Search

Bu çalışmada, akran aracılı fiziksel aktivitelerin otizm spektrum bozukluğu (OSB) olan çocukların iletişim eksikliği üzerindeki etkisi incelenmiştir. Çalışma grubu, OSB olan 12 çocuk ve tipik gelişim gösteren (TGG) 6 çocuktan oluşmuştur. Katılımcılar random olarak bir uygulama grubuna (OSB olan çocuklar n= 6, ortalama yaş= 12.66; TGG çocuklar n= 6, ortalama yaş= 12.83) ve bir kontrol grubuna (OSB olan çocuklar n = 6, ortalama yaş= 12.33) ayrılmıştır. Uygulama grubunda yer alan çocuklar ile birlikte 10 hafta süreyle akran aracılı fiziksel aktiviteler gerçekleştirilmiştir. Veriler, Gilliam Otizm Derecelendirme Ölçeği-2 kullanılarak elde edilmiştir. Ölçek, OSB olan çocuklara ön test, son test ve izleme testi olarak uygulanmıştır. Bulgular, uygulama grubundaki OSB olan çocukların iletişim eksikliğinde akran aracılı fiziksel aktiviteler sonrası olumlu yönde anlamlı bir azalma olduğunu göstermiştir. OSB olan çocukların iletişim eksikliğinde gözlenen bu olumlu değişimin, araştırmadan bir ay sonra elde edilen izleme testinde devam ettiği saptanmıştır. Sonuç olarak, akran aracılı fiziksel aktivitelerin OSB olan çocukların iletişim eksikliği üzerinde olumlu yönde bir etki oluşturduğu izlenimi edinilmiştir., This study examined the effect of peer-mediated physical activities on communication deficits of children with autism spectrum disorders (ASD). The study group constituted of 12 children with ASD and 6 typically developing (TD) children. Participants were randolmly divided into an application group (children with ASD n = 6; TD children n = 6) and a control group (children with ASD n = 6). Peer-mediated physical activities were carried out for 10 weeks with children with ASD in the application group. Data were obtained using the Gilliam Autism Rating Scale-2. The scale was administered to children with ASD as pre-test, post-test and follow up test. The findings showed that there was a positively significant decrease in the communication deficits of children with ASD in the application group after peer-mediated physical activities. It was determined that this positive change observed in the communication deficits of children with ASD continued in the follow-up test one month after the study. As a result, it was gained the impression that peer-mediated physical activities had a positive effect on communication deficits of children with ASD.

Theaim of this research is to examine the physical activity profile of two specialeducation and rehabilitation centers (SERCs) including and not includingphysical activity applications among the services they provide for theindividuals with special needs. The research was patterned in the nestedmultiple-case design out of the qualitative research approaches. Two SERCdirectors from Cankaya and Yenimahalle, districts of Ankara, participated inthe research. The research data was obtained with semi-structured interviews.Descriptive and content analysis methods were used in the analysis of theobtained data. Two categories were obtained as a result of the data analysis.These categories are the profiles of SERCs in regard to physical activityapplications and the awareness levels of the SERC directors for the effects ofphysical activity applications. The research findings reveal that bothdirectors of the institutions are aware of the effects of the physical activityapplications on the individuals with special needs. In the one of institution,it is detected that no physical activity application is included due to thefact that physical activity applications were not made obligatory in therelevant regulations, these applications were not demanded by the families., Buaraştırmanın amacı, özel gereksinimli bireylere yönelik sunduğu hizmetlerarasında fiziksel aktivite uygulamalarına yer veren ve vermeyen iki özel eğitimve rehabilitasyon merkezinin (ÖERM) fiziksel aktivite profilininincelenmesidir. Araştırma nitel araştırma yaklaşımlarından iç içe geçmiş çokludurum modelinde desenlenmiştir. Araştırmaya Ankara ili Çankaya ve Yenimahalleilçelerindeki iki ÖERM’nin müdürü katılmıştır. Araştırma verileri yarıyapılandırılmış görüşmeler aracılığıyla elde edilmiştir. Elde edilen verilerinanalizinde betimsel analiz ve içerik analizi yöntemlerinden yararlanılmıştır.Verilerin analizi sonucu iki kategoriye ulaşılmıştır. Bu kategoriler,ÖERM’lerin fiziksel aktivite uygulamalarına ilişkin profilleri ve ÖERMmüdürlerinin fiziksel aktivite uygulamalarının etkilerine yönelik farkındalıkdüzeyleridir. Araştırma bulguları, her iki kurum müdürünün de fiziksel aktiviteuygulamalarının özel gereksinimli bireyler üzerindeki etkileri konusundafarkındalık sahibi olduğunu ortaya koymuştur. Ancak, kurumlardan birindefiziksel aktivite uygulamalarının ilgili mevzuatta zorunlu tutulmaması veailelerden bu uygulamalara yönelik talep gelmemesi sebebiyle herhangi birfiziksel aktivite uygulamasına yer verilmediği saptanmıştır.

