Search

Bij de ruimtelijke inrichting van Nederland is “water en bodem sturend”, zoheeft het kabinet besloten. In de vakwereld en daarbuiten krijgt deze keuzeveel bijval. We kunnen niet anders. Ons bodem-watersysteem staat sterkonder druk. De waterkwaliteit blijft achter, grondwaterstanden dalen en debodemkwaliteit is vaak slecht. Maar wat betekent het precies en wat moet jewel en niet doen als je “water en bodem sturend” succesvol in de praktijk wiltbrengen? Onderzoekers van de WUR delen graag hun inzichten

The Noor’s channel is deeply incised compared to the surrounding floodplains. Increasing risk for heavy rainfall might result in further incision of the channel relative to the valley floor. Further incision is undesirable because it can contribute to the drying of the adjacent floodplains in at least two ways: i) deeper incision can lead to the channel attracting more seepage water because the resistance of the valley fill decreases at these locations or even disappears entirely, ii) the drainage base is lowered, reducing both the groundwater level near the channel and causing retrogressive erosion in the tributaries of the Noor’s valley floor. This project explored two possible interventions in the Noor’s channel to prevent further incision and possibly increase the drainage base of the Noor. It has been determined to what extent water levels/discharges need to be reduced to ensure that the current bed sediment is less transported. Additionally, it has been explored which particle sizes will withstand the current range of water levels/discharges along the length profile of the Noor if it is decided to carry out a channel bed supplementation. Results show that to prevent further incision of the Noor, measures on the water side (discharge) and/or sediment side (particle size) are necessary. If channel bed supplementation is carried out, it must be done with local material and it should be tailored to the different gradients in the Noor’s length profile. Supplementation capable of withstanding the current range of flow velocities will, however, lead to a significant coarsening of the Noor’s bed (coarse gravel and cobble fraction). Therefore, it is strongly recommended to proactively reduce the peak flows of the Noor. All possible measures should be carefully monitored to assess their effectiveness and ensure their preservation. It is important to realize that any channel bed supplementation of the Noor is not a one-time intervention but a long-term customized process, De geul van de Noor ligt in Zuid-Limburg diep ingesneden ten opzichte van de omringende beemden. Met een toenemende kans op hevige neerslag bestaat het risico op verdere insnijding van de geul ten opzichte van de dalbodem. Een verdere insnijding is onwenselijk, omdat het op (ten minste) twee manieren kan bijdragen aan verdroging van de aangrenzende beemden, namelijk: i) diepere insnijding kan ervoor zorgen dat de geul van de Noor meer kwelwater aantrekt doordat op deze locaties de weerstand van de dalopvulling vermindert of in het ergste geval volledig verdwijnt, ii) de drainagebasis wordt verlaagd, waardoor zowel de grondwaterspiegel nabij de geul wordt verlaagd alsook dit voor terugschrijdende (in stroomopwaartse richting) erosie in de zijstromen van de dalbodem van de Noor zorgt. Dit project heeft twee mogelijkheden voor ingrepen in de geul van de Noor verkend om verdere insnijding te voorkomen en mogelijk bij te dragen aan het verhogen van de drainagebasis van de Noor. Er is bepaald in welke mate de waterstanden/afvoeren verlaagd moeten worden om ervoor te zorgen dat het huidige beddingmateriaal minder in transport komt. Daarnaast is verkend welke korrelgroottes bestand zullen zijn tegen de huidige bandbreedte aan voorkomende waterstanden/afvoeren over het lengteprofiel van de Noor indien er besloten wordt om een beddingsuppletie uit te voeren. Resultaten laten zien dat voor het tegengaan van verdere insnijding van de Noor maatregelen aan de waterzijde (afvoer) en/of sedimentzijde (korrelgrootte) nodig zijn. Wanneer gekozen wordt voor suppletie en/of ophoging van de beekdalbodem, dan moet dit gebeuren met gebiedseigen materiaal en dient het afgestemd te worden op de verschillende gradiënten in het lengteprofiel van de Noor. Suppletie die bestand is tegen de huidige bandbreedte aan stroomsnelheden zal echter leiden tot aanzienlijke vergroving van de bedding van de Noor (zeer grof grind en stenen fractie). Het is daarom sterk aan te raden om in te zetten op het r

Voor je ligt een toekomstbeeld voor de Groene Metropoolregio Arnhem-Nijmegen. In dit verhaal laten we je zien hoe we over honderd jaar zouden kunnen leven in deze regio. Toegegeven, de 22e eeuw klinkt nog ver weg. En toch maken we nu al dagelijks keuzes waarmee we die verre toekomst beïnvloeden.Deze toekomstvisie kun je zien als een stip op de horizon, die kan helpen om vandaag betere plannen te maken. De daadwerkelijke toekomst laat zich moeilijk voorspellen. Want het klimaat verandert, maar hoe snel precies? En welke maatschappelijke, technische en geopolitieke ontwikkelingen staan ons te wachten? Hoewel we zulke vragen niet met zekerheid kunnen beantwoorden, weten we één ding wél: de besluiten die we vandaag en morgen nemen, bepalen mede de kansen die we straks hebben. Dat zijn dus besluiten waar we goed over na moeten denken. Sterker nog, het is belangrijk om er nu al over in gesprek te gaan, zodat we onze gedachten erover kunnen vormen, en deze inhoud kunnen meewegen in de investeringen die we doen.Waar moeten we allemaal rekening mee houden, als we nadenken over de Groene Metropoolregio van de toekomst? Op de landkaart en in de teksten stippen we de belangrijkste thema’s aan die spelen in de regio, nu én in het jaar 2120. Deze thema’s – we noemen ze ‘perspectieven’ – vind je op de volgende bladzijden. Vervolgens lichten we toe hoe we tot dit verhaal gekomen zijn.Deze toekomstvisie is gemaakt door stedenbouwkundigen, landschapsarchitecten en -ontwerpers en andere deskundigen, gebaseerd op wetenschappelijke inzichten, onder verantwoordelijkheid van Wageningen University & Research. Inhoudelijk borduren we voort op de WUR-toekomstvisie Nederland in 2120. Dat betekent dat natuurlijke processen een hoofdrol spelen, en dat de kenmerken en draagkracht van het landschap het vertrekpunt vormen.Deze visie is geen blauwdruk: de keuzes en conclusies zijn niet in beton gegoten. Integendeel, dit verhaal is juist bedoeld om het gesprek over de toekomst en de keuzes van vanda

