Search

Copyright of Annals of Social Sciences / Roczniki Nauk Społecznych is the property of Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawla II and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Homilia Anastazego Synaity na temat Psalmu VI utrzymana jest w konwencji pedagogiki chrześcijańskiej. Kaznodzieja przypomina słuchaczom o grzechu, zachęca do nawrócenia. Temu procesowi towarzyszy świadoma praca nad wadami, często łzy żalu oraz poprawa życia i naprawa zerwanych relacji z Bogiem i ludźmi. Owocem tak rozumianego wysiłku duchowego jest całkowite nawrócenie grzesznika, odpuszczenie grzechów i przygotowanie do śmierci, która jest nieuchronnym etapem ku życiu wiecznemu.

Copyright of Studia Gdańskie is the property of Gdanskie Seminarium Duchowne, Kuria Metropolitalna Gdanska and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

The subject of the article is the original sin, the sin of the first people - Adam and Eve - in the Orthodox tradition called the fall, corruption or most often the sin of the first parents. This fateful event, which took place at the dawn of human history, brought about repercussions that humanity still feels today. Over the centuries, the concept of the fall of Adam and Eve has given rise to many different concepts. The article deals with the concept of original sin according to the teaching of the Orthodox Church and presents the views of the Fathers of the Church and church writers on the act of creation of man, the state of man before the fall and the characteristics of the created human nature. Man created in the image and likeness of God failed to achieve the intended goal, which was divinization, which ultimately led to the fall. The fall brought about the mortality of man, which in turn gave all mankind the certain consequences of original sin itself. This has given rise to polemics over the centuries. Unlike the views of Western theologians such as St. Augustine, the creator of the doctrine of the heredity of original sin, Christian east according to Church Fathers as well as contemporary theologians has always held the position that the sin of the first parents is a personal sin of Adam and Eve, and their descendants only inherit its effects. The purpose of this paper is to show a different concept on the fall of the first people and to present an alternative point of view on the state of man after the fall, as well as to explain the discrepancies, among others, regarding the dogma of the Immaculate Conception of the Blessed Virgin Mary, which is not recognized by the Orthodox Church. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Poznan Theological Studies / Poznanskie Studia Teologiczne is the property of Adam Mickiewicz University and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Problematyka artykułu dotyczy terminologii hamartologicznej hebrajskiej Biblii. Zastosowano metodę filologiczną, semantyczną i teologiczną. Narracje historyczne Starego Testamentu poprzez swoją terminologię uwydatniają hamartologię najczęściej w ujęciu kulturowym i liturgicznym, w przestrzeni obyczajowej bądź ceremonialnej. Tradycje prorockie terminologicznie przedstawiają w swojej diagnostyce krytyczną i realistyczną ocenę stanu realizacji przymierza, w której grzechem jest porzucanie przymierza. Modlitwa Izraela widzi zło jako przewrotność i niegodziwość człowieka oraz człowieka poddanego różnego rodzaju opresji. Tradycje sapiencjalne dokonują refleksji antropologicznych, raczej stawiając pytania niż na nie odpowiadając. Namysł ten można określić mianem uniwersalizującej refleksji nad doświadczeniami życiowymi człowieka, nad jego słabościami i paradoksami. Stary Testament widzi naród Izraela jako lud przymierza, stąd grzech jest wykroczeniem przeciw Bogu przymierza. Grzech jest indywidualnym aktem ludzkim, ale rozumiany jest w przestrzeni zawartego przymierza (ujęcie teologiczne), lub umowy społecznej (ujęcie socjologiczne), czy obyczajowości (ujęcie kulturowe).

