Search

Bu çalışma, PAÜ Bilimsel Araştırma Projeleri Koordinasyon Birimi tarafından desteklenmiştir (Proje No: 2018SABE037 Şizofreni ilişkili araştırmalar inflamasyon ve strese bağlı kinurenin yolağı (KY) ve glutamaterjik nörotransmisyonda bozukluğa dikkat çekmektedir. Bu çalışmada maternal immun aktivasyon ve juvenil sıçanlara uygulanan kronik stres sonucunda dorsal ve ventral hipokampüsteki (dHc, vHc) KY aktivasyonu, bu aktivasyonun glutamaterjik sinyalizasyon ve şizofreni ilişkili davranışlar üzerindeki etkilerinin araştırılması amaçlanmıştır.Bu çalışmada maternal lipopolisakkarid (LPS) ve kronik stres uygulanan sıçanlara PNG22-34 ve erişkin PNG77-89’da Üç-çember sosyal etkileşim testi, açık alan testi ve Barnes labirenti uygulanmıştır. Ayrıca, dHc ve vHc örneklerinde 3- hidroksiantranilikasid 3,4 dioksigenez (Haao) ve kinurenin amintransferaz II (Aadat) enzimlerinin mRNA ekspresyonları eş zamanlı polimeraz zincir reaksiyonu (RT-PCR) ile, N-Metil-D-Aspartat (NMDA) reseptör alt üniteleri NR2A ve NR2B protein ekspresyonları western blot yöntemi ile ölçülmüştür. Juvenil erkek sıçanlarda, LPS grubunda sosyal etkileşim, yenilik tercihi ve lokomosyon azalmıştır, biliş bozulmuştur. Haao ve Aadat mRNA ekspresyonlarında gelişimsel ve bölgesel değişiklikler (artma ya da azalma) ile birlikte NR2A ve NR2B protein ekspresyonları artmıştır. Juvenil dişi sıçanlarda ise sosyal etkileşim ve yenilik tercihi artmıştır. Yalnızca Aadat mRNA ekspresyonu PNG35’te artmıştır ve NMDAR düzeyleri ise azalmıştır. Öte yandan, erişkin erkeklerde maternal LPS etkisinde sosyal etkileşim ve yenilik tercihi azalmıştır, lokomotor hareket artmıştır ve biliş bozulmuştur.Özellikle stres uygulanan gruplarda KY aktivasyonu ile birlikte NR2A ve NR2B protein ekspresyonları da artmıştır. Erişkin dişi sıçanlarda yalnızca stres uygulanan gruplarda KY aktivasyonu ve NR2A artışı ile birlikte bilişsel bozukluk görülmüştür.Bu araştırmada çevresel etkenlerin tek başına ya da birlikte kullanımlarının şizofreni temelindeki KY ve glutamaterjik transmisyona olan gelişimsel etkileri gösterilmiştir. Ayrıca bu etkilerin moleküler ve davranışsal anlamda cinsiyetlere göre değiştiği bulunmuştur. İkili etken kullanımı ile moleküler ve davranışsal süreçlerin daha da kötüleştiği gösterilmiştir. There is an adequate evidence for the role of kynurenine-pathway (KP) and glutamate in schizophrenia. This study investigated impact of KP activation in dorsal (d) and ventral (v) hippocampus (d, vHc) at various developmental stages of rats by using the two hit animal model of schizophrenia: Maternal lipopolysaccharide (LPS) and chronic stress. Behavioral test battery was applied for juvenile rats between postnatal days (PND) 22-34 and for adults between PND77-89: 3-chamber social interaction (SI) and novelty preference (NP) test, Barnes maze and locomotor activity (LA) test. NR2A and NR2B protein expression levels were determined by western blot, and expression levels of 3-Hydroxyanthranilic acid oxygenase (Haao) and Kynurenine aminotransferases 2 (Aadat) mRNA analyzed by real time polymerase chain reaction (RT-PCR) in dHc and vHc. The results revealed gender-dependent alterations: In juveniles, the behavioral performance was increased in the females, but decreased in the males. In adults, females showed increased LA and SI, but decreased NP and impaired cognition; males showed increased LA but decreased in other parameters. The molecular parameters generally varied inversely with the behavioral activities. In males glutamatergic receptors’ protein expressions was increased. In vHc, expression of Haao mRNA was increased, and Aadat mRNA was decreased on PND35. However, the juvenile females exhibited an increase in sociality accompanied with a decrease in expressions of glutamatergic receptors: NR2B protein expression was decreased in vHc at PND4, and both NR2A and NR2B were decreased only in vHc at PND 35. Aadat mRNA expression was increased in vHc on PND 35.This research provides evidence that the environmental factors and/or their combination have gender dependent effects on KP and glutamatergic transmission that underlies schizophrenia spectrum. Those inverse molecular alterations had different behavioral consequences for both genders at different developmental stages.

