Search

Tema rada je politička biografija Jovana Ristića. Jovan Ristić je rođen 1829. godine u Kragujevcu. Nakon završene gimnazije i Liceja u Beogradu proveo je četiri godine na studijama u inostranstvu (1849‒1854). Po povratku u Srbiju brzo je napredovao u državnoj administraciji. Godine 1861. imenovan je na mesto srpskog diplomatskog predstavnika u Carigradu. Na tom važnom položaju je ostao do 1867. godine. Naredne godine, nakon ubistva kneza Mihaila, izabran je za jednog od namesnika maloletnom knezu Milanu Obrenoviću, te je tu funkciju obavljao do kneževog punoletstva 1872. godine. Položaj predsednika Vlade i ministra inostranih dela zauzimao je 1873, u periodu od 1878‒1880, kao i 1887. godine. Resor inostranih dela zauzimao je i 1875, 1876‒1878 godine. Nakon abdikacije Milana Obrenovića 1889. imenovan je na položaj namesnika kralju Aleksandru Obrenoviću koju je obavljao do državnog udara mladog kralja 1893. godine. Jovan Ristić je umro 4. septembra 1899. godine. Ristić je imao veliku ulogu u dobijanju šest utvrđenih gradova 1867. godine. Bio je jedan od ključnih činilaca u donošenju Ustava od 1869. godine. Njegov najvažniji državnički doprinos predstavlja rad tokom perioda Velike istočne krize, koji je krunisan na Berlinskom kongresu 1878. godine, kojim je Srbija dobila državnu nezavisnost i teritorijalno proširenje. Iza sebe je ostavio i mnobrojna pisana dela, od kojih su najvažnija ona koja obrađuju spoljnu politiku Srbije u periodu od 1848. do 1878. godine The subject matter of the paper is the political biography of Jovan Ristić. Jovan Ristić was born in 1829 in Kragujevac. After having completed high school and Lyceum in Belgrade, he spent four years (1849‒1854) studying abroad. After returning to Serbia, he rapidly advanced in state administration. In 1861, he was appointed as a diplomatic representative of Serbia in Constantinople. He remained in this important position until 1867. The following year, after the assassination of Prince Mihailo, he was elected as one of the regents of the Prince Milan Obrenović, who was a minor at the time, and remained in this position until the Prince reached legal age in 1872. He held the position of Prime Minister and Minister of Foreign Affairs in 1873, from 1878 until 1880, as well as in 1887. He held office in the Department of Foreign Affairs 1875, 1876‒1878. After the abdication of Milan Obrenović in 1889, he was appointed as regent to King Aleksandar Obrenović, a position he held until the coup that overthrew the young king in 1893. Jovan Ristić died on September 4, 1899. Ristić played an important part in the gain of six fortified cities in 1867. He was one of the key factors in the adoption of the 1869 Constitution. His most essential contribution to state affairs occurred during the Great Eastern Crisis, culminating at the Congress of Berlin in 1878, when Serbia achieved full independence and gained territories. He left a prolific literary legacy, the most notable of which cover the foreign policy of Serbia from 1848 to 1878

Poet Vladimir Nazor had a key influence on the Croatian national consciousness with his poems, stories and myths reflecting current political and social difficulties and the fight between Good and Evil. His still popular works uplifted the national spirit from the start of his active life towards the end of the 19th century. Nazor made one of the most spectacular symbolic gestures throughout Europe during the Second World War by joining the antifascist national liberation movement. Nazor became a symbol of resistance. His role of a distinguished elder statesman extended after the war years, but recollections of some contemporaries raise interesting questions., Sažetak Ovo poglavlje predstavlja velikog hrvatskog pjesnika Vladimira Nazora čitalačkoj publici engleskog jezičnog područja kojoj je ne samo slabo poznat njegov književni doprinos hrvatskoj kulturi već i njegov veliki moralni i simbolički značaj u antifašitičkoj borbi. Vladimir Nazor je imao ključni utjecaj na hrvatsku nacionalnu svijest pjesmama, pričama i mitovima koji su odražavali sveprisutne političke i socijalne napetosti. Njegovi i danas popularni radovi uzdizali su nacionalni duh od samog početka njegovog aktivnog književnog rada, bili su vjeran odraz stremljenja jednog okovanog naroda. Tekst ukratko opisuje tisućljetna politička zbivanja na hrvatskom području nužna za predstavljanje Nazorova rada i njegove konačne političke odluke iskazane odlaskom u partizane. Nazor je učinio jednu od najspektakularnijih simboličkih gesta u Europi za vrijeme Drugog svjetskog rata kada je aktivno pristupio antifašističkom narodno-oslobodilačkom pokretu postavši simbol otpora i nositelj najznačajnih državničkih dužnosti Hrvatske. Borio se perom i govorima prošavši veliki dio oslobođenog teritorija i napisao rijedak dokument ratnog razdoblja, dnevnik S partizanima. Kroz to isto vrijeme svjedok je internih previranja i branitelj integriteta hrvatskog jezika. Njegova uloga cijenjenog starijeg državnika nastavlja se i za poratnih godina. Ali, zapažanja nekih suvremenika o pjesnikovom intimnom raspoloženju u trenucima vrhunca slave ostavljaju ipak mnogo toga otvorenim, postavlja se pitanje nije li nešto ostalo iza Nazora što on nije nikada zapisao.