Copyright of Studia Oecumenica is the property of Editorial Office of the Faculty of Theology at the University of Opole and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Studia Oecumenica is the property of Editorial Office of the Faculty of Theology at the University of Opole and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

By showing people mercy, God points to the Church the way to fulfill her saving mission in the world. According to Pope Francis, the renewal of pastoral activity should be carried out in the logic of God’s mercy. As the beating heart of the Gospel, it should be at the center of the message of salvation communicated to people and give shape to pastoral care. The operationalization of the truth about God’s mercy leads pastors to adopt the attitude of going to the periphery of existence, to bring forgiveness and comfort to people wounded by sin, and to be ready to accompany them in achieving full Christian maturity. Their motivation to perform the service in imitation of Jesus Christ, who is the perfect personification of God’s mercy, cannot be weakened by misunderstandings, the disappearance of sin consciousness or a relativistic approach to moral values and principles. Acting in accordance with the logic of mercy, the Church bears witness to her fidelity to God and makes a significant contribution to building a more human world.

W niniejszym artykule opisano stanowisko Kościoła wobec chorych fizycznie i duchowo. W rozważaniach oparto się na analizie wschodnich tekstów prawnych IV w., takich jak: Euchologion Serapiona, Kanony Hipolita, Kanony Atanazego, Konstytucje Apostolskie, Kanony Ojców Greckich autorstwa biskupów żyjących w IV w., oraz ustawy synodów, które odbyły się w IV w. na Wschodzie. Z przeprowadzonych analiz wynika, że posługa Kościoła wobec chorych miała znaczenie priorytetowe i była dobrze zorganizowana. Realizowana była przede wszystkim w dwóch wymiarach: materialnym (udzielanie jałmużny, zapewnienie leków oraz miejsc w przytułkach) i duchowym (modlitwa lokalnego Kościoła, a zwłaszcza biskupa, odwiedziny przez biskupa i innych duchownych oraz wdowy, wiernych i katechumenów). Chorzy na specjalnych warunkach korzystali z sakramentów (zwłaszcza z pokuty, która w przypadku choroby penitenta mogła być skrócona). Objęci byli też dyspensami dotyczącymi obowiązkowych praktyk modlitwy i postu, jednak nie byli dyspensowani z udzielania jałmużny. Natomiast chorych duchowo, czyli grzeszników i heretyków, Kościół otaczał opieką duszpasterską. Otrzymywali oni duchowe lekarstwa w postaci karcenia i upominania. Gdyby jednak nadal trwali w grzechach lub w herezji, to dla dobra Kościoła, byli usuwani, aby nie zagrażali zdrowiu duchowemu pozostałych członków wspólnoty.

W życie człowieka wpisana jest rzeczywistość choroby. Dotyka ona zarówno ciała ludzkiego w postaci różnych dolegliwości i niedomagań, jak również, przez grzech, dotyka w analogiczny sposób jego duszy. Ponieważ człowiek jest jednością, musi troszczyć się o aspekt cielesny oraz duchowy, nie pomijając żadnego elementu składającego się na jego człowieczeństwo. W niniejszym artykule autor odpowiada na pytanie, w jaki sposób w starożytności chrześcijańskiej w Kościele Iroszkockim rozumiano choroby duszy i ciała człowieka. Dla osiągnięcia tego celu dokonał analizy wybranych kanonów z irlandzkich i brytyjskich ksiąg pokutnych. Penitencjały dotyczą przede wszystkim życia religijnego ówczesnych ludzi, dlatego analiza pozwoliła wydobyć przede wszystkim informacje na temat duchowej choroby, czyli grzechu oraz lekarstw pozwalających na jego leczenie. Na ile pozwalał na to materiał źródłowy w analizie uwzględniono również fizyczny aspekt choroby. Zastosowana metoda pozwoliła nakreślić obraz choroby duszy i ciała człowieka w późnej starożytności w oparciu o irlandzkie i brytyjskie księgi pokutne.