Aim: Manyepidemiological studies have found a highincidence of depression and anxiety in people with epilepsy. Duloxetine is a selectiveinhibitor of serotonin and norepinephrine reuptake (SNRI) and commonly prescribed in a patient with major depressivedisorder. The aim of this study was to investigatethe effect of duloxetine on the WAG/Rij rat in an experimental rat modelof absence-epilepsy.Methods: WAG/Rijrats were randomly assigned into 5 groups with 7 animals in each group. Tripolarelectrodes were placed on the skull toperform electrocorticography (ECoG) evaluation. Then, following the recoveryperiod, ECoGs were recorded at 09:00 am for 3 hours every day. Subsequently, duloxetine (1, 5, 10and 30 mg/kg) was injectedintraperitoneally (i.p). Afterthe treatment program, ECoG recordings were taken for 3 hours. And then allanimal anxiety-like behavior by using thebehavioral test, open field test (OFT) was performed after duloxetine (1,5,10and 30 mg/kg) treatment. The total number andthe total duration of the spike-wavedischarges (SWDs) werecalculated offline. Thenumber of squares crossed (locomotor activity) and the duration of groomingepisodes were analyzed in OFT. Results: The doses of duloxetine (1 mg/kg) did not alter ECoG and OFT parameters. The 5, 10 and 30 mg/kg doses of duloxetine decreased the total number and the total duration ofSWDs, (p 0.05). Intraperitoneal administering of 1 mg/kgduloxetine did not show any statisticallysignificant change in regard to the number and duration of SWDs.Conclusions: In the present study, duloxetine reducedose-dependent absences-like seizures andanxiety-like behavior., ÖzAmaç: Birçokepidemiyolojik çalışma epilepsili hastalarda yüksek depresyon ve anksiyeteinsidansı olduğunu bulmuştur. Duloxetin, serotonin ve norepinefrin gerialımının seçici bir inhibitörüdür (SNRI) ve genellikle majör depresif bozukluğuolan hastalara reçete edilir. Bu çalışmanın amacı, absans-epilepsinin deneysel birhayvan modeli olan WAG/Rij sıçanlarda epileptiform aktive üzerine duloksetininetkisini araştırmaktır.Yöntem: WAG/Rij sıçanlar her grupta 7 hayvanbulunan 5 gruba rasgele ayrıldı. Elektrokortikografi (ECoG) değerlendirmesi yapabilmekiçin kafataslarına tripolar elektrotlar yerleştirildi. Daha sonra, iyileşme periyodunutakiben, her sabah saat 09:00'da üç saat bazal ECoG kayıtları alındı. Sonrasında,duloksetin (1, 5, 10 ve 30 mg/kg) intraperitoneal (i.p) enjekte edildi. Tedaviprogramı sonrası, ECoG kaydı 3 saat boyunca alındı. Daha sonra tüm hayvanların anksiyetebenzeri davranışları davranışsal test olan açık alan testi (AAT) ile testedildi. Diken dalga deşarjlarının (DDD) toplam sayısı ve toplam süresihesaplandı. Geçilen karelerin sayısı (lokomotor aktivite) ve groomingbölümlerinin süresi AAT'de analiz edildi.Bulgular: Duloksetin (1 mg/kg) dozları ECoG ve AATparametrelerini değiştirmedi. İntraperitoneal 1 mg/kg duloksetin uygulaması,DDD'lerin sayısı ve süresi açısından istatistiksel olarak anlamlı birdeğişiklik göstermedi. 5, 10 ve 30 mg / kg duloksetin dozları kontrol grubuylakarşılaştırıldığı zaman DDD'lerin toplam sayısını ve süresini azalttı, (p

