, Debûsî, Pezdevî ve Serahsî’yi esas alarak kronolojik olarak ortaya koymayı hedeflemektedir. Ayrıca İsa b. Ebân tarafından ilk olarak ortaya koyulan teoriye, mezkûr âlimlerin bulundukları eleştiri ve katkılar tespit edilmiş, bir nazariyenin gelişim serüveni ortaya konulmaya çalışılmıştır. Sonraki dönem araştırmalarda sık sık tekrar edilen Hanefîlerin haberler arasındaki tearuzu gidermede ilk olarak neshe gittikleri söylemi, yukarıdaki âlimlerin bakış açıları çerçevesinde sorgulanmıştır. Özet: Haber teorisinin bir parçası olarak geliştirilen muarız haberler nazariyesi mezheplerin sünnete yaklaşımını ortaya koymada önemli bir yere sahiptir. Zira ekollerin haberler arasındaki çelişkiyi gidermek amacıyla takip ettikleri sistem âlimlerin içtihadını önemli derecede etkilemektedir. Günümüzde yapılan bazı araştırmalarda haberler arasındaki teâruzu gidermeye yönelik Hanefîler tarafından geliştirilen sistem; nesih, tercih, cem‘ ve tesâkut; nesih, cem‘, takrîru’l-usûl olmak üzere iki farklı şekilde takdim edilmektedir. İki çözüm yolu hiyerarşisinin ortak noktası neshin ilk sırada yer almasıdır. Bu araştırmada bu bilgilerin doğruluğunu da test etmek amacıyla hicrî ilk beş asırda Hanefî usulcülerin haberler arasındaki çelişkiyi gidermede izledikleri yöntem incelenmiştir. Bu teorinin hicrî beş asırdaki gelişimi incelenirken İsa b. Ebân (ö. 221/836), Kerhî (ö. 340/952), Cessâs (ö. 370/981), Debûsî (ö. 430/1039), Pezdevî (ö. 482/1089) ve Serahsî’nin (ö. 483/1090 [?]) görüşleri esas alınmıştır. Bir teorinin tesis ve ikmâlinin bir süreci gerektireceği tartışılmaz bir gerçektir. Bu bağlamda Hanefî haber/sünnet teorisi içerisinde mütalaa edilmesi gereken çelişkili haberlere dair nazariyatın ne zaman ve hangi ilkeler üzerine tesis edilmeye başlandığı, gelişim sürecinde kimin hangi gerekçelerle ve nasıl katkılarda bulunduğu, sonraki dönem Hanefiler arasında farklı yorumlara sevk eden çözüm yolu hiyerarşisinin erken dönemde nasıl tesis edildiği araştırılmıştır. Bu teori uzun bir süreçte farklı bakış açılarıyla konulan ilkelerle zenginleştirilmiş, yeni kavramlar ve sistematik anlatımlarla daha anlaşılır hale getirilmiştir. Hanefî fıkıh usulü âlimleri bu teorinin ilkeler açısından zenginleştirilmesinde, mezhep imamlarına ait fıkhî içtihatlardan yararlanmışlardır. Bu durum ise söz konusu nazariyatın, mezhep imamlarının muârız haberler karşısında nasıl bir metot takip ettiklerini keşfetmek amacıyla ortaya konulmuş ilmî bir çaba olduğuna delalet etmektedir. Tespit edilebildiği kadarıyla, İsa b. Ebân Hanefî fakihler arasında çelişkili haberlerle ilgili ilk detaylı metodolojik açıklamada bulunan usûl âlimidir. Bu ise muârız haberlerle ilgili teorinin, takriben hicrî üçüncü asrın başlarından itibaren vaz edildiğini göstermektedir. İsa b. Ebân öncelikle, zıt haberleri “birinin hükmüyle