Search

Erken dönem İslâm âlimlerinden Maʿmer b. Râşid çok yönlü bir âlimdir. Başta siyer ve hadis alanları olmak üzere İslâmî ilimlerin pek çok dalıyla meşgul olmuştur. Basra’da doğup büyüyen Maʿmer, ilim tahsili için Hicaz ve Yemen bölgelerindeki önemli ilmî merkezlere yolculuklar gerçekleştirmiştir. Burada bulunan önemli hocalardan dersler almıştır. Maʿmer’i ilmî anlamda ayrıcalıklı kılan önemli hususlardan biri, hocalarını mezhebi ve siyasî görüşlerine göre tasnif etmemesidir. Bu nedenle Şiî ve Muʿtezilî hocalardan da istifade ettiği bilinmektedir. Maʿmer’in hocaları arasında İbn Şihâb ez-Zührî’nin özel bir yeri vardır. İlk defa Medine’de tanıştığı hocasından asıl istifadesi Zührî’nin Emevî sarayı ile irtibatlı olduğu dönemde gerçekleşmiştir. Hocasının ölümünden sonra yaşamının son dönemini geçireceği Yemen’e taşınan Maʿmer, ilmî faaliyetlerini burada sürdürmüştür. Maʿmer’in siyer alanında önemli eseri el-Megâzi’dir. Çağdaşı İbn İshak ile mukayese edildiğinde eserin bazı eksikleri dikkat çekmektedir. Özellikle kronoloji konusunda bir düzenin olmaması eserdeki bu eksikliklerden birisidir. Bununla birlikte megâzi türünün en eski örneklerinden ve o döneme ilişkin bilgileri veren ilk elden kaynak olması bakımından değerlidir. Yine Yemen’de ilk defa eser tasnif edip hadislerin naklinde önemli bir yere sahip olan Maʿmer’in hadis alanındaki çalışması el-Câmîʿ, günümüze ulaşan en eski hadis kaynaklarından birisidir. Aynı zamanda bu eser, câmîʿ türüne ait çalışmaların da ilk örneğini teşkil etmektedir. Maʿmer’in yazılı eserlerinin günümüze ulaşmasında talebesi Abdürrezzâk es-Sanʿânî’nin önemli katkısı olmuştur. Maʿmar b. Rāshid, one of the earliest Muslim scholarly authorities, was a versatile scholar. He studied several branches of Islamic sciences, primarily ḥadīth and sīra (the life of Prophet Muḥammad). Maʿmar was born in Basra and to expand his knowledge he travelled to several important scholarly centers in Yemen and Ḥijāz. What makes Maʿmar distinguished is that he did not choose his teachers or shaykhs on the basis of their religious sects or political preferences. He benefited from the shaykhs that were said to be Shīʿites or Muʿtazīlites. Among Maʿmar’s shaykhs, Ibn Shihāb al-Zuhrī (d. 124/742) holds a special place. Maʿmar met him in Medina for the first time and then became his student when al-Zuhrī became affiliated with the Umayyad Court. After al-Zuhrī’s death, Maʿmar moved to and settled in Yemen where he would spend the last period of his life. He resumed his studies in Yemen until his death. Maʿmar’s most significant work is al-Maghāzī. Compared to his contemporary Ibn Isḥāq, certain shortcomings appear in Maʿmar’s work. First of all, al-Maghāzī lacks a chronological order. However, it is very valuable scholarly reference, as it is one of the oldest examples of the maghāzī genre and a primary source that gives information about that period. Al-Jāmiʿ (The Compendium) written by Maʿmar is one of the oldest ḥadīth sources that have survived to the present day. Maʿmar is one of the earliest scholars who classified works in Yemen and holds an important function in the transmission of ḥadīths. At the same time, his Jāmi‘ is regarded as the earliest example of the works of the jāmiʿ literature in ḥadīth studies. ʿAbd al-Razzāq al-Ṣanʿānī (d. 211/826), one of his student, made important contributions to bringing Maʿmar’s written works to the present day.

