Search

Copyright of Kırıkkale University Journal of Social Sciences is the property of Kirikkale University Journal of Social Science (KUJSS) and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Kûfe şehri İslâm’ın erken dönemlerinden itibaren dinî ilimlerle iştigal edip bu ilimleri geliştirmesiyle ön plana çıkmış bir şehirdir. Bu ilimler ilk başlarda dinî ilimler ile sınırlıyken İslâm coğrafyasının genişlemesi sonucu giderek çeşitlenmeye başlamıştır. Zira Arapların Bizans ve Sasani imparatorluklarıyla karşılaşması sadece mücadeleyi doğurmamış, onların kültürleriyle tanışmalarını da sağlamıştır. Bu temas sonucu İslâm dünyasındaki ilim havzası farklı kültürlerdeki ilimlerle dolmaya başlamıştır. Bu coğrafî genişlemenin olumlu tarafları olduğu gibi olumsuz yönleri de olmuştur. Bu olumsuz yönlerden biri de fethedilen topraklardaki yabancı halklarla karışan Arapların dillerinin bozulması ve bu bozulmanın Kur’ân okuyuşuna da sirayet etmesidir. Bu olumsuz duruma karşı Basra şehrinde nahiv ilmi ile ilgili çalışmalar ortaya çıkmış ve bu çalışmalar bir asır sonra Kûfe şehrinde görülmüştür. Kûfe şehrinde de ilgi gören nahiv ilmi ile ilgili Kûfeli nahivcilerin yoğun ve yenilikçi çalışmaları sonucunda Kûfe nahiv ekolü teşekkül etmiştir. Kûfe nahvinin ekolleşmesinde en büyük rolü Kisâî ve öğrencisi Ferrâ oynamıştır. Kisâî ve Ferrâ’dan önce de Kûfe’de nahiv çalışmaları ve dersleri olsa da bu çabalar ekolleşmeyi sağlayacak veya Basra nahiv ekolüyle rekabet edecek düzeyde olmamıştır. Bu dönemde ön plana çıkan isimlerden biri de Muâz el-Herrâ’dır. Hayatı hakkında fazla malumat olmayan Muâz el-Herrâ; nahiv, sarf, dil, tefsir, hadis, kıraat ve şiir gibi ilim dallarıyla ilgilenmiştir. Ayrıca Muâz el-Herrâ, Kûfe nahvinin erken dönemlerinde nahivle iştigal edip dersler vermesi ve Kûfe nahvinin ekolleşmesini sağlayan Kisâî ve Ferrâ gibi âlimlere hocalık yapması bakımından Kûfe’nin nahiv tarihinde göze çarpan önemli şahsiyetlerden biri olmuştur. Bu çalışmada ülkemizde kendisiyle ilgili müstakil bir çalışmaya rastlamadığımız Muâz el-Herrâ’nın hayatı, kaynaklara yansıdığı kadarıyla ilmî kişiliği ve görüşleri hakkında malumat sunulmuş ve sarf ilminin kurucusu olup olmadığı konusu irdelenmiştir.

Al-Tashil al-Fawaid written by Ibn Malik (d. 672-1274), which is one of the most important works of Arabic language grammar, attracted great attention between the 7th and the 13th centuries. Many commentaries and annotations for these commentaries were written on this book by scholars, most of whom lived in Egypt and Damascus regions. One of the most famous of these commentaries is al-Tazyil wa al-Takmil by Abu Hayyan al-Andalusi (d. 745-1344). In his work, Abu Hayyan objected to Ibn Malik on many issues. One of the commentaries written in al-Tashil is the work named Tamhid al-Kawa‘id bi sharhi Tashil al-Fawaid, written by Muhibuddin Muhammed b. Yusuf (d. 778-1376), who was appointed to the position of “nazır al-jaysh” in the Mamluk state administration in the 8th-14th century. In this commentary, the author, who is famous with the nickname Nazır al-Jaysh, raised objections to many grammarians and also to his teacher Abu Hayyan on various grammar issues, and also responded to his criticisms of Ibn Malik. The intersection of logic and grammar, which is an important turning point in the development process of the science of grammar, enabled many of the terminologies and methodologies of the science of logic to be transferred to the science of grammar. This influence, which became especially evident in the 7th-13th century and later, manifested itself mostly in definitions, cause and inference. In the period when logicsyntax interaction intensified, it is seen that logic terminology became established in grammar books not only in topics related to definitions but also in many subjects. Many terms of definition used in the science of logic such as kind, type, division, arâz and hadd have been frequently used in the books of grammar. An example of this can be witnessed in Nazır al-Jaysh’s objections to Abu Hayyan's criticisms. Ebû Hayyân criticized the definitions made by Ibn Mâlik in his work called Teshîl from different angles, such as sometimes using the distant gender in the definition, sometimes not using the efrad câmi' ağyâr mani', sometimes using unnecessary terms in the definition, and sometimes using the negation preposition in the definition. Ebû Hayyân criticized the definitions made by Ibn Mâlik in his work called Teshîl from different angles, such as sometimes using the distant gender in the definition, sometimes not using the efrad câmi' ağyâr mani', sometimes using unnecessary terms in the definition, and sometimes using the negation preposition in the definition. In his work, Nazır al-Jaysh, he used logic terminology extensively, both in terms of definitions and in matters other than definitions, in his objections and answers to the ideas of many scholars who lived before him regarding the issues of grammar. His objections to Abu Hayyan regarding definitions are mostly discussions about the discipline of grammar, and sometimes they are related to the rules and conditions of definitions within the discipline of logic. His approach to defending Ibn Malik, especially regarding definitions, reveals his mastery of logic and syntax issues. The fact that no study has been conducted on Nazır al-Jaysh and his work in our country offers us unique opportunities on the subject. One of the main goals of this study is to approach the interaction of logic and grammar through the logic terminology established in grammar works. Therefore, this study discusses only the answers of Nazır al-Jaysh to Abu Hayyan's objections, which are related to the conformity of the definitions to the rules of logic. Because the logical language seen in the grammar works shows itself more clearly in terms of definitions. As a result of the examinations made within the framework of the study, it is seen that Nazır al-Jaysh aimed to defend Ibn Malik in his answers to Abu Hayyan's objections. Nazır alJaysh's knowledge of the issues of grammar and logic has been determined in his answers, which seem mostly consistent. Thus, it was aimed to determine his contributions to the science of grammar in the context of Tashil commentaries. In addition, through the style used by the two authors in their objections and answers, it has been tried to determine to what extent the logic terminology has gained a place in the grammar studies. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

