Search

Gazeteler günlük olayları halka aktaran en önemli yayın organlarındandır. Mondros Ateşkes Antlaşması sonrası Anadolu’nun işgal edilmesi, özellikle 15 Mayıs 1919’da İzmir’in işgali halk nazarında büyük bir hezeyan uyandırmıştır. Bu işgallere karşı Müdafaa-yı Hukuk ve Redd-i İlhak Cemiyetleri vasıtasıyla Kuva-yı Milliye kurulmuştur. Bu süreçte Anadolu işgallerinin haksız yere yapıldığını ve işgale karşı direnişi desteklemek için Anadolu’da birçok yayın organı faaliyette bulunmuştur. Milli Mücadele dönemine katkı sağlayan en önemli gazetelerden birisi de Kastamonu’da yayın hayatına başlayan Açıksöz gazetesidir. Bu çalışmada, Bursa ve civarında Yunan işgali döneminde yaşanan gelişmelere değinilmiştir. Bu gelişmeler Açıksöz’den edinilen bilgiler çerçevesinde değerlendirilmiş olup aynı zamanda arşiv belgeleri ve telif eserlerden de yararlanılmıştır. Böylece gazetenin zor bir dönemde önemli bir görevi yerine getirme çabası ve Yunan işgali döneminde resmî kayıtların haricinde yaşanılanlar incelenmeye çalışılmıştır. İşgal döneminde sivillerin maruz kaldığı durumlar, işgalcilerin mezalimle birlikte tahrip ve tahkir politikası, bu çalışmanın içeriğini oluşturmaktadır. Newspapers are among the most important media organs in transferring daily events to the public. The occupation of Anatolia after the Mondros Armistice Agreement, especially the occupation of Izmir on May 15, 1919, caused a great passion in the eyes of the public. Against these invasions, National Forces (Kuva-yı Milliye) was established through Defense of Rights and Refusal Societies (Müdafaa-yı Hukuk ve Redd-i İlhak Cemiyetleri). During this period, many media outlets in Anatolia acted to support the resistance of Anatolia against invasions. One of the most important newspapers contributing to the War of Independence is the Açıksöz newspaper, which started its publication life in Kastamonu. In this study, the developments in Bursa and its vicinity during the Greek occupation period are mentioned. These developments were evaluated within the framework of the information obtained from the Açıksöz newspaper, and at the same time, archive documents and copyright works were used. Thus, the efforts of the newspaper to fulfill an important task in a difficult period and what happened during the Greek occupation period other than official records were tried to be examined. The situations that civilians were exposed to during the occupation period, the occupiers’ policy of destruction and insult along with atrocities constitute the content of this study.

Yüksek Lisans Tezi, Türkler, Orta Asya'dan Anadolu coğrafyasına geliş sürecinde birçok kültür ve medeniyetle karşılaşmışlardır. Türkler, Göktürklerden Uygurlara, Karahanlılardan Büyük Selçuklulara, Türkiye Selçuklularından Anadolu'da kurulan beyliklere kadar bünyelerinde barındırdıkları sosyal, siyasal ve kültürel birikimlerini birbirlerine aktararak ilerlemişlerdir. Bu kültür kazanımı Osmanlı Devleti'nden günümüz Türkiye'sine kadar ulaşabilmiştir. Türkler kendi millî birikimlerine Arap ve Fars kültürlerini de katarak Türk millî kültürüyle sentezleyip üst seviyede bir medeniyet oluşturmuşlardır. Özellikle Batı Anadolu Beylikleri döneminde millî bir duruş sergilenmiş, Fars ve Arap dilindeki birçok eser Türkçeye tercüme edilmiştir. Bununla birlikte o dönem ilim adamları te'lif eserler de meydana getirmişlerdir. Ayrıca, bilhassa ilim adamları saraylarda ağırlanarak hürmet görmüştür. Tezimizin konusu olan Germiyan, Aydın, Saruhan ve Menteşe beylikleri döneminde yapılmış te'lif ve tercüme eserlerin birçoğu günümüze kadar gelmiştir. Bu çalışmamızda Türklerin Anadolu'ya geliş sürecine, söz konusu beyliklere, Türklerin ilme ve ilim adamlarına verdikleri değere ve bu beylikler döneminde yapılan te'lif ve tercüme eserlere yer verilmiştir., The Turks, come across with many cultures and civilizations on their way from Central Asia to Anatolia. Turks have progressed by transferring their social, political and cultural heritage; from Gokturks to Uyghurs, from Karahanlıs to Great Seljuks, from Turkey Seljuks to the principalities (Beyliks) established in Anatolia. This cultural transfer and enhancement reach up to present-day Turkey from the Ottoman Empire. Turks have added Arab and Persian cultures to their national richness and synthesized them with Turkish national culture and formed a high level civilization. Especially in the period of Western Anatolian Principalities, a national stance was displayed, and many works in Persian and Arabic languages were translated into Turkish. In the meantime, scientists at that time also brought original works. In addition to the scientific studies in Anatolia, reconstruction activities were also carried out and Anatolia was revived in terms of architecture. We see that many of the original and translated works made during the Germiyan, Aydın, Saruhan and Menteşe principalities, which are the subject of our thesis, have survived to the present day. In this thesis, the value that Turks gave to scholars and scientists during the period of their migration from Central Asia to Anatolia, and the original and translated studies carried out during the era of Anatolian Principalities were studied.

Beycesultan has provided the longest chronological sequence in southwest Anatolia for the Bronze Age. There J. Mellaart noticed a change in the material culture at level XIII and called it a “complete break in the culture.” He claimed that the fire and destruction at this level was the result of the migration of Indo-Europeans to the region Some scholars suggest that there is a chronological gap in Beycesultan between levels XIII and XII, which is the cause of this so-called break. Recently pottery seriation and absolute dating obtained by the excavations at Laodikeia-Kandilkırı in Denizli province yielded enough evidence to prove that there was neither a break in the material culture nor any sign of invasion in the Denizli region in Early Bronze Age 2 or 3A. Instead, there existed a moderate period of change in the Denizli region due probably to the impact of the network of interregional connections in Anatolia’s EBA 3A during the chronological gap between Beycesultan levels XIII and XII. Kandilkırı was abandoned around 2200 BC, probably due to a climate crisis and the fall of the interregional connective network. © 2021 Adalya. All rights reserved.

