Search

Varroa destructor Anderson & Trueman, 2000 (Acari: Varroidae) kontrolünde birçok yöntem kullanılmış olmasına rağmen, tatmin edici sonuçlar henüz elde edilememiştir. Araştırmalar, bazı bal arısı, Apis mellifera L., 1758 (Hymenoptera: Apidae) kolonilerinin Varroa akarlarına diğerlerinden daha yüksek direnç veya duyarlılık sergilediğini göstermiştir. Genetik temele dayanan direnç mekanizmalarından birisi de tımar davranışıdır ve arıcılık için umut vericidir. Tımar davranışı ile ilgili cevaplanmamış birçok sorunun olması bu çalışmanın ortaya çıkmasına neden olmuştur. Türkiye'deki beş bal arısı ırkından işçi arıların V. destructor istilasına tepki olarak tımar davranışları test edilmiştir. Tımar davranışı gösteren ve göstermeyen her bir bal arısı ırkında üç aday genin (neuroxin-1, ataxin-3 ve atlastin) ekspresyon seviyelerinin kantitasyonu kantitatif polimeraz zincir reaksiyonu yöntemi ile değerlendirilmiştir. Neuroxin-1, ataxin-3 ve atlastin genlerinin ekspresyon seviyeleri önemli farklılıklar gösterse de Suriye ırkı haricinde tımar davranışı bu genlerin ekspresyon seviyeleri ile ilişkili bulunmamıştır. Ayrıca fenotipik olarak bal arısı ırkları arasında tımar davranışı açısından istatistiksel farklılık bulunmamıştır. Elde edilen sonuçlar, tımar davranışının, tek başına nöral gen ifadeleriyle ilişkili olmayabileceğini göstermektedir. Bununla birlikte tımar davranışı ile ilgili daha fazla moleküler çalışmaya ihtiyaç duyulduğu görülmektedir., Although many methods have been used to control Varroa destructor Anderson & Trueman, 2000 (Acari: Varroidae), the satisfactory results have not yet been achieved. However, research has shown that some colonies of honey bee, Apis mellifera L., 1758 (Hymenoptera: Apidae), exhibit higher resistance or sensitivity to Varroa mites than others. One of the resistance mechanisms based on genetics is grooming behavior and it has been promising for beekeeping. The fact that there are many unanswered questions about grooming behavior led to the idea of this study. Worker bees from five honey bee races in Turkey were individually tested for their grooming behavior in response to V. destructor mite infestation. The quantitation of the expression levels of three candidate genes (neurexin-1, ataxin-3 and atlastin) in each honey bee race with and without grooming behavior was evaluated by quantitative polymerase chain reaction. Although expression levels of neurexin-1, ataxin-3 and atlastin genes showed significant differences among individuals, grooming levels of individuals were not related to the expression levels of these genes except in Syrian honeybees. Also, phenotypically no statistical differences were found among the honey bee races in terms of grooming behavior. The results show that grooming behavior may not be associated with neural gene expression alone. However, it is seen that more molecular studies related to grooming behavior are needed.