The way in which the tafsīr narrations in the "Kitāb al-tafsīr" sections of the early ḥadīth works contributed to the understanding of the Qur'ān and what kind of tafsīr method they followed constituted the subject of research. For this reason, in the study, the Qur'ānic tafsīr method followed by al-Tirmidhī (d. 279/892) in the tafsīr narrations in the context of "Abwāb al-tafsīr al-Qur'ān" is discussed. Because al-Tirmidhī is one of the leading ḥadīth scholars who collected the narrations about tafsīr in a separate section in his work called al-Jāmi' al-şaḥīḥ. In al-Jāmi', he included the chapters of Abwāb al-tafsīr al-Qur'ān, Fadā'il al-Qur'ān and al-Qirā'a. al-Tirmidhī, except for some sūrahs, included the relevant narrations according to the scheme of al-Muşḥaf and with repetitions. The tafsīr section is the 44th chapter and is arranged according to its subjects ('Alá al-abwāb). al-Tirmidhī made very few use of the verses in the creation of the titles of the bāb/chapters; He made juridical inferences from the verses and included some quotations related to the tafsīr section, mostly from the leading figures of the Companions and the Successors. In his Tafsīr Section, al-Tirmidhī made various evaluations about isnād (chains of transmission) and narrators, touched on the debates about the narrators, and made choices in controversial cases. He made some explanations about the verses he narrated and sometimes pointed out their different chains and indicated the variants and defects of the relevant narrations. The tafsīr section of al-Tirmidhī, who used the narration method in matters related to tafsir and reflected his muhaddith identity in his interpretations, was discussed in terms of method and content, and the general characteristics of the work were mentioned. In this context, due to the presence of chapters containing the science of tafsīr and its many unique qualities, the tafsīr section of al-Jāmi' was found worthy of examination. al-Tirmidhī's al-Jāmi' has been compared from time to time with al-Bukhārī's al- şaḥīḥ(d. 256/870). It is said that the tradition of writing the first independent tafsīr chapters in ḥadīth books began with şa'īd ibn Manşūr (d. 227/842) and continued with al-Bukhārī and al-Tirmidhī. Tafsīr chapters are included in some early ḥadīth corpus, such as Muslim's al-şaḥīḥ (d. 261/875), al- Nasāî's (d. 303/915) al-Sunan al-kubrā and al-Tirmidhī's al-Jāmi'. In this study, where the document analysis method is used, it is concluded that al-Tirmidhī's understandingof the Qur'ānic tafsīr in the Tafsīr Section of al-Tirmidhī has unique qualities due to issues such as interpreting the Qur'ān, specifying the narrations belonging to the literal characteristics of the verses, making explanations about the methodology of ḥadīth, specifying the degree of authenticity of the traditions, including juridical opinions, making jarh andta'dīl and criticism of sanad (chain). [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Eğitim ve öğretim faaliyetinin olduğu her zaman ve mekânda öğrenen ve öğretenlere ihtiyaç değişmeyecektir. Bir başka ifadeyle eğitim ve öğretim süreci içinde öğrenen insan, öğretimini alabileceği model bir öğreticiye muhtaçtır. Nitekim insan kişiliğinin ve inancının oluşumunda, hayat tarzının inşasında bir modele ihtiyaç duyar. Bu model, insanın kendi yaşadığı dönemden insanlar olabileceği gibi geçmişte yaşayan kimselerden de olabilir. Zira geçmişte yaşamış bazı insanların örnekliği kendi çağlarından sonra da devam etmiştir. Sözü edilen model şahsiyetler, kişilerin hayat tarzını, düşüncesini, inancını etkileyen ve her yönüyle örnek alınabilecek nitelikte kimseler olmuştur. Medeniyetlerin tarihinde kâmil insan diye de tabir edilen model insan hakkında muhtelif tasavvurlardan söz edilebilir. Bu tasavvurların değişim ve gelişiminde zamanın, kültürün, eğitim ve öğretim anlayışlarının rolleri kaçınılmazdır. Nitekim İslam eğitim ve öğretim tarihinde Hz. Peygamber ilk öğreticidir. İlk öğrenciler olarak ise Suffe ashabı sayılmaktadır. Zaman içinde bu vazifeyi peygamber mirasçıları görülen âlimler almış, onlar da çocuk, kadın- erkek demeden yaş ve cinsiyetine bakmaksızın bu faaliyeti her zaman ve mekânda yürütmüştür. İlk dönemlerden itibaren Müslüman bilginler eğitim- öğretim hakkında bir takım görüş ve düşünceler ileri sürmüşler ve bu hususta müstakil eserler kaleme almışlardır. Bu noktada makalemizde