Search

This study was undertaken to investigate the effect of beak length on feed intake with regard to animal welfare. The study involved two treatments groups; short beak pigeons (G-SB; n = 7) and normal beak pigeons (G-NB; n = 7) and was carried out in two consecutive trials. Daily feed consumption, meal length and behavioural traits such as aggressive pecking, preening, resting and locomotor activity were recorded under different feeding conditions. In Trial I the birds had free access to food material during a single feeding period each day, whereas in Trial II feeding was terminated when a pigeon from any of the groups that stopped eating first, moved towards water. It took a longer time for the pigeons in the G-SB group to consume the same amount of feed. Furthermore, the pigeons in G-SB were affected significantly in Trial II and lost bodyweight more compared to G-NB. Although no significant difference between the groups on frequency of aggressive pecking during feeding was found in Trial I, restricted feeding significantly increased the frequency of aggressive pecking in the G-SB group in Trial II. The results of the present study suggest that short beak, which is a side-effect of artificial selection for aesthetic purposes, can cause serious welfare problems under restricted environmental conditions.

Çanakkale’de 2003-2004 yıllarında yürütülen bu araştırmada değişik meralarda farklı yoğunluklarda otlatmanın meranın ot verimi ile keçilerin süt verimlerine etkileri incelenmiştir. Denemede Saanen keçilerinden oluşan 24 başlık sağmal sürü doğal ve buğday merasında üç ayrı yoğunlukta (hafif: 0.5 keçi/da, orta: 1.0 keçi/da, ağır: 1.5 keçi/da) 2-3 ay süreyle otlatılmıştır. Buğday merasının ot verimi, yenen ot miktarı ve keçilerin süt verimleri doğal meradan yüksek olmuştur. Otlatma yoğunluğu arttıkça meraların kuru ot verimleri azalırken, yenen ot miktarı ve oranı artmış, süt verimlerinde ise önemli bir değişim görülmemiştir. Otlatma başlangıcından Mayıs ayına kadar ot verimi yükselmiş, daha sonra azalmıştır. Yenen ot miktarı ve oranı ile süt verimleri yeşil büyüme döneminde yüksek olurken, meraların kuruduğu haziran ayında düşmüştür

Pasture use and management are of importance to ensure the sustainability of pastures and to meet the need for food which increases in the spring in dairy goat husbandry. Some behavioral and performance traits of goats in the types of pasture with different grazing intensities were determined in this study. For this purpose, totally 24 Turkish Saanen goats were followed in 6 pasture plots consisting of natural and wheat pastures of 3 different sizes for 3 months.In the natural pasture where the rates of species of Poaceae, egumes and other families were 67%, 4% and 29%, respectively, the grass yield had values close to those of the wheat pasture in the period corresponding to early April, while it decreased as time passed. It was determined that all of the behavioral traits under consideration varied by type of pasture, plot size, date of observation, and observation period (P≤0.039). The goats in the wheat pasture group displayed 31% fewer grazing behaviors, 50% fewer walking behaviors and 20% fewer lying behaviors than the goats in the natural pasture plots, whereas they displayed 73% more ruminating behaviors and 49% more standing behaviors (P≤0.0001). The behavioral traits significantly varied by plot size, while it was determined that the variation did not display any linear tendency (P=0.0480). The levels of live body weight and milk yield were higher among the goats in the wheat pasture throughout the experiment. It is thought that the wheat pasture is a convenient pasture for the lactating goats which provide the required food by grazing and walking for a shorter period and that it might be useful to reduce the pressure on the natural pasture undergoing the early sprouting period. On the other hand, it turned out that the natural pasture was inadequate for the lactating goats and that natural pasture grazing management should be formed with detailed studies., Meraların sürdürülebilirliliğinin sağlanması ve süt keçiciliğinde ilkbahar dönemindeki artan besin madde gereksiniminin karşılanması adına, mera kullanımı ve yönetimi önem arz etmektedir. Bu çalışmada farklı otlatma yoğunluklarındaki mera tiplerinde keçilerin bazı davranış ve performans özellikleri belirlenmiştir. Bu amaçla toplam 24 baş Türk Saanen keçisi 3 farklı büyüklükteki doğal mera ve buğday hasılından oluşan 6 mera parselinde 3 ay süreyle takip edilmiştir. Buğdaygil, baklagil ve diğer familyalardan türlerin oranlarının sırasıyla %67, %4 ve %29 olduğu doğal merada ot verimi, nisan başına denk gelen dönemde buğday merasına yakın değerlerde iken, zaman ilerledikçe azalmıştır. Ele alınan tüm davranış özelliklerinin mera tipi, parsel büyüklüğü, gözlem tarihi ve gözlem periyoduna göre farklılaştığı tespit edilmiştir (P≤0.039). Buğday merası grubundaki keçilerin doğal mera parsellerindeki keçilere göre %31 (Ψ=0.69) daha az otlama davranışı, %50 daha az yürüme, %20 daha az yatma davranışı sergilerken, %73 daha fazla geviş getirme ve %49 daha fazla ayakta durma davranışı göstermişlerdir. (P≤0.0001). Parsel büyüklüklerine göre davranış özellikleri önemli ölçüde değişiklik gösterirken, değişimin doğrusal bir eğilim göstermediği belirlenmiştir (P=0.0480). Canlı ağırlık ve süt verim seviyeleri deneme boyunca buğday merasındaki keçilerin üstünlüğü ile geçmiştir. Daha kısa süreli otlama ve yürüme ile gerekli besin maddesini sağlayan laktasyon dönemindeki keçiler için buğday merasının, uygun bir mera olduğu; erken filizlenme döneminde olan doğal mera üzerindeki baskıyı azaltma anlamında yararlı olabileceği düşünülmektedir. Doğal mera alanının ise laktasyondaki keçiler için yeterli olmadığı ve detaylı çalışmalarla doğal mera otlatma yönetiminin oluşturulması gerektiği ortaya çıkmıştır.

Fizyolojik ve metabolik kökenli sınırlamalann yanısıra yetiştirme koşullanna ilişkin bir ıİizi olumsuzluklar, besin maddelerinin arzu edilen miktarlarda alınımını engelleyebilmektedir.