W czasach współczesnych propagowana jest kultura terapeutyczna, w której człowiek wyraża sprzeciw wobec wszelkich form cierpienia oraz bólu i podejmuje wiele wysiłków, aby zachować zdrowie i dobre samopoczucie. Wszystko to stanowi wyzwanie dla Kościoła, którego zadaniem jest pomóc ludziom wykorzystać terapeutyczny potencjał wiary chrześcijańskiej i służyć im pomocą w prowadzeniu zdrowego życia, w którym człowiek integruje wszystkie stany – chorobę, śmierć, błędne decyzje i niepowodzenia. W tym działaniu wspiera wierzących sam Bóg, pokazując im, jak służyć ludziom chorym na ciele i duszy, zniżając się ku nim ze swoją uprzedzającą miłością. To działanie Boga wypełnione troską o słabych i potrzebujących i łaskawością względem grzeszników jest wzorem dla duszpasterzy, którzy wezwani są do pełnienia swojej posługi w duchu benignitas pastoralis. Wówczas w nawiązywanych przez nich relacjach międzyosobowych komunikowane jest ludziom współczucie, solidarna bliskość i czułość Boga. Tak praktykowana łagodność duszpasterska prowadzi ludzi poszukujących uzdrowienia do zaakceptowania swojej kruchości i grzeszności, do zjednoczenia się z Bogiem i czerpania z tej więzi siły do pokonania swoich słabości i zranień duchowych.

Copyright of Vox Patrum is the property of Wydzial Teologii KUL and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Vox Patrum is the property of Wydzial Teologii KUL and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Vox Patrum is the property of Wydzial Teologii KUL and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Artykuł podejmuje problematykę modlitwy Jezusowej w interpretacji wielkiego męża i ojca Kościoła św. Marka Eugenikosa. Hierarcha swoje rozważania opiera w głównej mierze na przesłaniu Pisma Świętego oraz spuściźnie patrystycznej. Szczególny nacisk kładzie on na rozróżnienie greckich pojęć takich jak: θεωρία oraz πρᾶξις. Każde ze słów tego modlitewnego wezwania niesie za sobą wyjątkowe – zarówno historyczne, jak i teologiczne przesłanie. Krótka objętościowo, ale obszerna w przekazie modlitwa serca odkrywa cząstkę mądrości i mocy Bożej. Owoce, które skrywa ona w sobie - zgodnie z zapewnieniem św. hierarchy - skosztują ci, którzy nie poprzestaną jedynie na jej podziwianiu, ale podejmą się jego trudu jej praktykowania i pielęgnowania w życiu codziennym.

Stan zdrowia człowieka jest pojęciem wielowymiarowym oraz zjawiskiem dynamicznym, zmieniającym się w czasie. Określając człowieka zdrowym, należy przez to rozumieć, że dana osoba znajduje się w stanie względnej stabilizacji i harmonii wewnętrznej różnych sfer: fizycznej, psychicznej i duchowej. Pojęcie zdrowia człowieka, funkcjonujące w prawosławnej antropologii, jest nierozerwalnie związane ze stanem natury ludzkiej, jaką obdarzony został pierwszy człowiek – Adam i którą miał on doprowadzić, w synergii jego wolnej woli z Bożą łaską, do doskonałości. Chrześcijański sposób przeżywania chorób cechuje pokora, cierpliwość oraz pokładanie nadziei w Bogu. Wiara pomaga zrozumieć i nadać sens chorobie. Człowiek wierzący postrzega okres utraty zdrowia jako czas próby i nawrócenia, w którym drogą pokajania może odnowić swą relację z Bogiem. Stan zdrowia jest celem osiągalnym dopiero w perspektywie wieczności i jako taki powinien być przedmiotem stałego zaangażowania i nieustannej troski wszystkich ludzi.