Objective: The effect of acute and chronic stress models on depression and/or anxiety-like behavior in rodents has been widely studied,but with contradictory results. This may be due to differences in the sex and age of the animals studied or inherent differences in the stress models used. Therefore, this study aimed to evaluate the effects of two immobilization stress protocols on depression/anxiety-like behaviors in adult male rats. Materials and Methods: Adult Wistar rats were randomly divided into three groups (n10) comprising: control, immobilization stress-1 (45 minutes daily for a period of ten days), and immobilization stress-2 (45 minutes twice a day for a period of ten days). Stress-related behavior was evaluated by means of the open field and forced swim tests. In addition, change in body weight, fasting blood glucose, and serum corticosterone were measured. Results: In the open field test, the percentage of time spent in the central area and mean velocity were significantly lower in the immobilization stress-1 and immobilization stress-2 groups as compared to the control group (p0.05 and p0.01, respectively). Movement ratios were lower in both immobilization stress groups than in the control group (p0.001 and p0.01, respectively). In theforced swim test, the duration of swimming, climbing and immobility behavior in both immobilization stress protocols did not differ from the control group. Serum corticosterone levels were higher in the immobilization stress-1 and immobilization stress-2 groups than in the control group (p0.05), but no overt differences were determined in the percentage change in body weight or the fasting blood glucose level between the stress protocol groups and the control group (p0.05). Conclusion: We may conclude that immobilization stress-1 and immobilization stress-2 protocols do not cause depression-like behavior in adult male rats. However, anxiety-like behaviors predominated in both stress protocol groups., Amaç: Kemirgenlerde akut ve kronik stres modellerinin depresyon ve/veya anksiyete benzeri davranış gelişimine etkilerine yönelik çalışmalar oldukça fazla olmasına karşın çelişkili sonuçlar da söz konusudur. Bu durum hayvanların cinsiyet ve yaşlarına bağlı olabileceği gibi kullanılan stres modellerinde farklılıklarla da ilişkili olabilir. Bu nedenle, söz konusu çalışmamızda erişkin erkek sıçanlarda iki immobilizasyon stres protokolünün depresyon/anksiyete benzeri davranışlara etkisinin değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Erişkin Wistar ırkı sıçanlar kontrol, immobilizasyon stresi-1 (on gün boyunca günlük 45 dakika) ve immobilizasyon stresi-2 (on gün boyunca günde iki kez 45 dakika) olmak üzere rastgele üç gruba (n 10) ayrıldı. Stresle ilgili davranışlar açık alan testi ve zorunlu yüzme testi ile değerlendirildi. Ayrıca, vücut ağırlığı değişimi, açlık kan glikoz seviyesi ve serum kortikosteron düzeyi de ölçüldü. Bulgular: Açık alan testinde, immobilizasyon stresi-1 ve immobilizasyon stresi-2 gruplarında merkez alanda harcanan zaman yüzdesi ve ortalama hız kontrol grubuna kıyasla önemli düzeyde düşüktü (sırasıyla p 0.05 ve p 0.01). İmmobilizasyon stres gruplarında hareket oranlarının kontrol grubuna göre daha düşük olduğu belirlendi (sırasıyla p 0.001 ve p 0.01). Zorunlu yüzme testinde, yüzme, tırmanma ve immobilize davranış süreleri her iki immobilizasyon stres protokolünde de kontrol grubundan farklı değildi. İmmobilizasyon stres protokolü 1 ve 2’de serum kortikosteron düzeyi kontrol grubundan daha yüksekti (p 0.05), fakat vücut ağırlığı değişimi ve açlık kan glikoz düzeyinde istatistiksel bakımdan farklılık söz konusu değildi (p 0.05).Sonuç: Yetişkin erkek sıçanlarda immobilizasyon stresi-1 ve immobilizasyon stresi-2’nin depresyon benzeri davranış profiline neden olmadığını, fakat her iki stres protokolünde de anksiyete benzeri davranış profilinin ön planda olduğu söylenebilir.

