Search

In December 2019, a coronavirus known as Novel Coronavirus (SARS-CoV-2) was detected in China and turned into a pandemic. The main strategy to avoid COVID-19 infection has been isolation and social distancing strategies. Therefore, we evaluated the children of parents who were isolated due to COVID-19 in terms of depression, anxiety, and post-traumatic stress disorder (PTSD) symptoms. Fifty-two children whose mother and / or father had been infected with COVID-19 in the last three months were included in the study. The children's ages vary between the ages of 7 and 17; 27 of them are girls. The Child Depression Scale, Post-Traumatic Stress Response Scale for Children, Childhood Anxiety Screening Scale, and Psychological Resilience Scale were administered to all children. It was determined that 19.2% of the children had depressive symptoms; the frequency of depression symptoms was 40% in those with chronic disease and 50% in those with a diagnosed psychiatric disorder. Various levels of PTSD symptoms were observed in all children included in the present study. While the rate of severe PTSD symptoms was 35.1% in those whose mothers were isolated; It was found to be 6.7% in those whose fathers were isolated. Children whose both parents were infected with COVID-19 had the highest anxiety scores, followed by children whose only mothers were infected and whose only fathers were infected, respectively. The depression symptoms were found to be more frequent in children who disagreed with the idea that scientists understand the coronavirus well, that the Ministry of Health in Turkey manages the process well, that the measures taken by themselves or the government will make a difference. In addition, it has been shown that severe PTSD symptoms are more frequent in children who disagree with the idea that scientists understand the coronavirus well and who think that the rules applied in Turkey interfere too much with their daily lives. Children whose daily life was restricted by the COVID-19 Pandemic; considering that their cognitive, emotional, physical, and psychological development has not yet been completed, psychological support should be provided, and effective strategies should be followed to increase their adaptation to the problems they may experience during this process, to strengthen their psychological resilience., Aralık 2019'da, Çin'de Yeni Koronavirüs (SARS-CoV-2) olarak bilinen bir koronavirüs tespit edilmiş ve dünya çapında bir salgın haline gelmiştir. COVID-19’dan korunmanın temel yolu, izolasyon ve sosyal uzaklaşma stratejileri olmuştur. Bu çalışmada, COVID-19 nedeni ile izole edilen ebeveynlerin çocuklarını depresyon, anksiyete ve travma sonrası stres bozukluğu (TSSB) belirtileri açısından değerlendirdik. Çalışmaya anne ve/veya babası son 3 ay içinde COVID-19 enfeksiyonu geçirmiş 52 çocuk dahil edilmiştir. Çocukların yaşları 7 yaş ile 17 yaş arasındadır ve 27’si kızdır. Tüm çocuklara, Çocuklar için Depresyon Ölçeği, Çocuklar için Travma Sonrası Stres Tepki Ölçeği, Çocukluk Anksiyete Tarama Ölçeği, Psikolojik Sağlamlık Ölçeği uygulanmıştır. Çocukların %19.2’sinde depresif semptomların olduğu, depresyon semptomların kronik hastalığı olanlarda %40, tanı almış psikiyatrik hastalığı olanlarda %50 olduğu tespit edilmiştir. Çocuklarda, değişen düzeylerde TSSB belirtileri saptanmıştır. Annesi izole edilenlerde, ağır TSSB belirtileri oranı %35.1; babası izole edilenlerde %6.7’dir. Her iki ebeveyni de COVID-19 enfeksiyonu geçiren çocuklarda anksiyete puanı en yüksek bulunurken, bunu sırasıyla sadece annesi geçiren çocuklar ve sadece babası geçirenler izlemiştir. Bilim adamlarının koronavirüsü iyi anladıkları, ülkemizde Sağlık Bakanlığı’nın süreci iyi yönettiği, koronavirüsün yayılmasını kısıtlamak için kendi alacağı ve ülkemizde alınacak koruyucu önlemlerin fark oluşturacağı fikrine katılmayan çocuklarda depresyon semptom sıklığı daha yüksek bulunmuştur. Ayrıca, bilim adamlarının koronavirüsü iyi anladıkları fikrine katılmayan ve ülkemizde uygulanan kuralların günlük yaşamlarına çok fazla müdahalede bulunduğunu düşünen çocuklarda, ağır TSSB belirti sıklığının daha yüksek olduğu gösterilmiştir. COVID-19 salgını ile günlük yaşamları kısıtlanmış olan çocukların; bilişsel, duygusal, fiziksel ve psikolojik gelişimlerinin henüz tamamlanmamış olduğu dikkate alındığında, bu süreçte yaşayabilecekleri sorunlara karşı uyumlarını arttırmak, psikolojik dayanıklılıklarını güçlendirmek için ruhsal destek sunulmalı ve etkin stratejiler izlenmelidir.

