Search

Pregnant women have faced novel physical and mental health risks during the pandemic. This situation is remarkable because a parent’s emotional bond with their unborn baby (also known as prenatal attachment) is related to the parent’s mental state. Prenatal attachment helps parents psychologically prepare for the transition into parenthood. Moreover, it plays a pivotal role in the future parentchild relationship and psychosocial development of the baby. Based on the available literature, the current study integrated risk perception theories with mental health indicators to examine maternal prenatal attachment during the pandemic. Pregnant women (n = 258) completed the Pregnancy-Related Anxiety Questionnaire-Revision 2 (PRAQ-R2), the WHO Well-being Index (WHO-5), the Prenatal Attachment Inventory (PAI), and answered questions about COVID-19 risk perception. The findings illustrated that pregnancy-related anxiety was positively associated with maternal prenatal attachment. Moreover, COVID-19 risk perception and well-being mediated this relationship. In other words, the higher levels of pregnancy-related anxiety were associated with increased COVID-19 risk perception and decreased well-being, inhibiting prenatal attachment in pregnant women. Considering the importance of prenatal attachment, it is crucial to understand the experiences of pregnant women and develop policies for promoting prenatal attachment, especially during challenging times such as the COVID-19 pandemic.

COVID-19, Dünya Sağlık Örgütü tarafından 11 Mart 2020 tarihinde virüsün yayılma hızı ve insan sağlığı üzerindeki etkisi nedeniyle pandemi olarak ilan edilmiştir. COVID-19 salgını, İkinci Dünya Savaşı’ndan bu yana dünyanın yüz yüze kaldığı en zorlu sağlık sorunlarından biridir. Hastalığın dünya çapında yayılmasına rağmen, COVID-19’un pediatrik hastalardaki epidemiyolojik ve klinik paternleri hala belirsizliğini korumaktadır. Sağlık bakım çalışanları, olası önleyici ve tedavi edici stratejileri belirlemek için pediatrik hastalar üzerinde daha fazla epidemiyolojik ve klinik çalışmaya gereksinim duymaktadır. COVID-19’un çocuklar üzerindeki etkisinin değerlendirilmesi, pandemi modellerinin daha öngörülebilir olmasının yanında, kısıtlı kaynakların bakıma ihtiyacı olan çocuklara yönlendirilmesine de yardımcı olacaktır. Pediatri hemşireleri COVID-19 krizinin çocuklar üzerindeki etkilerini gözleyebilmeli ve bu hassas grubun sağlık bakım gereksinimlerini karşılayabilmelidir. Bu derleme ile COVID 19’un çocuklar üzerinde etkisi konusundaki güncel literatür incelenmiştir.

Bu sistematik derleme, çocuklarda post-operatif dönemde non-farmakolojik ağrı giderme yöntemi olarak müziğin etkisini incelemekamacıyla yapılmıştır. Yöntem: Çocuklarda post-operatif dönemde kullanılan müziğin ağrıya etkisini belirlemek için Pubmed, Proquest,Science Direct ve EBSCOhost, ClinicalKey, Ovid elektronik veri tabanları beş anahtar sözcük kullanılarak taranmıştır. Tarama sonucundaaraştırma kapsamına beş çalışma dahil edilmiştir. Bulgular: Değerlendirmeye alınan çalışmaların üçünde ağrının kontrol gruplarına göreanlamlı derecede azaldığı, bir çalışmada opioid analjezik kullanım ihtiyacının azaldığı ve bir çalışmada ise iki grubun da ağrısının azaldığıfakat istatistiksel açıdan anlamlı olmadığı saptanmıştır. Çalışmalarda kayıtlı ve canlı müzik terapi yönteminin 3-19 yaş grubundaki çocuklardacerrahi sonrası non-farmakolojik yöntem olarak kullanıldığı ve hissedilen ağrıyı azaltmada etkili olduğu görülmüştür. Sonuç: Çalışmalardakayıtlı ve canlı müzik terapi yönteminin çocuklarda cerrahi sonrası non-farmakolojik yöntem olarak kullanıldığı ve hissedilen ağrıyı azaltmadaetkili olduğu görülmüştür. Çocuklarda cerrahi sonrası ağrıyı gidermek için müzik terapi yönteminin non-farmakolojik bir hemşirelik girişimiolarak kullanılmasının yaygınlaştırılması ve bu amaçla eğitimlerin yapılması önerilmektedir.

Nekrotizan enterokolit (NEK), yenidoğanlarda gastrointestinal sistemle ilgili olarak sıklıkla karşılaşılan problemlerden bir tanesidir. Çalışmanın amacı, NEK tanılı yenidoğanlarda uygulanması gereken hemşirelik bakımının Neuman Sistemler Modeli yaklaşımı ve Kuzey Amerika Hemşirelik Tanıları Birliği (NANDA) tanıları ile ele alınmasıdır. Hemşirelik sürecinin ilk aşamasında hastaya ilişkin veriler toplanmıştır. Toplanan veriler ile hastaya ait veriler, hastanın algıladığı stresörler, hemşirenin hastayla ilgili algıladığı stresörler belirlenmiş ve veriler özetlenmiştir. Verilerin toplanmasının ardından olguya NANDA tanıları doğrultusunda on farklı hemşirelik tanısı konulmuş, her bir hemşirelik tanısı için beklenen hasta sonuçları, girişimler ve hemşirelik tanısı sonuçları belirlenmiştir. Bu olgu sunumunda, özellikle prematürelerde sıklıkla görülen NEK tanısı almış bir yenidoğanın mevcut ve olası sorunlarının çözülmesine ilişkin hemşirelik bakım planı yer almaktadır. Neuman Sistemler Modeli’nin hemşirelik bakımında kullanılması olguya planlı bir hemşirelik bakımı sunulmasını sağlamaktadır., Necrotizing Enterocolitis (NEC) is one of the most common problems with gastrointestinal system in newborns. the aim of the study was to evaluate the nursing care that should be applied in newborns diagnosed with NEC with Neuman Systems Model approach and NANDA nursing diagnoses. in the first stage of the nursing process, patient data were collected. the stressors perceived by the patient, and the stressors perceived by the nurse and the patient were determined, and the data were summarized. Following data collection, five different nursing diagnoses were determined according to the NANDA diagnosis, and the expected patient outcomes, interventions and nursing diagnosis results were determined for each nursing diagnosis. in this case report, there is a nursing care plan to solve the current and possible problems of a newborn with NEC, which is frequently seen in premature infants. the use of Neuman Systems Model in nursing provides a planned nursing care.

