Search

In dit BA-eindwerkstuk wordt onderzoek gedaan naar de representatie van gender, etniciteit en seksualiteit bij twee vrouwelijke hoofdpersonages in drie afleveringen van seizoen 5 (2019) van de Amerikaanse komedieserie Broad City. Binnen televisieonderzoek is representatie van vrouwen een veel besproken onderwerp, echter, in de literatuur is weinig onderzoek verricht naar de representatie van vrouwelijke personages in komedieseries met vrouwelijke makers. Volgens onderzoekers wordt komedie namelijk gebruikt om feministische ideeën te aan te kaarten en bovendien worden schadelijke representaties van gender, seksualiteit en etniciteit bekritiseerd door gebruik van satire. Deze drie identiteits-assen worden samen onderzocht omdat binnen genderstudies intersectioneel onderzoek volgens Crenshaw gewenst is. Om inzicht de krijgen in de representatie van gender, seksualiteit en etniciteit wordt specifiek gelet op televisiecodes, zoals beschreven door Fiske. De sociale, narratieve en technische codes van Fiske zijn voor dit onderzoek aangepast waarbij Instagram als extra technische code dient. Verder wordt gekeken naar relationele representatie volgens Meyer. Uit het onderzoek blijkt dat satire in Broad City eerder patriarchale structuren bekritiseert in plaats van stereotypen van etnische minderheden, lhbtq’s of vrouwen doorbreekt. Hoewel Broad City patriarchale structuren en traditionele vrouwelijkheid bekritiseert door het gebruik van feministische en post-feministische humor bij de representatie van gender en seksualiteit, zijn niet op datzelfde niveau taboedoorbrekende representaties van etniciteit of etnische humor aanwezig. Bovendien zijn schadelijke representaties van biseksualiteit aanwezig. Tot slot blijkt dat positieve Othering wordt geconstrueerd middels de Instagramcodes.

De representatie in de media van mensen met een fysieke of mentale beperking bestaat volgens eerder onderzoek nog grotendeels uit misrepresentaties. Hoewel er de laatste jaren meer aandacht voor is, wordt deze minderheid nog niet op hetzelfde niveau gerepresenteerd als de niet-beperkte groep. Beperkte personages hebben veelal bijrollen, krijgen negatief geconnoteerde rollen toegewezen en worden vaak gerepresenteerd ten opzichte van de niet-beperkte groep. In de Netflix-original serie Special heeft het lichamelijk beperkte personage Ryan daarentegen geen bijrol, maar de hoofdrol. Daarnaast is de maker van de serie en tevens acteur in de hoofdrol zelf lichamelijk beperkt. Deze aspecten maken de serie vernieuwend en relevant om te onderzoeken. Dit onderzoek focust daarom op de wijze van representatie van het fysiek beperkte hoofdpersonage Ryan in de Netflix-original serie Special. Bij een representatie zijn meerdere identiteitsassen werkzaam die elkaar co-construeren, wat intersectionaliteit wordt genoemd. Daarom wordt in dit onderzoek door middel van een tekstuele analyse niet enkel gekeken naar de identiteitsas ‘disability’, maar ook naar de identiteitsassen ‘seksualiteit’ en ‘gender’. Om een gestructureerde analyse uit te voeren is gebruik gemaakt van een analyse aan de hand van drie verschillende aspecten: het filmische aspect, het narratieve aspect en het symbolische aspect. Door de analyse van vier afleveringen van het eerste seizoen van de serie, wordt duidelijk dat er een verandering plaatsvindt in de representatie van Ryan, waarbij de identiteitsas van disability de overhand neemt. Disability, seksualiteit en gender werken nauw samen, maar verschillen tegelijkertijd in werking. Aan het begin van het seizoen werken de drie assen dan ook op een andere manier samen dan aan het eind van de serie. Waar Ryan aan het begin van de serie als afhankelijk en onzeker wordt gerepresenteerd, wordt hij aan het eind van de serie als zelfstandig en zelfverzekerd gerepresenteer