genel anlamda eğitim ve öğretimde özelde ise hadis rivayet ve edasında model öğreticinin niteliklerini incelemeyi amaç edindik. Bunun için sahasındaki şöhreti ile bilinen el-Hatîb el-Bağdâdî’nin el-Câmiʻ li Ahlaki’r-Râvi ve Âdâbi’s-Sâmiʻ adlı eser özelinde model öğreticinin vasıflarını ortaya çıkarmaya çalıştık. Makalemizde esas aldığımız erken dönem kaynakları arasında sayılan bu eser, temel kaynakların yanı sıra ortaya koymuş olduğu muhtelif rivayetlerle model insanın niteliklerini bize sunmaktadır. Ayrıca bu makalede ilk başta kısaca el-Hatîb ve el-Câmiʻi hakkında bilgi verilmiş, ardından hadis öğreticisinin sahip olması gereken niteliklerinden söz edilmiştir

Büyük bir muhaddis ve fakîh olan İmam Ahmed b. Hanbel, aynı zamanda birçok büyük muhaddisin de hocasıdır. Kütüb-i sitte müellifleri olan Buhârî, Müslim, Ebû Dâvûd, Tirmizî, Nesâî ve İbn Mâce doğrudan veya hocaları vasıtasıyla ondan rivâyette bulunmuştur. Bu altı muhaddisten sadece Buhârî, Müslim ve Ebû Dâvûd Ahmed b. Hanbel’den doğrudan hadis rivâyet etmiştir. Buhârî 2, Müslim 20, Ebû Dâvûd ise 228 hadisi doğrudan doğruya ondan nakletmiştir. Bu makâlede, Buhârî ve Müslim’in Ahmed b. Hanbel’den yaptığı rivâyetler ele alınmış; Buhârî ve Müslim’in el-Câmiʿ ’lerinde Ahmed b. Hanbel’den yaptıkları rivâyetlerle Ahmed b. Hanbel’in el-Müsned’indeki rivâyetler mukâyese edilmiştir. Bu çalışma sonucunda Buhârî’nin Ahmed b. Hanbel’den yaptığı iki rivâyetin el-Müsned’de yer almadığı görülmüştür. Müslim’in ondan yaptığı rivâyetlerden 19 tanesinin ise yaklaşık aynı sened ve metinlerle el-Müsned’de bulunduğu tespit edilmiştir. Müslim’in Ahmed b. Hanbel’den rivâyet ettiği bir rivâyeti desteklemek için yine ondan naklettiği bir sened ise el-Müsned’de bulunamamıştır. Bu senedin Ahmed b. Hanbel’in başka eserlerinde olması veya Ahmed b. Hanbel’in onu kitaplarına dâhil etmeyi gerekli görmemiş olması ihtimâl dâhilindedir.

At any time and place where there is education and teaching activity will not change to the need for learner and educators. In other words, the learner in process of education and training needs a model tutorial. Indeed, in the formation of human personality and belief, and in the built of life style is needed a model. This model can be people from the time when the lived period or from people who have lived in the past. As a matter of fact the modeling of some people who lived in the past continued after their ages. These model people who are mentioned has become a person who can influence the life style, thought and beliefs of people and can be taken as an example in every way. In the history of civilizations, it is possible to talk about various conceptions about the perfect person (al-insan al kamil) which is also called the model human. The role of cultures, education and teaching is inevitable in the exchange and development of these concepts. As a matter of fact, in the history of Islamic education and training, we consider the Prophet to be the first instructor / tutor and the Ashab al-Suffa as the first students. In the course of time, the scholars who were considered to be the inheritors of the Prophet took this position. And they have carried out this activity at any time and place without discrimination of children, men and women regardless of age and sex. From the first period, Muslim scholars have put forward a number of opinions and thoughts about education and training, and they wrote independent books. At this point, in this declaration we aimed to the characteristics of the model human in general education and teaching, in particular the hadith narrative. For this we tried to reveal the qualities of the model teacher based on the work of Khatib al-Baghdadi (392-463/1002-1071) known as al-Jāmi' li Akhlāq al-Rāwi wa Ādāb al-Sāmi'. This work, which considered as one of the early sources, presents us with the qualities of the model person, both from these basic sources and from the memories that have been experienced. Therefore, examples that will contribute to the current education and training activities will be tried to be presented in this paper. In this paper, at first, Kkatib and this work are briefly given, and then the qualities that should be possessed in the hadith teaching of the muhaddith, have been mentioned. As a result, these qualities are summarized in the form of substances and a general evaluation is made. [ABSTRACT FROM AUTHOR]