Biga, located in the southwestern part of the Marmara Region of Turkey, is the largest district of Çanakkale. Wild edible plants and the ways in which they are used in Biga have not previously been documented. This ethnobotanical study of Biga was conducted between June 2011 and September 2014. In this study, we recorded information such as the local names of plants, the manner in which they are used, and the particular parts of the plants used. The cultural importance index was calculated for each taxon. One hundred and sixty-five interviews were conducted in 49 villages. The study revealed that 55 wild edible plant taxa belonging to 41 genera are used in this area. The most frequently used families are Rosaceae, Lamiaceae, Polygonaceae, and Apiaceae. The genera that represented the greatest number of taxa included Rumex (six taxa), Thymus, Eryngium, Mentha, Oenanthe, Papaver, Prunus, Rubus, and Urtica (each containing two taxa). The most culturally important species were Urtica dioica, U. urens, Malva sylvestris, Thymus longicaulis subsp. longicaulis var. subisophyllus, and Cornus mas. Local people consumed plants in the form of vegetables, fruits, beverages like herbal teas, spices, and other products. Edible parts of plants included leaves, aerial parts, young stems, and fruits. The results of our study showed that even in districts located close to cities, the use of wild edible plants still continues.

This article explores the relationship between population fluctuations and the development of similarity patterns in Neolithic ceramic assemblages from West Anatolia and south-eastern Europe. Its aim is to contribute to discussions surrounding the factors influencing material culture variation in prehistory. It compares population growth and decline rates reflected by the summed probability of radiocarbon dates to diachronic changes in the ‘Isolation-by-Distance’ (IBD) of ceramic assemblage similarities. The results indicate that there is a positive correlation between long-term population fluctuations and IBD, measured as the correlation between inter-site spatial distance and Jaccard dissimilarity of ceramic assemblages. This suggests that population levels affected the spatial extent at which information regarding ceramic production and style was transmitted. These results are analyzed through discussing the influence of population size and density on cultural drift and on the spatial scales of cultural transmission. Population expansion is considered to have affected the spatial scales at which information was shared through networks and migration, while, population decline after 5900 BCE, as well as increasing the effects of drift, may have reduced the frequency of long-distance transmission, causing regional variation in ceramic traditions.

Geç Tunç Çağı Batı Anadolusu'yla (MÖ 1650-1200) ilgili yürütülen birçok kazı ve yüzey araştırması projesinin sonucunda geniş bir literatür oluşmuştur. Fakat bu literatür içerisinde Geç Tunç Çağı (GTÇ) toplumlarının politik, ekonomik ve ideolojik organizasyonlarına yönelik doğrudan bir ilgi oluşmamış ve sosyal organizasyon öncelikli bir çalışma başlığı haline gelmemiştir. Özellikle 20. yüzyılda kültür tarihçi temelde obje odaklı yaklaşımların baskın olması ve genel olarak bölge dışındaki tarihsel verilere dayanan teorik çerçevelerin kullanılması sebebiyle, arkeolojinin `sosyal` yönü fazlasıyla göz ardı edilmiştir. Bu çalışma, GTÇ Batı Anadolusu'ndaki toplumların sosyal organizasyonunu; arkeolojideki güncel yaklaşımlar, kıtalararası karşılaştırmalar ve coğrafi bilgi sistemlerinin kullanımıyla incelemeyi amaçlamaktadır. Bölge içi ve bölge dışından gelen veriler derlenerek oluşturulan güncel bir tarihsel çerçeve, GTÇ'de Batı Anadolu'nun Doğu Akdeniz'deki bölgelerarası ilişkiler ağı içerisindeki yerinin incelenmesi için kullanılacaktır. Bölgesel bazda kullanılabilir bir kronolojinin önerilmesi, materyal kültürün sosyal organizasyon bağlamında derinlikli bir şekilde irdelenmesi bu tezin temel amaçları arasında yer almaktadır.Anahtar Kelimeler: Geç Tunç Çağı, Sosyal Organizasyon, Batı Anadolu, Doğu Akdeniz, Şeflik. A vast literature has been created as a result of many excavation and survey projects associated with Late Bronze Age Western Anatolia (1650-1200 BC). However, there has been no direct interest in the political, economic and ideological organizations of Late Bronze Age (LBA) societies in the literature, and these aspects of social organization have not become a primary field of investigation. Especially, the `social` dimension of archaeology has been ignored due to the dominance of object-oriented approaches on a culture-historical basis and the use of theoretical frameworks based on historical narratives outside the region in the 20th century. This study aims to investigate the social organization of LBA societies in western Anatolia by the recent approaches in archaeology, cross-cultural comparisons, and Geographic Information Systems. A detailed historical framework compiled from data inside and outside of the region will be used to review the place of western Anatolia in the Eastern Mediterranean inter-regional interaction networks during LBA. Establishing a regionally applicable chronology, studying material culture within the context of social organization to conduct in-depth analysis is central to the thesis.Keywords: Late Bronze Age, Social Organization, Western Anatolia, Eastern Mediterranean, Chiefdom. 428