The first three Hijri centuries are observed to be highly important for the upcoming eras in both the survival of written works and that important scholars have lived in these centuries. With the conquests started during the era of four khalifs, Arabs started to live together with non-Arab converts, which caused the original Arabic to become corrupted. The development of syntax rules gained momentum to prevent the corruption of original Arabic and to protect it. While that the primary sources in determining and verifying the rules of syntax were Qur'an verses, poetry and prose is unquestionable; hadiths were used later as well. Yet, Arab scholars focused on whether hadiths can be used as witnesses in determining the rules of syntax discipline. While the first era linguists İbnü'd-Dâi and Ebû Hayyân opposed to the testimony of hadiths, they used them a few times in their works and chose to remain silent afterward. They were first used as witnesses by Ibn Mālik, in the Hijri 7th century. Later, reconciliatory approach, which started with al-Shatibi and continued with al-Suyuti, came into existence and it continued in the modern times. As can be seen, this important issue has been addressed and examined in detail in this study. Thus, it aims to present it to the academic community of today within a new perspective. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Arabic grammar is one of the Islamic sciences that has been taught for centuries. The language of the Quran, which constitutes the essence of the Islamic religion, and the hadith texts that contain the words of the Prophet Muhammad, who conveyed it, is Arabic. Those who aspired to learn this language were made to read and memorize various texts by their teachers, and this became a tradition over time. Among the texts in question are the works called al-Mughni written by Charperdi and Katru'n-nedâ written by Ibn Hisham. Our study deals with the lives, works and literary personalities of these authors. It also examines the characteristics of these works, which are textbooks on Arabic grammar, their comparison with each other and their place in the Arabic language. Our study includes a comparison of these two works, which have been taught in various regions until today and on which significant studies have been conducted. As a result, it is expected that examining the differences and similarities between them in terms of volume, content, style and method will contribute to the field to some extent and will form a step for similar studies to be conducted. If both of the mentioned sources are read as textbooks, it leaves a question mark in minds as to which one should be given priority. It is hoped that the study will provide some guidance in answering this question. In addition, our research aims to point out the important points between the two mentioned works. Various studies such as commentaries and annotations have been conducted on these works on grammar, which were written at the level of a text that beginner students can memorize. This situation reveals the importance of the works in question in Arabic grammar. Studies on the mentioned works continue today. It is important to note that there is no original study comparing to the two works mentioned above. On the other hand, it is also interesting that there has been no study dealing with Charperdi's al-Mughni in the Arab world. In our study, the differences between the two works in question in terms of volume, content, method and style have been included, as well as their common aspects have been examined. As a result, it has been tried to reveal their status in terms of their place in the Arabic language and rhetoric and their contribution to the field. Our research, which we have carried out for this purpose, consists of an introduction, four titles and a conclusion. The first and second titles are devoted to the author and his works that constitute the subject of our study. Here, the main information about the author and the work in question has been tried to be explained in a concise manner. In the third section, the points where the works in question differ in terms of volume, content, style and classification are given and their comparison and evaluation are made. In the last section, the aspects where these works are similar are analyzed. In this research process, which was conducted with the qualitative research method, the two sources that are the subject of our study were primarily consulted, and other classical sources and scientific studies were also used where necessary. When comparing the two works mentioned, the death dates of their authors were taken into consideration and first Charperdi and then Ibn Hisham's work was included. The findings reached as the results of the research are important: The work named Katru'n-nedâ was written in a simpler language compared to al-Mughni. Therefore, it is obvious that its text is easier to memorize and understand compared to al-Mughni. Since the subjects included in al-Mughni are quite systematic and comprehensive compared to Katru'n-nedâ, many subjects included in al-Mughni were not included in Katru'n-nedâ. When viewed from this perspective, it is clearly seen that Katrü’n-nedâ is not as adequate as al-Mughni in terms of learning Arabic grammar and the student’s mastery of the language. The inclusion of prepositions as an independent section in al-Mughni's work is extremely important in terms of being a resource that can be used in studies to be conducted in this field. In addition to sentence structure, some issues related to word structure are touched upon in al-Mughni. In Katru'n-nedâ, more emphasis is placed on i‘râb/grammar and semantics. It is also observed that some spelling rules are also examined in the work in question. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Sa'd Allāh al-Barda'ī is a versatile scholar who was interested in different branches of science. He was one of the prominent figures of his era, becoming famous for his commentaries written primarily on linguistics and for the lectures that he taught in this field. Barda'ī 's work, which is the subject of our study, is his commentary on Jurjānī's al-'Awāmil al-Mia considering one of the main works in the syntax. This commentary, which has attracted much attention, has currently maintained its importance and has been taught in madrasahs in its printed copies. Before discussing the commentator and his work, our article provided a brief overview of Jurjani's life and his work, al-'Awāmil. The life and accomplishments of Sa'd Allāh al-Barda'ī were then discussed. Subsequently, issues such as the name of the commentary he wrote for al-'Awāmil, its ownership by Barda'ī, the date, place and process of writing, its content were mentioned and the manuscript copies of the work were introduced. It also highlighted the significance of the work in the field of science and listed the sources and techniques that Barda'ī used to compile the commentary. Thus, the commentary in question was tried to be analyzed from various perspectives. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Tasavvur: Tekirdag Theology Journal / Tekirdag Ilahiyat Dergisi is the property of Namik Kemal University, Faculty of Theology and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Van Journal of Divinity / Van Ilahiyat Dergisi is the property of Ilahiyat Fakultesi, Yuzuncu Yil University and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Due to its strong connection with the knowledge of the Qur'an, the importance of the science of Arabic grammar (nahw) has been recognized since early times. It was stated that those who lack knowledge of this science are not permitted to interpret the Qur'an. Nonproficiency in the Arabic language or having insufficient knowledge in this area is considered akin to being ignorant of Islamic jurisprudence (fiqh) and leads to misunderstanding the Qur'an and Sunnah, potentially produ- cing incorrect ideas. Since the meanings of Qur'anic verses and related jurisprudential rulings can vary with the changes in grammatical diacritic (i'rab) of Arabic, i'rab is regarded as the most necessary branch of linguistics to learn. In this context, the command to fast given to believers, and the way to proceed for those who, for various reasons, cannot fulfill this obligation, are explained through the verse 184 of Surah al-Baqarah, alongside the fasting-related verses 183-185. According to a different qira'ah (variant reading) of the phrase وعلى الذين تطيقونة in verse 184, which reads حشرة yutiqunahu), it is understood that those who are in good health and not traveling were given a choice between fasting and providing fidyah (compensation). According to another qira'ah بطاقة yutawiqnahu or yutawwaqünahu), the reading implies that those with special conditions who find fasting extremely difficult are permitted to give fidyah in place of fasting. Some interpreters, taking into account an implied negation (la) before the word yutiqunahu), suggest that those without the capacity to fast are obliged to pay fidyah. Through grammatical analyses of the verb one sense connotates that the pronoun <<<>» (hu) at the end refers back to the word الصيام fasting). Discussions on the verse's possible abrogation and the different views among commentators show that this ruling was applicable during the initial phase of the obligation to fast, yet later verses either abrogated or specified this ruling. The study concludes by examining the phrase بدية طعام مساكين or بدية طعام مسكين in verse 184 of Surah al-Baqarah, which discusses the case of those who cannot fast during Ramadan. The variations in qira'ah and i'rab aspects reveal a diversity of jurisprudential rulings aimed at finding suitable solutions for those unable to fast in Ramadan. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Ezheri's Kitāb Ma'ānī al-Qirā'āt is a significant work that examines the impact of dialectal variations among Arab tribes on Qur'anic readings (qirā'āt). The linguistic diversity observed in the Qur'anic recitations is analyzed in relation to the dialects of Arab tribes. Within this framework, the influence of pronunciation and semantic differences, shaped by the variations among tribes and regions, on the qirā'āt is explored. Ezheri highlights how these linguistic variations play a critical role in the interpretation and understanding of the Qur'an. The analyses presented in the work reflect the richness of Arabic dialects and demonstrate that the variations in qirā'sāt are rooted in the historical and geographical diversity of the language. Ezheri argues that the differences in qirā'āt arise not only from phonetic or lexical variations but also from the cultural and historical diversity of Arab societies. In addition to being a significant resource for the study of the science of qirā'āt, this work provides valuable insights into understanding the dialectal richness of the Arabic language. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

It seems that conceptual issues are included in various topics in many sources and the reasons for their naming are frequently contacted. Therefore, such issues are worth investigating. One of them is the issue of giving this name to the verb called naqis in nahiv science. There are two separate concepts of the concept of naqis in Arabic, independently of each other in the sciences of nahiv and sarf. In our study, the reasons why the naqis verb is called with this name from the point of view of nahiv have been focused on and the perspectives of linguists on this issue have been tried to be evaluated. Our research aims to examine the reasons why this name is given to the verb naqis and to examine various opinions on this subject. The word naqis has meanings such as decreasing, decreasing, defective, disabled and inadequate in the dictionary. One of the goals of our study is to reveal the meaning relationship between the dictionary and the meaning of the term of the concept in question. Another purpose is to examine the historical process of the mentioned concept. In this research, which is considered with the qualitative research method, both classical sources and scientific studies have been used. Verse, poetry and prose were used during the sampling. As a result of the examination, the following findings were obtained: There are various opinions in the science of nahiv about the reason for the naming of the naqis verb. According to one view, the reason it is called naqis is that the verb is not satis- fied with its subject. Ibn Malik, one of the proponents of this view, draws attention with the striking proofs he presents on this subject. According to another opinion, naqis received this name because the verb does not indicate action. The majority opinion is in this direction. However, it is observed that they do not have much criticism on the evidence of Ibn Malik, who is of the opposite opinion. In any case, when the opinions expressed on the subject are evaluated as a whole, there is a deficiency in the act. While different opinions are expressed about the naming of the naqis verb, it is noticeable that in some sources this verb is not even named with the concept of naqis. The appearance of the verb phrase naqis in the periods after the birth of nahiv literature shows that this discipline has developed in a process in terms of conceptualization. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