Kanatlılarda kuluçka döneminde ışık uygulamasının davranış ve refah üzerine önemli etkileri bulunmaktadır. Bu çalışmada kuluçka boyunca (0-21 gün) beyaz (6500K) ve yeşil LED (8000K-520nm) ışık kullanılarak döngüsel aydınlatma (16 saat aydınlatma – 8 saat karanlık, 16A:8K) veya karanlık (kontrol grubu) uygulamasının yumurta tavuklarının üretim performansı, davranışsal ve fizyolojik stres yanıtları ve özellikle zararlı bir davranış olan tüy gagalama davranışı olmak üzere davranım özelliklerine etkisinin araştırılması amaçlanmıştır. Çalışmada, iki aydınlatma uygulanmış kuluçkadan ve bir kontrol (karanlık) kuluçkadan gelen 261 adet kahverengi yumurtacı yarkalar kullanılmıştır. Tavuklar, aynı kümeste iki deney odasında her aydınlatma grubundan 2'şer bölme olmak üzere toplam 12 bölmeye yerleştirilmiştir (4 bölme/kuluçka). Yumurta verimine ilişkin veriler 20 hafta boyunca kaydedilmiştir. Davranış gözlemleri 16, 24 ve 32 haftalık yaşta bölme düzeyinde anlık örnekleme ile kaydedilmiştir. Tavukların stres ve korku yanıtları, farklı yaşlarda yapılan açık alan (OF), hareketsiz kalma (TI), zorla hareketsiz bırakma (MR) testleri ve kan (plazma) CORT ve H: L oranları ile ölçülmüştür. Çalışmadan elde edilen en önemli sonuç, YEŞİL kuluçka aydınlatmasındaki tavukların BEYAZ ve KONTROL'e göre daha yüksek yumuşak tüy gagalama ancak daha düşük sert tüy gagalama ve agresif gagalama davranış sıklığı sergilemesidir. Aydınlık kuluçka KONTROL'e göre çevre gagalamayı ve tüy düzeltme davranışını önemli ölçüde artırmıştır. Kanat-bacak germe gibi konfor davranışları YEŞİL kuluçkadan gelenlerde BEYAZ ve KONTROL'e göre daha fazla görülmüştür. Oturma davranışı sıklığı en yüksek BEYAZ en düşük YEŞİL kuluçka grubunda gözlenmiştir. Tavukların TI, MR ve OF testlerinde davranışsal yanıtları, BEYAZ, YEŞİL ve KONTROL grupları arasında korku veya kaygıya işaret eden belirgin farklılıklar olmadığını göstermiştir. Bununla birlikte, YEŞİL kuluçka grubunda BEYAZ ve KONTROL'e göre TI oluşması için birden fazla müdahale sayısına ihtiyaç duyan bireylerin yüzdesinin daha yüksek olduğu saptanmış, bu da korku düzeyinin YEŞİL kuluçkadan gelenlerde daha düşük olabileceği şeklinde yorumlanmıştır. Denemenin sonunda, YEŞİL kuluçka grubunun daha iyi tüy ve ibik skoruna sahip olması bu gruptaki düşük sert tüy gagalama ve agresif gagalama gözlemlerini desteklemiştir. Kan (plazma) CORT ve H:L oranları bakımından gruplar arasında 24. hafta OF kan CORT sonucu hariç bir fark olmadığı saptanmıştır. Yeşil kuluçka grubunda 24. hafta OF testi sonrası kan CORT düzeyi diğer gruplardan daha düşük bulunmuştur. Sonuçlar, kuluçkada YEŞİL LED ışık uygulamasının yumurtacı tavuklarda yumurta veriminde gerileme olmaksızın sert ve agresif gagalamayı azaltarak, gagalama davranışını modifiye etmede yararlı bir araç olarak kullanılabileceği ve stres ve kaygıyı azaltmaya yardımcı olabileceğini düşündürmektedir. Ancak, altında yatan mekanizmanın aydınlatılması için daha fazla araştırmaya gereksinim duyulmaktadır., Light exposure during incubation has significant impacts on behavior and welfare in chickens. The aim of this thesis was to investigate if lighting (16L:8D) during whole period (0-21 d) of incubation (LI) using green (520 nm) and white LED as compared with the dark (control) incubation affected productive performance, behavioral and physiological stress responses, and behavior of layer type chickens with special attention to the development of damaging feather pecking behavior. Total of 261 brown layer pullets from two lighted incubation treatments and control (dark incubation) were used in the study. The hens were housed at 12 floor pens in two experimental rooms of the same poultry house giving 2 replicate pens for each treatment in each room (4 pens/treatment). Performance related traits for egg production were recorded for 20 weeks of laying period. Frequency of behaviors were observed at pen levels by scan sampling while all occurrences of feather pecking behaviour and type of pecking were recorded in sampled times at 16, 24, and 32 weeks of age. Stress and fear responses of hens were measured by open field (OF), tonic immobility (TI), manuel restrain (MR) tests and plasma CORT and H:L were measured in blood at different ages. Most prominent result from the study was significantly lower severe and aggressive feather pecking but higher gentle feather pecking acts performed by hens from GREEN incubation lighting as compared to WHITE and CONTROL. Both lighted incubations significantly increased environmental pecking and preening as compared with the CONTROL. Wing-leg stretching was seen more in GREEN than CONTROL and WHITE indicating more comfort behaviour in GREEN. Most sitting was observed in WHITE and while the birds had least sitting frequency in GREEN. Behavioural responses of hens from WHITE, GREEN and CONTROL incubations to TI, MR and OF tests did not indicate a clear differences in sign of fearfulness or anxiety among the groups. However, higher percentage of birds that needs more than one induction per TI in GREEN as compared with WHITE and CONTROL may indicate lower fearfulness in hens from GREEN group. At the end of experiment, feather and comb scoring data indicated that GREEN group had the lowest damage which supported the lower severe feather pecking and aggressive pecking in this group. Blood CORT and H:L ratios did not significantly varied with incubation treatments except CORT levels at 24 wk of age after OF test. At 24 wk, GREEN hens had lower CORT levels than those WHITE and CONTROL hens. The results suggest that lighted incubation with GREEN LED light could be a useful tool to modify pecking behaviour of laying hens, may decrease severe and aggressive pecking, which may improve hen's welfare by reducing stress and anxiety without lowering egg production. However, further investigation is needed to clarify the underlying mechanism.