Ongeveer een jaar geleden verscheen de kamerbrief Water en Bodem Sturend met 33 structurerende keuzes voor de ruimtelijke ordening. Uitgangspunten, ambities, doelen en maatregelen om anders met ons water- en bodem systeem om te gaan. Aan de slag! Maar hoe brengen we water en bodem sturend nu in de praktijk met de organisaties en professionals die gewend waren zelf water en bodem te sturen? Het zit immers diep in de cultuur geworteld in ons land, waar we al eeuwen ingrijpen in ons water- en bodemsysteem om het land voor onze eigen behoeften naar onze handen zetten. Wat betekent het voor ons als we water en bodem laten bepalen waar en hoe ruimtelijke ordening in de toekomst plaatsvindt? Met daarbij de fundamentele vraag wat we moeten doen (of laten) om water en bodem sturend te kunnen laten zijn., ‘Water and soil as guiding principle’ implies that spatial planning should be based on the characteristics and carrying capacity of the natural system. But how to concretize that? Here, we illustrate the value of a visioning process, using a case study of the Green Metropolitan Region Arnhem-Nijmegen (GMR). Our visioning process of GMR consisted of three steps. First, we studied trends and projections and we performed a landscape analysis to characterize the natural system of the region. Second, a series of interdisciplinary design workshops followed to iteratively design a vision for the year 2120. Finally, discussion points were formulated that pinpoint key spatial choices in the region that we need to confer with each other. The findings offer, so to speak, a framework for area processes in GMR. They also highlight the opportunities and challenges that we will encounter when putting the natural system at the basis of spatial planning.

De manier waarop we vandaag omgaan met waterbeheer en ruimtelijke ordening, loopt tegen grenzen aan. De gevolgen van klimaatverandering worden zichtbaarder: nu al krijgen we vaker te maken met zowel wateroverlast als droogte. Daarnaast is de vraag hoe we Nederland in de toekomst van voldoende drinkwater blijven voorzien. Dat terwijl het klimaat komende jaren nog verder gaat veranderen. Ons watersysteem kan de gevolgen van klimaatverandering niet goed opvangen. Er is dus maar één oplossing: we zullen anders om moeten gaan met ons water en land. Klimaatverandering vraagt om een ruimtelijke inrichting die is afgestemd op water, bodem en ondergrond. Alleen dat geeft ons de ruimte en flexibiliteit die we nodig hebben om extremen op te vangen.Gelukkig is deze beweging al deels in gang gezet. Onlangs bepaalde het kabinet dat bodem en water voortaan 'sturend' moeten zijn bij ruimtelijke keuzes. Dat wil zeggen dat de natuur en natuurlijke processen een hoofdrol gaan spelen bij ruimtelijke keuzes. Ofwel: de draagkracht en kenmerken van het natuurlijk systeem staan aan de basis van beleidsplannen en beslissingen. Maar hoe geef je daar als beleidsmaker handen en voeten aan?

Permafrost was present throughout the Netherlands during the Late Pleniglacial. Evidence of this permafrost consists of several periglacial features of which pingo remnants are the most prominent. Permafrost distribution, minimum depth and characteristics of decay of permafrost throughout the Netherlands during the Weichselian Late Pleniglacial and the following Weichselian Late-glacial was reconstructed by information derived from pingo remnants. Relict pingos provide not only an indication of the (minimal) depth of former permafrost, but might also contain a unique lithological and botanical record of environmental change since the last deglaciation. While relict pingos are abundant in the northern Netherlands, few have been recognized in the southern part of the Netherlands. Based on Lidar indicated circular depressions, together with fieldwork in the area of Heeze-Leende, the presence of relict pingos in this region has been investigated. From a previously investigated relict pingo, Klein Hassels Ven, a new core was obtained in order to reconstruct regional environmental changes in the area since the Last Glacial Maximum. It is concluded that permafrost occurred throughout the northern, central and southern Netherlands during the Late Pleniglacial. Minimum depth of permafrost varied between 5m and 16 meters in the northern and middle Netherlands while permafrost depth was shallower in the southern part of the Netherlands, with a minimum depth of 2m to 5 meters. Southern Netherlands pingo remnants contain a comparable Late-glacial vegetation development as indicated by pingo remnants in the northern Netherlands. Based on the presumable hydraulic origin of the pingos throughout the Netherlands, permafrost is concluded to be discontinuous during pingo formation. Decay of permafrost in the Netherlands occurred simultaneously throughout the Netherlands due to climatic warming at the onset of GI-1e (correlating to Bølling), as indicated by the basal infill of the inve