Bu araştırmanın amacı, akran aracılı uyarlanmış fiziksel aktivite (AAUFA) programına katılan otizm spektrum bozukluğu (OSB) olan bir bireyin iletişim becerilerindeki değişimlerin incelenmesidir. Durum (Vaka) çalışması modelinde desenlenen araştırmaya, OSB tanısı olan bir birey (katılımcı) ve normal gelişim gösteren (NGG) üç akran katılmıştır. Araştırmada, katılımcı ve NGG üç akran ile birlikte 3zü serbest fiziksel aktivite oturumu, 18zi ise AAUFA oturumu olmak üzere toplamda 21 eğitim oturumu gerçekleştirilmiştir. AAUFA oturumlarında, OSB olan bireyin ihtiyaçları ve uzman-ebeveyn görüşleri neticesinde hazırlanan 29 farklı uyarlanmış fiziksel aktivite akran aracılı olarak uygulanmıştır. Söz konusu uyarlanmış fiziksel aktivitelerin akran aracılı olarak sunulabilmesi amacıyla AAUFA oturumları öncesi, NGG üç akran ile birlikte 6 oturum akran eğitimi süreci gerçekleştirilmiştir. AAUFA oturumları genel içerik olarak; ısınma egzersizleri (ritm ve müzikli), işlevsel egzersizler (eşli ve bireysel), istasyon parkurları, stafet yarışları, eğitsel oyunlar (eşli, yardımlaşmalı, gruplu, kurallı, ritimli ve müzikli oyunlar), sportif yarışmalar ve esnetme-soğuma egzersizlerinden (eşli, grupla ve bireysel) oluşmuştur. Araştırma süresince gerçekleştirilen tüm oturumlar video kamera ile kayıt altına alınmıştır. Araştırma verileri farklı veri toplama araçları (gözlem formu, yarı yapılandırılmış görüşme formları, saha notları ve yansıtmacı günlük) ile elde edilmiştir. Gözlem formu aracılığıyla elde edilen verilerin analizinde grafiksel analiz yöntemi; yarı yapılandırılmış görüşmeler, saha notları ve yansıtmacı günlük aracılığıyla elde edilen verilerin analizinde ise içerik analizi ve betimsel analiz yöntemleri kullanılmıştır. Araştırma sonucu elde edilen bulgular 3 başlık altında incelenmiştir. Bu başlıklar, katılımcının iletişim becerilerindeki değişimler, öğretmenlerin katılımcının iletişim becerilerindeki değişimler hakkındaki görüşleri ve NGG üç akranın OSB olan bireye karşı farkındalık ve tutumlarıdır. Katılımcının iletişim becerilerindeki değişimlere dair bulgular analiz edildiğinde, katılımcının akranlar ile olan iletişim becerilerini ön değerlendirme bölümünde 22 defa, son değerlendirme bölümünde 179 defa, izleme ölçümü bölümünde ise 138 defa sergilediği belirlenmiştir. Katılımcının araştırmacı ile olan iletişim becerilerini ön değerlendirme bölümünde 28 defa, son değerlendirme bölümünde 45 defa, izleme ölçümü bölümünde ise 39 defa sergilediği tespit edilmiştir. Öğretmenlerin katılımcının iletişim becerilerindeki değişimler hakkındaki görüşlerine dair bulgular değerlendirildiğinde, öğretmenler program sonrası katılımcının göz kontağı, ortak ilgi, iletişim başlatma ve iletişime tepki becerilerinde olumlu değişimler olduğunu ifade etmişlerdir. NGG üç akranın OSB olan bireye karşı farkındalık ve tutumlarına ilişkin bulgular incelendiğinde, akranların AAUFA programı sonrası OSB olan bireye karşı farkındalık ve tutumlarının olumlu yönde değişim gösterdiği tespit edilmiştir. Sonuç olarak, AAUFA programının OSB olan bireyin iletişim becerileri üzerinde olumlu yönde etkisi olduğu izlenimi edinilmiştir. OSB olan bireyin iletişim becerilerindeki değişimler hakkında öğretmenlerin ve akranların bildirdikleri olumlu görüşler, bu izlenimi güçlendirmiştir. Bu sonuçların ileriki araştırmalarda desteklenmesinin, alanda çalışan öğretmenler, antrenörler ve uzmanlar tarafından akran aracılı uyarlanmış fiziksel aktivitelerin daha yaygın kullanımı açısından önemli katkı sağlayacağı düşünülmektedir. The objective of this research is the investigation of the changes in the communication skills of an individual with autism spectrum disorder (ASD) participating in the peer mediated adapted physical activity (PMAPA) program. One individual with an ASD diagnosis (participant) and three peers showing normal development (SND) participated in the research which was designed in the model of a case study. In the research, a total of 21 training sessions, including 3 free activity sessions and 18 PMAPA sessions were held with the participant and the three peers SND. In the PMAPA sessions, 29 different adapted physical activities prepared as a result of the needs of the individual with an ASD and expert-family views were performed as peer mediated. With the purpose of being able to present the said adapted physical activities as peer