…

Amaç: Bu çalışmanın amacı, deneysel yanık modelinde kısmi kalınlıkta yanık yarasında %1'lik gümüş sülfadiazin, %0.2'lik nitrofurazon, propolis çözücüsü, suda çözünen %10'luk ve suda çözünen %15'lik propolisin yara iyileşmesi üzerine etkinliklerinin histopatolojik olarak karşılaştırılması ve değerlendirilmesidir. Yöntem: Çalışma Ege Üniversitesi Laboratuvar Hayvanları Uygulama ve Araştırma Merkezi'nde, 1-28 Eylül 2020 tarihleri arasında, 36 adet 200-400 g ağırlığında Wistar Albino rat ile yürütülmüştür. Ratlar her iki cinsiyetten eşit olacak şekilde altı gruba (kontrol grubu-%1 gümüş sülfadiazin grubu-%0.2 nitrofurazon grubu-propolis çözücüsü grubu-%10'luk suda çözünen propolis grubu-%15'lik suda çözünen propolis grubu) randomize edilerek ayrılmıştır. Ratlara yanık indüklemesi öncesi anestezi uygulanmıştır. Ratların sırtı tıraşlarak ve Povidon İyotla dezenfekte edilerek dairesel çapı 7 mm pirinç blok ile dört adet temas yanığı oluşturulmuştur. Üç dakika kaynayan suyun içerisinde bekletilen blok, ratın sırtına ek basınç uygulamadan, sadece kendi ağırlığı ile dikey pozisyonda, 10 saniye boyunca temas ettirilmiştir. Yara alanı 0., 3., 7., 14. ve 21. günlerde Imitowound mobil uygulaması ile ölçülerek kayıt edilmiştir. Ayrıca 3., 7., 14. ve 21. günlerde yara alanından 8 mm'lik biyopsi punch ile doku örneği alınarak, histopatolojik inceleme yapılmıştır. Bulgular: Çalışmada %15'lik suda çözünen propolis uygulanan ratların yara alanı ortalaması, kontrol grubuna ve propolis çözücüsü grubuna oranla 7., 14. ve 21. günlerde anlamlı olarak küçük bulunmuştur. Histopatolojik incelemelerde çalışmanın 14. gününde, gruplar arasında fibroblast proliferasyonu, kollagenizasyon, fibrozis ve mononükleer hücre yoğunluğu açısından propolis lehine bir farklılık belirlenmiştir. Sonuç: Yukarıda verilmiş olan bulgular ışığında; suda çözünen propolisin ratların yanık yarasına uygulanmasının yara iyileşmesinde olumlu etkisi olduğu görülmektedir. Suda çözünen propolisin yanık yarası iyileşmesi üzerinde etkinliğinin ispatlanabilmesi için daha büyük örneklemlerde çalışmanın tekrarlanması ve benzer sonuçların elde edilip edilmeyeceğinin araştırılması önerilmektedir., Aim: The aim of this study is to compare and evaluate the effects of 1% silver sulfadiazine, 0.2% nitrofurazone, propolis vehicle and 10% water-soluble and 15% water soluble propolis on wound healing in the second degree superficial burn wound histopathologically. Methods: It was conducted in Ege University Laboratory Animals Application and Research Center between September 1, 2020 and September 28, 2020 with 36 Wistar Albino rats weighing 200-400 g. Rats were randomly divided into six groups (control group-silver sulfadiazine group-nitrofurazone group-propolis vehicle group-10% water-soluble propolis group-15% water-soluble propolis group), equally from both sexes. Rats were anesthetized before the burn induction. Four contact burns were created with a circular diameter of 7 mm brass block on the back of rats whose backs were shaved and disinfected with Povidone Iodine. The brass block, which was kept in boiling water for 3 minutes, was contacted for 10 seconds in vertical position with only its own weight, without applying additional pressure to the back of the rat. The wound area was measured and recorded on the 0th, 3rd,7th, 14th and 21st days with Imitowound mobile application. In addition, on the 3rd, 7th, 14th and 21st days, the tissue sample was taken from the wound area with an 8 mm biopsy punch and histopathological examination was performed. Results: In the study, the width of the wound areas of rats treated with 15% water soluble propolis was found to be significantly smaller on the 7th, 14th and 21st days compared to the control group and propolis vehicle group. In histopathological examinations, on the 14th day of the study, a difference in favour of propolis was determined between the groups in terms of fibroblast proliferation, collagenization, fibrosis and mononuclear cells. Conclusion: In the light of the results given above; applying water-soluble propolis to the burn wound of rats seems to have a positive effect on wound healing. In order to prove the effectiveness of water-soluble propolis on burn wound healing, it is recommended to repeat the study in larger samples and to investigate whether similar results can be obtained.

Araştırmaya Haziran 2019 - Ağustos 2019 tarihleri arasında Ege Üniversitesi Hastanesi Sağlık Uygulama ve Araştırma Merkezi Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Anabilim Dalı Hematoloji Kliniği'nde bakım ve tedavisi devam eden, lösemi tanısı almış, araştırmanın sınırlılıklarına uyan 2-18 yaş grubu 30 çocuk ve ebeveynleri dahil edilmiştir. Veri toplama aracı olarak "Çocuk ve Ebeveyn Bilgi Formu" ve "Çocuklar ve Gençler İçin Ağız Bakım Rehberi ve Oral Bakım Protokolü" kullanılmıştır. Verilerin toplanması çocuğa kemoterapi tedavisi başlanmadan bir gün önce başlayıp 21 gün boyunca sürmüştür. Çocuk ve ebeveynden her sabah çocuğun ağız içini araştırmacı tarafından temin edilen abeslang ve bir ışık kaynağı ile rehbere göre değerlendirmesi istenmiştir. Rehberden alınan toplam puana göre ağız bakımı yapma sıklığı belirlendikten sonra ağız bakım protokolündeki adımları takip etmesi istenmiştir. Araştırmadan elde edilen verilerin analizi SPSS 25.0 programında; sayı, yüzde, ortalama, standart sapma, Shapiro-Wilk, Spearman korelasyon analizi ile incelenmiştir. Çocukların %86,7'sinin akut lenfoblastik lösemi tanısı ile izlendiği, %33,3'ünün tedavi süresinin 0-1 ay olduğu, %76.7'sinin aldığı kemoterapi kür sayısının 1-5 kür arasında değiştiği görülmüştür. Çocukların %86,7'si ağız içini her gün kontrol ettiği ancak %80'nin düzenli olarak ağız bakımı yaptığı saptanmıştır. Ağız bakımını düzenli yapmama nedeni olarak %16.7 oranında ağız bakımını yapmayı sevmedikleri belirlenmiştir. Oral mukozit oluşumunda en şikayetçi oldukları durum %53,3 oranında ağrının olması olarak saptanmıştır. Çocukların kemoterapi tedavisi süresine göre oral mukozitin 0-6 ay tedavi görenler için 6.40±6.58 gün, 6 ay ve üzeri tedavi alanlar için 10.75±5.03 gün sürdüğü belirlenmiştir. Çocukların 'Çocuklar ve Gençler İçin Ağız Bakım Rehberi'nden aldıkları puanlar ile; mukozit evresi, ağrı puanı, nötrofil sayısı ve trombosit sayısı arasındaki ilişki anlamlı bulunmuştur (p, The study included 30 2-18-year-old children who were diagnosed with leukemia and whose healthcare and treatment continued in the Hematology Clinic of Ege University Hospital Health Application and Research Center Child Health and Diseases Department between June 2019 and August 2019 and their parents. Data collection tools used in the study were the "Child and Parent Information Form" and "The Oral Assessment Guide for Children and Adolescent and Oral Care Protocol". Data collection started one day before the onset of chemotherapy and lasted for 21 days. The children and parents were asked to evaluate the child's mouth in accordance with the guidelines every morning using the abeslang and a light source provided by the researcher. After the frequency of oral care was determined based on the total score obtained from the guidelines, they were asked to follow the steps described in the oral care protocol. The data obtained from the study were analyzed using the SPSS 25.0. In the analysis, numbers, percentages, arithmetic mean, standard deviation, Shapiro-Wilk and Spearman correlation analysis were used. Of the children, 86.7% were followed up due to the diagnosis of acute lymphoblastic leukemia, and 33.3% had a treatment period of 0-1 months. The number of chemotherapy sessions ranged from 1 to 5 in 76.7% of them. Of the children, although 86.7% checked the inside of the oral cavity every day, the rate of those who performed oral care regularly was 80%. When those who did not perform oral care regularly were asked why they did not, 16.7% said that they did not enjoy performing oral care. The point 53.3% of the patients complained during oral mucositis formation was that they suffered pain. Oral mucositis lasted 6.40±6.58 days in those who had chemotherapy for 0-6 months and 10.75±5.03 days in those who had chemotherapy for 6 months or more. There was a significant relationship between the scores the children obtained from the "The Oral Assessment Guide for Children and Adolescent", and mucositis stage, pain score, neutrophil count and platelet count (p

