Search

Artykuł stanowi próbę rekonstrukcji losów dzieła De cardinalibus operibus Christi, popularnego w szesnastowiecznej dyskusji polemicznej z reformacją. Początkowo, przez kilka dziesięcioleci uznawano je za dzieło św. Cypriana, biskupa Kartaginy, i pod imieniem tego autora funkcjonowało w polskich dialogach Marcina Kromera. Także wybitni humaniści tego stulecia, jak Paweł Manucjusz, zaliczyli De cardinalibus operibus do prac biskupa z Kartaginy. Dopiero Jakub Pameliusz i Robert Bellarmin poddali w wątpliwość jego autorstwo. Nazwisko autentycznego twórcy 12 mów o najważniejszych wydarzeniach z dziejów Chrystusa ustalili niezależnie od siebie Philippus Labbe i John Owen, którzy dotarli do manuskryptu z biblioteki All Souls College w Oksfordzie, zawierającego w adresie zarówno właściwego adresata dzieła, jak i jego autora. Koleje recepcji De cardinalibus operibus Christi pokazują ciekawe losy książek, odsłaniają warsztat dawnego badacza, a także mogą zainspirować do dalszych studiów w tym zakresie, gdyż wiele jeszcze dawnych tekstów nie ma ustalonych autorów, jak chociażby te z pism, dawniej przypisywanych św. Cyprianowi, a dzisiaj uznanych za nieautentyczne. The article is a reconstruction of the De cardinalibus operibus Christi’s, a popular in 16th century polemic discussion with reformation, history. In the beginning, it was treated as one of saint Cyprianus’, bishop of Cartagine, works, as Martinus Cromerus states in his polish-latin dialogues. Also the great Renaissance humanists as Paulus Manutius recognized De cardinalibus operibus Christi as saint Cyprianus’ work. Jacobus Pamelius and Robertus Bellarminus were the first who doubted in his authorship. The real author of the 12 speeches on the most important events in the life of Jesus Christ was identified independently by Philippus Labbe and John Owen. They found the manuscript in the All Souls College Library of Oxford, which incipit included the name of the addressee and the author. The history of the reception of De cardinalibus operibus Christi reveals a scholar’s workshop and, what is more, it can bring inspiration to further studies in this area.

Działania związane z tworzeniem i użyciem falsyfikatów na rynku sztuki są najczęściej uznawane za czyny przestępne, a ich sprawcy mogą ponosić odpowiedzialność karną na podstawie art. 109a i 109b ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami lub wybranych przepisów kodeksu karnego (np. art. 286, 306 k.k.) lub ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Niemniej jednak falsyfikaty mogą być czasami wykorzystane w legalnych działaniach, np. być sprzedawane, wystawiane w placówkach muzealnych lub nawet pomagać w zwalczaniu przestępczości przeciwko dziełom sztuki. W niniejszym opracowaniu omówiono przypadki przestępnego i legalnego wykorzystania falsyfikatów, przywołując przy tym wybrane sprawy z Polski i ze świata. Odniesiono się również do sposobów mogących ograniczyć fałszerstwa.

