Search

Introduction: the dissection of perirenal fat is of critical importance to kidney surgery and ease of dissection is more important when using minimally invasive approaches. This study aimed to determine the clinical, radiological, and pathological significance of adherent perirenal fat (APF). Materials and methods: this prospective study included 22 patients scheduled for partial nephrectomy and 40 patients for donor nephrectomy. Intraoperative fat dissection time was recorded, and the complexity of perirenal fat dissection was surgeon-classified as easy, moderate, and difficult. Perirenal fat and subcutaneous fat thickness were measured. Measurement of perirenal fat depth and the Hounsfield unit (HU) for both perirenal and subcutaneous fields were performed using computed tomography (CT) images. All specimens were submitted for histopatological analysis. Researchers in each arm were blinded to other researchers' data. Results: mean age of the patients was 51.3 +/- 12.7 years. Mean perirenal fat dissection time was 15.0 +/- 13.5 minutes. Patient demographics, BMI, nor occupational status differed between the 3 complexity of perirenal fat dissection groups. Radiological findings showed that there was a significant correlation between perirenal fat depth and complexity of perirenal fat dissection (P < .05), but not with HU measurements or subcutaneous fat thickness. Surgeon classification of the complexity of perirenal fat dissection was in accordance with the duration of dissection (P < .05). Perinephric fat contained more fibrous tissue in the patients with histologically proven APF than in those without (P < .05). Conclusions: APF is a challenge during kidney surgery. Difficult dissection prolongs the duration of perirenal fat dissection and surgery. Perirenal fat thickness measured via preoperative CT might be used to predict APF., NA

Dadashov R., Comparison of Chemohormonal Therapy with Hormonal Treatment Only in Newly Diagnosed Metastatic Hormone Sensitive Prostate Cancer. Hacettepe University Faculty of Medicine, Department of Urology. Thesis in Urology. Ankara 2020. The development of progression and castration ressistance after a certain period of time after andogen deprivation therapy in metastatic hormone naive prostate cancer is thought to be assosiated with the presence of castration-resistant cell clones in the tumor at diagnosis. Therefore, early addition of docetaxel CT to ADT (chemohormonal therapy) causes delay of desease progression and prolong overall survival due to its effect on these resistant cell clones. We retrospectively compared a total of 67 patient’s data who was admitted to the Hacettepe University Faculty of Medicine, Department of Urology, between the dates 07.03.2012-01.02.2018 with newly diagnosed metastatic hormone naïve prostate cancer and treated with either chemohormonal and hormonal therapy only. In this study, we aimed to retrospectively compare oncologic outcomes of two treatment modalities such as overall survival and time to PSA progression. Patients who developed metastatic desease after primary treatment and patients with castration-resistant prostate cancer were excluded from the study. There was no difference between two groups of a total of 67 patients (35 in combined and 32 in monotherapy group) in terms of age at diagnosis, PSA value, ISUP grade and desease volume (p=0.061, p=0.905, p=0.280, p=0.335, respectively). Although the overall survival and median time to PSA progression were longer in the combined group than in monotherapy group (45 mo vs. 30 mo; 14 mo vs. 9 mo, respectively), no statistically significant difference was observed between the two groups (p=0.280, p=0.134, respectively). Within follow-up period, PSA progression was observed in all patients on monotherapy group, whereas PSA progression was not detected in 4 patients in combined therapy group. In addition, 4 patients in combined therapy group became non-metastatic after treatment and thereafter definitive treatment was given to these patients (3 received EBRT and 1 underwent RALP). Dadaşov R., Yeni Tanı Metastatik Hormona Duyarlı Prostat Kanserinde Kemohormonal Tedavinin Tek Başına Hormonal Tedavi İle Karşılaştırılması. Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Uzmanlık Tezi. Ankara 2020. Metastatik hormona duyarlı prostat kanserinde androjen deprivasyon tedavisinden belirli bir süre sonra hastalığın kastrasyona dirençli hale gelmesi ve progresyon göstermesi tanı anındaki tümörde kastrasyon dirençli hücre klonlarının varlığını ortaya koymaktadır. Buradan yola çıkarak ADT’ne erken dönemde dosetaksel KT’nin eklenmesi (kemohormonal tedavi) bu rezistan hücre klonlarına etki etmesi nedeni ile hastalık progresyonunu geciktirdiği ve genel sağkalımı uzatıldığı düşünülmektedir. Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı’nda 07/03/2012-01/02/2018 tarihleri arasında metastatik hormona duyarlı prostat kanseri tanısı konan, kemohormonal ve hormonal tedavi verilen toplam 67 hastanin verileri retrospektif olarak değerlendirilmiştir. Çalışmamızda iki tedavi yaklaşımın genel sağkalım, PSA progresyonuna geçen süre gibi onkolojik sonuçlarını retrospektif olarak karşılaştırmak hedeflenmiştir. Primer tedavi sonrası metastatik prostat kanseri gelişen ve kastrasyona dirençli prostat kanserli hastalar araştırma dışı bırakılmıştır. Toplam 67 hastanın (35 kombine grup ve 32 monoterapi grubu) dahil olduğu çalışmada iki grup arasında tanı yaşı, serum PSA değeri, patolojik ISUP derecesi ve hastalık hacmi parametreleri arasında fark bulunamadı (p=0.061, p=0.905, p=0.280, p=0.335, sırasıyla). Kombine tedavi grubunda monoterapi grubuna göre genel sağkalım ve PSA progresyonuna kadar geçen medyan süreler daha uzun olarak bulunmasına rağmen (45 ay vs. 30 ay; 14 ay vs. 9 ay, sırasıyla), iki grup verileri arasında istatistiksel olarak anlamlı fark görülememiştir (p=0.280, p=0.134, sırasıyla). Tedavi sonrası takip süresi içerisinde monoterapi grubundaki tüm hastalarda PSA progresyonu görülürken kombine tedavi grubunda olan 4 hastada PSA progresyonu tespit edilememiştir. Ayrica yine kombine tedavi grubundakı 4 hasta tedavi sonrası non-metastatik hale gelmiş ve bu hastalara definitif tedavi uygulanmıştır (3 hastaya EBRT, 1 hastaya RALP).