Amaç; Anneye çeşitli sebeplerle ulaşamayan preterm ve yenidoğan bebekler için emmeyi unutturmayacak fakat emmeyi güçlendirip, yutmayı destekleyecek alternatif beslenme yöntemleri geliştirilmiştir. Bunlardan birisi ise fincanla beslemedir. Araştırmamız; 34 gebelik haftası ve üzerinde bebeklerde fincanla besleme sırasında fizyolojik parametreleri, ağızdan akıtma ve beslenme süresindeki değişiklikleri (beslenme çıktıları) gözlemlemek, beslenme sonrası konforu ve hemşirelerin beslenmeyle ilgili görüşlerini değerlendirmek amacıyla yapılan bir araştırmadır.Gereç ve Yöntem:Araştırma kesitsel, tanımlayıcı ve yarı deneysel bir çalışmadır.Araştırmanın verileri 15.01.2019 ve 15.04.2019 tarihleri arasında, İzmir iliS.B.Ü. Dr. Behçet Uz Çocuk Hastalıkları ve Cerrahisi Eğitim ve Araştırma Hastanesi Yenidoğan Yoğun Bakım Ünitesi'nde uygulanmıştır.34 hafta ve üzeri 43 yenidoğan ve 1 yıldan fazla yenidoğan yoğun bakım ünitesinde görev yapmakta olan 43 hemşire, dahil edilme kriterlerine uygun olarak saptanmıştır. Veriler, "Olgu Rapor Formu", "Hemşirelerin Fincanla Beslemeye İlişkin Görüş Formu", "Gözlem Formu", "Yenidoğan Konfor Davranış Ölçeği" ve "Hemşire Fincanla Besleme Beceri Değerlendirme Kontrol Listesi" ile toplanmıştır. Bulgular: Hemşirelerin %81,4'ü (n=35) daha önce bir bebeği fincanla beslemediklerini belirtmişlerdir. Hemşirelerin fincanla beslemeye ait görüşleri, fincanla besleme eğitimi ve fincanla besleme deneyiminden olumlu yönde etkilenmiştir. Birinci fincanla besleme öncesi/ sırası / 1 dakika sonrası, ikinci fincanla besleme öncesi/ sırası / 1 dakika sonrası, üçüncü fincanla besleme öncesi/ sırası /1 dakika sonrası kalp tepe atımları, solunum sayıları ve oksijen saturasyonu beslenme sayısına göre tekrarlı ANOVA testi ile değerlendirilmiştir. Birinci, ikinci, üçüncü besleme kalp tepe atımları, solunum sayıları ve oksijen saturasyonlarıarasında fark olmadığıancak tüm beslemeler öncesi, sırası ve sonrasındaki kalp tepe atımı, solunum sayısı ve oksijen saturasyonu değişimi istatistiksel olarak anlamlı bulunmuştur. Besleme Öncesi-sırasısonrası ilerleyişi) üç beslenmede de benzerdir. Fincanla besleme sonrası puan ortalamaları, fincanla beslemenin bebekler için konforlu bir işlem olduğunu ortaya çıkarmıştır. Sonuç: Araştırma sonucunda, fincanla beslemenin bebekler için konforlu olduğu, hemşirelerin eğitim ve deneyim sonunda fincanla besleme hakkındaki yargılarının kırıldığı ve bebeğin deneyim artışınınbeslenme çıktılarına etkisinin olmadığı ortaya çıkmıştır., Aim:Alternative feeding methods have been developed for preterm and newborn babies who have not reached the mother for various reasons but will not forget to suck.One of them is feeding with cups.Our research; Observing the physiological parameters, oral flushing and feeding time (feeding outcomes) during the feeding of the cups at 34 weeks of gestation and above infants is a research conducted to evaluate the post feeding comfort and nurses' views about nutrition. Materials and Methods: This is a cross-sectional, descriptive and semi-experimental study.It was administered in the Neonatal Intensive Care Unit of Behçet Uz Children's Diseases and Surgery Training and Research Hospital at between 15.01.2019 – 15.04.2019. 43 newborns who were 34 weeks and over and 43 nurses who were working in the neonatal intensive care unit for more than 1 year were found to comply with the inclusion criteria. The data were collected by "Case Report Form", "Nursing Opinion on Cup Feeding", " Observation Form", "Newborn Comfort Behavior Scale" and "Nurse Cup Feeding Skill Assessment Checklist". Results: 81.4% (n = 35) of the nurses stated that they did not feed a baby before. Nurses' views of feeding the cup were positively influenced by the cup-feeding training and cup-feeding experience. repetitive ANOVA test results according to the number of feeding peaks; There was no difference between the first, second, third feeding heart apnea, respiratory numbers, and oxygen saturation; however, the change in heart rate, respiratory rate and oxygen saturation before, during and after all feeding were found to be statistically significant, and this was similar in all three feeds. The mean score of the cup after feeding was found to be a comfortable process for babies. Conclusion: As a result of our research, it has been revealed that cup feeding is comfortable for babies, the prejudices of nurses about feeding with cup at the end of education and experience are broken and baby's experience increase has no effect on feeding outcomes.