ilgili icmâ bulunan haberler” ve “hükümlerine dair icmâ oluşmayan haberler” şeklinde “icmâ‘” ekseninde ikiye ayırmaktadır. İlk grupta yer alan ve hükmüyle ilgili icmâ‘ bulunan haberi kabul etmekte ve diğerini, sahih ise, mensûh olarak değerlendirmektedir. İsa b. Ebân’ın ortaya koyduğu bu çözüm yolunun pratik değerinin yüksek olduğu ifade edilmelidir. Zira fıkıhta muayyen bir haber ve bu haberin içerdiği hüküm konusunda oluşan icmâ ile bu icmâya muhalif olan bir haber arasındaki çelişkiyi cem‘ metoduyla gidermenin pratik bir değeri bulunmamaktadır. Ayrıca nâsih ve mensûhun belirlenmesinde icmâya etkin bir rol verilmesi de nesh metoduna kolayca gitmeyi engellemektedir. İsa b. Ebân, “hükümlerine dair icmâ oluşmayan haberler”i de kendi aralarında tarihlerini bilenen ve bilinmeyen şeklinde ikiye ayırmakta ve her iki gruptaki haberler arasındaki zıtlıkları gidermede öncelikle cem‘ metodunu uygulamaktadır. Cem‘ metoduyla sorunun çözülmemesi durumunda tarihleri bilinen haberlerde neshe gitmektedir. Tarihleri bilinmeyenlerde ise asıllara uygun olanla amel etmeyi kabul etmekte, bunun da mümkün olmaması durumunda her iki haberlerle de amel edilmemesi gerektiğini benimsemektedir. Kerhî’nin fıkıh usulüne dair görüşlerini en çok aktaran kişiler arasında yer alan Cessâs, onun muarız haberlerle ilgili görüşlerini, İsa b. Ebân’nın teorisinin aktarımında ve yorumlanmasında gördüğümüz bütünlük içerisinde aktarmamaktadır. Cessâs, Kerhî’nin görüşlerinden, daha çok İsa b. Ebân’ın sistemini geliştirme bağlamında istifade ettiği anlaşılmaktadır. Bu durum ise Kerhî’nin İsa b. Ebân tarafından ortaya konulan tezat haberlerle ilgili sistemi temelde kabul ettiği izlenimi uyandırmaktadır. Cessâs’ın muârız haberler teorisinde üstlendiği en önemli rol İsa b. Ebân ve Kerhî tarafından konulan esasları temellendirmesidir. Kerhî sonrasında söz konusu teoriye -gerek daha sistematik hale getirmesi gerekse onun tarafından vaz edilen bazı asılları sorgulayarak efrâdını câmi ağyarını mâni hale getirmesi açısından- en fazla katkıda bulunan Debûsî olmuştur. Açıklamalarından muârazayı hakîkî ve zâhirî olmak üzere iki kısımda telakki ettiği anlaşılan Debûsî’nin bir muârazanın hakîkî olabilmesi için getirdiği şartlar, esasında tezatlığın giderilmesi noktasında uygulanan birer çözüm yolları olmaktadır. Haberlerin her birinin ayrı hükümler ve olaylarla ilgili olması, esasında muârazının giderilmeye çalışılmasıyla ilgili geliştirilen bir anlamda uzlaştırma yollarıdır. Serahsî’ye gelindiğinde muârazanın giderilmesiyle ilgili konu “delil”, “hüküm”, “hâl”, “tarih naslarda açık olan”, “tarih naslarda kapalı olan” gibi kavramlarla daha dakik bir şekilde ele alındığı müşahede edilmektedir. Serahsî’nin sisteminde ise net bir şekilde muârazanın nesih metoduyla giderilmesine en son seçenek olarak yer verilmiştir.