In dit onderzoek wordt er gekeken naar de representatie van de twee vrouwelijke hoofdpersonages in de serie Killing Eve. Aan de hand van het concept intersectionaliteit wordt er in dit onderzoek de vraag beantwoord hoe de identiteiten van de hoofdpersonages Eve en Villanelle gerepresenteerd worden door de identiteitsassen vrouwelijkheid, etniciteit en seksualiteit. Killing Eve is een fictieserie van de BBC over de seriemoordenaar Villanelle en de MI5 medewerker Eve. Binnen het misdaadgenre worden vrouwen vaak gerepresenteerd als het slachtoffer, zwak en niet vatbaar voor geweld. Dat is in deze serie niet het geval. Uit het onderzoek is gebleken dat de assen vrouwelijkheid, etniciteit en seksualiteit op verschillende manieren samenwerken om de twee personages te representeren. Zowel Eve als Villanelle vertonen mannelijke kenmerken als agressie en zelfvertrouwen. Daarnaast wordt Eve klunzig en naïef gerepresenteerd, een beeld dat overeenkomt met voorgaand onderzoek naar de representatie van Aziatische Amerikanen. Villanelle haalt bovendien vaak de mannelijkheid van mannen omver door mannen te vermoorden en hun penis af te snijden. Het beeld dat van Villanelle geschetst wordt komt overeen met haar Russische etniciteit. Niet alleen ziet Villanelle eruit als een ‘Slavic femme,’ ook haar gewelddadige gedrag komt overeen met de westerse visie van maffia-Rusland. Daarnaast wordt zowel Eve als Villanelle gerepresenteerd als biseksueel. Bij Villanelle wordt, door haar grove taalgebruik, al snel duidelijk dat ze in zowel mannen als vrouwen geïnteresseerd is. Eve wordt daarentegen aan het begin van de serie als heteroseksueel gerepresenteerd. Doordat Eve naar verloop van de serie haar gevoelens voor Villanelle uitdrukt krijgt de kijker een gecompliceerde seksuele positie. Uit de literatuur blijkt dat dit de heteronormatieve structuur van identificatie uitdaagt. Kortom blijkt uit de analyse dat de verschillende assen Eve en Villanelle niet als typisch vrouwelijk of als slachtoff

In the past decade, an increasing set of digital tools has been developed with which digital sources can be selected, analyzed, and presented. Many tools go beyond key word search and perform different types of analysis, aggregation, mapping, and linking of data selections, which transforms materials and creates new perspectives, thereby changing the way scholars interact with and perceive their materials. These tools, together with the massive amount of digital and digitized data available for humanities research, put a strain on traditional humanities research methods. Currently, there is no established method of assessing the role of digital tools in the research trajectory of humanities scholars. There is no consensus on what questions researchers should ask themselves to evaluate digital sources beyond those of traditional analogue source criticism. This article aims to contribute to a better understanding of digital tools and the discussion of how to evaluate and incorporate them in research, based on findings from a digital tool criticism workshop held at the 2017 Digital Humanities Benelux conference. The overall goal of this article is to provide insight in the actual use and practice of digital tool criticism, offer a ready-made format for a workshop on digital tool criticism, give insight in aspects that play a role in digital tool criticism, propose an elaborate model for digital tool criticism that can be used as common ground for further conversations in the field, and finally, provide recommendations for future workshops, researchers, data custodians, and tool builders.

Background: Melioidosis, caused by the Gram-negative bacterium Burkholderia pseudomallei, is an opportunistic infection across the tropics. Here, we provide a systematic overview of imported human cases in a non-endemic country over a 25-year period. Methods: All 55

In dit interdisciplinaire bacheloreindwerkstuk is onderzoek gedaan naar de constructie van ‘narrative complexity’ in de Showtime televisieserie Penny Dreadful. Deze horror-serie heeft een unieke oorsprong: het is namelijk een bewerking van meerdere ongerelateerde Victoriaanse romans. ‘Narrative complexity’ is een term van mediawetenschapper Jason Mittell, die bedoeld is om een hedendaagse ontwikkeling in televisienarratieven te signaleren: de opkomst van complexe televisie. Mittell’s concept is in dit onderzoek geoperationaliseerd door een verdeling in twee hoofdkenmerken, de ‘operational aesthetic’, waarbij de constructie van het narratief wordt benadrukt, en de ‘drillable’ kwaliteiten van de tekst, referenties die de tekst verdiepen. Om de unieke adaptatie van Penny Dreadful mee te nemen in het onderzoek, zijn twee adaptatiemodellen van literatuurwetenschapper Kamilla Elliott (‘de(re)composing’ en ‘ventriloquist’) aangehaald in het onderzoek, met als doel deze modellen theoretisch te koppelen aan Mittell’s ‘narrative complexity’. Het corpus van het onderzoek is de verhaallijn van de personages Frankenstein en zijn monster in Penny Dreadful. Door middel van plottwists, ‘analepsis’ (flashbacks die onthullende informatie verschaffen) en een enkele fantastiesequentie, wordt de ‘operational aesthetic’, het eerste hoofdkenmerk, benadrukt. Penny Dreadful heeft veel ‘drillable’ kwaliteiten, die onder andere refereren naar culturele uitingen, historische gebeurtenissen en bovenal literaire werken. De personages, dialoog en het algehele narratief worden hierdoor uitgediept. Het narratief van Penny Dreadful sluit op Elliott’s beide adaptatiemodellen aan, maar wel op verschillende momenten. Door specifieke elementen van Mary Shelley’s originele ‘Frankenstein’-roman uit te lichten, sluit het ‘de(re)composing’-model aan op de ‘drillable’ kwaliteiten van de tekst. Door fundamentele wijzigingen te maken ten opzichte van Shelley’s roman, sluit het ‘ventriloquist’-model aan op de ‘