Amaç: 0-6 yaşındaki çocuklar için ev kazaları hayati bir tehlike oluşturmaktadır. Bu nedenle tüm ailelerin gerekli önlemleri alması gerekmekte ve çocukların kaza riski en aza indirilmelidir. Çalışma 0-6 yaş aralığında çocuğa sahip annelerin ev yaralanmalarına karşı almış oldukları güvenlik önlemlerini incelemek amacı ile gerçekleştirilmiştir. Gereç ve Yöntem: Çalışma tanımlayıcı ve kesitsel nitelikte yapılmıştır. Çalışmanın örneklemini, Ege Üniversitesi Sağlık Uygulama ve Araştırma Merkezi Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Anabilim Dalı 'nda 0 ve 6 yaş aralığında çocuk sahibi olan 300 anne oluşturmuştur. Araştırma, Nisan 2017- Haziran 2017 tarihleri arasında gerçekleştirilmiştir. Araştırmadaki veriler araştırmacının geliştirdiği sosyodemografik özellikler soru formu ve Çınar ile Görak'ın (2003) geçerlik ve güvenirlik çalışmasını yürüttüğü "0–6 Yaş Çocuklarda Annenin Ev Kazalarına Yönelik Güvenlik Önlemlerini Tanımlama Ölçeği" kullanılarak toplanmıştır. 25 sorudan oluşan sosyo-demografik formda annenin eğitimi, yaşı, geliri, sahip olduğu çocuk sayısı ve çalışma durumuna yönelik sorular bulunmaktadır. "0–6 Yaş Çocuklarda Annenin Ev Kazalarına Yönelik Güvenlik Önlemlerini Tanımlama Ölçeği"nde toplam 40 madde vardır. 34 olumlu, 6 olumsuz ifade bulunmaktadır. Ölçeğin Cronbach-α katsayısı çalışmamızda 0,89 olarak hesaplanmıştır. Veri analizinde IBM SPSS Statistics 25.0 paket programı kullanılmış ve analiz sonuçları 0,05 anlamlılık düzeyine göre yorumlanmıştır. Nümerik veriler minimum, maximum, ortalama, standart sapma değerler aracılığıyla gösterilirken, kategorik veriler frekans, yüzde değerleri kullanılarak belirtilmiştir. Değişkenler arasında ikili karşılaştırma yapmak için bağımsız örneklem t-testi, grup sayısı ikiden çok olan karşılaştırmalar için ANOVA veya Kruskal Wallis testi tercih edilmiştir. Bulgular: Araştırmaya katılan annelerin çoğunluğunun ortaokul mezunu olduğu, ev kazaları konusunda eğitim almadıkları, çekirdek aile oldukları, gelir düzeylerinin giderlere denk olduğu ve iki çocuğa sahip oldukları belirlenmiştir. Ev kazası geçiren çocukların ise %60'ının erkek, %24'ünün 2-3 yaş aralığında olduğu tespit edilmiştir. "0–6 Yaş Çocuklarda Annenin Ev Kazalarına Yönelik Güvenlik Önlemlerini Tanılama Ölçeğine" verilen puanlarda anne ile baba eğitim durumu ve ev kazaları hakkında eğitim alma durumlarına göre istatistiksel yönden anlamlı şekilde farklılaştığı bulunmuştur. Farklılığın eğitim düzeyi yüksek olan katıımcılar lehine olduğu görülmüştür. Sonuç: Elde edilen bulgular doğrultusunda, çocukların ev kazası geçirmelerini azaltma veya önlemede eğitim düzeyinin ve farkındalığın ön plana çıktığı sonucuna varılmıştır. Ayrıca ebeveynlerin ev ortamında uygun güvenlik önlemlerini almaları için ev kazalarına ilişkin kurs, seminer vb. eğitimlere katılımlarının teşvik edilmesi öneri olarak sunulmaktadır., Purpose : Home accidents are a vital risk for children aged 0-6. For this reason, all families should take the necessary measurement and the risk of accidents should be minimized. The aim of this study was to investigate the safety measurement taken by mothers with children between the ages of 0-6 against home injuries. Material and Method : The sample of this descriptive study involved 300 mothers with children who had at least a home accident at Ege University Health Application and Research Center Department of Child Health and Diseases . The research was performed between April and June, 2017. Socio-demographics questionnaire developed by the researcher and the scale for "Mothers' Safety Precautions Identification for Children aged 0-6 years in the Accidents at Home" developed by Çınar and Görak (2003) were used as data collection tools. The socio-demographic questionnaire consisted of 25 questions including information about the mothers' age, education, working status, number of children, income status of the family. There are 34 positive and 6 negative statements in the scale. Cronbach-α coefficient of the scale was calculated as 0.89 in our study. IBM SPSS Statistics 25.0 package program was used for data analysis and the results of the analysis were interpreted according to 0.05 significance level. Numerical data are indicated by minimum, maximum, average and standard deviation values, while categorical data are expressed using frequency and percentage values. Independent sample t-test was used for pairwise comparison between variables, and ANOVA or Kruskal Wallis test was used for comparisons with more than two groups. Results : The findings of the study have shown that the majority of the mothers who participated in the study were secondary school graduates who did not receive education on home accidents and were core families, income levels were equivalent to expenses and had two children. It was found that 60% of children who had a home accident were male and 24% of these children were between 2-3 years old. It was determined that the scores given to the scale for "Mothers' Safety Precautions Identification for Children aged 0-6 years in the Accidents at Home" were statistically significant in terms of the education level of mothers and fathers and education status about home accidents. This difference was found to be in favor of the participants with higher educational level. Conclusion : According to the findings of the study, it was concluded that education level and awareness were emphasized in reducing or preventing children from having home accidents. In addition, parents should be encouraged to participate courses, seminars etc. related to home accidents in order to take appropriate security measures in the home environment.

Amaç: Sağlık çalışanı olan ve olmayan ebeveynlerin çocuklarında kullandıkları tamamlayıcı alternatif tıp yöntemlerinin belirlenmesi amacı ile yapılmıştır. Yöntem: Araştırmanın örneklemini; İzmir'deki bir üniversite hastanesine bağlı iki ilçe hastanelerinde 0-18 yaş aralığında çocuğu olan bu kurumlarda çalışan araştırmaya gönüllü katılan 213 sağlık çalışanı ve çocuk sağlığı polikliniğine ve yataklı servisine başvuran 187 gönüllü sağlık çalışanı olmayan ebeveyn oluşturmuştur. Veriler 2 Şubat 1 Mayıs 2015 tarihleri arasında toplanmıştır. Verilerin değerlendirilmesinde; ebeveynlerin sosyodemografik özellikleri ile alternatif tıp kullanma durumları arasındaki farkın analizinde Chi-Square Test ile değerlendirilmiş ve gereken örneklem büyüklüğünü ve gücünü hesaplamak için GPOWER 3.1 yazılımı kullanılmıştır. Bulgular: Sağlık çalışanı olan ebeveynler ile sağlık çalışanı olmayan ebeveynler arasında TAT yöntemini kullanma açısından istatistiksel olarak fark yoktur. Sağlık çalışanı olan ebeveynlerin %86.8'i, sağlık çalışanı olmayan ebeveynlerin ise %80.3'ü TAT yöntemlerinden en az bir tanesini kullanmaktadırlar. TAT yöntemlerini kullanan ebeveynlerin %85.4'ü kadın, %14.6'sı erkektir. Ebeveynlerin sosyodemografik özelliklerinin TAT kullanımını etkilemediği görülmüştür. Sağlık çalışanı olan ebeveynlerin %2.8'i, sağlık çalışanı olmayan ebeveynlerin %2.1'i TAT yöntemi ile ilgili eğitim almışlardır. Ebeveynler TAT yöntemlerini çocuklarında en çok bulantı kusma, karın ağrısı, ateş, öksürük boğaz ağrısı, kansızlık, kabızlık, bağışıklık, ishal, ağrı, pişik sorunlarında kullanmışlardır. Kullandıkları TAT yöntemlerinden sağlık çalışanı olan ebeveynlerin %77.2'si sağlık çalışanı olmayan ebeveynlerin ise %74.9'u TAT yöntemlerinden yarar gördüklerini belirtmişlerdir. Sağlık çalışanı olan ebeveynlerin %36.2'si sağlık çalışanı olmayan ebeveynlerin ise %40'ı kullandıkları TAT yöntemlerinin semptomlarda iyileşmeyi hızlandırdığını belirtmiştir. Sonuç: TAT yöntemlerini kendilerinde ve çocuklarında kullanan sağlık çalışanı olan ebeveynlerin bile bilgilerinin sınırlı olduğu, tüm ebeveynlerin TAT yöntemleri konusunda daha fazla bilgilendirilmeye ve rehberliğe gereksinim duydukları belirlenmiştir., Aim: Present study is done for determining Complementary and Alternative Medicine Methods applied by healthcare worker and non-healthcare worker parents on their children. Method: The sample of research was formed by 213 volantary healthcare staff parents and 187 volantary non-healthcare staff parents having 0-18 years old children who applied to pediatric outpatient department and impatient treatment in two town hospital connected with one of the university hospital in İzmir. Its data were gathered between 2 February and 1 May 2015. In the evaluation of data, the analysis of variation between sociodemographic attributes of parents and their situation of utilizing alternative medicine was evaluated Chi-Square Test. GPOWER 3.1 Software was used for calculating required sample size and power. Findings: 86.9% of healthcare worker parents and 80.2% of non-healthcare worker parents use the least one of CAM methods. Using this methods parents are 82% women and 18% men. It is observed that sociodemographic attributes of parents did not affect CAM using. 2.8% of healthcare worker parents and 2.1% of non-healthcare worker parents in this study received education about CAM. The parents generally experimented this method on their children for healing nausea-vomiting, stomachache, fever, cough-throat ache, anemia, constipation, immunity, diarrhea, pain and intertrigo. 70% of healthcare worker parents and 62.6% of non-healthcare worker parents benefited from CAM. 35.7% of healthcare worker parents and 34.9% of non-healthcare worker parents realized that this method speeded up healing process on symptoms. Result: As a conclusion, there are limited knowledge abaut CAM methods even if the appliers are healthcare workers. Therefore, it is determined that all parents are needed mere information and guiadance abaout CAM metods.