The aim of the presented research was to compare the assessments of the degree of realness of referents of 40 different concepts and to track the changes that took place between 2004 (previous research) and 2020. The results of similar research from 1989 were also taken into account. Each time the subjects were beginner students of psychology at the Jagiellonian University. The original method of "Words and Things" (Słowa i Rzeczy, SiR) was used. In the last study participated 135 students. Two hypotheses were formulated: 1) Concepts related to health (Disease, Virus, Health), if considered together, will obtain higher ratings for reality compared to the 2004 research, 2) Concepts with religious connotations (Soul, Sin, Satan, Destiny) taken together, they will lose their subjective reality. The Mann-Whitney U test and Kruskal-Wallis' rank Anova were used for intergroup comparisons. The first hypothesis was rather not resolved as the difference found oscillated on the border of statistical significance (p=0.058). Nevertheless, a significant increase in subjective reality was noted in relation to the referents of the concept of Disease (p=0.01). In the case of the second hypothesis, the differences turned out to be very significant (p=0.001). Of the remaining concepts, Public opinion significantly lost its reality (p=0.026), while Dwarf gained (p=0.001), which was presumably due to the work of J.R. Tolkien and film adaptations of his novels. In conclusion, the author suggests that the projective SiR method can be used to monitor changes taking place in groups of interest to the researcher, as well as in relation to larger communities. Changes in the subjective reality of the designata of concepts can be considered in terms of latent values. SiR can be treated as a complementary tool to direct methods or can be used independently. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Studia Warmińskie is the property of University of Warmia & Mazury in Olsztyn and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Święty Cezary z Arles (470–543) to wielki kaznodzieja, duszpasterz, organizator życia kościelnego i monastycznego w Galii. Pozostawił po sobie dzieła, które nie straciły nic ze swych walorów do dnia dzisiejszego. Kazania Cezarego do Ksiąg Rodzaju i Wyjścia, wygłoszone w czasie Wielkiego Postu, przywołują liczne figury chrztu, gdzie nacisk położony jest na tajemnicę krzyża. Było to nauczanie chrzcielne skierowane zarówno do ówczesnych katechumenów, jak również do całego ludu chrześcijańskiego przygotowującego się do celebracji Wielkanocy. Chrześcijanie nie powinni ponownie popadać w grzech po chrzcie, ponieważ mogliby się stać jeszcze gorsi niż byli przedtem. Chrzest zmazał wszystkie grzechy i napełnił człowieka wszelkimi dobrami, wyrasta bowiem z krzyża, z dzieła zbawczego Chrystusa.

Copyright of Annals of Theology / Roczniki Teologiczne is the property of Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawla II and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Autor artykułu dokonuje analizy kontekstualnej Ap 21,8. Tekst ten mówi o karze wiecznej, używając metafory jeziora ognia i siarki. Analiza tego obrazu w kontekście Apokalipsy św. Jana, całej Biblii, jak i literatury pozabiblijnej, prowadzi do wniosku, że jest to miejsce czy stan wiecznego potępienia, pozbawione nadziei, bez żadnej możliwości odmiany losu tych, którzy tam się znajdą. Jest ostatecznym pozbawieniem się możliwości wspólnoty z Bogiem. Ap 21,8 wymienia również listę potencjalnie zagrożonych wiecznym potępieniem. Analizowana w świetle pozostałych list z Apokalipsy św. Jana (9,20-21; 21,27; 22,15) pokazuje, że nie jest ona kompletna, a raczej rodzaj portretu lub modelu kogoś, kto może zostać potępiony. Wszystkie wymienione w tym tekście wady czy grzechy – w większym lub mniejszym stopniu – odnoszą się do idolatrii albo są jej konsekwencją. Stają się w ten sposób obrazem świata pogańskiego, w którym żyją chrześcijanie i który może zagrażać im od wewnątrz. W takim kontekście Ap 21,8 jest rodzajem przestrogi dla chrześcijan powołanych do wspólnoty zbawionych. Celem ich życia jest udział w Mieście Świętym (doskonałej wspólnocie z Bogiem i Barankiem), a nie w „jeziorze ognia i siarki”. Chrześcijanie mają żyć jak zbawieni, a nie jak ludzie tego świata, świata pogańskiego zanurzonego w idolatrii. Perykopa Ap 21,8-9 odczytana w kontekście całej księgi wskazuje na wszystkie szanse i możliwości, jakie otrzymują chrześcijanie, aby mieć udział w nieograniczonym życiu wiecznym.