This article addresses the concept of "fesâdü’l- i ʻ tibâr" in the Arabic language and examines how this concept is defined in the works of Enbârî. It focuses on the place of analogy in Arabic grammar and the objections raised against it, particularly emphasizing that fesâdü’l- i ʻ tibâr refers to drawing inferences based on an analogy that contradicts the muttarid text or consensus transmitted from the Arabs. The study aims to contribute to a better understanding of this concept and includes a comparison of Enbârî's definition with other definitions in the literature. Additionally, it highlights the importance of the concept of fesâdü’l- i ʻ tibâr in the fields of Arabic language and rhetoric. [Extracted from the article]

This study describes Maqsūdī and the importance of his work Istiftāh in perspective of the Arabic language. First, Maqsūdī's life, his scientific and educational personality, and works are described. The author's Istiftāh is discussed in detail and the topics covered in the work are revealed. Finally, the importance of Maqsūdī and his work Istiftāh in perspective of Arabic are discussed. The science that reveals the grammatical principles of Arabic is called grammar, and the science that examines the morphological structures of words is called morphology. Hundreds of language scholars have grown from the first period to this day, teaching people the rules of Arabic grammar and morphology. These scholars wrote hundreds of works on grammar and morphology, and these works were often used as textbooks. Ahmad Hādi Maqsūdī (1868-1941) was a language educator who devoted his life to Arabic education and wrote many works on grammar and spelling in Crimean Turkish. Maqsūdī was an important scholar in teaching Arabic, attracting attention primarily through his work as a professor, the textbooks he prepared, and the teaching methods he developed in these books. Especially his Istiftāh is an important work for Arabic. Istiftâh, which is an Arabic morphology book prepared for students studying in secondary schools and madrasas, presents the subjects in a very systematic way, and the subjects in the work are ordered in a way to facilitate learning in stages. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Arabic grammar emerged with the objective of preventing the incorrect recitation of the Qur'an and averting misunderstandings by attempting to read an Arabic text correctly within the framework of certain rules and principles. Originating in Basra, systematic studies were sequentially conducted in Kufa, Baghdad, Andalusia, and Egypt. Within this framework, some linguists from Basra and Kufa who settled in Baghdad by carrying out studies that brought different perspectives on the linguistic field basically made a choice between the views of these two schools and blended them while also introducing their own perspectives, thus forming the Baghdad School of Arabic Grammar. This article discusses the Baghdad language school and the prominent linguists in it. The introduction provides fundamental information about the emergence and formation of Arabic grammar. Subsequently, it elucidates the formation process of the Baghdad School of Arabic Grammar following the Basra and Kufa linguistic schools, outlining its fundamental approaches and characteristics. Additionally, it provides brief information about the lives and works of influential linguists who pioneered the formation of the Baghdad School, such as Ahfesh al-Awset, Ibn Qaysan, Abu Ali al-Farisi and Ibn Jinni, and their different linguistic views from previous linguists were discussed with an analytical approach. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Journal of the Faculty of Theology / Kilis 7 Aralik Universitesi Ilahiyat Fakultesi Dergisi is the property of Kilis 7 Aralik Universitesi Ilahiyat Fakultesi and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Nahiv ilmi, dini ve dini olmayan saiklere bağlı olarak Basra’da ortaya çıkmıştır. Dilde görülen ve lahn adı verilen dilbilgisi hataları âlimleri Arapça’nın kurallarını tespite sevk etmiştir. Lahn olgusunun ortaya çıkışında Müslümanların fethettikleri ülkelerin halkıyla kaynaşması sonucu dillerinin bozulması ayrıca fethedilen topraklardaki halkların Arapça’yı yanlış kullanması rol oynamıştır. Bu bozulmaların sadece günlük konuşma diliyle sınırlı kalmadığını ve Kurân-ı Kerîm’in okuyuşuna da sirayet ettiğini fark eden âlimler hummalı bir uğraş içerisine girerek bu sorunu çözmeye çalışmışlardır. Nahiv çalışmalarının ilk olarak kim tarafından ve nasıl başladığı hakkında farklı rivayetler olsa da bu rivayetlerde ortak olarak zikredilen isim Ebû’l-Esved ed-Düelî’dir. Nahiv ilminin temelleri Ebû’l-Esved tarafından atılmış ve öğrencileri tarafından devam ettirilmiştir. Öncelikle Kurân-ı Kerîm’in doğru okunup anlaşılması adına yapılan bu çalışmalar yaklaşık bir asır sonra Küfe şehrine sirayet etmiştir. Nahiv ilmi Küfe’de de yoğun şekilde ilgi görmüş ve bu durum zaman içerisinde Basra ile rekabet safhasına dönüşmüştür. Basra ve Küfe nahiv ekolleri teşekkül etmiş ve nahiv ilmi temel kaidelere bağlanmıştır. Küfeli âlimler nahiv ilmini Basra’dan oldukları gibi almamışlar nahiv ilminde takip ettikleri kendine has yöntemler ışığında nahvî olguları yeniden yorumlamışlardır. Sözgelimi Basra ekolü herhangi bir nahvi kaideye kıyas yapılabilmesi için kıyasa temel olacak olgunun dilde sıklıkla kullanılmasını şart koşarken, Küfeliler daha esnek davranarak kıyas edilecek olgu şaz olsa bile güvenilir ve fasih olması durumunda kıyas yapılabilmesini caiz görmüşlerdir. Basra ve Küfe’de ana hatları çizilen nahiv ilmi, büyük çabalar sonucu günümüzdeki şeklini almıştır. Özellikle Basra’lı âlimler bu nahvi kaideleri tespit için çöllere gitmişler ve dili daha bozulmamış, saf Arapça konuşan bedevilerden dil malzemesi toplamışlardır. Küfeli âlimler de onlardan geri kalmamış, genel olarak Basralıların izlediği metot ile bu uğraşa dâhil olmuşlardır. Yaklaşık üç asır boyunca yoğun bir şekilde nahvî çalışmaların devam ettiği görülmektedir. Nahiv ilminin asli kurucuları önce Basra sonra Küfe ekolü denilebilir. Süreç içerisinde başka bölgeler de nahvî çalışmalara girişmiş ve her bölge kendi istidat ve görüşlerine uygun olarak bu ilme hizmet etmişlerdir. Nahiv ekollerini Basra, Küfe, Endülüs, Mısır ve Mağrib ekolleri olarak sınıflandırmak mümkündür. Fakat bu konuda yazıp çizen bilim adamları arasında görüş birliğinin olmadığı görülmektedir. Bir kesim bilim adamı Mağrib ekolünü Endülüs ekolü ile beraber değerlendirirken nispeten daha az sayıda bilim adamı müstakil bir ekol olarak ele almaktadır. Yaptığımız incelemeler neticesinde Mağrib nahiv ekolünün de en az diğer ekoller kadar nahiv ilmine hizmet ettiği ve ihtilaflı konularda görüş serdedebilecek kabiliyette nahiv âlimleri yetiştirdiği mülahaza edilmiştir. Bu çalışmada Mağrib nahiv ekolünün özellikle ihtilaflı konulardaki görüş ve tercihlerine değinilmiş ve nahiv ilmindeki yeri ile ilgili bilgi edinilmeye çalışılmıştır.

