Search

In het Friese veenweidegebied komt een aantal grote opgaven samen. Een deel hiervan is door de provincie Fryslân, Wetterskip Fryslân en de veenweidegemeenten vastgelegd in het Veenweideprogramma 2021-2030 (verminderen uitstoot broeikasgassen, tegengaan bodemdaling, klimaatadaptatie en perspectief voor landbouw). Daarnaast spelen er opgaven op het gebied van landbouw, biodiversiteit, water, natuur en stikstof, bodem en landschap. In dit onderzoek verschaffen we integraal inzicht in de samenhang tussen de verschillende beleidsopgaven in het Friese veenweidegebied.

This paper reviews the possible functions as well as strengths, weaknesses, opportunities, and threats for robust flood defenses in the rural riverine areas of the Netherlands on the basis of the recent literature and case studies at five locations in the Netherlands where dike reinforcement is planned. For each of the case studies semi-structured interviews with experts and stakeholders were conducted. At each of the five locations, suitable robust flood defenses could be identified that would contribute to the envisaged functions and ambitions for the respective areas. Primary strengths of a robust, multifunctional dike in comparison to a traditional dike appeared to be the more efficient space use due to the combination of different functions, a longer-term focus and greater safety.

De depositie van ammoniak bedreigt de biodiversiteit van de Nederlandse natuur. Daarom zijn maatregelen die de uitstoot van ammoniak bestrijden het voornaamste instrument in het nationale natuur- en milieubeleid om de overbelasting van stikstofdepositie tegen te gaan om zodoende de natuur beter te beschermen. De maatregelen zijn ook noodzakelijk om aan de emissiedoelen die in internationaal verband zijn aangegaan te voldoen. Omdat landbouwactiviteiten dichtbij natuurgebieden kunnen plaatsvinden, is overwogen om bufferzones in te stellen, waar economische groei wordt beperkt, om zo de gevolgen van ammoniakemissies te reduceren. In deze studie geven we een overzicht van de effecten en kosten van a) de huidige en aangekondigde (pijplijn) maatregelen en b) het instellen van buffer zones. De generieke maatregelen zijn, over het algemeen, kosteneffectiever om stikstofdepositie op natuurgebieden te reduceren. Generieke maatregelen hebben ook het grootste potentieel om deze deposities te reduceren. Hoewel verplaatsing van stallen uit de buffer zones zeer duur is, kan deze maatregel in individuele gevallen, als die stallen de depositie op een specifiek nabijgelegen natuurgebied domineren, net zo duur zijn als generieke maatregelen.

Rapport met CD-rom. De CD-ROM bevat naast het rapport ook de pdf-files bijlagen 2 en 3 die respectievelijk alle nationale en provinciale kaarten met beschrijvingen omvatten. De bijlagen zijn te vinden op: http://rivm.nl/bibliotheek/digitaaldepot/408651002Bijlage2.pdf en http://rivm.nl/bibliotheek/digitaaldepot/408651002Bijlage3.pdf