In dit onderzoek wordt de representatie van gender in TUSSEN KUNST & KITSCH onderzocht aan de hand van de onderzoeksvraag: “Hoe wordt gender gerepresenteerd in de interactie tussen presentator, experts en kandidaten in het programma TUSSEN KUNST & KITSCH?” Dit wordt geanalyseerd door middel van een tekstuele analyse. Uit de afleveringen zijn items geselecteerd en in deze items worden elementen geanalyseerd die de representatie van gender tot stand brengen en vormgeven. In het programma komen drie groepen mensen in beeld, namelijk: presentator, kandidaten en experts. Deze groepen worden apart geanalyseerd om vervolgens vast te kunnen stellen hoe de representatie verandert wanneer de samenstelling (mannen en vrouwen) verandert of wanneer er een interactie wordt aangegaan met een andere groep. Het blijkt dat er in TUSSEN KUNST & KITSCH verschillen vast te stellen zijn in de representatie van mannen en vrouwen. Zo wordt bijvoorbeeld bij mannelijke kandidaten vaak de nadruk gelegd op geld en waarde en bij vrouwelijke kandidaten op emotie en het verhaal achter het voorwerp. Hierbij is echter wel een middenweg mogelijk en wordt het niet in uitersten gerepresenteerd. Vrouwelijke experts bespreken onderwerpen die traditioneel geassocieerd worden met vrouwelijkheid. Dit is dus weinig vernieuwend voor de vrouwelijke experts. Echter is het wel vernieuwend dat zijn over evenveel kennis lijken te beschikken als de mannelijke experts. Ook mannelijke experts bespreken de vrouwelijke onderwerpen en de kennis wordt in beide gevallen op eenzelfde wijze uitgedragen. In de interactie tussen de groepen lijkt gender geen rol te spelen. Er wordt niet anders gereageerd op mannen of vrouwen. Indien de presentator in een item aanwezig is treedt hij op als verbindende factor in het geheel en lijkt deze zich heel bewust tussen de beide groepen in te plaatsen. Ook hierbij wordt geen onderscheid gemaakt in gender.

The research field in media studies concerning participatory culture has addressed the power imbalances present in mainstream social media platforms such as Facebook and YouTube, criticizing a misleading rhetoric of democratic potential. Questioning whether unequal rather than democratized power relations have well become the denominator for all forms of participatory culture, this thesis considers the construction of participation in synchtube, a relatively small underground video-sharing platform. Utilizing an analytical framework for the formatting of spaces of participation, it examines he platform’s interface design and routinized user practices as well as addresses unequal power relations between different groups of users active on the platform. This research shows how participation is constructed through the exchange between, and mutual reshaping of, these factors, without losing consideration of their socioeconomic contexts. Furthermore, a discourse analysis of an associated message board reveals reflexive qualities. The analysis of three different channels on the platforms surfaces three different gradations of participatory culture, ranging from non-participation through highly controlled pseudo-participation to possibly democratized forms. This research argues for further research into power inequalities within self-governing online communities as well as noncommercial, underground platforms.

The introduction of new technologies and access to new information channels continue to change the way media studies researchers work and the questions they seek to answer. We investigate the current practices of media studies researchers and how these practices affect their research questions. Through the analysis of 27 interviews about the research practices of media studies researchers during a research project we developed a model of the activities in their research cycle. We find that information gathering and analysis activities are dominating the research cycle. These activities influence the research outcomes as they determine how research questions asked by media studies researchers evolve. Specifically, we show how research questions are related to the availability and accessibility of data as well as new information sources for contextualization of the research topic. Our contribution is a comprehensive account of the overall research cycle of media studies researchers as well as specific aspects of the research cycle, i.e., information sources, information seeking challenges, and the development of research questions. This work confirms findings of previous work in this area using a previously unstudied group of researchers, as well as providing new details about how research questions evolve.