mediated, 6 sessions of peer training process were held with the three peers SND prior to the PMAPA sessions. The PMAPA sessions generally consisted of warm-ups exercises (with rhythm and music), functional exercises (paired and individual), station tracks, flag races, educational games (paired, cooperative, group and individual games with rules, rhythm and music), sporting competitions and stretching-cooling exercises (paired, group and individual) sections. All sessions carried out throughout the research were recorded with a video camera. Research data were obtained using various data collection tools (observation form, semi-structured interview forms, field notes and reflective journal). The graphical analysis method was used in the analysis of data obtained through the observation form and the content analysis and descriptive analysis methods were used in x the analysis of data obtained through semi-structured interviews, field notes and reflective journal. The findings obtained as a result of the research were examined under 3 headings. These headings include the changes in the communication skills of the participant, the views of the teachers on the changes in the communication skills of the participant and the awareness and attitudes of the three peers SND toward individual ASD. When findings pertaining to the changes in the communication skills of the participant were analyzed, it was determined that the participant displayed his skills regarding communication with his peers 22 times in the preliminary assessment section, 179 times in the final assessment section and 138 times in the observation measurement section. It was determined that the participant displayed his skills regarding communication with the researcher 28 times in the preliminary assessment section, 45 times in the final assessment section and 89 times in the observation measurement section. When findings regarding the views of the teachers on the changes in the communication skills of the participant were evaluated, it was seen that the teachers stated that there were positive changes in the eye contact, joint attention, communication initiation and response to communication skills of the participant and that he/she exhibited more conversational traits. When findings regarding the awareness and attitude of the three peers SND toward individual ASD were examined, it was determined that the awareness and attitudes of the peers toward individual ASD had changed in a positive was following the PMAPA program. As a result, the impression was gained that the PMAPA program had a positive effect on the communication skills of the individual with ASD. The positive views expressed by the teachers and peers on the changes in the communication skills of the individual with ASD have reinforced this impression. It is believed that the support of these results by future research will make an important contribution to the more widespread use of peer mediated adapted physical activities by teachers, coaches and experts working in the field.

Bu çalışmanın amacı, düzenli olarak uygulanan beden eğitimi ve spor aktivitelerinin çocukların ruhsal uyum düzeylerinde etkili olup olmadığının belirlenmesidir. Araştırma grubu, Ankara Keçiören Hacı Sabancı Ortaokulu’nda öğrenim gören 10-11 yaş aralığındaki 80 öğrenciden oluşturulmuştur. Araştırma, ön test son test kontrol gruplu deneme modelinde desenlenmiştir. Uygulama grubu öğrencileri ile haftada 4 gün, 2 saatlik süre ile 20 hafta boyunca beden eğitimi ve spor aktiviteleri gerçekleştirilmiştir. Veriler, Hacettepe Ruhsal Uyum Ölçeği aracılığıyla araştırmaya katılan çocukların anneleri üzerinden elde edilmiştir. Verilerin istatistiksel değerlendirilmesinde SPSS 15.0 istatistik paket program kullanılmış ve anlamlılık 0,05 ve 0,01 düzeyinde test edilmiştir. Araştırmanın bulgularına göre, beden eğitimi ve spor aktivite programı öncesi, uygulama ve kontrol grubu öğrencilerin benzerlik gösteren ruhsal uyum düzeylerinin, 20 haftalık program sonrasında uygulama grubu lehine olumlu yönde anlamlı farklılıklar gösterdiği belirlenmiştir. Elde edilen bulgular ışığında, beden eğitimi ve spor aktivitelerinin çocukların ruhsal uyum düzeyleri üzerinde olumlu bir etkiye sahip olabileceği bu araştırmadan elde edilen önemli bir sonuçtur., The aim of this research was to determine whether regular application