Abū ḥayyān's Approach to Ibn Mālik's Criticisms of al-Zamakhsharī This article aims to examine the grammatical criticisms directed by Ibn Mālik (d. 672/1274), who holds an important place in the history of naḥw (Arabic grammar), towards al-Zamakhsharī (d. 538/1144), a scholar who lived approximately a century before him and was frequently referred to by researchers in the fields of naḥw and tafsīr (Qur'ānic exegesis). It also intends to analyze the approach of Abū ḥayyān al-Andalusī (d. 745/1344), a prominent figure known for his works in various fields including naḥw, fiqh (Islamic jurisprudence), tafsīr, qirā'āt(Recitation of the Qur'ān) and ḥadīth, to these criticisms. In his tafsīr titled al-Baḥr al-Muḥīṭ, Abū ḥayyān accuses al-Zamakhsharī of deviating from the general rules and principles of naḥw by distorting verses and resorting to forced interpretations. However, in his work al-Tadhyīl wa-al-Takmīl fī Sharḥ Kitāb al-Tashīl, Abū ḥayyān, sharing the same doctrinal orientation as Ibn Mālik, is seen to agree with Zamakhsharī in response to certain syntactic criticisms directed at Zamakhsharī by Ibn Mālik. This situation, which in one respect points to Abū ḥayyān's mature scientific personality, in another aspect shows the soundness of the scientific methodology on which he is based. By focusing on Ibn Mālik's Sharḥ al-Tashīl and Abū ḥayyān's al-Tadhyīl wa-al-Takmīl fī Sharḥ Kitāb al-Tashīl as the main sources, this study, in our opinion, points to the depth and richness of naḥw history. Additionally, its ability to bring to light discussions that transcend doctrinal boundaries is one of the significant aspects that make this study noteworthy. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Turkish Studies - Comparative Religious Studies is the property of Electronic Turkish Studies and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Journal of the Near East University Faculty of Theology is the property of Journal of the Near East University Faculty of Theology and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Cumhuriyet Ilahiyat Dergisi / Cumhuriyet Theology Journal is the property of Cumhuriyet Universitesi, Ilahiyat Fakultesi / Cumhuriyet University, Faculty of Theology and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Cumhuriyet Ilahiyat Dergisi / Cumhuriyet Theology Journal is the property of Cumhuriyet Universitesi, Ilahiyat Fakultesi / Cumhuriyet University, Faculty of Theology and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of RumeliDE Journal of Language & Literature Research / RumeliDE Dil ve Edebiyat Araştırmaları Dergisi is the property of RumeliDE Uluslararasi Hakemli Dil & Edebiyat Arastirmalari Dergisi and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of RumeliDE Journal of Language & Literature Research / RumeliDE Dil ve Edebiyat Araştırmaları Dergisi is the property of RumeliDE Uluslararasi Hakemli Dil & Edebiyat Arastirmalari Dergisi and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Hicrî VIII. yüzyılda yaşamış olan Semîn el-Halebî, Halep’te doğmuş ve uzun yıllar Mısır’da yaşamıştır. Nahiv, tefsir, kırâat, fıkıh vb. alanlarda uzmanlaşmış ve faydalı eserler telif etmiştir. Bu eserlerden bir tanesi de Kur’ân’ın iʻrâb vecihlerini ele alarak değerlendirdiği ed-Durru’l-masûn fi ulûmi’l-Kitâbi’l-meknûn adlı eseridir. Bu eserinde müellifin daha çok “eş-Şeyh” olarak nitelediği Ebû Hayyân ve Zemahşerî arasında bir hakemlik yaptığı söylenebilir. Bununla beraber eser bu hakemlik ile sınırlı bir çalışma da değildir. Zira eserde mütekaddim ve müteahhir birçok âlimin görüşü ele alınmıştır. Çalışmamızda bu tartışma ve ihtilaflardan mefʻûlün leh ile alakalı olanlardan önemli olduklarını düşündüklerimiz ele alınmış ve nahiv ve tefsir literatürü esas alınarak bu tartışmalar hakkında çeşitli değerlendirmelerde bulunulmuştur.

Copyright of Journal of Social Sciences Institute / Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi is the property of Bingol University / Rectorate and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Journal of Eskişehir Osmangazi University Faculty of Theology is the property of Journal of Eskisehir Osmangazi University Faculty of Theology and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Journal of Eskişehir Osmangazi University Faculty of Theology is the property of Journal of Eskisehir Osmangazi University Faculty of Theology and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

This article aims to focus on the path and methods that Mevlâna followed in reaching God in the context of the philosophy of love. Mevlâna, who is seen to act within the human context to reach God, offers us a new language, a new path and a new method with his philosophy of love. Mevlâna, who says that people can reach God through isolation and self-discipline, describes this fighting process with the metaphor of "the cauldron of love." A person who disciplines and matures his/her soul by getting rid of all undesirable desires and especially worldly ambitions in the cauldron of love transforms his/her heart into an environment where God can be manifested. According to Rumi, man's/woman's fight is within himself/herself. This fight is with a man's/woman's own soul. In order for God to settle in his/her heart, a person must get rid of the distinction between you and me. When man gets rid of his/her self, he/she reaches the truth of things and therefore the divine truth by reaching God. In this regard, Mevlâna's works, which talk about the need for people to develop themselves both physically and spiritually and explain in a didactic manner how to achieve this, have been mind-opening in explaining the subject. After all, according to Mevlâna, what makes a person human is the ability to think and question the things, beings and life that happen around him/her, especially himself/herself and his/her own actions. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Bozok University Journal of Faculty of Theology / Bozok Üniversitesi Ilahiyat Fakültesi Dergisi is the property of Bozok University and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

The science of grammar, along with logic, akaid/kalam, Sufism, and akaid/kalam, is crucial for correct thinking, belief, and speaking. The introduction of grammar was driven by various factors, including the nationalist nature of Muslims, the protection of the Quran and hadiths, and the desire to preserve the religion in lands that were not recognized by Islam due to conquest movements. In addition to teaching science, the science of grammar was also taught. Universal rules, inspired by the Holy Quran and the concise expressions of the Prophet (pbuh), were compiled to help non-Arabs understand the rules better. Arabic grammar is based on these universal rules, which guide grammar professionals in prioritizing and implementing them. These rules are often found in scientific books on grammar, grammar method, and grammar, and are often referred to in special sections. Ibn Malik emphasizes the importance of these rules in his work, Alfiyya, by both acting in accordance with them and mentioning them. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

This research aims to discuss the grammar of the Arabic language from two angles: the philosophy of language as a full-fledged structure, and Arabic grammar as a description of this entity. Accordingly, the research raises the fundamental question of whether the rules of the Arabic language should be presented to non-native speakers in terms of Arabic grammar to facilitate and simplify learning, or whether starting with the language itself and its representations, formulating its rules to meet the learners’ needs is more worthwhile and compatible with modern linguistic lessons? Branching from this question are legitimate sub-questions about the renewal of Arabic grammar and its consequences, the usefulness of old Arabic grammar in language acquisition, the specificity of non-native Arabic learners and their needs. As required by the nature of the research, the article seeks to present a linguistic approach that can serve as a scientific basis for use in preparing a matrix to compose an educational curriculum for non-Arabic speakers to learn Arabic grammar. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