Hükümlerin konulmasındaki temel gaye kulların maslahatını gerçekleştirmektir. Maslahat ise zamandan zamana ve durumdan duruma değişiklik gösterir. Bu nedenle hükümlerde nesh söz konusu olmuş ve bu fiilin de vuku bulmuştur. Klasik dönem usûl âlimleri tarafından Kur'an'ın Kur'an'la, sünnetin sünnetle neshi ittifakla kabul edilir. Sünnetin Kur'an ile neshi konusunda da birkaç âlim dışında nerede ise usûl âlimleri ittifak halindedir. Ancak Kur'an'ın sünnet ile neshinin cevazında ilk dönemden itibaren önemli ihtilaflar ve tartışmalar meydana gelmiştir. Bu çalışmada, sünnetin Kur'an'ı neshini kabul eden âlimler tarafından örnek olarak verilen vasiyet ayeti özelinde sünnetin Kur'an'ı neshi üzerinde durulacaktır. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

As in previous Muslim states, the Ottoman community was a multi-lingual and multi-faith community. For this very reason followers of these religions wrote numerous texts (raddiyas) with the intention of criticizing one another. However, for many reasons, the raddiyas of the Ottoman period remained unstudied for a long period of time. Nevertheless, starting from the 2000s, anti-Jewish and anti-Christian raddiyas began to be subjected to studies by different academic circles. The subject of the present study is Risālah of the Andalusian Jew Abdulallām who lived in late 15th and the early 16th century. It was written after his conversion along with an explanation of the reason for his conversion, with the intention of demonstrating that the good tidings of the coming Prophet Muhammad were foretold in Jewish holy scriptures, and that Jewish claims of the everlastingness of their religion were unsound. In this article, in addition to the context where it was written, and the issues it dealt with, its translation and manuscript are presented. In addition to restating similar topics and related Bible texts in previously compiled raddiyas, Abdulallām both manifests new evidence and seems to effect subsequent anti-Jewish raddiya authors. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Journal of Ilahiyat Researches / Ilahiyat Tetkikleri Dergisi is the property of Ataturk University Coordinatorship of Scientific Journals and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Journal of Ilahiyat Researches / Ilahiyat Tetkikleri Dergisi is the property of Ataturk University Coordinatorship of Scientific Journals and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Cumhuriyet Ilahiyat Dergisi / Cumhuriyet Theology Journal is the property of Cumhuriyet Universitesi, Ilahiyat Fakultesi / Cumhuriyet University, Faculty of Theology and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Muhalif kaynaklar İsmaililer'in İslam şeriatını iptal ettiği iddiasını sık sık dile getirmişlerdir. Ancak konuyla ilgili İsmaili ve İsmaili olmayan kaynakların dikkatli bir incelemesi erken dönem İsmaililiği'nde bölgeden bölge-ye farkı uygulamaların olduğunu göstermektedir. 286/899 yılında gerçekleşen Fatımi-Karmatl bölünmesinden önceki İlk İsmaililik'te İslam şeriatının nesh edilmediğini görmekteyiz. Bölünmeden sonra ise Fatımiier İslam· şeriatma bağlı kalmaya devam etmişlerdir. Ancak Karmatl çevrelerde bölünmeden sonra İslam şeriatının yü- rürlüğüne genel olarak son verilmiştir. Bununla birlikte Karmatl çevreler içerisinde de İslam şeriatma bağlı kalmaya devam eden bazı grupların varlığına rastlamaktayız. Karmatller'in şeriatı nesh etmelerinin temel dayanağı Mehdi'nin çağı olan yedinci devrin başlamış olduğunu düşünmeleridir. Onlara göre Mehdi Muhammed b. İsmail'in ortadan kaybolması ile Hz. Muhammed'in şeriatının hükmü sona ermiş ve şeriatsızlık dönemi olan yedinci devir başlamıştır. Bahreyn Karmatıleri ve Nesefı'nin öncülük ettiği Horasan-Maveraünnehir Karmatileri bu fikrin savunuculuğunu yapmıştır. Ancak Ebu Hatim'in başını çektiği Karmatl grup Hz. Muhammed'in şeriatma uymaya devam etmiştir. Dolayısıyla erken dönem İsmailileri arasında İslam şeriatının neshi konusunda ortak bir tavırdan söz edebilmek mümkün değildir.