In trying to influence spatial development, people engage in discussions about distinctions between places or areas, and the roles of government and society, while they need to relate to other groups of stakeholders. In other words, boundaries (between meanings of places, between government and society, and between different groups of people) are omnipresent in spatial governance. Does the peri-urban area belong to the city or to the countryside? Can nature be integrated into farming? What should be the role of governments in relation to bottom-up initiatives? And how can people collaborate in spite of their differences in background, culture and knowledge? People have devised various tools and strategies to deal with boundaries. This study investigates those boundary arrangements in practices of spatial governance, such as boundary concepts, boundary organisations and social learning. This is done by analysing a number of case studies of spatial governance practices, mainly in the Netherlands. Chapter 1 introduces the theoretical concepts, research question and aims and the research design. The study distinguishes physical (between meanings of places), institutional (between social institutions) and social boundaries (between groups of people). Such boundaries are socially constructed, not only through their delineation, but also through their contestation and change. In other words, people take actions towards boundaries. For such actions they make use of boundary arrangements. In this thesis, boundary management is performing boundary actions by means of boundary arrangements in order to influence a governance process. The research question is: what is the role of boundary arrangements in the management of physical, social and institutional boundaries in spatial governance? Chapter 2 analyses how the compact city concept is applied in four urban regions across Europe, how this concept yields trade-offs among dimensions of sustainability. In addition, it analyses strategies that have been developed by planners in the four regions to deal with those trade-offs. The urban – rural boundary is important in this chapter. Chapter 3 compares and analyses two overlapping and competing place concepts for peri-urban areas in The Hague Region, the Netherlands. The urban - rural boundary is central. Chapter 4 reveals discourses of collaborative planning in an urban region characterised by population growth and in a region characterised by population decline, both in the south of the Netherlands. One alternative discourse envisions a leading role for governmental actors in spatial planning, while another discourse envisions a leading role for societal actors. This chapter is mainly concerned with the boundary between government and non-government. Chapter 5 analyses two Dutch approaches to more effective agri-environmental management: one landscape approach and one farming system approach, both with increased self-governance by farmers. This chapter is about the nature – agriculture boundary as well as the boundary between government and non-government. Chapter 6 tells the story of a collaborative project with farmers’ organisations and regional governments for a rural landscape with more landscape services. Social boundaries among different groups are important, as are the boundary between government and non-government, and the one between nature and agriculture. Chapter 7 analyses three cases in which a landscape concept supported mutual understanding and learning leading to collective action. Dealing with social boundaries in trans-disciplinary landscape planning is the main issue. Chapter 8 answers the research question, specifies the contribution to scientific debate and provides suggestions for further research. In addition, it gives reflections on the usefulness of the theoretical lens, the research design and the role of the researcher, and specifies societal relevance of the research and policy implications. The chapter includes a typology of boundary arrangements and yields a number of insights for the study of boundaries as well as for the study of spatial governance.

Nederland heeft vijf gebieden in het Nederlandse deel van de Noordzee bij de EU aangemeld als potentieel te beschermen gebieden. Maar waarom gebiedsbescherming, waarom juist deze gebieden en hoe zijn de grenzen van deze gebieden vastgesteld? De bodemgesteldheid en de biodiversiteit van bodemdieren en vogelwaarden hebben hierbij een doorslaggevende rol gespeeld. Van deze vijf gebieden is duidelijk dat ze aan internationale criteria voor bescherming voldoen, maar zijn er nog meer gebieden waarvoor dat zou kunnen gelden? Inleidend artikel bij het themanummer "De Noordzee"

Sinds 2007 is het Investeringsbudget Landelijk Gebied het nieuwste wapen in de strijd tegen vastgelopen beleidsprocessen en bureaucratisering in het plattelandsbeleid. Het omvat twee sturingswerelden: gebiedsgerichte samenwerking (governance) en contracten (prestatiesturing). Gaan deze werelden van "processen" en "resultaten" in de praktijk samen?

Bij het maken van inrichtingsplannen in regio's met veel natuur, landschap en landbouw zijn vele actoren betrokken, zoals boeren, inwoners, landschapbeheerders, toeristen, gemeentelijke en provinciale overheden. Deze partijen hebben vaak verschillende belangen en doelstellingen, waardoor niet meteen voor alle partijen het voordeel van een gezamenlijk plan voor de hand ligt. Het in dit artikel beschreven rekenmodel kan ondersteunen bij de besluitvorming. Dit project heeft de meerwaarde laten zien van samenwerking van wetenschappers en gebiedskenners. Een eerste prototype van dit model is verder ontwikkeld in het landinrichtingsgebied Twijzel-Buitenpost

Kernpunt van geïntegreerd gebiedsgericht beleid (GGB) is dat de overheid geen nieuw generiek beleid oplegt, maar met lagere overhden, betrokken belangenorganisaties en burgers in een projectmatig bestel onderhandelt over beleid dat is aangepast aan de specifieke regionale situatie

Natuurbeheer kan effectiever door beheer in natuur- en landbouwgebieden beter op elkaar te laten aansluiten. Beide typen beheer vallen binnen dezelfde provinciale natuurbeheerplannen, waardoor boerencollectieven en terreinbeherende organisaties worden gestimuleerd tot afstemming. Landbouwbedrijven die werken volgens het concept Boeren voor Natuur kunnen deze aansluiting en afstemming goed vormgeven. Nu Boeren voor Natuur in de Catalogus Groenblauwe Diensten is opgenomen, is het een serieuze optie geworden voor integrale gebiedsplannen.