This research discusses the words used in the first 50 verses of Surah Al-Baqarah. It was noted that there are different grammatical interpretations of the words examined in the sources of parsing (i'rȃb) of the Qur'an during the research. The specific evaluations were discussed in deduction, comparison, and interpretation. In this study, first, the definition of parsing, its importance, the relationship between parsing is expressed and then other issues concerning its importance, the relationship between parsing in the Qur'an, negative parsing, and parsing, and the study of the concept of parsing and attention are revealed. The historical process of parsing is also examined. Then, the Arabic text and meaning of the verses are revealed in their entirety, and the various grammatical interpretations of the relevant words are mentioned. As a result of the research, the role of i'rȃb knowledge in determining the correct meaning was pointed out by drawing attention to the fact that it is possible to analyze a certain element in different ways in terms of grammar and that this is an important method in reaching different meanings. The role of knowledge of parsing in determining the correct meaning is also emphasized. Giving that the primary purpose of Islamic sciences is to understand the message of the Qur'an in the most accurate way. The presence of different forms of parsing in the verses affects the meaning. For this reason, a good knowledge of parsing is needed to understand the Qur'an correctly. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of RumeliDE Journal of Language & Literature Research / RumeliDE Dil ve Edebiyat Araştırmaları Dergisi is the property of RumeliDE Uluslararasi Hakemli Dil & Edebiyat Arastirmalari Dergisi and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Van Journal of Divinity / Van Ilahiyat Dergisi is the property of Ilahiyat Fakultesi, Yuzuncu Yil University and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Dinin temel kaynaklarının Arapça olması, sınırların genişlemesine paralel olarak dilin Arap olmayanlara öğretilmesi ihtiyacı, dilde hataların (lahn) yaygınlaşması, resmî yazışmalarda Arapçanın hâkim dil olması ve bilim dili olarak kullanılması gibi sebeplerle Arapça, dinî ilimlerle birlikte öğretimi yaygın bir şekilde yapılan ilimler arasında yer almıştır. Dinî metinlerin daha iyi anlaşılmasını sağlamak, verilecek dersleri açık ve anlaşılır bir şekilde sunmak, nitelikli bir vaiz ve hatip olmak, delil getirmek ve düşünceyi temellendirmek, münazara ve cedelde başarılı olmak Arapçaya iyi derece hâkim olmayı gerektirmekteydi. Bu sebep ve ihtiyaçlar nahvin bir ilim dalı olarak teşekkülüne ve öğretimine zemin hazırlamış; öğretimi bâdiye (çöl), küttâb, ev, mescit, cami, kitapçı dükkânları, kütüphaneler, devlet daireleri ve medreseler gibi mekânlarda gerçekleşmiştir. Bu çalışma, Arapça öğretimini medreseler açısından ele almakta olup Nizâmiye ve Müstansıriyye Medreseleri merkeze alınarak genelde edebî ilimleri özelde ise nahiv öğretimini konu edinmektedir. Araştırmanın amacı, Arap dilinin söz konusu medreselerde hem dinî ilimlere hazırlayıcı ve destekleyici hem de ayrı bir alan olarak tedris edildiğini ortaya koymaktır. Bu bağlamda çalışma; medreseler kurulmadan önce Arap dilinin hangi merkezlerde tedris edildiğini, medreseler kurulduktan sonra bunun ne şekilde devam ettiğini ortaya koymayı hedeflemektedir. Nizâmiye Medreseleri, Büyük Selçuklu veziri Nizâmülmülk (öl. 485/1092) tarafından 449-450/1057-1058 yıllarında ilki Nîşâbur’da olmak üzere Bağdat merkezli kurulan medreselerin genel adıdır. Müstansıriyye Medresesi ise Abbâsî Devleti (750-1258) halifelerinden Ebû Ca‘fer Mansûr Müstansır-Billâh (623-640/1212-1242) tarafından 625/1227-28 ile 631/1233-34 yılları arasında inşa edilmiştir. Sözü edilen medreselerde -özellikle Nizâmiye Medreselerinde- ağırlıklı olarak dinî ilimler (Şâfiî fıkhı, hadis, Kur’ân ve tefsir gibi) ve bunlar arasından özellikle fıkıh ilimleri (fürû‘, usûl, ferâiz, mezheb ve hilâf) tedris edilmiştir. Bu medreselerde müstakil nahiv kürsüsü veya nahve ayrılmış bir bölüm bulunmamakla beraber kendisine olan ihtiyaçtan dolayı nahivle ilgili derslerin verildiği kaynaklardan anlaşılmaktadır. Zira Bağdat Nizâmiye Medresesi’nin vakfiyesinde nahvin öğretimi için bir nahiv hocasının alınacağı açıkça belirtilmekte, üstelik burada görev yapan müderrisler arasında hatırı sayılır nahiv âlimi bulunmaktadır. Ayrıca medreselerde öğrenim gören talebelerin biyografilerinden hareketle de nahiv ilminin öğretildiği anlaşılmaktadır. Araştırma tarihsel bir konuya odaklandığı için yazılı dokümanların incelenmesi tekniğiyle ele alınmıştır. Buna göre veriler öncelikle dönemle/medreselerle ilgili temel kaynaklardan hareketle elde edilmiş; bilhassa yorum, karşılaştırma, çıkarım ve iddiaların temellendirilmesinde güncel araştırmalardan da istifade edilmiştir.

İslâm dünyasında fetih hareketlerinin artmasıyla Arap olmayan milletler Araplarla bir arada yaşamaya başlamış, Arapça’ya olan yönelim artmış, bunun neticesinde dilde bozulmalar meydana gelmiştir. Lahn denilen bu bozulmalar, dînî nasların yanlış anlaşılması da dâhil birçok hataya sebebiyet vermiştir. Lahnin önüne geçmek için gramer kurallarının tespiti zorunlu hale gelerek bu hususta ilk çalışmalar Basra’da yapılmıştır. O dönemde Kûfe’de çeşitli alanlarda ilmi faaliyetlerin yürütülüyor olması sebebiyle Kûfe âlimlerinin, dil çalışmalarına daha sonra dâhil olduğu söylenmiştir. Yaşanılan bölgelerin coğrafi konumu, buralardaki siyasi ve sosyal durumlar ve yöntem farklılıkları Kûfe ve Basra’nın iki ayrı ekol olmasında etken sebepler olmuştur. Nahiv kaideleri ortaya konulurken her iki ekol de semâʻ, kıyâs, icmâʻ gibi metotları kullanmışlar, ancak bu metotları kullanma bakımından farklılık göstermişlerdir. Aynı şekilde çalışmamızın ana konusunu teşkil eden semâʻda başvurulan kaynaklar hususunda da birbirlerinden ayrılmışlardır. Basra ekolünün bu kaynakların kullanımında tavizsiz, katı bir tutum sergilediği söylenirken Kûfe ekolünün bir miktar daha müsamahakâr davrandığı belirtilmiştir. Nitekim nahiv kurallarının oluşturulmasında esas alınan tüm yöntemlerin çıkış noktası olan semâʻda takınılan tavrın diğer metotların kullanımında da tesiri olmuştur. Söz konusu metot hakkında gerek Arapça gerek Türkçe çalışmaların yapıldığı görülmüştür. Araştırmamızda ekollerin semâʻ özelinde ihtilafa düştükleri noktalar, örnekler vasıtasıyla müşahhas bir hale getirilecektir. Çalışmamızda semâʻdan ana hatlarıyla bahsedilerek müracaat edilen kaynaklar, Basra ve Kûfe ekollerinin farklı yaklaşımlarıyla birlikte ele alınacaktır. Çalışmamızı özgün kılacak nokta ise ekollerin semâʻ metodunda ihtilafa düştükleri meselelerin örnekler üzerinden izah edilecek olmasıdır. Böylelikle ihtilaf noktaları teoriden pratiğe dökülerek somutlaştırılmaya çalışılacaktır.