Klimczyk Agata. Analiza prawnoporównawcza przepisów dotyczących zjawiska fałszerstwa dzieł sztuki w prawie polskim i włoskim = Comparison of polish and italian regulations related to forgery of the pieces of art. Journal of Education, Health and Sport. 2016;6(10):236-252. eISSN 2391-8306. DOI http://dx.doi.org/10.5281/zenodo.161054 http://ojs.ukw.edu.pl/index.php/johs/article/view/3937 The journal has had 7 points in Ministry of Science and Higher Education parametric evaluation. Part B item 755 (23.12.2015). 755 Journal of Education, Health and Sport eISSN 2391-8306 7 © The Author (s) 2016; This article is published with open access at Licensee Open Journal Systems of Kazimierz Wielki University in Bydgoszcz, Poland Open Access. This article is distributed under the terms of the Creative Commons Attribution Noncommercial License which permits any noncommercial use, distribution, and reproduction in any medium, provided the original author(s) and source are credited. This is an open access article licensed under the terms of the Creative Commons Attribution Non Commercial License (http://creativecommons.org/licenses/by-nc/4.0/) which permits unrestricted, non commercial use, distribution and reproduction in any medium, provided the work is properly cited. This is an open access article licensed under the terms of the Creative Commons Attribution Non Commercial License (http://creativecommons.org/licenses/by-nc/4.0/) which permits unrestricted, non commercial use, distribution and reproduction in any medium, provided the work is properly cited. The authors declare that there is no conflict of interests regarding the publication of this paper. Received: 02.10.2016. Revised 02.10.2016. Accepted: 15.10.2016. Analiza prawnoporównawcza przepisów dotyczących zjawiska fałszerstwa dzieł sztuki w prawie polskim i włoskim Comparison of polish and italian regulations related to forgery of the pieces of art Agata Klimczyk Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu Nicolaus Copernicus University in Torun Streszczenie Celem pracy było porównanie polskiego i włoskiego systemu prawnego i wskazanie możliwych rozwiązań. Proceder fałszerstw dzieł sztuki będzie pojawiał się coraz częściej. Związane jest to przede wszystkim ze wzrostem cen obiektów oraz z otwartością rynku antykwarycznego, także z lukami w prawie, pozwalającymi na manipulację. W przypadku zakupów przedmiotów o niebagatelnej kwocie, konieczne jest przeprowadzenie fachowej ekspertyzy. Należy zwrócić uwagę, że w polskim systemie prawnym brakuje regulacji o charakterze szczegółowym, a w wielu przypadkach stosowane są ogólne przepisy dotyczące oszustw, fałszerstw etc. Porównując regulacje obowiązujące w obu systemach prawnych należy stwierdzić, że w RP brakuje, np., przepisu dotyczącego publikacji danych osobowych sprawców, co jest bardzo istotne ze względu na konieczność zaufania do sprzedawców dzieł sztuki ze strony nabywców. Abstract The aim of the work was to compare the Polish and Italian legal system and an indication of the possible solutions. Practice counterfeit works of art will appear more often. This is mainly due to increase in prices of properties and antique market openness, also with gaps in the law, allowing for manipulation. In the case of purchases of items with a considerable amount, it is necessary to carry out professional expertise. It should be noted that in the Polish legal system lacks a regulation of a specific, and in many cases used are general provisions on fraud, counterfeiting, etc. Comparing regulations in both legal systems, it should be noted that in Poland are missing, for example, the provision on the publication of personal data of the perpetrators, which is very important because of the need to trust the sellers of works of art on the part of the buyers. Słowa kluczowe: fałszerstwo, prawo, dzieła sztuki Key words: forgery, law, pieces of art

In the medieval Kingdom of Hungary places of authentication (loca credibilia) and town chanceries led to the era of written legal traditions. In this survey the function of municipal chanceries was outlined on the basis of the Buda Law Book. Town books, as important proofs of literacy, appeared in Hungary in the 14th century. Despite their number and variety, only a few editions and articles have been published. In order to continue the research, a method based on social history was proposed, which reflected the organisation of citizens (Verband) in a context of the recent achievements of urban legal history. Town books differ according to the time of their recording, their language, and their subjects. E.g. there were court books, land records, and notes of the city council. Town books from Sopron and Miskolc are considered as different examples: Sopron was a free royal town with autonomy, while Miskolc was an oppidum with a mayor and a city council. Miskolc’ town book was recorded from the late 16th century in Hungarian. As an example of interpretations of town books, the last part of the survey focuses on the protection of property in the city of Miskolc.