Bu çalışmada İzmir civarından yaşayan Geniş parmaklı keler, Hemidactylus turcicus (Linnaeus, 1758)'un yaş yapısı, ömür uzunluğu, yaş - boy ilişkisi gibi bazı gelişim parametreleri hakkında bilgi edinilmesi amaçlanmıştır. 2018 yılında yakalanan toplam 38 (9 genç, 11 ♂♂, 18 ♀♀) bireyin femur kemiği iskelet kronolojisi yöntemi ile incelenmiştir. Elde edilen verilere göre; popülasyonda ortalama yaş gençlerde 1 yıl, erkeklerde 2 yıl, dişilerde 4 yıl olarak hesaplanmıştır. Cinsel olgunluğa erişme yaşı her iki cinsiyette de 3 yıl ve en yüksek yaş ise 5 yıl olarak belirlenmiştir. Yaş ve boy arasında kuvvetli bir ilişki olduğu gözlenmiştir., The aim of this study is to determine some developmental parameters of Hemidactylus turcicus (Linnaeus, 1758) living around İzmir, such as the age, longevity and the relationship between the age and the length. Cross-sections of femurs taken from 38 total samples captured in 2018 (9 juvenile, 11 ♂♂, 18 ♀♀,) collected around İzmir, were used for the study using skelotochronology. According to the results, the average age for juveniles in the population was 1 year, 2 years for males, 4 years for females. Age at sexual maturity for both males and females was 3 for the species and the estimated oldest age was 5 in the population. There was a significant relationship between age and length.

Bu çalışmanın konusu, Anadolu'nun güneybatısındaki Antik Karya bölgesinin Mylasa kentinde yer alan bir yapıya ait kalıntıların mimari ve mekânsal özellikler bağlamında incelenmesi üzerinedir. Yapı, Mylasa kentinin yaklaşık 5 km kuzeyinde bulunan bir ova üzerinde yer almaktadır. Yapı hakkında daha önce kapsamlı bir araştırma yapılmadığı için, işlevi ve ne tür bir yerleşim alanının parçası olduğu kesin olarak bilinmemektedir. Ancak yapı, çalışma içerisinde 'Kale Mevkii Yapısı' olarak adlandırılmış ve mevcut konumu Antik yerleşimlere göre belirlenerek Karya haritası üzerinde gösterilmiştir. Kale Mevkii Yapısı'ndan günümüze yalnızca dört tane taşıyıcı ayak ulaşmıştır. Bu ayakların kare bir mekân oluşturacak şekilde bir araya geldikleri gözlemlenmektedir. Bu mekânın dış duvarları günümüzde mevcut olmamakla beraber, kubbe formunda bir örtü sistemine sahip olduğu belirlenmiştir. Bu kare mekân yapıdaki tek mekân değildir; zemin kotta yer alan bazı duvar kalıntıları, mekânın başka alanlara genişlediğini göstermektedir. Ancak, genişleyen bu alanlar yaşanmış olan yıkımlar ve günümüzdeki modern yapılar sebebiyle belirlenemediğinden, yapının plan tipolojisi tam olarak anlaşılamamıştır. Bu sebeple, çalışma içerisinde, yapının genişleyen alanları da göz önünde bulundurularak, benzer mekânsal özellikleri bulunan yapılar ile birlikte ele alınmıştır. Taşıyıcı ayakların ve örtü sistemi başlangıcının detaylı rölöve çizimi yapılarak, inşada kullanılan taş, tuğla ve harç belgelenmiş ve inşa teknikleri sunulmuştur. Bu malzeme kullanımı ve inşa teknikleri, Batı Anadolu'da Roma hâkimiyeti ile başlayan ve Erken Bizans dönemine dek sürdürülmüş kullanım ve teknikler ile ilişkilendirilmiştir.Böylece, bu tez kapsamında, Kale Mevkii Yapısı'nın sahip olduğu mimari özellikleri üzerinden benzer yapılarla karşılaştırılarak, inşa edilmiş olabileceği dönem aralığı ve işlevi hakkında önerilerin yer aldığı bir çalışma sunulmuştur.Anahtar Kelimeler: Karya, Mylasa (Milas), Roma ve Bizans Mimarisi, Yapım Teknikleri ve Malzemeler The subject of this study is to examine the architectural and spatial characteristics of the ruins of a building in the city of Mylasa located at Ancient Caria in Southwest Anatolia. The building is situated on a plain approximately five kilometers North of Mylasa. Because the remain of the building had not been the subject of comprehensive investigation, its function and the type of settlement where it belongs were unknown. In this study, it is referred as 'Kale Mevkii Building (Yapısı)' and its current location vis-a-vis ancient settlements has been shown on the map of Caria.From Kale Mevkii Yapısı, only four piers forming a square space are extant today. The exterior walls of this spatial unit do not survive, while the remains suggest that the square unit was covered by a dome. The surviving spatial unit is not the only space of the building. The remains of walls at the ground level suggest that this space extended into multiple directions. However, the form of these additional interior units could not be precisely determined due to the poor state of preservation and the modern construction impeding further analysis. Therefore, it is not possible to suggest a plan type for remains. Instead, the building is evaluated in comparison to the other buildings having similar spatial features. The surviving piers and the parts which are extant a little above the springing of the dome have been documented in the field by means of scaled drawings. Building materials such as stone, brick, and mortar and the techniques employed in construction have been examined. These materials and construction techniques are associated with those employed in Western Anatolia, starting with the Roman domination until the Early Byzantine period. Thus, through the architectural comparisons of the Kale Mevkii Yapısı with similar structures, this thesis intends to offer suggestions regarding the function of the building and the period in which it was built.Key Words: Caria, Mylasa (Milas), Byzantine and Roman Architecture, Building Techniques and Materials 195

In this study was investigated the bryophyte diversity of Fethiye Babadağ (Muğla), was investigated. After identification of approximately 850 bryophyte samples collected from the research area, a total of 171 moss taxa belonging to 24 families and 68 genera, 19 liverwort taxa belonging to 15 families and 15 genera and one hornwort species were reported from the study area. Weissia armata (Thér. & Trab.) Fedosov and Fissidens arnoldii R. Ruthe were collected from the area as a second record for Turkey among the others. Additionally, Syntrichia minor (Bizot) M. T. Gallego, Pottiopsis caespitosa (Brid.) Blockeel & A.J.E. Sm., Weissia breutelii Müll. Hal, Lewinskya tortidontia (F.Lara, Garilleti & Mazimpaka) F.Lara, Garilleti & Goffinet and Orthotrichum vittii F. Lara, Garilleti & Mazimpaka which were recorded after 2000 and in very limited known localities in Turkey, were recorded from the study area. Moreover, epiphytic bryophytes of the mountain were also evaluated in this study. At the end, a total of 51 bryophyte taxa (4 liverworts and 47 mosses) were found on 17 different trees.