Objective: Vaccines are efficient and cost-effective tools for ensuring individual and community health. The need for vaccination services has been better understood with increasing vaccine rejection rates and the resurfacing of infectious diseases such as measles. An awareness of the necessity of vaccinations by health personnel who administer vaccines in primary healthcare settings is an important factor to increasing vaccine coverage and herd immunity. The aim of our study is to assess the knowledge, attitudes and behaviours of family healthcare workers towards vaccine rejection. Methods: In this cross-sectional study, we aimed to include all 146 family healthcare workers in Nigde and 125 of them (85%) agreed to participate in the study. After getting institutional permission and ethics committee approval, data was collected via a questionnaire consisting of 30 questions. Results: In our study, only 3% of the participants shared that their last child was not fully vaccinated. The percentage of participants having vaccine hesitant patients was 69% and having patients refusing vaccination was 51%. Thirteen percent of participants demonstrated they had education about vaccine rejection during school training and 15% of participants demonstrated they had this education during in-service training. The percentage of participants who did not know the website of the Ministry of Health about vaccines was 38% and only half of those who were aware shared this website with patients. One out of every 3 participants felt ill-equipped to inform patients about vaccines. The most common reasons for vaccine rejection in the community are mistrust about vaccine ingredients (84%), ignorance (79%), and thinking that vaccines are harmful (71%). High educational status, receiving information on vaccine rejection during school training or in-service training, long duration in profession and primary healthcare services were the main factors positively affecting the knowledge, attitudes and behaviours about vaccine rejection amongst healthcare staff. Conclusions: Vaccine rejection behaviour among family healthcare workers is not so high compared to literature but there are knowledge deficiencies. Courses during both undergraduate education and in-service trainings on immunization and vaccine rejection will provide effective guidance by increasing the competence of family health care workers., Amaç: Aşı bireysel ve toplumsal sağlık için etkili bir koruyucu yöntem olmanın yanında maliyet etkin bir yöntemdir. Son zamanlarda aşı reddi ve kızamık gibi bulaşıcı hastalıkların sıklıklarındaki artışla aşılama hizmetlerinin gerekliliği daha iyi anlaşılmıştır. Özellikle birinci basamakta aşı uygulayan kişilerin aşının gerekliliğine inanması toplum bağışıklığında oldukça önemlidir. Çalışmamızın amacı aile sağlığı çalışanlarının aşı reddi konusundaki bilgi, tutum ve davranışlarının değerlendirilmesidir. Yöntem: Kesitsel tipteki çalışmamıza Niğde’de görev yapan 146 aile sağlığı çalışanından 125’i (%85) dahil edilmiştir. Kurum izni ve etik kurul izni alındıktan sonra 30 sorudan oluşan bir anket ile veri toplanmıştır. Bulgular: Katılımcıların %3’ünün son çocuğunun tam aşılı olmadığı gösterilmiştir. Aile sağlığı çalışanlarının %69’u aşı tereddüdü yaşayan, %51’i ise aşı yaptırmayan hastaları olduğunu belirtmiştir. Katılımcıların %13’ü mesleki eğitim sırasında, %15’i hizmet içi eğitim olarak aşı reddi konusunda eğitim almıştır. Sağlık Bakanlığı’nın aşılar konusundaki web sitesini bilmeyen katılımcı oranı %38 olup, bilenlerin sadece yarısı web sitesini hastalarıyla paylaştığını belirtmiştir. Her üç katılımcıdan biri aşı reddi karşısında rehberlik etmekte kendini yetersiz hissettiğini belirtmiştir. Aşı reddine sebep olduğu düşünülen en sık sebepler aşının içeriğine güvensizlik (%84), bilgisizlik (%79) ve aşının zarar vereceği düşüncesi (%71) olarak belirtilmiştir. Yüksek öğrenim düzeyi, aşı reddi konusunda eğitim almış olma, meslekte ve birinci basamakta geçirilen sürenin fazla olması aile sağlığı çalışanlarında aşı reddi konusunda bilgi, tutum ve davranışları etkileyen temel faktörler olarak bulunmuştur (p