Bu araştırma, Aseptik Non-Touch Tekniği Kullanarak Kan Kültürü Alımına İlişkin Yapılandırılmış Eğitim Programı'nın hemşirelerin kan kültürü alma bilgi ve becerilerine etkisinin incelenmesi amacıyla Aralık 2015-Temmuz 2016 tarihleri arasında Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk Hastanesi Acil Servisi ile Gastroenteroloji/Hepatoloji Servisi'nde yürütülmüştür. Araştırmanın birinci aşamasının örneklemini öntestte 20 hemşire, son testte ise 19 hemşire oluştırmuştur. Araştırmanın birinci aşamasında; Kirkpatrick'in Dört Aşamalı Eğitim Değerlendirme Modeli'nden Öğrenme aşaması uygulanmıştır. Bu aşamada; hemşirelerin ön test olarak Aseptik Non-Touch Tekniği Kullanarak Kan Kültürü Alımının Değerlendirilmesi Bilgi Formu'nu doldurması istenmiş; sonrasında hemşirelere Aseptik Non-Touch Tekniği Kullanarak Kan Kültürü Alımına İlişkin Yapılandırılmış Eğitim Programı uygulanmıştır. Hemşireler aynı formu eğitim sonrasında son test olarak uygulamışlardır. Verilen eğitim öncesinde hemşirelerin puan ortalaması 39.5±12.86 olarak belirlenirken; son test puan ortalaması 69.47±14.32 olarak saptanmıştır. Verilerin analizinde Vilcoxon testi uygulanmış; verilen eğitimin hemşirelerin periferik kan kültürü alma bilgi düzeylerini istatistiksel olarak anlamlı şekilde artırdığı belirlenmiştir (p: .000). Araştırmanın ikinci aşamasında Kirkpatrick'in Dört Aşamalı Eğitim Değerlendirme Modeli'nden Reaksiyon aşaması değerlendirilmiştir. Hemşirelerin eğitime ilişkin tepkilerini değerlendirebilmek için iki farklı reaksiyon anketi kullanılmıştır. Reaksiyon seviyesi bulgularının analizinde sayı yüzde analizleri uygulanmıştır. Reaksiyon ve öğrenme seviyeleri arasındaki ilişkiler korelasyon analizleri ile değerlendirilmiştir. Analizler sonucunda reaksiyonlar ve öğrenme aşamaları arasında Aseptik Non-Touch Tekniği uygulama talimatları, eğitim içeriği, süresi ve genel memnuniyeti ile ilgili sorularda anlamlı bir ilişki olduğu saptanmıştır., This research was conducted to investigate the effect of Structured Training Programme about Blood Culture Collection Using Aseptic Non-Touch Technique on nurses's knowledge and skills between December 2015-July 2016 at Ege University Medicine Faculty Children's Hospital Pediatric Emergency Deparment and Gastroenterology / Hepatology Unit. In the first phase of the research; the sample was 20 nurses for pretest and 19 nurses for posttest. In the first stage; the Learning phase of Kirkpatrick's Four Level Training Evaluation Model was implemented. In this stage; the nurses were requested to fill a knowledge test as pretest. Afterwards; Structured Training Programme about Blood Culture Collection Using Aseptic Non-Touch Technique was given to nurses. Nurses were requested to fill the knowledge test as posttest. Prior to training programme, the average score of nurses was found as 39.5±12.86; after training, the average score of nurses was identified as 69.47±14.32. For the analysis of the data, Wilcoxon test was implemented. It was determined that with the training programme, nurses' knowledge scores were statistically increased (p: .000). In the second phase of the research; the Reaction phase of Kirkpatrick's Four Level Training Evaluation Model was implemented. To evaluate the nurses reactions two different reaction surveys were implemented. To analyze the results of Reaction phase, number and percentage tests were applied. To evaluate the relations between Reaction and Learning phases correlation test was conducted. Between these two phases, in the questions about Aseptic Non-Touch Technique instructions, educational content, education duration and general satisfaction from education, statistically significant correlations was detected.