Artykuł zawiera analizy obecnego w Drugiej Księdze Machabejskiej charakterystycznego sposobu kompozycji epizodów o śmierci grzeszników. Umierają oni w sposób, który uwydatnia związek ich zgonu z popełnianymi wcześniej grzechami. Osobnym tematem jest historia Antiocha IV Epifanesa. Król ten skonał jako buntownik przeciw Bogu. Autor połączył tu analizowany motyw z legendami o theomachoi. Antioch nie będzie miał udziału w zmartwychwstaniu do życia, gdy ciała świętych zostaną odrodzone, a utracone części ciała przywrócone. Taki sposób interpretacji historii jest wynikiem katechetycznych tendencji księgi.

Artykuł podejmuje argumenty teologiczno-pastoralnej polemiki wokół sprawowania sakramentu spowiedzi w prawosławnej słowiańskiej tradycji XVII wieku na podstawie dzieł: „Lithos…” metropolity Piotra Mohyły oraz „Perspectiwy…” księdza Kasjana Sakowicza.

Copyright of Annals of Theology / Roczniki Teologiczne is the property of Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawla II and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Annals of Theology / Roczniki Teologiczne is the property of Towarzystwo Naukowe KUL & Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawla II and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Although the sin of angels seems to be only a theological issue, it is a very interesting case of the choice which was made by intellectually perfect creatures, and therefore it can be helpful in understanding the very nature of choice. This article analyses the two most significant views on the matter as presented by St. Anselm of Canterbury in his dialogue On the Fall of the Devil, and by St. Thomas Aquinas in the first part of Summa Theologiae. The problem is the role of the intellect and the will in the process of decision making and which of these powers seems to be more important in case of the sin of angels. The main problem of St. Anselm’s analysis lies in the question of how angels could have chosen freely, since only freedom of their choice can dismiss the claim that God is the one to be blamed for their fall. St. Anselm claims that God gave angels two types of will: the will of justice and the will of beatitude, and since angels lacked something to achieve the ultimate beatitude, they preferred happiness over justice. The focus is then on the act of will, which seems to make the choice without the need of any other cause. Although St. Thomas knew of Anselm’s dialogue, it seems that he did not refer to it while discussing the sin of angels. Although he ultimately agrees that the cause of the fall of angels was a defective act of will, he sees the problem not in the will alone, but rather in the intellectual aspect of the decision. Aquinas makes a distinction between the two kinds of beatitude and shows that although angels after the creation had natural beatitude, they lacked ultimate beatitude, that is seeing God as He is. Angels wanted to obtain this ultimate beatitude by their own power regardless of the rectitude which their action ought to have — and this was insubordination to the rule of the Divine will. According to St. Thomas, the defect of the act laid in not considering the thing which ought to be considered, and therefore it was a lack of consideration. This lack of consideration was possible because angelic cognition was not perfect, and therefore they considered their choice only in one aspect while abandoning other possible views on the matter. However, this defect of consideration was also the effect of the action or restraining of the action of will which did not allow or did not order them to make it. Finally, Aquinas’s answer seems to show a balance between the cognitive and voluntary aspects of the angelic sin. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

The article attempts to prove the validity of Origen’s thesis that two versions of the Lord’s Prayer noted by evangelists Matthew and Luke represents two dif­ferent prayers. To validate the thesis, the author interprets extracts from the New Testament by using the initiation method. Through this method he demonstrates that catechumens were probably taught the version of the Lord’s Prayer noted by Luke, while the version written by Mark could be destined for those who had been baptised.