Tradition and innovation were for centuries characteristic elements of the cultural development of Ionia, thatlandscape of western Anatolia, whose intellectual achievements became groundbreaking for the Europeancontinent and beyond. Whereas there are dominant the contacts with Egypt, Mesopotamia and Persia in Greektimes, with the taking over of the Pergamenian Kingdom by Rome and with the establishment of the proconsularprovince of Asia (129-126 v. Chr.) new trends were initiated from Italy which are reflected in workmanship andart. Taking charge of pavement-types in the facilities of public and private buildings is one of the phenomenathat document the cultural exchange between West and East. New results of archaeological and historical researchin recent decades in the urban centers of Ionia provide insight into the sociological related interlacingof Hellenistic and Italo-Roman shapes of technological and decorative design on floor coverings.In this paper will be discussed in the light of selected examples discovered in different ancient centers of westernAnatolia the way of Greek pebble- and tessellated-mosaic to the Italo-Roman floor spaces., Gelenek ve yenilik, yüzyıllar boyunca İonia’da kültürel gelişimin karakteristik unsurları olmuştur. Anadolu’nunbatısında yer alan bu bölgedeki entellektüel başarılar, Avrupa kıtasında ve ötesinde çığır açan bir manzaraoluşturmuştur. Yunan çağlarında Mısır, Mezopotamya ve Pers kültürleri ile olan temaslar, Bergama Krallığı’nınRoma egemenliğine geçmesi ve Asya prokonsül bölgesinin kurulmasıyla (İÖ 129-126) işçillik ve sanat alanındakendini gösteren İtalya kökenli yeni eğilimler etkili olmaya başlamıştır. Kamusal ve özel binaların farklı mekanlarındakidöşeme tipleri, Batı ile Doğu arasındaki kültürel değişimi belgeleyen fenomenlerden biridir. İoniakent merkezlerinde son yıllarda gerçekleştirilen arkeolojik ve tarihsel araştırmaların yeni sonuçları, zemindöşemelerinde görülen teknolojik ve dekoratif tasarımlardaki Hellenistik ve İtalik-Roma biçimlerinin sosyolojikolarak birbiri içinde kaynaşması hakkında fikir vermektedir. Bu makalede, Batı Anadolu’nun değişik antikmerkezlerinde keşfedilen seçilmiş örnekler ışığında, Yunan opus barbaricum ve opus tessellatum mozaiklerinİtalik-Roma tarzındaki taban döşemelerine kadar giden değişimi tartışılmaktadır.

Büyük Menderes Grabeni, günümüzde halen genişlemeli tektoniğin etkisinde kalan, Ege Bölgesi graben sisteminin en önemli unsurlarından biridir. Merkezi Menderes Metamorfik Çekirdek Kompleksinin güney sınırında yer alan havza, Miyosen başında gelişen D-B uzanımlı ve güneye eğimli bir normal fay kontrolünde evrimine başlamış, Pliyosen ve Kuvaterner dönemlerinde oluşan ve aynı yöndeki normal faylanmalar kontrolünde de bugünkü konumuna ulaşmıştır. Menderes Masifi metamorfiklerinin temelini oluşturduğu, yarı-graben şeklindeki Büyük Menderes havzasında, Erken-Orta Miyosen, Pliyosen ve Kuvaterner yaşlı gölsel, flüviyal-alüviyal çökeller havza dolgularını oluşturmaktadır. Batı Anadolu genişleme tektoniğinin kinematiği, zamanlaması ve ilişkili yapısal unsurların gelişimi ile ilgili bir çok farklı model 1970'li yıllardan beri tartışıla gelmiştir. Bu tez çalışmasında da söz konusu görüşlere yer verilmiş ve Büyük Menderes Grabeni'nde (BMG) yer alan sismik veriler ve saha çalışmaları ile son dönemde yayınlanan termokronolojik yaş verileri yorumlanarak bölge jeolojisinin çözümlenmesine katkı koymaya çalışılmıştır.Bu çalışma kapsamında ulaşılan sonuçlar, BMG'nin evrimini kontrol eden üç normal fayın yer altında birbirlerini kesmeden, hafifçe birleştiğini, ana sıyrılma fayının ondülasyonlu ve dallanıp tekrar birleşen (anastomosing) bir geometriye sahip olduğunu işaret etmektedir. Ayrıca, ortalama 30⁰'lik bir açı ile güneye doğru eğimli Büyük Menderes Sıyrılma Fayı'na (BMSF) yaslı sedimanter birimlerde kuzeye doğru 60⁰'ye ulaşan tabaka eğimlerinin varlığı ve havza evriminde etkili olan diğer iki fayın da kendilerinden öncekine göre daha yüksek açılı olmaları ve güneye doğru gençleşmeleri ile birlikte, tez çalışması esnasında yayınlanan çalışma alanındaki termokronolojik veriler, bükülerek dönen ilk fayın aktif olduğunu savunan Alaşehir tipi bükülerek dönme modelinin Büyük Menderes garbeninde de çalıştığını göstermektedir. Büyük Menderes Graben, currently under the influence of extensional tectonics, is one of the most important elements of the Aegean Graben system. The graben, located on the southern margin of the Central Menderes Metamorphic Core Complex has started its evolution under the control of E-W trending and south dipping normal fault that occurred at the beginning of Miocene and has reached its recent position by the help of south dipping Pliocene and Quaternary normal faults. Lacustrine, alluvial and fluvial origin Early-Middle Miocene, Pliocene and Quaternary deposits are the basin fill of the Büyük Menderes Graben, in which Menderes Massif metamorphic rocks located at the basement.Different models about the kinematic, timing and the processes of the related structural elements of extensional tectonics of western Anatolia has been under discussion since 1970s'. All these different views has been evaluated in this thesis and the existing seismic reflection data in the Büyük Menderes graben, the field observations and the reevaluation of the previously published thermochronologic age data let us to contribute to reveal the regional geology.The results obtained from this study suggest that, all three normal faults which are responsible for the evolution of the BMG, are slightly merge at depth without intersecting each other, and the main detachment fault has a corrugated and anastomosing geometry. Furthermore, presence of the Büyük Menderes Detachment Fault, dipping averagely 30⁰ towards the south, the tilted sedimentary units dipping up to 60⁰ towards the north, other two faults controling the evolution of the graben having higher dip values comparing to the previous ones and getting younger towards the South with the previously published thermochronologic age data indicates that Alaşehir type-rolling hinge model, significant with claiming that the first fault is active while bending and rolling, is valid for the Büyük Menderes graben too. 79