Arap dili gramerine göre cümleler isim cümlesi ve fiil cümlesi olmak üzere iki kısma ayrılır. İki cümle de adına müsned ve müsnedun ileyh denilen iki ana öğeden meydana gelir. Fiil cümlesinde bu öğelere fiil ve fâil/nâibu’l-fâil; isim cümlesinde ise mübteda ve haber denilmektedir. Cümlenin doğru anlaşılması ve mesajın muhataba istenildiği şekilde aktarılması için özellikle bu iki öğenin net olması gerekmektedir. Ancak bazı durumlarda mübteda veya haber başka öğelerle karışabilmektedir. Bu da doğal olarak cümlenin anlaşılmasını güç hale getirmektedir. İsim cümlesinde bu karışıklığa sebep olan durumlardan birisi mübteda ve haber olan öğelerden her ikisinin de marife olarak gelmesidir. Çünkü mübteda genellikle somut bir isim olurken haber sıfat olmaya elverişli soyut anlamlı bir kelime olarak gelir. Mübteda genellikle marife, haber ise nekra olarak kullanıldığı için i‘râb açısından sıfatla karıştırılma ihtimali olmamaktadır. Ancak mübteda ve haber marife olduğu takdirde artık haberin i‘râb bakımından sıfat olma ihtimali ortaya çıkmaktadır. Bu da Arap gramerinde iltibas adı verilen bir probleme neden olmaktadır. Mübteda ve haberden her ikisinin de marife olduğu durumlarda, haber olarak gelen kelimenin mübtedanın sıfatı zannedilmemesi için haberden önce, mübtedanın sayı ve cinsiyet durumuna göre merfû‘ munfasıl zamirlerden biri getirilir. Bu şekilde haberin haber olduğu sıfat olmadığı vurgulanmış olur. Bu zamire Basralı nahiv âlimleri tarafından, işlevinden hareketle fasl; Kûfeli nahiv âlimleri tarafından ise haberin kendisine dayanması sebebiyle imâd ve cümlenin anlaşılmasına destek/dayanak olması sebebiyle diâme ismi verilmiştir. Ancak bu zamirin kullanımı başka meselelerin ortaya çıkmasına sebep olmuştur. Fasl zamiriyle ilgili bu konular ilk zamanlardan itibaren günümüze kadar yazılan hemen hemen bütün nahiv eserlerinde yer almış; bu bağlamda fasl zamirinin mahiyeti, işlevi, i‘râbı, kullanım şartları ve kullanıldığı yerler hususunda nahiv âlimleri arasında farklı görüşler ortaya çıkmıştır. Fasl zamirinin Kur’ân-ı Kerim’de pek çok ayette de yer alması konunun önemini daha da artırmış ve i‘râbu’l-Kur’ân türü eserlerde de bu konu detaylı olarak incelenmiştir. Özellikle fasl zamirinin i‘râbı ve mahiyeti hususunda Basra ve Kûfe ekolüne mensup nahiv âlimleri arasında net bir görüş ayrılığı bulunmaktadır. Fasl zamirinin mahiyetiyle ilgili ortaya atılan görüşler doğrudan bu zamirin i‘râb durumunu da etkilemiştir. Çünkü Arap dili gramerine göre harf olarak kabul edilen kelimelerin i‘râbı bulunmamaktadır. Oysa isim olan her kelime cümle içerisinde bir i‘râba sahip olmak zorundadır. Basra dil ekolüne mensup nahiv âlimleri, fasl zamirinin özü itibariyle isim olduğunu kabul etmekle beraber kullanım amacından hareketle harfe dönüştüğünü savunurken, Kûfe dil ekolüne mensup nahiv âlimleri bu zamirin isim olarak kalmaya devam ettiğini savunmuştur. Bu görüşlerin doğal bir sonucu olarak Basralı nahiv âlimlerine göre fasl zamirinin i‘râbtan mahalli bulunmadığından sonrasındaki haberin i‘râbı, fasl zamiri gelmeden önceki i‘râbın aynısıdır. Kûfeli nahiv âlimlerine göre fasl zamirinin i‘râbtan mahalli bulunmaktadır. Ancak bu i‘râbın ne olduğu hususunda Kûfeli nahiv âlimleri arasında da görüş ayrılığı bulunmaktadır. Fasl zamirinin i‘râbının yanı sıra kullanım yerleri ve şartları hususunda da nahiv âlimleri arasında görüş ayrılıkları bulunmaktadır. Bu çalışmada fasl zamirin genel çerçevesi çizilerek, yukarıda bahsedilen yönleriyle ilgili nahiv âlimlerinin, çeşitli eserlerde dağınık vaziyette bulunan farklı görüşleri tespit edilmeye ve aktarılmaya çalışılmıştır. Çalışma sonucunda bu konuda bütüncül bir bakış açısının ortaya koyulması ve özellikle fasl zamirinin işlevi, mahiyeti ve i‘râbına yönelik bir sonuca ulaşılması hedeflenmiştir.

Copyright of Mevzu is the property of Ali Sever and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Dergiabant is the property of Dergiabant and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of BEÜ Ilahiyat Fakültesi Dergisi is the property of Bulent Ecevit University and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Tasavvur: Tekirdag Theology Journal / Tekirdag Ilahiyat Dergisi is the property of Namik Kemal University, Faculty of Theology and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Kur’ân’daki belâgat yönleri sınırsızdır. Bununla birlikte âlimler tarafından bunların ortaya çıkarılması istenmiştir. Bu yönlerden biri de belâgatte itnâbın bir çeşidi olan i‘tirâz cümlesidir. İ‘tirâzın Türkçedeki karşılığı ara cümledir. Fakat bunun iki dildeki kullanılma amaçları farklıdır. Bu çalışma, Arap dilinde i‘tirâz cümlesinin kelamda bulunabileceği yerleri konu edinmektedir. Bu yüzden ara cümle yerine itirâz kavramının kullanılması tercih edilmiştir. Bu bağlamda öncelikle i‘tirâz kavramının sözlük, terim anlamı anlatılmış ve bu tanımın değerlendirilmesi yapılmıştır. Daha sonra klasik nahiv kitaplarından i‘tirâz cümlesinin kelamda bulunabileceği yerler tesbit edilmiş, daha çok nahiv açısından hangi ögeler arasında olduğu değerlendirilmeye çalışılmış, şiir ve ayet bağlamında i‘tirâzın yansıması ele alınmaya gayret edilmiştir. Ayrıca gerek ayetlerin açıklanmasında gerek i‘tirâz olmasının tesbitinde meşhur tefsir kitaplarından da istifade edilmiş, tefsirlerde ayetteki cümlenin i‘tirâz olarak kabul edildiği, eğer i‘tirâz kabul edilmiyorsa neden edilmediği ifade edilmiştir. Şiirlerin anlamı ve ayetlerin meâlinde olabildiğinde itirâz cümlesinin yansıtılmasına özen gösterilmiştir. Konunun daha iyi anlaşılabilmesi için cümlelerdeki ögelerin i‘râb açısından ne olduğu da gerektiğinde belirtilmiştir. Çalışmada amaç, Arap dilinde i‘tirâz cümlesinin kelâmda bulunabileceği yerleri tespit etmek, hangi yerlerin az, hangilerinin de çok olduğunu, ayrıca belâgat olarak da hangi amaçlar için getirildiğini ortaya koymak ve bu cümlelerin kelamda kullanılmasının genel bir amacını ortaya koymaktır. Aynı şekilde ayetlerde bu cümlelerin var olmasının manaya nasıl bir fayda sağladığını göstermektir. Nahivde i‘tirâzın gerçekleşmesi için iki öge arasında bulunması gerekir. Belâgatte iki kelam arasında olması yeterli görülmektedir. Bu çalışma daha çok nahiv ile ilgili olan iki öge arasındaki i‘tirâzı kapsamaktadır. Bununla birlikte iki öge arasında kabul edebileceğimiz mana olarak birbirine bağlı iki kelam arasındaki i‘tirâzlara da değinilmiştir. Her çalışmanın kendisine ait bir öneminin olduğu muhakkaktır. Bu çalışma da yirmi kadar tefsirin incelenip Arap dilindeki i‘tirâz cümlelerini ortaya çıkarmayı amaçlaması açısından öneme sahiptir. Zira çalışma sonunda ayetlerdeki i‘tirâz cümleleri hakkında bilgi sahibi olunacağı gibi tefsirler ışığında bu cümleler hakkında bir öngörüye de sahip olunacaktır. Ayrıca i‘tirâz cümleleri âlimler tarafından bazen birinci ögenin devamı gibi kabul edilmekte, dolayısıyla i‘tirâz cümlesi kabul edilmemektedir. Bu da anlama büyük bir etki yapmaktadır. Zira i‘tirâz olduğunda birinci cümle ile i‘râb yönünden bağlantısı olmayacakken; birinci cümlenin ögesi kabul edildiğinde i‘râb olarak ona bağlı olduğu gibi anlam olarak da onun devamı olmakta ve i‘tirâz olma özelliğini kaybetmektedir. Dolayısıyla bazı ayetlerin anlamının değişmesini bu yönden ele alması açısından araştırmanın konusu ayrıca bir öneme sahiptir.