Kur'an-ı Kerim and meâl-ı Kerim is the Qur'an translation of Hasan Basri Çantay. This article examines some judicial Verses of this work of Çantay, In this work, he did not deal with some subjects of Fiqh such as worship, transactions, and retributions, and sometimes gave very little explanations about them. Çantay interprets articles of Islam through various verses. He explains the Prayer and obligation, incumbent and traditions of Prayer. He gives information about Pilgrimage. He did not touch on verdicts of the judicial Verses about Fasting. He did not deal with from what and to who Almsgiving can be given. Çantay describes the stages of forbidden of alcohol but does not deal with Nesh. Çantay did not mention Verses which are related with administration, Law and politics. On the other, hand he deals mostly with the ethical explanations of these Verses. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

The 106th verse of Baqarah surah, that is maybe the first verses for naskh theory in the Usul/methodology, has undertaken a paternal role about the existence of naskh and, the formulation of naskh’s kinds and its form of realization. This article has dealt with the naskh and nas’ as two basic concepts in the context of different mutawater readings of Quran/Qraah. The article disregards that the discussion about there is naskh in Quran or not as a popular theme by the side of interpreters/Mufassers of Quran. Despite of that, the article evaluates this issue in the frame of the data of Usul/methodology and aims to indicate that there is a distinction between naskh and nas’. Therefore, it aims to some determinations about isolating elements, which are evaluated under the nas’ concepts, from naskh. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Allah arranged the year and put the months in order as they were in the beginning of creation in the latest religion Islam. The year is the lunar year and the months are twelve lunar m onths. They were named and put in order again by the Sunna of Prophet Mohammad (pbuh). Four of them are inviolable months and the oppression was forbidden in them. The oppression was explained in three different ways: to change the statue of the inviolable months, to do harmfull things and to wage war in these months. According to the third explanation, to wage war in these months is banned. But according to some scholars this ban still continues. In the opinion of some others it was abrogated by some Qoranic verses or by some actions of Prophet Mohammad. According to some of them there was no ban and any abrogation. Indeed who accepted that ban still continues do agree that if an attack was aimed at Muslims in these four inviolable months an opposite attack is justified by prophetic custom. Polytheists see the inviolable months as a custom, not as a religious rule. But muslims regard that in these months war is banned unless they are attacked first. They respect the social peace all the time. But if they were attacked they reserve the right of defending themselves. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Early years of republic very hard criticm were done about verse baqarah/14 by a committee its' president was Hüseyin Kazım Kadri. That periods religious affairs president participated to discussions. In this article after talking about the discussions on translation of this verse, we try to exhibit how to explicator comment on this verse. In this article we advert to the critism about translation of this verse. Than; we try to anchoring the verse's meaning in Islamic interpretion. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

In Medieval Ages, a great part of the Jewish World was living under Muslim rule. Living under Islamic culture, the Jews were heavily in fluenced from Islamic culture. Jewish thinkers of Medieval Ages penned their books in Judeo-Arabic. They sometimes expressed their own opinions on Prophet Muhammad, Islam and the Qur'an. We bear testimony that there is a general acceptance among Jewish thinkers that the Qur'an is a text plagiarised from Tanakh. Denying Muhammad's prophecy, Jewish thinkers also used some derogatory epithets for Prophet Muhammad. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

This article consists of an introduction and three sections. In the introduction, I attempted to examine the sense and significance of the bada notion. In the first section, I tried to investigate when and who put forward this notion. In the following section, I discussed its employment as a proof in the Shiite imamate debates after it had undergone several transformations. In the final section, I tried to analyze the efforts by the Imamite theologians to interpret this notion in line with the doctrine of naskh (legal abrogation) in order to demonstrate that the bada is not one of the bases upon which the Shiite Imamism is grounded. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Abstract: Abl interactor (Abi) was identified as an Abl tyrosine kinase-binding protein and subsequently shown to be a component of the macromolecular Abi/WAVE complex, which is a key regulator of Rac-dependent actin polymerization. Previous studies showed that Abi-1 promotes c-Abl-mediated phosphorylation of Mammalian Enabled (Mena) and WAVE2. In addition to Abi-1, mammals possess Abi-2 and NESH (Abi-3). In this study, we compared the three Abi proteins in terms of the promotion of c-Abl-mediated phosphorylation and the formation of Abi/WAVE complex. Although Abi-2, like Abi-1, promoted the c-Abl-mediated phosphorylation of Mena and WAVE2, NESH (Abi-3) had no such effect. This difference was likely due to their binding abilities as to c-Abl. Immunoprecipitation revealed that NESH (Abi-3) is present in the Abi/WAVE complex. Our results suggest that NESH (Abi-3), like Abi-1 and Abi-2, is a component of the Abi/WAVE complex, but likely plays a different role in the regulation of c-Abl. [Copyright &y& Elsevier]