Search

Bu tez çalışmasında, taşıyıcıların, karayoluyla yurtiçi eşya taşımacılığında zıya ve hasardan sorumluluğu incelenmeye çalışılmıştır. Çalışmanın ilk bölümünde taşıyıcının sorumluluğuna dair hükümlerin tarihçesi üzerinde durulmuş, sorumluluğun hukuki niteliği incelenmiştir. Devamında sorumluluğun şartları ayrı başlıklar halinde incelenmiş, önemine binaen eşyaya özen borcu, kapsam ve süre yönünden ayrıca ele alınmış, zıya ve hasarın farklı yönleri üzerinde durularak anılan kavramlar açıklanmaya çalışılmıştır. Sonrasında TTK'da taşıyıcının sorumluluğunu kaldıran haller olarak belirtilen en yüksek özenin gösterilmesine rağmen kaçınılamayan sonuç ve diğer özel haller üzerinde durulmuş ve sorumluluğun sınırlandırılmasına dair hükümler incelenmiştir. Günümüzde taşımacılık faaliyetlerinin birçoğunun büyük araç filolarına sahip şirketler tarafından yerine getirilmesi sebebiyle, taşıma hizmetlerine katılan yardımcıların ve fiili taşıyıcıların eylemlerinden taşıyıcının sorumluluğu incelendikten sonra zıya ve hasar halinde ortaya çıkan zararın tazmini sebebiyle açılacak davalara ilişkin usul hükümleri, tarafların ispat yükü, zamanaşımı hükümleri ile tazminat miktarının belirlenmesine dair ilkeler incelenmiştir. 6102 sayılı Türk Ticaret Kanununun, Taşıma İşleri başlıklı Dördüncü Kitap hükümlerine mehaz niteliğinde olan Alman Taşıma Hukuku Reform Kanunu (ATK) ile Karayoluyla Eşyanın Uluslararası Nakliyesi İçin Anlaşma Konusunda Konvansiyon (CMR) hükümlerine yeri geldikçe değinilmiş, Yargıtay kararlarına atıf yapılmak suretiyle uygulama hakkında bilgi verilmeye çalışılmıştır. The aim of the thesis is to examine the responsibility of carriers for the loss and damage of the domestic road transportation of goods. In the first part of the study, the historical background of the responsibility of the carrier is emphasized and the legal nature of the responsibility is examined. Furthermore, the conditions of responsibility of the carriers for the loss and damages of the domestic road transportation has been examined in separate chapters, and with regard to the importance, the duty of care has been discussed separately in terms of scope and duration. Also the different aspects of loss and damage have been explained. Afterwards, although the highest care is given by the bearer, the inevitable outcome and the other special circumstances are considered as the conditions which remove the liability by the The Turkish Commercial Code No. 6102 (TCC) and accordingly the provisions of the TCC regarding the limitation of the liability have been examined. Due to the fact that the majority of the transportation activities are today carried out by companies with large vehicle fleets, the liability of the acts of the auxilaries and the actual carriers who participated in the transportation activity have been examined. Then, the provisions of the Turkish Civil Procedural Code related to the lawsuits which is filed due to compensation of loss and damages, together with the burden of proof of the parties, the prescription and finally the principles for determining amount of the compensation have been examined. The Convention on the Agreement for the International Transhipment of Landfill (CMR) and the German Transport Reform Law which are considered as the origin of the Fourth Book titled "Transport Works" of the Turkish Commercial Code No. 6102 have been occasionally examined in this study. Moreover, the decisions of the Turkish Court of Cassation have been analised in order to emphasize the legal practice regarding the the carriers for the loss and damages of the domestic road transportation.

4721 sayılı TMK. m. 539-541 arasında düzenlenen ve şekli anlamda bir ölüme bağlı tasarruf türü olan sözlü vasiyetname; el yazılı ve sözlü vasiyetname düzenlenmesine engel, olağanüstü durumlar içinde olan mirasbırakanın başvurabileceği bir yoldur. Ölüme bağlı tasarruf, kişinin ölümünden sonra malvarlığına ne olacağını belirlemesine olanak veren bir hukuki işlem türüdür. Sözlü vasiyetnameyi el yazılı ve resmi vasiyetname şekillerinden ayıran en önemli özellik, bu türe sadece her iki türde de vasiyetname yapma imkanından mahrum olan kişilerin başvurabilecek olmasıdır. Sözlü vasiyetnamenin bu özelliği bile tek başına onun önemini açıklar mahiyettedir. Çünkü Kanun koyucu bu yolla son anlarını yaşayan kişiye, olağanüstü şartlar altında da olsa terekesinin kaderini belirleme imkanı vermekte ve onun arzularına verdiği değeri göstermektedir. Anahtar Kelimeler Sözlü Vasiyetname, Miras bırakan, Ölüme Bağlı Tasarruf, Olağanüstü Hal, Ölüm Tehlikesi, Ulaşımın Kesilmesi, İptal Davası Nuncupative will (oral will), which is a term that regulated under the numbered 4721 Turkish Civil Code, Art. 539-541, is a kind of testemantery desposition that can be only used under the extraordinary situations which prevent the testator from using handwriting and formal forms of will. Testamentary disposition gives the testator the authority to decide future of his/her estate. Giving the chance of having a nuncupative will to the testator, who has no possibility to form a handwriting or formal will because of the extraordinary situations that he/she is under, is the main point of the nuncupative will. By the way, the legislator body’s giving the chance to form a nuncupative will to the testator, shows the how respectfull it is to the last requests of him/her. Keywords Nuncupative will, testator, testamentary dispositions, extraordinary situations, danger of dying, discontinuance of transportation, action for annulment