Bu araştırma, pediatri hemşireliği intörnlerine verilen Web tabanlı öğretimin pediatri hemşireliği intörnlerinin klinik karar verme becerilerinde özgüven ve anksiyetelerine etkisini incelemek amacıyla yapılmıştır. Çalışmanın örneklemini, bir hemşirelik fakültesinde çocuk sağlığı ve hastalıkları hemşireliği anabilim dalında intörnlük eğitimi alan 61 öğrenci oluşturmuştur. Güz döneminde öğrenim görenler kontrol ve bahar döneminde öğrenim görenler girişim grubunu oluşturmuştur. Kontrol grubunda 30 öğrenci ve girişim grubunda 31 öğrenci yer almıştır. Veriler sosyodemografik veri toplama formu ve Klinik karar vermede özgüven ve anksiyete ölçeği ile toplanmıştır. Çalışmada pre-post test eşleşmemiş grup modeli kullanılmıştır. Verilerin analizinde t-testi, Mann-Whitneu U testi, korelasyon analizi, regresyon analizi, güç ve etki büyüklüğü kullanılmıştır. Çalışma sonucunda, web destekli intörn eğitim programını alan öğrencilerin özgüven toplam ve alt ölçek toplam puanlarının almayan öğrencilerin toplam puanlarından istatistiksel olarak daha yüksek bulunmuştur (p, This study was conducted to investigate the effect of web-based teaching on pediatric nursing internship student's self-confidence and anxiety in clinical decision-making skills. The sample of the study consisted of 61 students who received internship training in the Pediatric Nursing department at a nursing faculty. Those who have studied in the fall semester have formed control group, and of those who have studied in the spring semester have formed experimental group. There were 30 students in the control group and 31 students in the experimental group. Data were collected by sociodemographic data collection form and nursing anxiety and self-confidence with clinical decision making scale. The pre-post test unpaired group model was used in the study. In the analysis of the data, t-test, Mann-Whitney U test, correlation analysis, regression analysis, power and effect size were used. As a result of the study, it was found confidence scale and subscale total scores of the students who received the web based intern training program statistically higher than the total scores of the students who did not receive (p

Bu araştırma, santral venöz kateteri olan pediatrik hematoloji hastalarında kateter enfeksiyonlarını önlemek üzere geliştirilen hemşirelik stratejilerinin kateter enfeksiyonuna etkisini incelemek amacıyla 30 Haziran 2014-30 Nisan 2015 tarihleri arasında Ege Üniversitesi Çocuk Hastanesi Pediatrik Hematoloji Ünitesinde yürütülmüştür.Araştırmada geliştirilen hemşirelik stratejileri; kateter girişim adımlarının belirlenmesi, hemşirelerin kateter girişimlerini güvenilir olarak yapabilme durumlarının gözlenmesi, hemşirelere `Kateterle İlişkili Kan Dolaşımı Enfeksiyonlarının Kontrolü` eğitimi verilmesi, hemşirelerin tekrar gözlenmesi, katetere güvenli girişim sağlayabilmek amacıyla iğnesiz girişim aparatı ve alkol swab kullanımı, kateter pansumanında klorheksidin kullanılması, CHG-Tegaderm ve IV-Tegadermin enfeksiyon gelişiminde etkinliklerinin karşılaştırılması ve `Kalıcı Kateteri Olan Çocuk ve Aileleri İçin Evde Bakım Rehberi` geliştirilmesini içermektedir. Araştırmanın birinci aşamasının örneklemini 8 hemşire, ikinci aşamasınınkini 34 çocuk ve üçüncü aşamasınınkini ise tabakalı randomizasyon ile belirlenen 27 çocuk oluşturmuştur. Araştırmanın birinci aşamasında, ünitedeki tüm hemşirelerin katater girişimleri bir gün boyunca gözlenmiştir. Hemşirelere eğitim verilmiş, eğitimin etkinliği ön-son test ile değerlendirilmiştir. Her hemşire bir gün boyunca tekrar gözlenmiştir. Araştırmanın ikinci aşamasında, araştırmanın kateter enfeksiyonu oranlarının azaltılmasına etkisini değerlendirebilmek için, kateter enfeksiyonu oranı geriye dönük olarak hasta dosyalarından taranmıştır. Araştırmanın üçüncü aşamasında ise geliştirilen hemşirelik stratejileri uygulamaya konulmuş, hastalar randomize edilerek, çalışma grubuna CHG-Tegaderm, kontrol grubuna IV-Tegaderm uygulanmıştır. Yapılan gözlem ve eğitim sonucunda, hemşirelerin gözlem formlarından aldıkları puan ortalamaları ve eğitime ilişkin test puan ortalamalarının istatistiksel olarak anlamlı bir artış gösterdiği saptanmıştır. Retrospektif tarama sonucunda, hastaların %61.8'inde kateter enfeksiyonu geliştiği saptanmıştır. Kateterde üreyen mikroorganizmalar; KNS, P. aeruginosa, E. faecalis, E. coli, S. maltophilia, P. putida, C. freundii ve enterobacter'dir. Hastaların %28.5'inin kateteri enfeksiyon nedeniyle çıkarılmıştır. Hastaların %14.7'sinde çıkış yeri enfeksiyonu gelişmiştir. Randomize kontrollü çalışma sonucunda, çalışma grubundaki hastaların %28.6'sında, kontrol grubundaki hastaların %38.5'inde kateter enfeksiyonu geliştiği saptanmıştır. Çalışma grubundaki hastalarda çıkış yeri enfeksiyonu gelişmezken, kontrol grubundaki hastaların %15.4'ünde çıkış yeri enfeksiyonu gelişmiştir. Çalışma grubundaki hastalarda KNS, R. picketti ve E. cloaca, kontrol grubundaki hastalarda KNS, R. picketti ve B. cepacia etkeni üremiştir. Çalışma grubundaki hastaların %14.3'ünün, kontrol grubundaki hastaların %11.1'inin kateteri çıkarılmıştır. Kateter enfeksiyonu, çıkış yeri enfeksiyonu, üreyen mikroorganizma ve kateterin çıkarılma durumu açısından istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunmamıştır. Çalışma grubunda kateter enfeksiyonu gelişen hastaların tümünde Hickman kateter, kontrol grubunda kateter enfeksiyonu gelişen hastaların tümünde ise Port kateter takılı olduğu saptanmıştır. Kateter tipi açısından istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunmuştur. Kateter enfeksiyonu gelişen ve gelişmeyen çalışma ve kontrol grubundaki hastalarda, kateter yerleşimi ve araştırmaya alınma tarihi arasındaki süre ortalaması, toplam kateter günü, tedavi aşaması, nötrofil değeri, nötropeni gelişme durumu, nötropeni süresi, bakteriyemi gelişme durumu, ateş süresi ve CRP değeri açısından istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunmamıştır. Araştırmanın ikinci aşamasında, kateter enfeksiyonu oranı ‰ 7.8, SVKİ-KDE oranı ‰ 3.7 ve çıkış yeri enfeksiyonu oranı ‰ 1.8'dir. Araştırmanın üçüncü aşamasında kateter enfeksiyonu oranı ‰ 4.2, SVKİ-KDE oranı ‰ 3.7 ve çıkış yeri enfeksiyonu oranı ‰1.7'dir. Kateterle ilişkili kan dolaşımı enfeksiyonlarını önlemeye yönelik geliştirilen hemşirelik stratejileriyle, araştırmanın ikinci ve üçüncü aşaması arasında, enfeksiyon oranında %46, SVKİ-KDE oranında %5 ve çıkış yeri enfeksiyonu oranında %5 azalma sağlanmıştır. Geliştirilen hemşirelik stratejilerinin kateter enfeksiyonu oranlarını azalttığı saptanmıştır This research was conducted to investigate the effect of developed nursing strategies to prevent the catheter infections in pediatric hematology patients with central venous catheters between June 30th 2014- April 30th 2015 at Ege University Children's Hospital Pediatric Hematology Unit.The developed nursing strategies included in research; determine steps for catheter initiatives, observe nurses' ability status as reliably of catheter initiatives, give education `Controlling Catheter-Related Bloodstream Infections` to nurses, observe nurses again, use needless connector and alcohol swab attempt to secure the catheter, use chlorhexidine at catheter dressing, comparison of the effectiveness of CHG-Tegaderm and IV-Tegaderm on the development of infection, develop ` Home Care Guide for Children with Central Catheters and Families`. The sample of the first stage of research included 8 nurses, second stage included 34 children and third stage included 27 children determined by stratified randomization. In the first phase of the research, all nurses' catheter initiatives were observed for a day in unit. Education given to nurses, front-end tests evaluated the effectiveness of the education. Each nurse was observed again for one day. Patients with CVC were screened retrospectively from patient files to assess the effectiveness of research at catheter infection rate reduction in the second phase of the research. In the third phase of the research, developed nursing strategies were implemented, patients were randomized, CHG-Tegaderm is applied to study group and IV-Tegaderm is applied the control group.At results of observations and education, nurses' average scores from observation forms and test scores related education were found to show a statistically significant increase.In a retrospective screening results, it was determined that catheter infection developed in 61.8% of patients. Microorganisms isolated in the catheter; CNS, P. aeruginosa, E. faecalis, E. coli , S. maltophilia, P. putida, C. freundii and enterobacter, 28.5% of catheter were removed due to infection. Exit site infections developed in 14.7% of patients. In the randomized controlled trial reported, in 28.6% of patients in the study group, 38.5% of patients in the control group catheters were found to develop infections. Exit site infections in patients in the study group not developed, but developed in 15.4% of patients in the control group. CNS, R. picketti and E. cloaca isolated in patients with study group, CNS, R. picketti and B. cepacia isolated in patients with control group. Catheters were removed at 14.3% of the patients in the study group, 11.1% of patients in the control group. In terms of catheter infection, exit site infection, microorganism and the removal of catheter statistically significant difference was not found. In all the study group of patients with catheter infection was found attached Hickman catheter, all control group were found attached port. A statistically significant difference was found in terms of type of catheter. Average time between the date of catheter placement and recruitment, total catheter days, the treatment phase, neutrophil counts, neutropenia development status, neutropenia time, bacteremia development status, fever duration and CRP terms were not found statistically significant different at study and control group which catheter infection development and not.In the second phase of the research, catheter infection rate of 7.8‰, the CLABSI ratio of 3.7‰ and exit site infection rate was then 1.8‰. In the third phase of the research, catheter infection rate of 4.2‰, the CLABSI ratio of 3.7‰ and exit site infection rate was then 1.7‰. Developed nursing strategy to prevent catheter-related bloodstream infections, between the second and third phase of research, 46% the infection rate reduction, 51% CLABSI reduction and 5% of exit site infection reduction has been achieved. Developed nursing strategies have been found to reduce catheter infections. 179