Archaeobotanical analysis at Kaymakçı, a 2nd millennium BCE site in the Marmara LakeBasin of western Anatolia, adds valuable information regarding agricultural practices andfoodways to this understudied region. To understand better archaeobotanical data fromKaymakçı, I present a review of the available literature regarding archaeobotanical research ofwestern Anatolia during the Bronze Age. A total of six archaeological sites, including Kaymakçı,are reviewed and their respective data are separated into three different periods: Early BronzeAge, Middle Bronze Age, and Late Bronze Age. The different sites share many of the samecultivars to varying degrees across the different time periods. These cultivars include barley(Hordeum vulgare), wheat (Tritcum aestivum, Triticum turgidum ssp.durum, Triticum turgidumssp. dicoccum, and Triticum monococcum), bitter vetch (Vicia ervilia), chickpea (Cicerarietinum), lentil (Lens culinaris), fig (Ficus carica), grape (Vitis vinifera), and olive (Oleaeuropa), among other crop taxa. This review of archaeobotanical research in the region, thusprovides a wider, regional context to view Kaymakçı's archaeobotancial dataset, which ispresented in two articles (Roosevelt et al. 2018; Shin et al. in review). Due to copyrightregulations, only the abstracts of the two articles are included in this study, yet both form theprimary work for my MA thesis. This review of agricultural practices in the context ofarchaeobotanical research provides an overview of the primary questions currently being askedof for our understanding of Late Bronze Age Anatolia Batı Anadolu'nun Marmara Gölü Havzası'nda milattan önce 2. bin yıllık bir yeri olanKaymakçı'da yapılan arkeobotanik analiz, tartıştığı bu bölgeye tarımsal uygulamalar ve yiyecekyolları hakkında değerli bilgiler katmaktadır. Kaymakçı'dan daha iyi arkeobotanik verilerianlamak için, Tunç Çağı boyunca batı Anadolu'nun arkeobotanik araştırmalarına ilişkin mevcutliteratürle ilgili bir derleme sunuyorum. Kaymakçı da dahil olmak üzere toplam altı arkeolojikalan incelenmiş ve ilgili veriler üç farklı döneme ayrılmıştır: Erken Tunç Çağı, Orta Tunç Çağıve Geç Tunç Çağı. Farklı bölgeler, farklı zaman dilimlerinde aynı çeşitlerin çoğunu değişenderecelerde paylaşır. Bu çeşitler arpa (Hordeum vulgare), buğday (Tritcum aestivum, Triticumturgidum ssp.durum, Triticum turgidum ssp. Dicoccum ve Triticum monococcum), burçak (Viciaervilia), nohut (Cicer arietinum) incir (Ficus carica), üzüm (Vitis vinifera) ve zeytin (Oleaeuropa), diğer mahsul türleri arasındadır. Bölgedeki arkeobotanik araştırmaların bu incelemesi,Kaymakçı'nın iki makalede sunulan arkeobotanyal veri setini görüntülemek için daha geniş vebölgesel bir bağlam sunmaktadır (Roosevelt ve ark. 2018; Shin ve ark.). Telif hakkıdüzenlemeleri nedeniyle, bu iki makalenin sadece özetleri bu çalışmaya dahil edilmiştir, ancakikisi de yüksek lisans tezim için birincil çalışmayı oluşturmaktadır. Arkeobotanik araştırmabağlamında yapılan tarımsal uygulamaların bu incelemesi, Geç Tunç Çağındaki Anadolu'yuanlamamız için halen sorulan temel sorulara genel bir bakış sunmaktadır. 61

Anadolu, sahip olduğu coğrafi ve jeopolitik konumuyla her zaman önemli bir yere sahip olmuştur. Batı Anadolu ise, coğrafi pozisyonuyla birçok avantaja sahiptir. Batı Anadolu konumu itibarıyla Akdeniz dünyasında kilit noktalardan biri haline gelmiştir. Anadolu erken dönemlerden itibaren seramik üretiminde önemli bir bölge olmuştur. Bölgede yüzyıllar boyunca süregelen seramik üretimi sonucunda köklü bir gelenek meydana gelmiştir. Bu noktada Batı Anadolu’da Geç Hellenistik ve Roma İmparatorluk Dönemlerindeki kaliteli seramik gruplarından doğu sigillatalar ve kırmızı astarlı seramikler ön plana çıkmaktadır. Tarihsel süreçte önemli bir konuma sahip olan Küçük Asya’nın Roma Dönemiyle birlikte önemli bir eyalet haline gelmesi, bölgenin seramik üretiminde büyük rol oynamıştır. Küçük Asya topraklarında Geç Hellenistik Dönem’den itibaren, imparatorluk topraklarına ve ötesine yayılım göstermiş kaliteli seramikler üretilmiştir. Roma Dönemiyle birlikte büyük bir endüstri haline gelmiş olan seramik üretimi, dönem ekonomisinde önemli bir yere sahiptir. Bu nedenle, dönemin kaliteli seramikleri, Batı Anadolu’daki bölgelerin ticari ilişkileri hakkında bilgiler sunmaktadır., Anatolia always had an important place with its geographical and geopolitical position. Western Anatolia has many advantages with its geographical position. West Anatolia has become one of the key positioins in the Mediterranean world. The Anatolian region has a long and important history in ceramic production since the prehistoric times. At this point, eastern sigillatas and red-slipped ceramics among the high-quality fine ceramic groups during the Late Hellenistic and Roman Imperial Periods in Western Anatolia. The fact that Asia Minor, which had an important position in the historical process, became an important province within the Roman Period played an important role in the ceramic production of the region. The ceramics production, which has become a major industry in the Roman Period, has an important place in the economy of the period. For this reason, fine ceramics provide information about the commercial relations of the regions in Western Anatolia.

