Search

U ovom se radu proučava kako se talijanski pridjevi morfonološki prilagođuju dubrovačkom govoru u djelima Marina Držića. Obrađuju se i pridjevske tvorenice koje su izvedene od talijanskih leksema. Analiza je obogaćena poredbenim zapažanjima o istim ili sličnim načinima prilagodbe u mnogim hrvatskim primorskim govorima. Uočava se da su pridjevi preuzeti iz talijanskoga u dubrovačkom govoru Marina Držića morfosintaktički potpuno prilagođeni sustavu jezika primatelja. Također, neki se oblici pridjeva razlikuju od onih zabilježenih u dubrovačkoj dramskoj književnosti od XVI. do kraja XIX. stoljeća, kao i od suvremenih dubrovačkih oblika. Na kraju se ukazuje na romansko nadslojavanje (latinski – dalmatoromanski – talijanski) i kao posljedica toga, na konvergenciju dalmatoromanske i talijanske leksičke komponente., In questo articolo sono esaminati i modi di adattamento morfonologico degli aggettivi italiani nalla parlata di Dubrovnik, che sono attestati nelle opere di Marin Držić. Sono analizzate inoltre anche le neoformazioni aggettivali tratte dai lessemi italiani. L’analisi è arricchita dal confronto con i procedimenti di adattamento uguali o simili in molte parlate croate lungo la costa dell’Adriatico. Si conclude che nella parlata di Dubrovnik registrata da Držić gli aggettivi italiani sono completamente adattati morfosintatticamente al sistema ricevente. Alcune forme aggettivali differiscono però da quelle che troviamo nelle opere drammatiche degli autori di Dubrovnik scritte tra il Cinquecento e la fine dell’Ottocento, e dalle forme attuali di Dubrovnik. Si accenna infine alla stratificazione romanza (latino – dalmatoromanzo – italiano), nonché alla conseguente convergenza delle componenti lessicali dalmatoromanza e italiana.

U članku se analizira utjecaj abruceško-moliškoga dijalekta na moliškohrvatski fonetski i fonološki sustav, a radi usporedbe navode se i likovi iz standardnoga talijanskoga jezika. Utvrđeno je da su brojne riječi iz abruceško- moliškoga dijalekta ušle u moliškohrvatski, a glasovne promjene koje se u njima uočavaju vrlo se često događaju i u izvornim hrvatskim riječima.

Il contributo si propone di fornire un’indagine accurata delle costruzioni indefinite italiane basata sull’analisi di alcuni corpus linguistici costituiti da testi giuridicoamministrativi. Tra le costruzioni infinite ci occupiamo di quelle tipiche del linguaggio giuridico-amministrativo quali l’infinito con il soggetto espresso, il gerundio composto e il participio presente con funzione verbale. Il presente studio si rivolge in particolare all’uso e alla frequenza delle costruzioni infinite/indefinite nel linguaggio giuridico-amministrativo contemporaneo, alla grammaticalità (o accettabilità) di tali costruzioni in rapporto alle proprietà sintattiche generali dei modi indefiniti in italiano e, infine, alla descrizione strutturale delle frasi subordinate ai modi indefiniti usate nel detto linguaggio settoriale.

U samostanu franjevaca trećoredaca glagoljaša u Krku pohranjena je kopijalna knjiga koja sadrži prijepise dokumenata od 13. do 19. stoljeća, a obično se naziva Bartolijevim zbornikom. Taj je zbornik naime većim dijelom sastavio fra Feliks Marija Bartoli od 1740. do 1743., a drugi su poslije nastavili. Sastoji se od dva sveska koji ukupno broje preko četiristo obostrano ispisanih listova papira. U prvome svesku nalaze se dokumenti na latinskom i talijanskom jeziku, a u drugome ima i onih na hrvatskom, zapisanih glagoljicom. U ovom će radu biti predstavljeni i analizirani dokumenti iz 15. stoljeća napisani na talijanskom jeziku, pri čemu će se iznijeti i jezične osobitosti.

Na međunarodni politički i gospodarski položaj država u suvremenim međunarodnim odnosima utječu mnogobrojni čimbenici. Koncept „meke moći“ autora Josepha Nyea tvrdi da u tim procesima sve više na važnosti dobivaju vrijednosti i imidž zemlje, nauštrb vojne i ekonomske moći, veličine teritorija i broja stanovnika. Pobornici tog koncepta tvrde kako takvi trendovi pomažu manjim i siromašnijim državama da se „natječu“ s većima i bogatijima te lakše postižu ciljeve u međunarodnim odnosima. Autori analiziraju koncept te ga pokušavaju primijeniti na Republiku Hrvatsku. Istražuju mogućnosti i potencijale, koji se ubrajaju u „meku moć“, a koje hrvatska država koristi ili bi mogla koristiti u komuniciranju sa svijetom radi jačanja vlastitog imidža i međunarodnih pozicija. Autori procjenjuju kako Hrvatska strategiju jačanja meke moći može temeljiti prvenstveno na prirodnim, kulturnim i duhovnim vrijednostima. Isticanjem vlastitih posebnosti i kvaliteta, pridonijelo bi se očuvanju nacionalnog identiteta, te bi se diferenciralo od konkurencije u borbi za ostvarenje političkih, gospodarskih i drugih vanjskopolitičkih ciljeva., Many factors are influencing international political and economical position of the countries in modern international relations. Joseph Nye`s concept of Soft Power states that in these processes rising importance lies in values and image of a country, and not in its military and economic power, or size of its territory and number of inhabitants. Defenders of Nye`s concept claim that these trends are helping smaller and poorer countries to reach their goals in international relations thus allowing them to compete with bigger and richer countries. Authors of this paper are analyzing the concept of Soft Power and trying to apply it to Croatia. They are researching possibilities and potentials which are usually included in the concept of Soft Power, and which are, or could be used by Croatia while communicating with the world with a view to strengthen its own international position and image. Authors are assessing possibility that Croatia could base the strategy of strengthening its Soft power on natural, cultural and spiritual values. By emphasizing its own specificities and qualities, we could contribute to preservation of national identity and also differentiate Croatia from its competition in struggle for implementation of political, economical and other external policy goals.

Per capire quale sia l’apporto glottodidattico allo studio linguistico di Josip Jernej è doveroso ragionare anche su altri settori delle “scienze del linguaggio” che possono essere rilevanti per l’apprendimento di una lingua. In questo saggio si cercherà di gettare un ponte tra teorie linguistiche e pratica didattica, inteso come mediazione indispensabile tra il momento finale dell’apprendimento e i livelli precedenti. Il nostro intento è quello di individuare nelle opere linguistiche di Jernej i tentativi di traduzione delle indicazioni che provengono dai suoi studi di linguistica (nell’accezione più vasta) verso quegli elementi che ha saputo cogliere in quanto ricchi di implicazioni glottodidattiche implicite.