Bu araştırma, Ege Üniversitesi Hemşirelik Fakültesi 3. sınıf öğrencilerinde ''Pediatrik Tanılama'' videosu izlemenin pediatrik tanılama becerisi kazanmasına etkisini değerlendirmek amacı ile yapılmıştır. Araştırmanın evrenini, Şubat 2013- Mayıs 2013 tarihleri arasında Ege Üniversitesi Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Hemşireliği uygulamasına katılmış olan Ege Üniversitesi Hemşirelik Fakültesi 3.sınıf öğrencileri (159 kişi) oluşturmuştur. Araştırmanın sınırlılıklarına uyan, araştırmaya katılmayı kabul eden ve formları eksiksiz dolduran 120 öğrenci çalışma kapsamına alınmıştır. Veri toplama amacıyla 4 adet anket formu ve 1 adet ölçek kullanılmıştır. Veriler SPSS 16.0 (Statistical Package for Special Sciences) paket programı kullanılarak gerekli analizler ile değerlendirilmiştir. Çalışma grubunda yer alan öğrencilerden % 85.0' inin 21-23 yaş arasında, kontrol grubunda yer alan öğrencilerin ise % 90'ının 21-23 yaş arasında olduğu ve çalışma grubunda yer alan öğrencilerin %75.0'inin kız, %25.0'inin erkek, kontrol grubunda yer alan öğrencilerin ise %81.7'sinin kız , %18.3' ünün ise erkek olduğu belirlenmiştir. Çalışma ve kontrol grubunda yer alan öğrencilerin bilgi testi ön test puan ortalamalarında istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmazken (p=0,780), bilgi testi son test puan ortalamaları bakımından istatistiksel olarak anlamlı bir fark saptanmıştır (p= 0,004) (p< 0,05). Çalışma grubunda yer alan öğrencilerin %98.3'ü video içeriğinin pediatrik tanılama becerisini uygun şekilde içerdiğini, %96.6'sı yöntemin öğrenmelerine yardımcı olduğunu, % 91.7'si sadece anlatım yöntemine göre daha iyi öğrendiklerini ve % 90'nı ise tekrar izleme fırsatının olmasının öğrenmelerini kolaylaştırdığını belirtmiştir. Çalışma ve kontrol grubunda yer alan öğrencilerin Pediatrik Tanılama Öğrenci Değerlendirme Rehberi toplam puan ortalaması bakımından istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmuştur (p= 0,000) (p< 0,05). Sonuç olarak `Pediatrik Tanılama` video izlemin öğrencinin pediatrik tanılama becerisi kazanmasında oldukça etkili olduğu görülmüştür.Anahtar Kelimeler: Pediatrik tanılama, beceri kazanımı, hemşirelik eğitimi This study was particularly designed to evaluate the influence of `Pediatric Diagnosis` video lessons in developing diagnostic skills for the 3rd year nursing students in Ege University School of Nursing. The study population is composed of the 3rd year students (159 students) in Ege University School of Nursing who attended Ege University Pediatric Nursing Practice classes between February 2013-May 2013. One hundred twenty students were included in the study sample who complied with the inclusion criteria, consented to participate in the study, and filled in the forms fully and correctly. Four different questionnaires, and one scale were used to collect the study data. The study data were assessed with SPSS 16.0 (Statistical Package for Special Sciences). 85% of the participant students in the test group were aged between 21-23 year old and 90% of the control group were aged between 21-31 year old. It was also noted that 75% of the students were female and 25% of them were male in the test group. On the other hand, 81.7% of the students were female and 18.3% of the participants were male in the control group. While there was no significant statistical difference between pre-test average scores of the quiz test for the students in both groups (p=0,780) (p> 0.05), quiz test posttest scores indicated a statistically significant difference (p= 0,004) (p< 0,05). The study results further illustrated that 98.3% of the participants in the test group agreed that the content of video materials were appropriate for learning pediatric diagnosis and 96.6% of them stated that they benefited from the video sessions. 91.7% of the students additionally reported that they had learned better in comparison with lectures and 90% of them believed that repetitive video sessions would reinforce learning. It was confirmed that there was a significant statistical difference between the average scores of the students in both the test group and the study group in Pediatric Diagnosis Student Evaluation Form (p= 0,000) (p< 0,05). Finally, Pediatric Diagnosis video sessions were found to be highly effective in developing pediatric diagnostic skills for students.Keywords: Pediatric diagnosis, skill development, nursing training 90