Copyright of Studia Nauk Teologicznych PAN is the property of Polish Academy of Sciences, Committee on Theological Sciences and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

David, the king of Israel, is an outstanding figure in Biblical history. Exceptionally talented, he left many wonderful works in various fields: religion, politics, and art. However, he was not free of errors, or even of committing crimes, yet he was capable of rising up from them through penitence and invoking the God of mercy. This is most evident after he had committed adultery with Bathsheba and led her husband Uriah the Hittite to death, as well as after the census. I discuss these cases and also deal with the penitential psalms, which reflect David’s attitude. In the second part, I analyze Mozart’s cantata Davide penitente (KV 469), in which he used the music from the Great Mass in C Minor, K. 427 c-moll to the Italian Psalm Paraphrases of the eighteenth century. I discuss the origins of the piece and of the libretto and comment on it at the musical and verbal level. The cantata is a harmonious synthesis in which the rich music complements the inspired words, reflecting its internal tension and emotions. Listening to this composition, we can more fully experience the contents contained within the Biblical text and delve into David’s dramatic world, which is always illuminated by God’s grace.

Copyright of Zeszyty Naukowe Uczelni Vistula/ Vistula University Working Papers is the property of Vistula University and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

The first part of the article presents the allegorical interpretation of several passages connected with the sins of the members of the Church according to the Commentary of St. Jerome to the prophet Zephaniah: a. The vain glory and false dignity of priests and bishops (Zeph 1:4); b. The abandonment of Christ's garments (Zeph 1:8); c. Disrespect for baptism and penance (Zeph 1:10); d. Oppression due to false doctrines (Zeph 1:11, 2:8); e. Sins committed by the representatives of the Church (Zeph 2:9); f. False Christians inside the Church (Zeph 2:14); g. Oppressive superiors (Zeph 3:3); h. Church doctors disregarding the Holy Spirit and the goodness of God. In the second part, the author explores the passages allegorically interpreted in relation to the care of Christ for his beloved Church: a. The light of the word and wisdom (Zeph 1:12); b. Destruction of perverse structures (Zeph 1:13); c. An invitation to communion in love and peace (Zeph 2:1); d. The "Rest" of those who know the Word of God (Zeph 2:9); e. Commitment to mercy (Zeph 3:10-13); f. The end of the punishment and the gift of joy (Zeph 3:14- 18); g. The promise of eternal glory (Zeph 3:19-20). [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Paul shows the power of the grace of God, which transcends all sins. Through baptism, the believer is immersed in the paschal mystery of Christ and blessed with the grace of salvation. In this paraklesis, Paul presents Christians who have passed from death to life and have become “new people.” The “old man” possessed by sin has been forever buried with Christ. In baptism, the believer is brought into union with Christ in His death, resurrection, and glorious life in God. The believer is thus enabled to open to the obedience to God and to reject evil tendencies associated with sin. The Christian becomes a soldier of God, serving in the army fighting for the freedom of the children of God and for the justice . This is possible because it is open to the grace of God.

Evil, sin constitute reality still present in our lives. But contemporary man fi nds it diffi cult to identify and localize evil. In order to recognize evil-sin, one has to see them in terms of a choice with reference to specifi c order and ideal. Meanwhile, it appears from postmodernist assumptions that there is no objective truth and good, but only various opinions and options. Furthermore, the spiritual image of man living at the beginning of the 21st century is frequently characterized by confusion, uncertainty and lack of hope, which is connected with the loss of remembrance of Christian heritage, attitude of practical agnosticism and religious indifference. Many people appear to be deprived of spiritual base, like heirs who have squandered heritage left to them by history. Despite numerous enslavements, humankind has not lost the sense of evil and knows where this evil is situated. And this evil-sin is subject to incessant confrontation with good and virtue. But is there today a model of good and virtue? Yes – fi rst of all, the model is Merciful God, who revealed Himself in Jesus Christ. Nowadays, in days of moral crisis, this state of tension and struggle for what has an authentic and objective moral value, it is what a Christian particularly needs. Since in many societies a false hierarchy of values is being established, where the chief place is occupied by such goods as success, usefulness, power and pleasure.

The article outlines the main directions of the evangelization of the Church Fathers in the 5th and 6th centuries and the numerous obstacles which they encountered in their pastoral ministry. The spreading of pagan practices, magic and all kinds of superstitions were still visible even among the baptized people. Another problem they had to face, no less difficult to overcome, was a moral dissolution, as well as rampant alcoholism. Hence their sermons so often featured merciful God, ready to forgive every person. They also pointed some ways to deepen one’s faith. Thus they tried to form a Christian society, guided by the spirit of the Gospel in every sphere of life.