Kur’ân-ı Kerim ve hadisler başta olmak üzere İslam’ın temel kaynaklarının dili olması sebebiyle Arapçanın öğrenilmesi Müslüman milletler için son derece önemli olagelmiştir. Temel dinî ilimleri öğrenmek için âlet ilmi yani araç olarak adlandırılan Arapçanın öğretilmesine Müslümanların klasik eğitim sistemleri içinde büyük bir itina gösterilmiştir. Arapçanın doğru bir şekilde öğrenilmesi ve dil yapısının korunması ile ilgili çabalar diğer Müslüman milletlerden önce Araplar arasında başlamıştır. Kur’ân’ın manasının ve mesajının doğru bir şekilde anlaşılması, anlam değişmesi ve kayıplarının önlemesi amacı ile Arap dilinin gramer yapısı ile kaidelerin tespit edilmesine dönük ilk çalışmaların bizzat Hz. Ali tarafından başlatıldığı genel itibariyle kabul edilmektedir. Daha sonra özellikle değişen toplumsal şartlarla birlikte Arap diline yönelik çalışmalar çoğalmıştır. Arapçanın gramerine yönelik ilimler olan sarf ve nahivle ilgili olarak birçok eser kaleme alınmıştır. Bu eserlerin en meşhurlarından biri Abdulkâhir-i Cürcânî’nin el-Avâmilü’l-Mi’e adlı eseridir. Söz konusu eser asırlar boyunca Müslüman toplumların nahiv konusundaki başucu kitaplarından biri olmuş, birçok dile çevrilen esere çok sayıda şerh, haşiye, talik vb. yazılmıştır. Yine el-Avâmil, bahsettiği kaidelerin rahatlıkla ezberlenip akılda tutulması amacıyla farklı dillere nazmen tercüme de edilmiştir.Bu çalışmada el-Avâmil’in -müellifi meçhûl- manzûm bir tercümesi konu edilmiştir. Eserin tespit edilen tek nüshası Manisa İl Halk Kütüphanesinde 45 Hk 6943/2 demirbaş numarası ile kayıtlıdır. Manzûmenin öncesinde Cürcânî’nin eserinin Arapça şerhinin yapıldığı bir bölüm yer almaktadır. Eserde herhangi bir müellif, müstensih veya tarih kaydına rastlanmamıştır. Eski Anadolu Türkçesi özellikleri göze çarpan eser, 160 beyitten oluşmaktadır. Manzûmedeki tüm beyitler kendi arasında kafiyelidir yani mesnevî özelliği göstermektedir ancak “fâilâtün fâilâtün fâilün” ve “fâilâtün fâilâtün fâilâtün fâilün” olmak üzere iki vezin kullanılmıştır. Bu vezinler belli bir sırayla değil, konulara göre metin içerisinde çeşitli şekillerde dağıtılmıştır. Eserin didaktik ve ezbere dayalı özelliği baskındır. Önemli sayıdaki beyte” bil/bil ki” ile başlanması bu özelliğin en somut göstergelerindedir. Beyitlerin önemli bir kısmı doğrudan nahiv kurallarından veya kurallarla ilgili olan kelime ve edatlardan oluşmakta; bazı mısralarda anlatılan konunun ezberlenmesi, bahsi geçen konunun bilinmemesinin önemli bir kusur olacağı, öğrenilmesinin kişiyi başarılı kılacağı kabîlinden nasihatlerde bulunulmaktadır. Manzûmede konular kısaca açıklanmakta, özellikle ezberlenmesi ve akılda kalması gereken hususlar belirtilmektedir. Bu özelliği ile talebelerin ilerleyen derslerde ihtiyaç duyacakları bilgilerin kolayca ezberlenmesi ve gerektiği durumlarda bunlardan istifade edilmesi amaçlanmaktadır. Eserde genel itibarıyla aruzun başarılı kullanıldığı görülmektedir. Bu da müellifin aruza hakim olduğunu göstermesi açısından önemlidir. Ancak yine de aruz kusuru sayılabilecek bazı tasarrufların yapıldığı göze çarpmaktadır. Zaman zaman bazı Türkçe kelimelerle rediflerin de yapıldığı manzûmede cinasların da dikkat çekici bir şekilde kullanıldığı görülmektedir.Eserde ilk olarak isim, fiil ve harf olarak üç kısma ayrılan kelime tanımlanmıştır ve sırasıyla marife ve nekre, müennes ile müzekker, mebnî-i asl, mureb ve mebnînin tarifi ve özellikleri verilmiştir. Fâil, mef’ûl, zarf ve istisna edatı olan illâ’nın anlatıldığı eserde tesniye ve cem-i sâlim konuları üzerinde nispeten uzun durulmuştur. Daha sonra mastar ve harf-i cerler anlatılarak nev’lerin anlatımına geçilmiştir. Bu şekilde kelime ile ilgili hususların önemli özellikleri açıklanıp ilgili yapıların özellikleri anlatıldıktan sonra cümle konusu ele alınmıştır. Bu bağlamda isim, fiil, zarf ve şart cümlelerine değinilmiş, ancak ayrıntı verilmemiştir. Mahallen mureb olan cümleler, irabda mahalli olmayan cümlelere değinilmektedir. Daha sonra âmil-i lafzî ile âmil-i kıyâsînin tarif ve türleri dile getirilmiştir. Eser medrese geleneği içinde önemli bir yere sahip olan el-Avâmil’in başarılı sayılabilecek muhtasar manzûm tercümesi olması hasebiyle önemlidir.

لقد تبوَّأَ الشِّعرُ مكانةً عظيمَةً في الأدب العربي سواءٌ قبل الإسلامِ وبعدَهُ، ولم يزل المهتَمُّون بالتَّفسير للقرآن الكريم يولونَ كبيرَ عنايةٍ بالشِّعر ويعدُّونَه المرجِع الأساس إذا ما أُغْلِقت عليهم الآيات القرآنيَّة، وهذا الاهتمام لم يكُن مقصورًا على عصرٍ دون عصر بل قد برزَ جَليًّا من لدُن عصر الصَّحابة والتابعين وأتباعِهم مُمتَدًّا إلى العصور الـمُتَأخِّرة لِلمُفَسِّرين، إذ كان الواحِدُ من الـمُفَسِّرين لَيسوقُ البيت الشِّعريَّ شاهِدًا ليدعَمَ ما ذَهَبَ إليه وارتآهُ من تفسيرٍ وفهمٍ للآيةِ القرآنيَّة؛ وهذا البحثُ يَصُبُّ اهتمامَه على مسألةِ خدمةِ الشِّعرِ العربيِّ لتفسيرِ القرآنِ الكريمِ، وذلك من خلالِ التُّراث التَّفسيريِّ الذي تركَهُ أثيرُ الدِّينِ أبو حيَّانَ الأندلُسِيُّ في تفسيرِهِ البحرِ المحيطِ، والذي ركَّزَ فيهِ كثيرًا على الجوانب النَّحويَّة والإعرابيَّة إلى جانب علم القراءات حتى عُدَّ مرجِعًا لِكِلا العِلمَين. وقد قدَّم هذا البحث في البدايةِ شيئًا من سيرةِ أبي حيَّانَ ثمَّ انثنى إلى الكلامِ على تفسيرِهِ ومنهجِهِ الذي مَشَى عليهِ في تَأليفِهِ، ثمَّ انتقل إلى الكلام على قَضيَّةِ الشَّاهدِ الشِّعريِّ فبحثَ فيها وكيف نظرَ علماءُ السَّلَفِ إليها، ثمَّ خَلَصَ منها إلى الكلامِ على الشَّواهدِ الشِّعريَّةِ التي ساقَهَا أبو حيَّان في تفسيرِ سورةِ طَهَ وكيف كان يُحَلِّلُها ويبني عليها تفسيرَه أو إعرابَهُ للآيات القرآنيَّة، وقد ركَّزَ هذا البحثُ على الشَّواهدِ الشِّعريَّة الـمُتَعلِّقَةِ بعلمِ النَّحوِ، ثمَّ خُتِمَ البحثُ بعددٍ من النَّتائجِ والتَّوصِيَاتِ.