Onderzocht is in hoeverre het waarderen en verzilveren van ecosysteemdiensten, de zogenaamde TEEB-benadering, bruikbaar is voor het genereren van mogelijkheden voor verdere vergroening van het GLB vanaf 2020. Hier zijn twee gebieden bij betrokken: Salland en de Veenkoloniën. In gebiedsbijeenkomsten zijn belangrijke ecosysteemdiensten geïdentificeerd en besproken.

The delta region between Rotterdam and Antwerp is a prime example of an area where spatial developments face increasing complexity. Local initiatives for developing urban expansions, recreation areas, nature and industrial complexes must harmonize with measures such as adequate flood protection, sufficient freshwater supply, restoration of ecosystems and large-scale infrastructure over the long term. This complexity demans a new approach to spatial planning and design. This book is the result of a research project that aimed to develop such a new planning practice. The research was carried out in collaboration by a consortium of universities, centres of expertise, and engineering and design firms. The research conceived of the Southwest Delta of the Netherlands as a laboratory for the new approach, which has nonetheless also proven relevant to other regions dealing with a similar level of complexity.

Onderzocht is in hoeverre het waarderen en verzilveren van ecosysteemdiensten, de zogenaamde TEEB-benadering, bruikbaar is voor het genereren van mogelijkheden voor verdere vergroening van het GLB vanaf 2020. Hier zijn twee gebieden bij betrokken: Salland en de Veenkoloniën. In gebiedsbijeenkomsten zijn belangrijke ecosysteemdiensten geïdentificeerd en besproken.

The delta region between Rotterdam and Antwerp is a prime example of an area where spatial developments face increasing complexity. Local initiatives for developing urban expansions, recreation areas, nature and industrial complexes must harmonize with measures such as adequate flood protection, sufficient freshwater supply, restoration of ecosystems and large-scale infrastructure over the long term. This complexity demans a new approach to spatial planning and design. This book is the result of a research project that aimed to develop such a new planning practice. The research was carried out in collaboration by a consortium of universities, centres of expertise, and engineering and design firms. The research conceived of the Southwest Delta of the Netherlands as a laboratory for the new approach, which has nonetheless also proven relevant to other regions dealing with a similar level of complexity.

The Dutch countryside forms the scene for pressing problems of management and allocation of land and water. These problems underscore the need for comprehensive rural policies. For that purpose, area-based rural policy has been initiated. This new policy is part of a larger policy shift, labelled in literature as 'new rural governance'. Area-based rural policy co-ordinates the different interests of stakeholders and establishes consensus-based solutions. In this article we question this claim. We analyse the conflicts, rationalities and interests within a Dutch rural planning project. This project displays a power struggle in which actors try to (de)construct legitimacy. This observation contrasts sharply with the consensual rationality on which area-based policies are founded. Therefore, we conclude that a tension exists between 'what should be done' and 'what is actually done' in Dutch rural policy. Area-based policy does not guarantee the establishment of consensus among rural stakeholders. Therefore, Dutch area-based policies need to be contextualised to purposefully address spatial rural problems.

Kansverdelingen van extreme neerslag zijn doorgaans afgeleid van puntmetingen van regenmeternetwerken en gelden voor een locatie. In het waterbeheer is echter vaak de extreme gebiedsneerslag van belang. Die is voor een bepaalde herhalingstijd lager dan de extreme neerslag op een locatie in dat gebied voor dezelfde herhalingstijd. Door deze gebiedsreductie leiden de gangbare neerslagstatistieken tot een onderschatting van de herhalingstijd voor extreme gebiedsneerslag. Daarom is het noodzakelijk om de kansverdeling van extreme gebiedsneerslag te bestuderen. Dit is maar beperkt mogelijk met de netwerken van regenmeters in Nederland. Recent hebben het Koninklijk Nederlands Meteorologisch Instituut (KNMI) en de leerstoelgroep Hydrologie en Kwantitatief Waterbeheer van Wageningen Universiteit een elfjarige radardataset van neerslaghoeveelheden geanalyseerd. Hierdoor zijn nu neerslagwaarnemingen met een hoge resolutie in tijd en ruimte beschikbaar voor heel Nederland. Met behulp van deze dataset zijn kansverdelingen van extreme gebiedsneerslag afgeleid.