Bu tez çalışmasında ilk kez Geç Kalkolitik'te ortaya çıkan Siyah ağız kenarlı kaselerin İlk Tunç Çağı'nda Batı ve Orta Anadolu bölgelerinde yayılımını ve gelişimini ortaya koymak hedeflenmiştir. Özellikle Batı Anadolu için önemli bir mal grubu olan Siyah ağız kenarlı kaseler Orta Anadolu'da da Alişar İlk Tunç Çağı I örnekleri haricinde bölgede bu mal grubu genellikle İlk Tunç Çağı II-III'te görülmektedir. Özel bir fırınlama tekniği kullanılarak üretildiğini düşündüğümüz Siyah ağız kenarlı kaseler için kendine has pişirme teknikleri geliştirilmiş olmalıdır. İlk Tunç Çağı'nın önemli mal ve form gruplarını oluşturan Siyah ağız kenarlı kaseler bu dönemde ele geçirildiği bölge yerleşmelerinin stratigrafi oturtma ve çakıştırma çalışmalarında önemli bir konumda yer almaktadır.Siyah ağız kenarlı kaseler özellikle Maraş-Elbistan ovası başta olmak üzere Doğu Anadolu bölgesinde İlk Tunç Çağı I-II de ele geçirilirken Orta Anadolu bölgesinde yoğun olmamakla beraber görülen mal gruplarından bir tanesidir. Bu mal grubunun en yoğun olarak görüldüğü bölge ise İç Kuzeybatı Anadolu'dur. Söz konusu bölgede, Siyah ağız kenarlı kaselerin gelişimi kapsamlı bir şekilde Demircihöyük çanak çömlek grubuna ismini veren Demircihöyük yerleşmesinde izlenebilmektedir. The purpose of the thesis is to put forward the development and spread of the Black topped-bowls during the Early Bronze Age in Western and Central Anatolia. Black-topped bowls, occuring for the first time in Late Chalcolithic period and being an important ware group for Western Anatolia as from the EBA I are generally seen in EBA II-III in Central Anatolia, except in Alişar as from the EBA I.Black –topped bowls are produced by a special firing technique developped as its own. These bowls have an important role in order to establish as well as compare the stratigraphies of the sites that they have found.While Black-topped bowls occur in Eastern Anatolia, especially on Maraş-Elbistan plains in the Early Bronze Age I-II, they are not very widespread in Central Anatolia. Inland Northwestern Anatolia is the region that they are most common. The development of black-topped bowls can be seen in a comprehensive and detailed manner in the region at the site of Demircihöyük which also gave its name to the Demircihöyük pottery zone. 182

Coğrafi ve iklimsel farklılıklara sahip olan Batı Anadolu sahil kesimi ve İç Batı Anadolu, MÖ 3. Binyıl'ın ilk yarısında yerleşim modelleri ve yapı tipleri açısından da birbirinden farklı bir mimari gelişim süreci yansıtmaktadır. Batı Anadolu sahil kesimi, Doğu Ege Adaları ve İç Batı Anadolu'da MÖ 3. Binyıl'ın başlangıcıyla birlikte yerleşim yerleri savunma sistemleri ile çevrelenmiştir. Batı Anadolu sahil kesimi ve Doğu Ege Adaları'nda savunma sistemi içerisinde birbirine bitişik yan duvarları ortak kullanılan uzun evler, cadde veya sokaklarla birbirinden ayrılırken, İç Batı Anadolu'da arka kısımları savunma sistemine yaslanan sıralı yapılar, merkezi bir avluya açılmaktadır. Batı Anadolu sahil kesimi ve Doğu Ege Adaları'nın karakteristik yapı tiplerini uzun evler ve apsidal planlı yapılar, İç Batı Anadolu'nun karakteristik yapılarını ise sıralı yapılar oluşturur. MÖ 3. Binyıl'ın ilk yarısında stratejik bir konuma sahip olan Bakla Tepe, deniz aşırı ilişkileri bulunan önemli bir yerleşim yeridir. Bakla Tepe, MÖ 3. Binyıl'ın ilk yarısına tarihlendirilen erken (BT IV 2 A-B) ve geç tabakası (BT IV 1 A-B-C) olmak üzere toplam 5 evreden oluşmaktadır. Bakla Tepe yerleşim dokusunun en iyi anlaşıldığı geç tabakada, sura dik ya da paralel uzanan birbirine bitişik uzun evlerden oluşan bir yerleşim modeli görülür. Bu yapılar içerisinde plan olarak diğer evlerden ayrılan megaron planlı özel yapılar da mevcuttur. Bakla Tepe yapılarında, üretime dönük faaliyetler ile gündelik yaşamın bir arada gerçekleştirildiği anlaşılmaktadır. Erken tabakada metal, yontmataş ve tekstil üretimi höyük içerisinde gerçekleştirilirken, geç tabakada yontmataş üretimi höyük dışına çıkarılmış, metal ve tekstil üretimine dönük faaliyetler ise sur içerisinde üretilmeye devam etmiştir. Özellikle metal üretimi belli başlı hane halkları tarafından sürdürülmüştür. Bu durum MÖ 3. Binyıl'ın ilk yarısında sosyo-ekonomik açıdan uzmanlaşmaya doğru gidilen basamakların ilk adımı olarak yorumlanabilir. Bu dönemde Bakla Tepe'de tespit edilen Ev-4 numaralı `megaron` yapı, Batı Anadolu sahil kesiminde toplumsal yapıdaki tabakalaşmayı gösteren en erken emarelerden biri olarak karşımıza çıkmaktadır. Due to the different geographical and climatic conditions, west Anatolian coastal regions and inland zones reflect a dissimilar architectural development sequence in terms of settlement patterns and building types during the first half of the 3. Millennium BC. With the beginning of the Millennium the settlements in west Anatolian coastal regions and inland zones and on the east Aegean islands were surrounded by fortification walls. While in coastal region and on the islands the long houses with mutual walls are separated by streets and alleys, in inland zones sequentially placed structures leaning to the fortification wall open to a central courtyard. The characteristic building types of coastal region and east Aegean islands are composed of long houses and apsidal structures, whereas the inland zones are characterised by sequentially placed structures.Having a strategic location during the first half of the 3. Millennium BC Bakla Tepe was an important settlement with intensive overseas activities. The stratigraphical sequence dated to the first half of the 3. Millennium BC at Bakla Tepe consists of 5 subsequent levels, where BT IV 2 A-B and BT IV 1 A-B-C reflect the early and late phases, respectively. During the late phase, where the settlement pattern is best understood, the settlement plan is arranged by adjacent long houses lying perpendicular or parallel to the fortification wall. Among these structures some special buildings also exist, which differ from the rest of the buildings with their megaron plans. Archaeological evidence indicates that both industrial and daily household activities were performed together within these buildings. While during the earlier phase the production of metal, lithic and textile were performed within the settlement, during the later phase lithic production was taken out of the settlement, whereas metal and textile oriented activities still remained to be carried out within the fortification walls. This can be interpreted as a first step towards specialization during the first half of the 3. Millennium BC. The megaron-planned building House-4 at Bakla Tepe of this period appears as one of the earliest indications reflecting the social stratification in the west Anatolian coastal region. 465