of physical education and sports activities was effective on psychological adaptation levels of children or not. The research group was constituted of 80 students in the range of 10-11 years old who take education in Ankara Keçioren Hacı Sabancı Secondary School. The research was designed as a test-module with pretest-posttest control group. Physical education and sports activities were performed with application group as 2 hours a day, 4 days a week throughout 20 weeks. The data were collected by Hacettepe Psychological Adaptation Scale. For the statistical evaluation of the data, SPSS 15.0 statistical software program was used and significance was tested at levels of 0.05 and 0.01. In accordance with findings of the research, while psychological adaptation levels of application and control groups showed similarity before physical education and sports activity program, significant differences in favour of application group were determined positively after 20-week program. In the light of findings, it can be significantly resulted from this research that physical education and sports activities might have positive effect on psychological adaptation levels of children

The aim of this study is to examine the effect of entertaining fun athletics training program on the self-confidence levels of children. The sample group of the study is occuring 160 students in 12-14 age group from Keçiören Hacı Sabancı Primary School located in Keçiören district of Ankara. Both the experimental and the control group were applied Piers-Harris Self-Confidence test developed by Piers and Harris (1984) before and after 8-week procedure. The SPSS statistical program (version 15.0) was used for data analysis.The research indicates a statistical difference (P, Bu çalışmanın amacı, eğlenceli atletizm antrenman programının çocuklarda özgüven düzeyini etkileyip etkilemediğinin araştırılmasıdır. Çalışmanın örneklem grubu Ankara Keçiören Hacı Sabancı Ortaokulu’nda okuyan 12-14 yaş grubu 160 öğrenci oluşturmaktadır. 8 haftalık sürecin öncesinde ve sonrasında hem kontrol hem denek gruplarına Piers Harris özgüven anketi (1984) uygulanmıştır. Verilerin değerlendirilmesinde SPSS 15.0 istatistik paket program kullanılmıştır. Araştırmaya katılan deney ve kontrol gurubu arasında sontest bakımından istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık olduğu tespit edilmiştir (P < 0,05). Araştırmaya deney gurubu olarak katılan deneklerin öntest – sontest karşılaştırılmasında, öntest ve sontest değerleri arasında istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık olduğu tespit edilmiştir (P < 0,05). Bu karşılaştırmalarda sontest değerlerinin öntest değerlerinden yüksek olduğu bulunmuştur. Sonuç olarak, eğlenceli atletizm antrenman programına katılan 12-14 yaş grubu bireylerin özgüven düzeylerinin incelenmesi amacı ile yapılan araştırmada, deney grubuna uygulanan eğlenceli atletizm antrenman programının çocukların özgüven düzeylerinde anlamlı farklılığa neden olduğu bulunmuştur. Bu bağlamda eğlenceli atletizm antrenman programının 12-14 yaş grubu çocuklarda özgüven özelliklerini olumlu yönde etkilediğini söyleyebiliriz

Bu çalışmanın amacı, 12-14 yaş grubu ilköğretim öğrencilerinin özgüven düzeylerinin voleybol egzersizine bağlı incelenmesidir. Çalışmanın örneklem grubu Saraçoğlu Toki Mustafa Çetin Ortaokulu?nda okuyan 12-14 yaş grubu 80 öğrenci oluşturmaktadır. Araştırmaya katılan çocukların özgüven düzeylerini belirlemek için ?Piers-Harris (1984) tarafından geliştirilen ve Öner (1996) Türkçe?ye uyarlanan Özgüven Ölçeği (Self- Concept Scale) kullanılmıştır. Verilerin değerlendirilmesinde One-Sample Kolmogorov-Smirnov testi, Independent-sample T testi ve Paired-sample T testi kullanılmıştır. Özgüvenin isabet üzerine etkisi ise regresyon analizi ile test edilmiştir. Bu çalışmada hata düzeyi 0.05 olarak alınmıştır. Sonuç olarak, 12-14 yaş grubu ilköğretim öğrencilerinin özgüven duygusunun voleybol egzersizine bağlı incelenmesi amacı ile yapılan çalışmada, Voleybol egzersizi yapan çocukların özgüven düzeylerinin servis atma becerisi üzerine etkisinin incelenmesi amacı ile yapılan araştırmada, Bayan deneklerin özgüven son test guruplar karşılaştırılmasında, deney ve kontrol gurupları arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılık olduğu tespit edilmiştir. Erkek deneklerin isabet ön test ve isabet son