This article is about the debates toward the structure and i'râb of the tahzîr style that emerges with the use of certain words to warn the addressee against a dangerous thing or situation. Although the subject of tahzîr has been included in many syntax books from the first period to the present day, there is no consensus on matter which words can be used as tahzîr and the position of these words in the sentence because of either their words are semâî or their effective cause are ruled out. Since this style is widely used in both classical religious texts and modern texts, it has been considered that it would be beneficial to do an independent research on the subject. For this purpose, in this study, the tahzîr words quoted in the syntax texts were determined and the discussions on the use and i'râb of these words were addressed. In particular, the opinions and evidences of syntax scholars about the i'râb of the words in the tahzîr style and the words that are unwarrantable have been examined. In this way, all the tahzîr words that are scattered in the syntax works have been determined, the provisions regarding the use of the determined words have been defined, and finally, the i'râb status of these words has been revealed. The word tahzīr/تحذير means "to frighten", "to warn" and "to forbid" in the dictionary, as a syntax concept, it is defined as "appointing the noun with a displaced verb which expressing avoidance and warning". Although there are some tahzīr words that do not have all the elements together, there are five elements in the tahzīr style as the muhazzir, the muhazzer, the muhazzerun minh, the verb tahzīr, and the letter tahzīr. For example, in the sentence " مجرىَْ َ َّʮَك و ِ إ َى و َ لهْ ا/Protect yourself from the air currents", the muhazzir is the speaker, the muhazzer is the word ʮَّ ِ إ كَ, and therefore the addressee, the muhazzerun minh is the َى word و َ َْمجرى ا ْله, the tahzīr verb is the secluded word ُ ّذر َ أح and the letter tahzīr is the letter و. There are two issues in the tahzīr style that are controversial among the scholars of syntax. The first of these is the structural forms of tahzīr style and the other is the i'rāb of the words in tahzīr style. Scholars of syntax have compiled the words of tahzīr used by Arabs and tried to explain the i'rāb dimension of these words in their works of syntax. Discussions on the structural forms of the tahzīr style were not independent of the i'rāb issue. Because whether the use of these words is permissible or not is directly related to the i'râb connection between the words in the tahzîr style. Accordingly, while the scholars of syntax considered as permissible to use tahzîr words in which they established an i'rāb connection between their words, they did not consider as permissible to use some tahzîr words in which this connection does not exist. For example, the phrases such as "َوالأسد كʮإ / Stay away from the lion!", "التواني من كʮإ / Stay away from the laziness!", " تقرب أن كʮإ النار / Avoid approaching the fire!", "السيف من رأسك / Keep your head away from the الأسدَ","!sword َالأسد / Lion! Lion!" were deemed as permissible with the consensus of the scholars of syntax. However, some phrases such as "الأسد كʮإ/Stay away from the lion!", "والشر هʮإ/Beware of evil" and " نفسك الشرَّ /Stay away from evil!" are not permissible because they do not have i'rab connections, and they are contrary to some rules of syntax, or are not in accordance with the logic of tahzīr. Another issue that scholars of syntax have discussed in the tahzīr style has been the i'rāb status of words. While there has been almost consensus that the position of muhazzer in the sentence, which expresses the person who has been avoidance, is mef'ûl bih in the tahzîr style, different opinions have emerged about the position of muhazzer minh in the sentence. The reason why muhazzer is mef'ûl bih is the act of tahzîr, which is appreciated. Because these verbs are transitive verbs, the noun that follows them must be mef'ūlun bih. The i'rāb status of the word that comes as muhazzer minh was addressed depends on the context. Here, the status of the letter tahzīr is especially important. Because the nature of the letter و, which is used as the letter tahzīr, also directly affect the i'rāb status of the muhazzer minh. Some syntax scholars, such as al-Sībawayhī, are of the opinion that muhazzerun minhin is mef'ūl al-meah, since they accept this letter as و in the meaning of مع. However, according to those who argue that this letter is the letter of attribution, the i'rāb of muhazzerun minhin and the i'rāb of muhazzer are the same. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Atebe is the property of Social Sciences University of Ankara and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Batman Academy Journal is the property of Batman Academy Journal and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Düzce Divinity Journal / Düzce İlahiyat Dergisi is the property of Duzce Divinity Journal and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Çalışmamızda İbn Cinni'nin 'tertib' ve 'hazf' konularında dilbilimsel çözümlemesinde belagatin etkisi konusu ele alınmıştır. Ayrıca bu çalışma dilbilimsel olarak mümkün görülen çerçevede birçok değişikliklere uğrayan takdim, tehir ve hazf konularında edebi etki bırakan yapısal yöntemlerin etrafında ayrıntılı olarak yapılan bir çalışmadır. Fakat çalışmada estetik belagat görüşü uyarınca değişikliklerin dilbilimsel çözümlemesine odaklanılmıştır. Çalışmada hazfin edebi etkisine değil bilakis dilsel kullanım yöntemleri içerisinde bizi hazfe yönlendiren edebi etkiye odaklanılmıştır. Burada belagatten kasıt eğitim-öğretim süresince öğretilmekte olan belagat değildir. Cümlelere farklı estetikler katan, dil kullanıcısını diğer dilsel kullanımların yerine tertib ve hazfe iten edebi belagattir. İşte bu durum araştırmada da ortaya koyacağımız olguların çoğunda görüleceği gibi İbn Cinni'nin de kastetmiş olduğu belagattir. Çalışmada dilbilimsel analizlerde bilimsel konuları ortaya koymada en uygun yöntem olması sebebiyle betimsel yöntem kullanılmıştır. Fakat çalışmada İbn Cinni'nin kabul etmiş olduğu dilbilimsel boyutlara sahip tüm hazf çeşitleri ele alınmamış olup sadece estetik belagat anlayışı çerçevesinde İbn Cinni'nin çözümlemiş olduğu en bariz olgulara değinilmiştir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Nasafī, in his Tafsīr, called Madārik al-tanzīl waḥaqāʼiq al-taʼwīl, focused on the issues of recitation (Qirāʼāt), Fiqh (Islamic Jurisprudence), and ʻAqāʼid (Creeds), but mainly focused on grammar and rhetoric (Balāghat). Nasafī analyzes the words and sentences in terms of morphology (Sarf), syntax (Nahw), and rhetoric (Balāghat) while interpreting the verses. He frequently mentions the meanings defined by the prepositions and the literary arts performed in the verses. He has alluded to a variety of linguistic issues subtly, sometimes by using a word that is a derivative in a sentence, other times by using the word in its original form, and still other times by explaining the Iʻrāb (A system of nominal, adjectival, or verbal suffixes) of the word. While doing this, he sometimes used explicit language that almost everyone could understand and closed, concise expressions that only experts in the relevant field could understand. This study aims to reveal how the grammar and rhetoric are pointed out in the Tafsīr, which stands out with the issues mentioned above, especially with implicit expressions instead of explicit ones, and the method followed by the commentator (Mufassir) on the interpretation (Tafsīr) of the verses from the aspects mentioned above by analyzing the exemplary verse interpretations. [ABSTRACT FROM AUTHOR]