Çalışmamızın konusu Helenistik dönemden Roma İmparatorluk çağının başlarına kadar Batı Anadolu ve Mısır ilişkilerini incelemektir. Bu bölgeler Akdeniz'deki coğrafi konumu sebebiyle stratejik öneme sahiptir. Helenistik dönemde bu iki bölge arasında siyasi, kültürel ve ekonomik ilişkiler bulunmaktadır. Helenistik dönemde, Mısır ve Batı Anadolu bölgeleri arasında tarihsel bir birliktelik bulunmaktadır. İskender'in ölümünden sonra yaşanan kargaşalar sonucunda kurulan krallıklar Batı Anadolu'da egemenlik kurmak için istemişler ve bunun için savaşmışlardır. Batı Anadolu Mısır'a hakim olan Ptolemaioslar için önemli bir ticaret merkezi ve tampon bölge durumundaydı. Bu nedenle Anadolu'ya hakim olan Seleukoslar ve Ptolemaioslar arasında sürekli savaşlar yaşanmıştır. Ayrıca Ptolemaioslar Batı Anadolu'da ele geçirdikleri topraklar sayesinde bölgede siyasi, kültürel ve ekonomik birçok faaliyette bulunmuştur. Bunun yanı sıra Mısır'daki İskenderiye şehri ve Anadolu'daki Bergama şehri Helenistik dönemin iki önemli bilimsel merkezi haline gelmiştir., The subject of our study is to examine the relations between Western Anatolia and Egypt from the Hellenistic period until the beginning of the Roman Empire. These regions are of strategic importance due to their geographical location in the Mediterranean. There are political, cultural and economic relations between these two regions in the Hellenistic period. In the Hellenistic period, there is a historical unity between Egypt and Western Anatolia. The kingdoms which were established as a result of the turmoil after the death of Alexander, wanted to dominate in Western Anatolia and they fought for it. Western Anatolia was an important trade center and buffer zone for the Ptolemy, who dominated Egypt. For this reason, there were constant wars between the Seleucids and Ptolemaios who dominated Anatolia. In addition, the Ptolemos have carried out many political, cultural and economic activities in the region thanks to the lands they had acquired in Western Anatolia.In addition, the city of Alexandria in Egypt and the city of Pergamon in Anatolia became two important scientific centers of the Hellenistic period.