Koloni Çökme Bozukluğu (CCD) olarak adlandırılan küresel bal arısı koloni kayıplarının bir numaralı sorumlusu ektoparazitik akar olan Varroa destructor gösterilmektedir. Bal arılarının karşı karşıya olduğu bu sorun yakın zamanda dünyanın ekolojik dengesini de bozabilecek bir tehdit olarak değerlendirilmektedir. Uzun zamandır Varroa'ya karşı organik asitler, insan sağlığını da tehdit eden kimyasallar, esansiyel yağlar ve mekanik yöntemler kullanılmaktadır. Ancak, tüm bu uygulamalara rağmen istenilen sonuçlar elde edilememiştir. Yapılan araştırmalar, bazı bal arısı kolonilerinin diğerlerine göre belli hastalık veya zararlılara karşı daha yüksek düzeyde direnç veya duyarlılık gösterdiğini ortaya çıkarmıştır. Genetik temele dayanan direnç mekanizmalarından biri de tımar davranışıdır. Gerçekleştirilen tez çalışmasında, Türkiye'de yaygın olarak kullanılan bal arısı ırklarından; Anadolu (Apis mellifera anatoliaca), Kafkas (Apis mellifera caucasica), Karniyol (Apis mellifera carnica), İtalyan (Apis mellifera ligustica) ve Suriye (Apis mellifera syriaca) ırkları materyal olarak seçilmiştir. Bu bal arısı ırklarını temsilen 20 adet işçi arının Varroa destructor'a karşı tımar davranışı tepkilerinin in vitro koşullarda belirlenmesi amaçlanmıştır. Buna göre, literatürde bal arılarında tımar davranışı ile ilişkili olduğu bildirilen 3 aday genin (Nöroksin-1, Ataksin-3 ve Atlastin) ifade miktarları araştırılmıştır. Seçilen aday genlere özgün primer çiftleri ve SYBR Green floresan boya kullanılarak gerçekleştirilen RT-qPCR (Ters Transkripsiyon-kantitatif Polimeraz Zincir Tepkimesi) yöntemiyle moleküler düzeyde tımar davranışı belirlenmiştir. Çalışmanın sonuçlarına göre; fenotipik olarak 5 bal arısı ırkı arasında tımar davranışı bakımından istatistiksel bir fark bulunamamıştır. Tımar davranışı ile ilgili aday genler olan Nöroksin-1, Ataksin-3 ve Atlastin genlerinin ifade seviyeleri, ırklar arasında anlamlı farklılıklar göstermiştir. Fakat tımar davranışının ilgili aday genlerin ifade seviyesi ile ilişkisi olmadığı saptanmıştır. Gen seviyesinde tımar davranışının bal arısı ırkları arasında ilk kez karşılaştırıldığı bu çalışmanın sonuçlarına göre tımar davranışı ile ilgili daha fazla moleküler çalışmaya ihtiyaç duyulduğu görülmektedir. Varroa destructor is the number one responsible for global honey bee losses called colony collapse disorder. This problem faced by honey bees has recently been accepted as a threat that could disrupt the ecological balance of the world. Organic acids, chemicals that threaten human health, essential oils and mechanical methods have been used against Varroa for a long time. However, despite all these applications, the desired results could not be obtained. Research has shown that some honey bee colonies exhibit higher resistance or sensitivity to certain diseases or pests than others. One of the resistance mechanisms based on a genetic basis is grooming behavior. In this thesis study, twenty worker bees were selected as material from the widely used honey bee races in Turkey; Anatolia (Apis mellifera anatoliaca), Caucasian (Apis mellifera caucasica), Carniol (Apis mellifera carnica), Italian (Apis mellifera ligustica) and Syria (Apis mellifera syriaca). The aim of this study was to determine expression amounts of three candidate genes (Neuroxin-1, Ataxin-3, and Atlastin) which were reported to be related to grooming behavior in honey bees. The responses of candidate genes of the 20 individuals with and without grooming behavior from five honey bee races were tested against Varroa destructor in laboratory conditions. Grooming behavior was determined at molecular level by RT-qPCR (Reverse Transcription-quantitative Polymerase Chain Reaction) method which using primer pairs specific to selected candidate genes and SYBR Green fluorescent dye. According to the results of this study; phenotypically, no statistical difference was found between the five honey bee races in terms of grooming behavior. Expressions of Neuroxin-1, Ataxin-3 and Atlastin candidate genes related to grooming behavior showed significant differences between the races. However, it has been found that grooming behavior is not related to expression level of the candidate genes in this. Grooming behavior was compared for the first time at gene level in honey bee races. So, as there are many unanswered questions it is seen that more molecular studies related to grooming behavior are needed. 92