Amaç: Bu çalışma 3-6 yaş çocuğu olan ailelerin tıbbi hata konusundaki görüşlerinin belirlenmesi amacı ile planlanan tanımlayıcı-kesitsel tipte bir araştırmadır.Yöntem: Araştırmanın evrenini 15 Kasım 2011-1 Ocak 2012 tarihleri arasında Karabağlar İlçe Milli eğitim Müdürlüğü'ne bağlı dört anaokulunda eğitim gören 700 çocuğun ebeveyni oluşturmuştur. Araştırmanın sınırlılıklarına uyan, araştırmaya katılmayı kabul eden ve formları eksiksiz dolduran 301 ebeveyn çalışma kapsamına alınmıştır. Veriler sosyo-demografik veri toplama formu ve ebeveyn tıbbi hata algı formu ile toplanmıştır. Veriler yüzdelik hesaplamalar, Mann-whitney U testi, Kruskal Wallis Analizi, Bonferroni düzeltilmiş Mann-Whitney U testi, Bonferroni düzeltilmiş bağımsız gruplarda t testi ve çoklu regresyon analizi ile değerlendirilmiştir.Bulgular: Çalışmaya katılan ebeveynlerin % 79.1'i anne, % 17.6'sinin çocuğu hastaneye yatırılmış, hastaneye yatırılan çocukların % 66.04'ü 1-3 gün yatırılmış ve % 9.3'ü bir tıbbi hata ile karşılaşmıştır. Ebeveynlerin % 52.4'ü tıbbi hatanın en çok hekim tarafından yapıldığını, % 40.9'u sağlık çalışanlarının yapılan hatayı ebeveynlere açıklaması gerektiğini, % 35.2'si tıbbi hataya uğrayanların hem sağlık personelini dava etmesi hem de sağlık kurumunu dava etmesi gerektiğini, % 51.5'i hatayı yapan kişinin sorumlu tutulması gerektiği, % 56.5'i tıbbi hataların önlenmesinde hastaların sorumluluğu olduğunu ve % 67.4'u hastaların kendilerini tıbbi hatadan biraz koruyabileceğini düşünmektedir. Ebeveynlerin % 91.7'si Vaka 1'i tıbbi hata olarak değerlendirmiştir. Tıbbi hata diyen ebeveynlerin % 77.9'u şiddetli/ciddi hata olarak değerlendirmiş ve % 78.6'si tıbbi hata olduğunda çocuğunun doktorundan öğrenmek istediğini belirtmiştir. Vaka 1'i tıbbi hata olarak algılama durumu ile değişkenler arasında orta düzeyde (R2=0.437) anlamlı etkileşim olduğu belirlenmiştir (F= 2.540, p= 0.017). Formu dolduran kişinin kim olduğu (p=0.003) ve yaşının (p=0.001) tıbbi hata algılaması üzerinde anlamlı etkisi olduğu saptanmıştır. Vaka 1'e tıbbi hatadır diyen ebeveynlerin tıbbi hatanın raporlanması (p=0.000) ve hakkında yasal işlem yapılması isteğinin (p=0.000) daha fazla olduğu belirlenmiştir. Ebeveynlerin ciddiyet algısı arttıkça bilgilenme (p=0.029) ve raporlama (p=0.024) isteğinin arttığı saptanmıştır. Ebeveynlerin % 95'i Vaka 2'yi tıbbi hata olarak değerlendirmiştir. Tıbbi hata diyen ebeveynlerin % 84.6'si şiddetli/ciddi hata olarak değerlendirmiş ve % 87.8'i tıbbi hata olduğunda çocuğunun doktorundan öğrenmek istediğini belirtmiştir. Değişkenlerin Vaka 2'yi tıbbi hata olarak algılama durumu ile düşük düzeyde (R2=0.29) anlamlı olmayan bir etkileşimde olduğu belirlenmiştir (F= 1.337, p= 0.245). Vaka 2'yi tıbbi hatadır diyen ebeveynlerin tıbbi hatanın bilgilendirilme (p=0.019) ve raporlanma isteğinin (p=0.000) daha fazla olduğu belirlenmiştir. Ebeveynlerin ciddiyet algısı arttıkça bilgilenme (p=0.000) ve raporlama (p=0.006) isteğinin arttığı saptanmıştır.Sonuç: Ebeveynlerin büyük bölümü tıbbi hatadan hekimin sorumlu olduğunu, hasta ve ailesine açıklama yapılması gerektiği, olayı tıbbi hata olarak algılayan ebeveynlerin bilgilendirilme ve raporlama isteğinin daha fazla olduğu görülmüştür.Anahtar Kelimeler: Tıbbi hata, Ebeveyn algısı, Ebeveynlerin tıbbi hatayı algılamaları Determination of The Families Opinions About Patient SafetyObjective: This study is a cross-sectional study that was planned to determine opinions of families who have 3-6 years childMethod: The Study population was consisted of the 700 parents who attend their children four kindergarden where affiliated Karabağlar County's Directorate of National Education. The 301 parents who was agreed the participant of study, complete form fully and appropriate of the study limitations were included study. Data were collected by socio-demographic form and parent's perception of medical error form. It was evaluated by percentage, Mann-whitney U, Kruskal Wallis, adjusted Mann-Whitney U, Adjusted Bonferroni t-test, t-test and multiple regression analysis.Results: 79.1% of parents who participated study were mother, 17.6 % them were their children hospitalized, 66.04 % hospitalized children was remained in the hospital 1-3 days, and % 9.3 of them were faced with a medical error. The 52.4 % of parents believed that medical error was made by the physician, 40.9 % of them believed that health care Professional must explain the medical error to parents, 35.2% of them believed that parents who faced medical error sue both health worker and health care institutions, 51.5% of them believed that the person who made the medical error should be responsible for it, 56.5 % of them believed that patient have responsibility of the prevention of medical error, 67.4 % of them believed that patients can protect themselves a little bit of medical errors. The 91.7 of parents evaluated case 1 as a medical error, 77.9 % of them evaluated case 1 as severe error and 78.6 of them wanted to learn made medical error their children's doctorIt was detected a medium (R2=0.437) significant interaction (F= 2.540, p= 0.017) between the perception of case 1 as a medical error and variables. It was detected that person who is filling out the form (p = 0.003) and age (p = 0.001) was a significant effect on medical error. It was determined that parents who accept the case 1 as medical error wanted more reporting medical error (p=0.000) and legal action (p=0.000). It was found that increasing parents' perception of seriousness was increased the desire of information (p = 0.029) and reporting (p = 0.024). The 95 % of parents evaluated case 2 as a medical error, 84.6 % of them evaluated case 2 as severe error and 87.8 % of them wanted to learn made medical error their children's doctor. It was detected a medium (R2=0.29) not significant interaction (F= 1.337, p= 0.245) between the perception of case 2 as a medical error and variables. It was determined that parents who accept the case 2 as medical error wanted more reporting medical error (p=0.019) and legal action (p=0.000). It was found that increasing parents' perception of seriousness was increased the desire of information (p = 0.000) and reporting (p = 0.006).Conclusion: It was observed that the majority of the parents has perception that physician was responsible for the medical error, needs to be done explanation of the event to patient and family, and parents who perceived cases as a medical errors were much higher than the desire of information and reporting.Keywords: Medical error, parent perception, parent perception of medical error. 110