Strese maruziyet fizyolojik ve psikolojik birçok hasarı tetiklemektedir. Yapılan çalışmalarda stresin bu etkisinin temelinin hipotalamo-pituiter-adrenal (HPA) aks ile ilişkili olduğu belirtilmiştir. Strese duyarsız hale gelme ile HPA sistemi baskılanmakta ve psikiyatrik hastalıkların böylelikle ortaya çıktığı düşünülmektedir. Stresin tetiklediği bu psikiyatrik bozuklukların antidepresan tedaviye yanıt verdiği, yapılan birçok çalışma ile desteklenmiştir. Depresyon tedavisinde yaygın ve güvenilir olarak kullanılan fluoksetinin antidepresan, anksiyolitik ve antioksidan etkilerinin olduğu bilinmektedir. Melatoninin ise antidepresan etkisi olduğu düşünülmekte ve stresin tetiklediği oksidatif hasarda faydalı olduğu bilinmektedir. Çalışmamızda deneysel olarak oluşturulan immobilizasyon stres modelinde farelerde stresin indüklediği yolaklar üzerine fluoksetin, melatonin ve fluoksetin-melatonin kombinasyonunun tedavi edici etkileri araştırıldı. Bu amaçla, kullanılan erkek fareler sekiz gruba ayrıldı; 1.grup kontrol grubu (7 gün süre ile günde 1 defa 1 ml steril salin enjeksiyonu intraperitoneal (i.p) ), 2.grup immobilizasyon stres grubu (İM) (7 gün süre ile günde 1 defa 1 ml steril salin enjeksiyonu (i.p) ), 3.grup İM grubu + Melatonin (Mel) (7 gün süre ile günde 1 defa 10 mg/kg enjeksiyon (i.p) ), 4.grup İM grubu + Fluoksetin (Flu) (7 gün süre ile günde 1 defa 20 mg/kg enjeksiyon (i.p) ), 5.grup İM grubu + Mel (7 gün süre ile günde 1 defa 10 mg/kg enjeksiyon (i.p) ) + Flu (7 gün süre ile günde 1 defa 20 mg/kg enjeksiyon (i.p) ), 6. Grup Mel (7 gün süre ile günde 1 defa 10 mg/kg enjeksiyon (i.p) ), 7. Grup Flu (7 gün süre ile günde 1 defa 20 mg/kg enjeksiyon (i.p) ), 8. Grup Mel (7 gün süre ile günde 1 defa 10 mg/kg enjeksiyon (i.p) )+ Flu (7 gün süre ile günde 1 defa 20 mg/kg enjeksiyon (i.p) ) verilen farelerden oluştu. Yedinci günden sonra tüm gruplarda ağrı ve ağırlık kontrolü, açık alan testi kullanılarak lokomotor aktivite ve anksiyete, zorunlu yüzme testi kullanılarak depresyon, yükseltilmiş t labirenti testi kullanılarak anksiyete, pasif sakınma testi ile öğrenme bellek durumundaki değişiklikler değerlendirildi. Denekler eter anestezisi altında dekapitasyonla sakrifiye edilerek beyin dokuları izole edildi ve -80 °C’ de saklandı. Saklanan beyin dokularındaki oksidatif hasarı değerlendirmek için MDA düzeyleri ölçüldü. Deneyler sonucunda; İM, İM+Mel, İM+Mel+Flu, Mel ve Mel+Flu gruplarındaki deneklerin ağırlıklarının kontrol grubuna göre anlamlı olarak azaldığı (p0.05). Beyin dokularında MDA düzeyi ölçümüne göre; İM grubunda kontrol grubuna göre MDA düzeyinin anlamlı olarak arttığı (p0.05). According to the MDA measurement, MDA in IM group significantly increased compared to the control group (p