test karşılaştırılmasında, deney ve kontrol gurupları arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılık olduğu tespit edilmiştir. Voleybol egzersizi yapan deney grubu son test puanları anlamlı derecede ön test puanlarından daha yüksek bulunmuştur. Bayan ve erkeklere ilişkin özgüven ön test ve özgüven son test değerlerinin anlamlı olduğu gözlemlenmektedir. Kadın ve erkek deneklerde, özgüven ön test değerleri ile isabet ön test değerleri arasında anlamlı bir ilişki bulunmaktadır. Bu çalışmanın sonucunda 12-14 yaş grubu çocuklarda voleybol egzersizinin özgüven duygusunu olumlu yönde etkilediğini söyleyebiliriz., In order to determine self-confidence level of students participting in the research, selfconseft scale developed by Piers-Harris (1984) and adapted to Turkish by Öner (1996) was used. One-sample Kolmogorov-Smirnov, İndependent-sample T and paired-sample T tests were used for data analysis. The effect of self-confidence over hitting was tested with regression analysis. To conclude, in the present study conducted to examine self-confidence level of students on serving ability related to volleyball, In the present study conducted to examine whether self-confidence level of students affect serving ability or not; In the comparison of pre-test and post test results of the experimental male and female groups, there is a statistically significant difference between pre-test and post-test results. In the comparison of hitting pre-test and post-test of experimental males, there is a statistically significant difference betwen experimental and control groups.

Bu çalışmanın amacı, 12-14 yaş grubu ilköğretim öğrencilerinin özgüven düzeylerinin voleybol egzersizine bağlı incelenmesidir. Çalışmanın örneklem grubu Saraçoğlu Toki Mustafa Çetin Ortaokulu’nda okuyan 12-14 yaş grubu 80 öğrenci oluşturmaktadır. Araştırmaya katılan çocukların özgüven düzeylerini belirlemek için “Piers-Harris 1984 tarafından geliştirilen ve Öner 1996 Türkçe’ye uyarlanan Özgüven Ölçeği Self- Concept Scale kullanılmıştır. Verilerin değerlendirilmesinde One-Sample Kolmogorov-Smirnov testi, Independent-sample T testi ve Paired-sample T testi kullanılmıştır. Özgüvenin isabet üzerine etkisi ise regresyon analizi ile test edilmiştir. Bu çalışmada hata düzeyi 0.05 olarak alınmıştır. Sonuç olarak, 12-14 yaş grubu ilköğretim öğrencilerinin özgüven duygusunun voleybol egzersizine bağlı incelenmesi amacı ile yapılan çalışmada, Voleybol egzersizi yapan çocukların özgüven düzeylerinin servis atma becerisi üzerine etkisinin incelenmesi amacı ile yapılan araştırmada, Bayan deneklerin özgüven son test guruplar karşılaştırılmasında, deney ve kontrol gurupları arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılık olduğu tespit edilmiştir. Erkek deneklerin isabet ön test ve isabet son test karşılaştırılmasında, deney ve kontrol gurupları arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılık olduğu tespit edilmiştir. Voleybol egzersizi yapan deney grubu son test puanları anlamlı derecede ön test puanlarından daha yüksek bulunmuştur. Bayan ve erkeklere ilişkin özgüven ön test ve özgüven son test değerlerinin anlamlı olduğu gözlemlenmektedir. Kadın ve erkek deneklerde, özgüven ön test değerleri ile isabet ön test değerleri arasında anlamlı bir ilişki bulunmaktadır. Bu çalışmanın sonucunda 12-14 yaş grubu çocuklarda voleybol egzersizinin özgüven duygusunu olumlu yönde etkilediğini söyleyebiliriz., The aim of this study is to examine self-confidence lecel of students on serving ability in volleyball.The sample group of the study is consisted of 80 students aged 12-14 , attending Primary of Saraçoğlu Toki Mustafa Çetin. Both the experimental and the control group were applied Piers Harris Children’s Self-Concept Scale by Piers Harris before and after 8 week procedure.The SPSS statistical program version 16.0 was used for data analysis. Findings were summarized with mean and standard deviation. One- Sample Kolmogorov-Smirnov was used to determine whether the data has normal distribution, independent-samples t-tests were used to determine significant differences among independent variables while Paired Sample test was used to determine the significant differences among the dependent variables. For this study, the criterion for significance was set at an alpha level of p< 0. 05.The research indicates a statistical difference P