Günümüzde yüksek riskli prostat kanserlerinde (PK) üzerinde görüş birliğine varılmış standart bir tedavi prosedürü bulunmamaktadır. Yüksek riskli PK hastalarında Radikal Prostatektomi ile kombine edilen neo-adjuvan androjen deprivasyon tedavisinin (ADT) başarısızlığı tanı anındaki tümörde bulunan kastrasyona dirençli hücre klonlarının varlığına işaret etmekte, sistemik tedavi olarak kastrasyon rezistan klonlar üzerinde de etkili olabilecek tedavi seçeneklerini gündeme getirmektedir. Metastatik PK vakalarında bu klonlar üzerindeki etkinliği net olarak ortaya konulmuş olan dosetaksel kemoterapisinin neo-adjuvan bir tedavi olarak RP ile kombine edilmesi iyi bir tedavi seçeneği olarak değerlendirilebilir. Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı'na 08.1987 – 08.2017 tarihleri arasında başvurmuş metastazı olmayan prostat kanseri hastalarından D'Amico Risk Evreleme Sistemi'ne göre yüksek riskli olarak kabul edilen ve RP ameliyatı yapılan toplam 132 hasta retrospektif olarak değerlendirilmiştir. Ameliyat öncesi neo-adjuvan dosetaksel kemoterapisi (NADK) verildiği tespit edilen 14 hasta ile kemoterapi verilmeden ameliyat edilen hastalar arasından `paired match` yapılarak seçilen 28 adet hastanın verileri nüks, sağkalım ve diğer bazı parametreler açısından karşılaştırılmıştır. Çalışma sonuçlarımıza göre ciddi bir yan etki görülmeden uygulanabilen ve hastalar tarafından genel olarak iyi tolere edilen NADK'nin hastaların Gleason skorları (p=0,273), PSA değerleri (p=0,145), patolojik evreleri (p=0,857), biyokimyasal nüks riski (p=0,383) ve genel sağkalım (p=0,527) üzerinde belirgin bir avantaj yarattığı gösterilememesine rağmen; cerrahi komplikasyon oranlarını arttırmadığı, postoperatif yatış sürelerinde uzamaya neden olmadığı (p=0,702), malign lenf nodu tutulumu üzerinde muhtemel olumlu etkileri olduğu ve biyokimyasal nükssüz sağkalım süresini uzattığı (p=0,040) tespit edilmiştir. Currently, there is no standardized treatment procedure that has been reached a consensus on for high-risk prostate cancer (PC). Failure of neo-adjuvant androgen deprivation therapy (ADT) combined with Radical Prostatectomy (RP) in high-risk PC patients indicates the presence of castration-resistant cell clones in tumor during diagnosis, and brings up treatment options as systemic treatments which can also be effective on castration-resistant clones. Combining docetaxel chemotherapy, which has clearly demonstrated its efficacy on these clones in metastatic PC cases, with RP as a neoadjuvant therapy can be considered as a good treatment option. A total of 132 patients admitted to the Hacettepe University Faculty of Medicine Urology Department between the dates of 08.1987 - 08.2017 who were considered as high risk and underwent RP surgery according to the D'Amico Risk Staging System from non-metastatic prostate cancer patients were evaluated retrospectively. Data for 14 patients who underwent neo-adjuvant docetaxel chemotherapy before surgery and 28 patients who didn't undergo chemotherapy before surgery as they are selected by paired matching method were compared in terms of recurrence, survival and some other parameters. According to our findings, although it cannot be shown that NADK, which can be applied without serious adverse effects and generally well tolerated by patients, has a significant advange over the patients's Gleason scores (p=0,273), PSA values (p=0,145), pathologic stages (p=0,857), biochemical recurrence risk (p=0.383) and overall survival (p=0.527); it was determined that there was no increase in surgical complication rates, no prolongation of postoperative hospital stay (p=0.702), possible positive effects on malignant lymph node involvement, and prolongation of biochemical recurrence free survival (p=0.040). 88