Artyści i uczestnicy rynku sztuki mogą korzystać z różnych metod ochrony przed sfałszowaniem. W artykule szczegółowo omówiono możliwości oraz ograniczenia techniczne i prawne obecnie dostępnych metod zabezpieczania dzieł sztuki. Zwrócono również uwagę na zagrożenie naruszenia art. 108 i 109a ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Ustalono, że dostępne są dwie metody zabezpieczania dzieł sztuki – znakowanie i szczegółowa dokumentacja. Artyści mogą znakować dzieła sztuki przez naniesienie sygnatury, umieszczenie elementów metalowych lub dodanie odczynników chemicznych do dzieła sztuki, jak również przez naniesienie odcisku palca lub materiału genetycznego. Z kolei właściciele mogą znakować dzieła sztuki przez naniesienie numeru inwentarzowego, znacznika fluorescencyjnego, dodanie mikrochipa czy użycie mikrocząsteczek lub syntetycznego DNA. Dokumentacja obejmująca opis i zdjęcie dzieła sztuki jest niezbędna. Dodatkowo można zastosować mikrofotografię lub przeprowadzić skanowanie powierzchni dzieła bądź analizę rozmieszczenia. Various protective methods against art forgery are available to artists and artwork owners. This article broadly discusses the possibilities, technical and legal limitations of currently available protective methods against art forgery. The risks of breaching Articles 108 and 109a of the Act on the Protection of Monuments and the Guardianship of Monuments are given comprehensive coverage. Generally two methods of protecting works of art, i.e. signing (labelling) and documentation are identified. Works of art can be signed by artists by means of a signature, metal elements, chemicals compounds as equally by adding a fingerprint or genetic material. The owners can sign objects in their collection with an inventory number, a fluorescent label, microchip, as well as by micro-particles or synthetic DNA. The proper documentation for the artwork should include a description and a photo. Additionally, photomicrograph or scanning the surface of the object or a distribution analysis can be applied.

Praca stanowi podsumowanie badań związanych z problematyką kopiowania kart płatniczych. Autorzy starają się w skrócie przybliżyć pojęcie kart płatniczych oraz skimmingu, aby następnie przedstawić kolejno prawne, techniczne oraz kryminologiczne ujęcie przestępstwa skimmingu kart płatniczych na podstawie własnych spostrzeżeń, opierając się na literaturze przedmiotu i relewantnym orzecznictwie.

"Glosowany wyrok zapadł w wyniku uwzględnienia przez Sąd Najwyższy wniesionej przez Prokuratora Generalnego kasacji od wyroku Sądu Rejonowego z 19 września 2007 r. W przedmiotowym stanie faktycznym Andrzej W. stanął pod zarzutem tego, że 16 lipca 2006 r. w pociągu nr 510 podczas kontroli biletów na stacji w O. jako dokumentem uprawniającym do ulgowych przejazdów posłużył się uprzednio przerobioną przez siebie legitymacją studencką nr 96, wydaną przez Akademię Ekonomiczną."(...)

"Przyjmując powszechnie obowiązującą definicję, pieczęcią {sigillum) nazwiemy znak rozpoznawczo-własnościowy określonej osoby fizycznej lub prawnej, wyciśnięty za pomocą twardego stempla (np. drewnianego, metalowego) w odpowiedniej masie plastycznej (np. lak, wosk) lub farbie. W polskim obrocie prawnym pieczęć zaczęła pojawiać się, choć sporadycznie, już w XI-XII stuleciu, na trwałe rozpowszechniła się jednak dopiero w wieku XIII, pełniąc oprócz wspomnianej funkcji identyfikacji podmiotu wystawiającego dokument, rolę środka zabezpieczającego tajemnicę aktu, kontrolującego jego nienaruszalność, jak również instrumentu wiarygodności i środka dowodowego umacniającego moc prawną dokumentu. Także w procesie sądowym, na etapie pozywania, pieczęć zaczęła odgrywać rolę rozpoznawczo - uwierzytelniającą (tzw. sigillum citatórium)."(...)