Batı Anadolu'daki KKD-GGB yönlü genişleme hareketi, bölgede farklı boyutlarda grabenlerin oluşumuna neden olmuştur. Bu grabenlerden biri de güneyde Babadağ Fay zonu, kuzeyde ise Pamukkale Fay Zonu ile sınırlanmış ve tektonik bakımdan oldukça aktif, KB-GD uzanımlı Denizli Grabeni'dir.Babadağ Fayı güneydeki Paleozoyik yaşlı kuvarsit ve şistler, Jura-Kratese yaşlı mermerler, Eosen yaşlı kırıntılı karbonatlardan oluşan horst ile grabeni dolduran Neojen yaşlı birimler (alüvyon yelpazeleri ve yamaç molozları) arasındaki sınırı oluşturmaktadır. Çalışma alanı Babadağ Fayı'nın doğu ucundaki Başkarcı-Cankurtaran segmentidir. BKB-DGD doğrultulu ve DKD'ya eğimli olan bu segment, yaklaşık 20 km uzunluğa sahiptir. Segmentin en doğu ucuna yakın Bağbaşı mahallesi civarında bu faya 300 m uzaklıkta MTA Yenilenmiş Diri Fay Haritası'nda bir Holosen fayı çizilmiştir. Bu Holosen fayının yeri jeofizik yöntemler ile tespit edilmiş ve bu kesimlerde hendekli paleosismolojik çalışmalar yapılmıştır. Jeofizik profil hattının 50-70 metreleri, 85-90 metreleri ve 135-145 metreleri arasında rezistivite değerinde anomaliler belirlenmiştir. Bu anomalilerin derindeki muhtemel faylara ait olabileceği kanaatine varılmış ve iki adet hendek kazılmıştır. Kozlupınar-1 hendeği 27m x 3.20m x 4.50m boyutlarında, Kozlupınar-2 hendeği ise 32m x 2.40m x 3.50m boyutlarında açılmıştır. Her iki hendekte de tabandan itibaren A, B, C ve D seviyelerinden oluşan 4 ayrı birim tespit edilmiştir. Jeofizik analizlerle belirlenen fay anomalilerine rağmen her iki hendekte de gözlenen birimler yatay konumda olup her hangi bir deformasyon yapısı göstermemektedir. Sonuç olarak fayın kazılan hendek derinliği olan 5.00 metreden daha derinde olabileceği kanaatine varılmıştır. Fayın yaşını Optik Uyarmalı Luminesans / Termo Luminesans yöntemi ile tespit edebilmek için hendeklerden 10 adet numune ile ayrıca her bir hendekten birer adet C14 yaşlandırması için numune alınmıştır. The NNE-SSW directional extension movement in Western Anatolia has led to the formation of grabens of different sizes. One of these grabens is the NW-SE trending Denizli Graben bounded by the Babadağ Fault zone in the south and Pamukkale Fault Zone in the north..The Babadağ Fault forms the boundary between the Paleozoic quartzite and schists in the south, the Jurassic-Kratese marbles, the Eocene aged clastic carbonates and the Neogene units (alluvial fans and slope debris) that fill the graben.The study area is Başkarcı-Cankurtaran segment at the eastern end of the Babadağ Fault. This segment, which is in the direction of WNW-ESE and inclined to ENE, has a length of approximately 20 km. A Holocene fault was drawn on the MTA Renewed Alive Fault Map, 300 m away from this fault near Bağbaşı neighborhood near the eastern end of the segment. The location of this Holocene fault was determined by geophysical methods and paleoseismological studies were carried out in the trench. Abnormalities of resistance values between 50-70 meters, 85-90 meters and 135-145 meters of geophysical profile line were determined. It was concluded that these anomalies might belong to possible faults in the deep and two trenches were excavated. The trench of Kozlupinar-1 was opened in dimensions of 27m x 3.20m x 4.50m and the trench of Kozlupinar-2 was opened in dimensions of 32m x 2.40m x 3.50m.In both trenches, 4 units separate consisting of A, B, C and D levels were identified from the bottom to top. Despite fault anomalies determined by geophysical analysis, but show any deformation structure the units observed in both trenches are horizontal situation. As a result, it was concluded that the fault could be deeper than the depth of 5.00 m. In order to determine the age of the fault by Optical Stimulated Luminescence / Thermo Luminescence method, 10 samples were taken from the trenches and also one sample for C14 aging was taken from each trench. 71

Anadolu Üniversitesi ve Bilecik Şeyh Edebali Üniversitesi tarafından ortak yürütülen program. İnsanoğlu içgüdüsel olarak sürekli korunma ve koruma ihtiyacı hissetmiştir. Bu ihtiyaç zaman içerisinde yerleşik hayat ile beraber mimariye yansımıştır. Batı Anadolu’da İlk Tunç Çağı içerisinde sistematik olarak gelişen uzun mesafeler arası ticaret ve toplum içerisindeki sınıflaşma beraberinde çatışmaları da getirmiş ve savunmadaki ihtiyaç artmıştır. Gerek yaşadığı ortamı koruma gerek bölgesel korunmalar ve her türlü dış tehditlere karşı korunmak yaşanılan ortamı çevreleyecek duvarlar inşa etmeyi gerektirmiştir. Savunma sistemlerinin ortaya çıkışı ile beraber bunun ayrılmaz bir parçası olan kapılar da bu sistem içerisinde yerini almıştır. Yerleşmenin coğrafi konumu, bölgesel coğrafyası, komşuları, gelişmişlik seviyeleri ve hangi yollar üzerinde yer aldıkları gibi birçok kıstas savunmada değişime ve gelişmeye sebep olmuştur. Savunma ile beraber gelişen kapı, sistemin en önemli mimari öğesi haline gelmiştir. Sosyal yaşantının yerleşme içerisindeki mimari yansımalarına göre kapılar yukarı ve aşağı yerleşme gibi farklı yaşam alanlarında da konumlandırılmıştır. Sistemin en önemli parçası olmasına karşın savunmadaki en zayıf halka olan kapılar gelişme ve değişme göstererek dönemsel olarak farklılıklar sergilemişlerdir. Yerleşmeye giriş ve çıkışta trafiği sağlayan kapılar, ihtiyaç duyulması halinde karmaşık hale getirilmiştir. Rampa, kule, bekçi odası gibi mimari elemanlar ile savunmaya ve aynı zamanda kapıyı kontrol edebilmeye önem verilmiştir. Savunma sistemi içerisinde ayrılmaz bir bütün olarak yer alan kapılar yerleşmenin ihtiyacına göre tasarlanmış, konumlandırılmış ve çeşitlendirilmiştir Mankind is instinctively in need of constant protection. This need is reflected in the architecture along with the settled life. During the Early Bronze Age, the long-distance trade had systematically developed in Western Anatolia. This has brought conflicts alongside and the need for defense, has increased over time. Fortification walls had been built in order to avoid external threats and to protect the habitat. Gates were integral parts of the defense systems. The location of the settlement, topography that surrounds it, its neighbors, level of development and the road networks took part in changes and advances in defense. The gate develops with the defense and become the most important architectural element of the system. According to the architectural reflections of social life in the settlements, the gates are proved to be positioned in different living areas such as citadel (upper town) and lower town. Despite being the most important part of the system, gates were also the weakest link hence, have deviated periodically by showing development and change. Traffic in and out to the settlement was done by means of the gate They have been built more complicated when there is a need. Architectural elements such as ramps, towers, and guard rooms were designed to defend and control the gate at the same time. Gates that are integral to the defense system are designed, positioned and diversified according to the needs of the settlement.