The biblical story of creation, and subsequently the sin of Eve, was frequently analized by many Church Fathers. These analysis conclusions were ones of the crucial elements which shaped the vision of woman in the Early Christian times. St. Augustine was within this trend. He analized and referred to the Genesis’ texts related to Eve in the numerous of his works. He read this story either literally or alegorically. From the biblical texts which were interpreted literally, he derived his view about human sexuality and its purposefulness. He also eagerly empha­sized the issue of woman’s nature. Indeed, he acknowledged that Eve was equal to Adam as human, as well as woman was equal to male at all. Nevertheless, he was sure of woman’s nature weakness and affirmed her dependence on male in the social life. St. Augustine used the alegorical interpretation conclusions to explain the relationship between the body and spirit within a man. In this perspective, the woman’s position is especially weak because, as a representant of body, she should be totally dependent on male who symbolizes the spiritual sphere within a man. The article only fragmentalically presents the St. Augusine’s view on the woman question because it is limited only to the conclusions of one biblical text exegesis.

Serce jest jednym ze słów, które bardzo często pojawia się w pismach świętego Bazylego Wielkiego. W jego ujęciu, serce jest głównym organem w człowieku. Stanowi siedzibę uczuć i fizycznej siły życiowej. Jest symbolem całego wnętrza człowieka. W sercu skupia się pełnia życia duchowego, które ogarnia całego człowieka z jego myślami, słowami oraz działaniami. Według nauki świętego Bazylego, to poprzez serce Bóg wchodzi w duchową relację z człowiekiem.

Artykuł ma na celu pokazanie, w jaki sposób w polskim dziewiętnastowiecznym kaznodziejstwie rozumiano pojęcie grzechu i kary. Autor artykułu wykorzystuje materiał źródłowy, którym są kazania o. Józefa Stagraczyńskiego. W rozważaniach autor podejmuje również pytanie: Jak we współczesnym kaznodziejstwie wykorzystać doświadczenia kaznodziejstwa dawniejszego? Na podstawie przeprowadzonych analiz autor dochodzi do wniosku, że w kaznodziejstwie dziewiętnastowiecznym głoszono słowo Boże z wielką surowością. Kaznodzieja nie jest tu też postrzegany jako świadek lub uczestnik codziennego życia wiernych, ale jako strażnik dusz. Stąd też kaznodzieja jest bardziej surowym nauczycielem niż dobrym pasterzem. W świetle przeanalizowanych kazań autor zauważa, że według ówczesnych kaznodziejów największymi duchowymi zagrożeniami dla tamtych wiernych były nieczystość, pijaństwo, złe postępowanie wobec rodziców, fałszywe zeznania, pozostawanie w grzechu, taniec i dobra zabawa. Kaznodzieje, posługując się językiem obrazowym, starali się zawrócić grzeszników z błędnie obranej drogi poprzez wskazywanie, że karą za grzech są męki piekielne. Autor zauważa, że we współczesnych czasach nie ma raczej miejsca na tego typu przepowiadanie. Oznacza to, że chociaż w głoszeniu dzisiejszym ludziom Dobrej Nowiny należy przypominać o grzechu i karze, to jednak winno się słuchaczy raczej prowadzić do miłości Boga i bliźniego, ponieważ istotą wiary nie jest strach, lecz miłość.

This article attempts to show the teaching of John Chrysostom (c. 350-407) on the mercy of God and His love for mankind, which mani­fests itself in the forgiveness of sins. God loves all people, but sometimes allows them to suffer in order to bring them closer to Himself and show them His love (Chrysostom uses here the image of the father and the doctor). The loving close­ness of God is an invitation for sinners to return to their loving Father. The Church is an area of activity of the merciful God. It is in the Church that the sinner can obtain forgiveness by practicing repentance. However, the return to the merciful Father cannot be limited to an act of will, but the decision of will must be followed by action – concrete attitude expressing a real desire to implement the decision.