De veranderingen op zee gaan snel. Aan de ene kant neemt de wens voor bescherming van het marine milieu toe, aan de andere kant vormen goederen en diensten van de zee een groeiende bron van inkomsten. In het beheer van de zee is sprake van een veranderende rol van de overheid, met name de verdeling van regulerende overheden over schalen van lokaal nationaal en regionaal naar Internationaal in EU verband – maar ook in bijvoorbeeld OSPAR en Noordzee verband. Binnen het project Zee op Zicht hebben in de afgelopen vier jaar onderzoekers van Wageningen UR zich gebogen over de vraag hoe je een integraal afwegingskader voor het inrichten van de zee zou kunnen ontwikkelen.

De notitie betreft een aanvulling van de stand van zaken (2014) op de paragraaf greenportregio Aalsmeer in de gelijknamige tweede tussenrapportage resultaten monitorstudie 2013 Het thema MK levert bouwstenen aan voor het verbeteren van kennisvalorisatie, het tot waarde brengen van kennis, middels integrale kennisketens en een effectieve en efficiënte inzet van kennismiddelen door en voor kennispartners en ondernemers in Greenportregio’s. Dit met als doel dat de keten van kennis naar kunde, naar kassa structureel wordt.

Voor de landelijke rapportage op grond van artikel 17 van de Habitatrichtlijn en voor de gebiedenrapportage volgens het Standaardgegevensformulier Natura 2000 (Standard Data Form, SDF) moeten elementen van het leefgebied van soorten worden beoordeeld. Dit rapport structureert gepubliceerde leefgebiedinformatie volgens ecologisch relevante criteria die zijn samengebracht onder drie componenten van biodiversiteit: compositie (soortensamenstelling), structuur (fysieke componenten, terreinelementen) en functie (processen en drukfactoren). Om aspecten van de structuur en functie van leefgebieden in kaart te brengen, is een stapsgewijze procedure uitgewerkt, uitgaande van ‘leefgebied-oppervlakte’ en een landschappelijke typering van het leefgebied met behulp van natuurbeheertypen of andere landschappelijke eenheden (‘leefgebiedenvelop’). Met kennis van (essentiële) habitatelementen in relatie tot foerageren, reproduceren en rusten/ slapen worden vervolgens terreinelementen onderscheiden : specifieke structuren en hun ruimtelijke samenhang (‘leefgebied-structuur’). Tot slot bepalen werkzame (a)biotische processen en drukfactoren welk deel hiervan daadwerkelijk functioneert als leefgebied: de ‘leefgebied-structuur & functie’. Deze procedure wordt ondersteund door een relationele database in MS-Access waarin onder andere alle maatlatten zijn verwerkt die zijn opgesteld voor de gebiedenrapportages (SDFs) van soorten in 2013.

Voor de landelijke rapportage op grond van artikel 17 van de Habitatrichtlijn en voor de gebiedenrapportage volgens het Standaardgegevensformulier Natura 2000 (Standard Data Form, SDF) moeten elementen van het leefgebied van soorten worden beoordeeld. Dit rapport structureert gepubliceerde leefgebiedinformatie volgens ecologisch relevante criteria die zijn samengebracht onder drie componenten van biodiversiteit: compositie (soortensamenstelling), structuur (fysieke componenten, terreinelementen) en functie (processen en drukfactoren). Om aspecten van de structuur en functie van leefgebieden in kaart te brengen, is een stapsgewijze procedure uitgewerkt, uitgaande van ‘leefgebied-oppervlakte’ en een landschappelijke typering van het leefgebied met behulp van natuurbeheertypen of andere landschappelijke eenheden (‘leefgebiedenvelop’). Met kennis van (essentiële) habitatelementen in relatie tot foerageren, reproduceren en rusten/ slapen worden vervolgens terreinelementen onderscheiden : specifieke structuren en hun ruimtelijke samenhang (‘leefgebied-structuur’). Tot slot bepalen werkzame (a)biotische processen en drukfactoren welk deel hiervan daadwerkelijk functioneert als leefgebied: de ‘leefgebied-structuur & functie’. Deze procedure wordt ondersteund door een relationele database in MS-Access waarin onder andere alle maatlatten zijn verwerkt die zijn opgesteld voor de gebiedenrapportages (SDFs) van soorten in 2013.