Fathers of the Church have left comments on Genesis as well as other works, which explain not only the biblical descriptions of the origins of the world and man, but also Gen 4: 1-16, where it speaks of the sin of Cain. In this paper we pre­sent an assessment of the sin of Cain made by some of the Fathers of the Church. It should be noted that they do not stop only on the sin of fratricide, although condemn it the most, but focus their attention also on other sins of Cain, which preceded and led to the killing of Abel by his jealousy, anger, evil thoughts, insin­cerity. Fathers of the Church recognize the individual and social character of the sins of Cain, which manifests itself in leaving his from God and separation from relatives. This resulted in a permanent division of the family. Fathers also point to the mercy of God and a willingness to forgive. Commentators of Gen 4:1-16 biblical text, however, do not see in Cain repent for any sin committed by him.

Grzech i jego skutki wpisują się w gamę doświadczeń życiowych każdego człowieka. W świecie współczesnym obserwuje się jednak znaczący zanik świadomości grzechu, zarówno w jego wymiarze indywidualnym jak i społecznym. Dlatego autorka niniejszego artykułu podejmuje próbę przybliżenia papieskiej nauki o grzechu i zbawczej roli Ducha Świętego. W swoich rozważaniach na temat grzechu Jan Paweł II ukazuje go w perspektywie dzieła Zbawienia, którego dokonał Jezus Chrystus oraz w świetle działania Ducha Świętego w sercu każdego człowieka. Grzech niewiary w zbawcze posłannictwo Chrystusa, płynący z grzechu pierwszych ludzi, doprowadził do zbrodni ukrzyżowania, podczas gdy grzech przeciwko Duchowi Świętemu zakłada odmowę przez człowieka nawrócenia i tym samym nieprzyjęcia przebaczenia ofiarowanego przez Boga. W tej złożonej sytuacji stworzonej przez wybór ludzki Duch Święty przychodzi z ofertą odpuszczenia grzechów. Warunkiem odpuszczenia jest uznanie grzechu w sumieniu. Dlatego właśnie misja Ducha Bożego polega na „przekonywaniu” o grzechu, sprawiedliwości i sądzie. Papież naucza, że każdy grzech ludzki został ogarnięty przez dzieło zbawcze Jezusa Chrystusa. Działający we wnętrzu człowieka Duch Święty objawia ekonomię Bożej miłości, która zaprasza do nawrócenia.

Autorka niniejszego artykułu podejmuje próbę opisania korzeni oraz fundamentu mistyki chrześcijańskiej, która zasadza się na obrazie i podobieństwie do Boga otrzymywanym przez każdego człowieka w akcie stwórczym. W swoich rozważaniach na temat korzeni mistyki chrześcijańskiej autorka porusza wiele tematów z tym związanych. Przedstawia różne sposoby pojmowania mistyki. Mówiąc o akcie stworzenia człowieka, zwraca szczególną uwagę na to, że każdy człowiek jest stworzony na obraz i podobieństwo Boga, i to Boga szczęśliwego. Tę harmonię szczęścia niszczy grzech. Bóg w swojej miłości rozpoczyna proces odnowienia człowieka, tak by stał się on nowym stworzeniem na wzór doskonałego obrazu w Jezusie Chrystusie. Bóg-Człowiek zaprasza wszystkich do wyjątkowej relacji ze sobą oraz bliźnimi. Duchowa relacja pokazuje człowiekowi drogę w głąb siebie, zachęca do prawdziwego życia duchowego oraz naśladowania Boga, który działa i „odpoczywa”. Pomaga w odnawianiu się i odzyskiwaniu prawdziwego obrazu Bożego w sobie. Najlepszym przykładem współpracy ze Stwórcą w tym procesie jest osoba św. Pawła Apostoła narodów.